จากธรณี...สู่ชีวิต
กบเหลาดินสอ...และการค้าของเด็ก
- 1.ความกว้างไกลของโลกทัศน์สมัยนั้นนำมาซึ่ง กบเหลาดินสอรูปร่างสัตว์ สีสันสดสวย ซึ่งกลายเป็นสิ่งน่าทึ่งและหายากในหมู่เพื่อน ๆ ผมใช้ประโยชน์จากมันด้วยการ แลกการเหลาดินสอกับเพื่อนด้วยการขอยางสติ๊ก
- 1.• ของเล่นยอดนิยม: ยางสติ๊ก (ยางรัดของ) คือ ของเล่นและของสะสม ที่มีค่าสำหรับเด็กในสมัยนั้น วิธีการเล่นที่ซับซ้อนอย่างการเป่ายางให้ยางของเรา "กระเด็นขึ้นไปคร่อมยางอีกเส้น" เพื่อ "กินยาง" ของเพื่อน เป็นการฝึกฝนความชำนาญ
- 1.• การแสดงความสามารถ: การเก็บยางที่ได้มาไว้เต็มแขนที่ยื่นยาวขึ้นไป เป็น สัญลักษณ์ของการเก่ง (ใครเก่งก็จะมี "อีแม่" หรือยางเส้นสวยเต็มแขน)• การเล่นรวมกลุ่ม: การนำยางมาร้อยถักเป็นเชือกยาวเพื่อเล่น กระโดดข้าม เป็นอีกกิจกรรมที่แสดงถึงทักษะและความสามารถเฉพาะตัว
- 1.🍲 รสชาติแห่งความรักและโภชนาการ....เรื่องเล่าเกี่ยวกับอาหารคือภาพสะท้อนความรักและความผูกพันของครอบครัว และวิถีการเลี้ยงดูที่แตกต่างไปจากปัจจุบัน:
- 1.• อาหารเสริมตามธรรมชาติ: การป้อนอาหารทารกด้วย ข้าวเหนียวนึ่งสุก ที่พ่อต้อง เคี้ยวให้ละเอียดแล้วคายใส่ใบตองห่อเป็นหมก เอาไปย่างไฟอ่อน ๆ ก่อนที่แม่จะป้อนให้ลูกด้วยช้อน สลับกับน้ำ คือวิธีการเลี้ยงดูที่เต็มไปด้วยความรักและความผูกพันใกล้ชิด เป็นสิ่งที่เด็กรุ่นใหม่ไม่เคยได้รับ
- 1.• การบ่มเพาะความผูกพัน: ผมต้องช่วยจับตัวน้องเวลาดิ้น เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ความรับผิดชอบและความผูกพันในครอบครัว• ส้มตำแห่งความเผ็ด: แม้แต่ส้มตำรสเผ็ด ผู้ใหญ่ก็แสดงความรักด้วยการ ตักคำใหญ่เข้าปากแล้วดูดเอาความเผ็ดออก ก่อนจะคายให้ลูกกินอย่างเอร็ดอร่อย
- 1.• อาหารบำรุง: การใช้อาหารเสริมที่หายากอย่าง แอ๊ตตาไวท์ (คล้ายโอวัลติน) และนมข้นหวานยี่ห้อตราห่าน เป็นสิ่งที่มีคุณค่ามากในสมัยนั้น• ภูมิปัญญาการรักษา: ภูมิปัญญาในการรักษาอาการ ซางตาลขโมย/พุงโรก้นปอด (ภาวะทุพโภชนาการ) ด้วยการทำ "ห่อหมกตุ๊กแก" (ตุ๊กแกป่าผสมสมุนไพร) ที่คุณยายทำให้กิน เป็นการเรียนรู้วิธีการพึ่งพิงธรรมชาติด้วยภูมิปัญญาของปราชญ์ท้องถิ่น
- 1.🥩 วิถีเศรษฐกิจชนบท: "ตกพูด"ชีวิตชนบทในแง่ของอาหารการกินในวันปกติคือการ พึ่งพาตนเอง จากสวน ไร่นา ป่า และการ แลกเปลี่ยนสิ่งของ ที่ตนเองมี การมีเนื้อสัตว์ใหญ่ต้องเป็นวาระพิเศษ (งานบุญ/ประเพณี) หรือผ่านกระบวนการที่เรียกว่า "ตกพูด"
- 1.• ตกพูด: คือการ รวมกลุ่มของผู้ที่ต้องการเนื้อสัตว์ แล้วทำการชำแหละและ แบ่งเนื้อออกเป็นกอง (พูด) โดยที่ทุกชิ้นส่วน (เนื้อ, หนัง, กระดูก) จะต้องมีอยู่ในทุกกองอย่างเท่าเทียมโดยราคาที่เท่ากัน เพื่อให้ทุกคนนำไปถนอมอาหาร (ทำแห้ง, หมักแหนม) และบริโภคได้ยาวนาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
