เกิดขึ้น ตั้งอยู่ หลับไป
ความง่วงไม่เข้าใครออกใคร
บ่ายวันนั้นผมนั่งคุยสัพเพเหระกับเพื่อน
คุยไปจิบกาแฟไฟ ชมนก ชมไม้ ดื่มด่ำกับธรรมชาติ
“บ่าย ๆ แบบนี้หนังตาจะปิดว่ะ ได้กาแฟดี ๆ กับแอร์เย็น ๆ แล้วชื่นใจ”
ไอ้ต๋องเพื่อนผมเปิดประเด็นขึ้นก่อนในที่สุด
แต่ตามันดันเหลือบไปมองสาวโต๊ะข้าง ๆ
“อืม… ก็จริง”
ผมมองตามเพื่อนไป มีเสียงหัวเราะลอยมาเบา ๆ
คนนึงเป็นสาวหมวยผมยาวประบ่า ผิวขาวอวบอิ่มของเธอโดดเด่นที่สุด
ในชุดเสื้อเปิดไหล่สีดำเข้าคู่กับกระโปรงสั้นมีระบายสีเขียวโอลีฟ
ส่วนเพื่อนของเธออีกคนนั้นต่างออกไป โครงหน้าคมชัด
ผิวสีน้ำผึ้ง ผมสั้นทัดหูเผยให้เห็นต่างหูเพชรเม็ดเล็กคู่งาม
เชิ้ตขาวโอเวอร์ไซซ์กับมินิยีนส์ขาด ๆ ตัวนั้นทำเอาผมใจสั่น
“ว่าแต่ช่วงนี้มึงดูโทรมไปนะ”
ไอ้ต๋องละสายตาจากสาวโต๊ะข้าง ๆ มาคุยกับผมในที่สุด
“ใจสั่น ว่ะช่วงนี้” ผมยกเอสเปรสโซดับเบิ้ลช็อตของโปรดขึ้นจิบ
“สั่นเพราะกาแฟหรือแกฟะ?” หน้าตากวนบาทาของมันทำผมอดอมยิ้มไม่ได้
“เออ! ช่วงนี้พักผ่อนน้อย งานเยอะว่ะ”
“พักบ้างเถอะครับลูกพี่ เดี๋ยวจะวูบเอา”
“วูบไปแล้ว เมื่อเดือนก่อนนี่เอง ตอนขับรถไปงานแต่งซีเหลียง”
“โห… เกือบหลับแต่กลับมาได้นะมึง”
“ไม่เกือบละว่ะ หลับเลย… หลับใน!”
ผมเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ไอ้ต๋องฟัง ซึ่งตอนนี้หันมาโฟกัสที่เรื่องเล่าจริงจัง
วันนั้นผมได้นอนอยู่สองชั่วโมง ตีสี่ต้องออกเดินทาง
เสร็จจากงานแต่งก็ปาไปสิบเอ็ดโมงกว่า ในหัวสั่งตัวเองว่าไหว
แต่รางกายกับหัวใจไม่ทำตาม ระหว่างทางกลับหลับใน เกือบลงข้างทาง
แค่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ทำให้รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์
“ว่าแต่ ไอ้อาการหลับในนี่เป็นยังไงวะ” ไอ้ต๋องถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้
“กูว่าเหมือนชักปลั๊กไฟออกว่ะ อยู่ดี ๆ ก็จอดับไปเลย”
ผมพยายามอธิบายมัน เวลานั้นภาพตัด ไม่มีแม้แต่ภาพจำ
“ถ้าง่วงก็จอดนอน อย่าให้มีครั้งที่สอง พักผ่อนร่างกายบ้างหัวหน้า”
ไอ้ต๋องสั่งด้วยทาทีจริงจังอันขัดกับบุคลิกของมัน
“มีว่ะ… เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้เอง” ผมตอบมันไปตามจริง
“ห๊ะ !” ไอ้ต๋องอุทานเสียงดัง “แล้วคราวนี้มึงรอดมายังไง ไหนเล่า?”
“หึ... ใครว่ารอด รถลงคูน้ำข้างทางพังยับ"
"แล้วนี่มึง..."
"ช่าย... มึงก็นั่งข้างกูไง แต่มึงหลับไปตลอดทาง มึงจำไม่ได้หรอ...”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
