เรื่องที่1...โน้ตเพลงรักจากหนุ่มขี้อาย
ม.6/3 เป็นห้องเรียนที่เงียบเหงาเสมอในคาบว่าง อาจจะเพราะนักเรียนส่วนใหญ่กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างเคร่งเครียด แต่สำหรับ ภัทร แล้ว ความเงียบคือสวรรค์ เพราะมันเป็นฉากหลังชั้นดีให้เขาได้ซ่อนเร้นความประหม่าที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด
ภัทรเป็นที่รู้จักในหมู่นักเรียนด้วยความสามารถที่โดดเด่นอย่างเดียว คือการเล่นกีตาร์ เขาเป็นมือกีตาร์ประจำวงของโรงเรียนที่ไม่เคยพูดอะไรเกินความจำเป็นบนเวที ทุกครั้งที่เขาดีดสายกีตาร์ ออร่าของความขี้อายจะหายไปโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงความมั่นใจและโน้ตเพลงที่ไหลลื่นราวกับน้ำ แต่นอกเวทีแล้ว เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มตัวสูง ผอม ที่ชอบหลบอยู่หลังเล่มตำราฟิสิกส์
แต่สายตาของภัทรไม่ได้จดจ่ออยู่กับกฎของนิวตันเสมอไป บ่อยครั้งที่มันจะเผลอลอบมองไปยังโต๊ะริมหน้าต่าง ที่ที่ พิม นั่งอยู่
พิม หรือที่ใคร ๆ ขนานนามว่า "หนอนหนังสือ" เธอเป็นสาวแว่นกรอบกลม ผมยาวรวบหางม้าเรียบร้อย เป็นคนเดียวในห้องที่มักจะมีหนังสือหนา ๆ เล่มใหม่ ๆ อยู่ในมือเสมอ เธอไม่เคยสนใจเรื่องซุบซิบ หรือกิจกรรมสันทนาการใด ๆ โลกของเธออยู่ระหว่างหน้ากระดาษและตัวอักษร
ภัทรหลงเสน่ห์ความสงบและรอยยิ้มจาง ๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของพิมเมื่อเธอเจอประโยคที่ถูกใจในหนังสือเล่มนั้น เสียงพลิกหน้ากระดาษของเธอเป็นเหมือนจังหวะกลองเบา ๆ ที่ทำให้หัวใจที่มักจะเต้นผิดจังหวะของเขาเต้นอย่างสม่ำเสมอ
ันหนึ่ง ชมรมดนตรีจัดกิจกรรมเล็ก ๆ ในช่วงพักเที่ยง ภัทรถูกผลักดันให้ขึ้นเวทีโซโล่กีตาร์เพลงบรรเลงที่เขาแต่งเอง ท่วงทำนองมีความเศร้าปนความหวัง เหมือนการรอคอยบางอย่างที่ไม่มีวันมาถึง
ขณะที่เขากำลังเล่นอย่างดื่มด่ำ ดวงตาของเขาก็สบเข้ากับดวงตาของพิมโดยบังเอิญ พิมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มหนา เธอไม่ได้ยิ้ม แต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นนั้นสื่อถึงความตั้งใจฟังอย่างชัดเจน
จู่ ๆ ภัทรก็รู้สึกว่าเสียงเพลงที่ออกมาจากกีตาร์ของเขามันหวานและไพเราะกว่าที่เคย เขาไม่ได้เล่นเพื่อคนดูทุกคน แต่เล่นเพื่อเธอคนเดียว... คนที่กำลังนั่งฟังอยู่ริมหน้าต่าง
เมื่อจบเพลง เสียงปรบมือดังขึ้น ภัทรรีบก้มหัวและเดินลงจากเวทีอย่างรวดเร็วเพื่อหนีความสนใจของผู้คน เขาเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กำลังวุ่นวาย
ในตอนเย็น ภัทรกำลังเก็บกีตาร์เพื่อกลับบ้าน ทันใดนั้น เขาก็เห็นโน้ตโพสต์อิทสีเหลืองแผ่นเล็ก ๆ แปะอยู่ที่กล่องใส่ปิ๊กกีตาร์ของเขา ลายมือที่บรรจงและเป็นระเบียบเขียนว่า:
"เพลงเพราะมากค่ะ โน้ตเพลง มันเศร้าจับใจ แต่ทำนองโดยรวมเหมือนการรอคอยอย่างมีความหวังเลยนะ - พิม ม.6/3"
ภัทรรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด เขายิ้มออกมาเป็นครั้งแรกของวัน
วันรุ่งขึ้น ภัทรรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เดินตรงไปยังโต๊ะของพิม เขาไม่ได้เตรียมคำพูดใด ๆ และทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ จนพิมต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"คะ... คือ..." ภัทรพูดตะกุกตะกัก "ขอบคุณ... ขอบคุณสำหรับโน้ตเมื่อวานนี้"
พิมยิ้มเล็กน้อย "ยินดีค่ะ ฉันชอบดนตรีของคุณจริง ๆ นะ"
"เอ่อ... คือ... ผม... ผมแต่งเพลงนั้นให้คุณ" คำสารภาพที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจทำให้ใบหน้าของภัทรแดงก่ำทันที เขาแทบจะอยากวิ่งหนีออกนอกโลกไปเลย
พิมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดหนังสือในมือลง วางปากกาลงบนโต๊ะ และมองภัทรด้วยดวงตาที่อ่อนโยน
"ฉันรู้ค่ะ" เธอกล่าวอย่างสงบ "ฉันเห็นคุณแอบมองฉันบ่อย ๆ เวลาฉันอ่านหนังสือ แต่ฉันไม่แน่ใจ จนกระทั่งโน้ตเพลงนั้น ฉันเลยลองเขียนตอบกลับไป"
"แล้ว..." ภัทรกลั้นใจถาม "คุณ... คุณรำคาญผมหรือเปล่า"
พิมส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน "ไม่เลยค่ะ ฉันแค่... เป็นคนที่ช่างสังเกต และไม่เก่งเรื่องเข้าสังคม ฉันไม่ได้อ่านหนังสือตลอดเวลานะคะ" เธอค่อย ๆ เลื่อนหนังสือที่เธออ่านอยู่มาตรงหน้าภัทร ชื่อหนังสือคือ "ทฤษฎีดนตรีเบื้องต้น"
"จริง ๆ ฉันอยากจะลองเรียนกีตาร์มานานแล้ว แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง" พิมกล่าวต่อ "คุณช่วยสอนฉันได้ไหมคะ ภัทร"
ภัทรมองชื่อหนังสือ มองแว่นของพิม และมองรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดจากเนื้อหาในหนังสือเป็นครั้งแรก หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างมีความสุขจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
"ได้... ได้สิ" เขาตอบเสียงหนักแน่นกว่าที่เคยเป็นมา "ผมสอนคุณได้แน่นอนครับ... พิม"
ภัทรไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะลงเอยอย่างไร แต่ในขณะนี้ เขาได้ค้นพบแล้วว่า โน้ตเพลงที่ไพเราะที่สุดไม่ได้อยู่ที่การโซโล่ที่สมบูรณ์แบบบนเวที แต่อยู่ที่การกล้าพูดคำพูดที่จริงใจที่สุดออกไป... ตรงหน้าผู้หญิงที่เป็นแรงบันดาลใจของบทเพลงเหล่านั้น
พวกเขาเริ่มบทสนทนาแรกในที่สุด โดยมีหนังสือดนตรีและกีตาร์เป็นสะพานเชื่อม และภายใต้ร่มเงาของโรงเรียนมัธยมปลาย โน้ตเพลงรักบทใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบ ๆ และสมหวัง... เหมือนท่วงทำนองที่เต็มไปด้วยความหวังนั้นไม่มีผิดเพี้ยน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
