Blockdit Logo (Mobile)
TheRider
•
31 ต.ค. เวลา 17:03 • นิยาย เรื่องสั้น

ตอนที่1.1: เสียงกระซิบในความเงียบ(A Whisper in the Silence)

**[SCENE START]**
**ภายใน. ห้องของเขต - กลางดึก**
**FLASH CUT FROM WHITE**
ภาพตัดกลับมาที่ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆของเขต แสงจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือเป็นแสวสว่างเดียวในห้อง เขานั้งอยู่บนขอบเตียงเก่าๆ เสื้อไรเดอร์ยังคงชื้นเหงื่อและไอฝน
หัวใจของเขายังเต้นรัวจากการสแกน QR Code ปริศนา
บนหน้าจอโทรศัพท์ ข้อความจากแอปสีดำปรากฏขึ้นมาแทนที่กล้อง:
>**[ภารกิจที่1 : เสียงกระซิบในความเงียบ ]**
>
>**เป้าหมาย:** คุณยายแช่ม, ห้อง 208, ตึก C, ชุมชนท้ายซอย
>
>**คำสั่ง** นำ “ยา” ไปส่ง
>
>**เงื่อนไข:**
>1.ห้ามส่งเสียงดัง
>2.ห้ามรับเงิน
>3.ห้ามให้เป้าหมายรู้ว่าใครเป็นผู้ส่ง
>
>**ค่าตอยแทน:** 500 แต้ม
>
>**[แผนที่] [ยอมรับภารกิจ]**
เขตขมวดคิ้ว "ยา? ยาอะไรวะ" เขาพึมพำ "แล้วแต้มนี่มันเอาไปทำอะไรได้?"
เขาเหลือบมองเงินไม่กี่ร้อยบาทที่วางอยู่บนโต๊ะ มันยังขาดค่าห้องอีก 500 บาทพอดี... ตัวเลขมันตรงกันจนน่าขนลุก
"ถ้าโดนหลอกก็แค่เสียเวลา... แต่ถ้ามันจริง..."
เขาตัดสินใจกด **[ ยอมรับภารกิจ ]**
ทันทีที่กด หน้าจอตัดไปที่แผนที่ GPS นำทางไปยัง "ชุมชนท้ายซอย" แต่สิ่งที่แปลกคือ... ไม่มีช่องให้ติดต่อผู้ส่ง ไม่มีข้อมูลว่า "ยา" ที่ว่าอยู่ที่ไหน
**เขต:**
(พูดกับตัวเอง)
แล้วจะให้กูไปเอาของที่ไหน?
เขาลุกขึ้นยืน เตรียมจะหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างวางอยู่บนหมอนเน่าๆ ของเขา
มันคือ **ถุงกระดาษสีน้ำตาลใบเล็กๆ** ที่ไม่มีที่มาที่ไป
เขตมั่นใจว่าก่อนหน้านี้มันไม่ได้อยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาอย่างระแวดระวัง ข้างในมีเพียงขวดยาพลาสติกสีขาวธรรมดาๆ หนึ่งขวด ฉลากถูกลอกออกจนหมด เหลือเพียงกระดาษขาวว่างเปล่า
ความกลัวแล่นวาบเข้ามาในใจ "หรือว่า... ยาเสพติด?"
เขากำลังจะโยนมันทิ้ง แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา... *"ห้ามให้เป้าหมายรู้ว่าใครเป็นผู้ส่ง"*... ถ้าเป็นของผิดกฎหมายจริง ทำไมต้องมีเงื่อนไขพิลึกพิลั่นแบบนี้?
เขามองตัวเลข "500" ในแอป สลับกับเงินค่าห้องบนโต๊ะ
"เอาก็เอาวะ"
---
**ภายนอก. ชุมชนท้ายซอย - กลางดึก**
เขตดับเครื่องมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่ปากซอยแล้วเดินเข้ามาตามแผนที่ ตึก C เป็นแฟลตเก่าๆ โทรมๆ ที่เงียบสงัดราวกับตึกร้าง แสงไฟจากหลอดไฟกะพริบเป็นระยะๆ
เขาเดินขึ้นบันไดที่มืดและชันอย่างเงียบเชียบที่สุดตามเงื่อนไขในแอป
**ชั้น 2... ห้อง 208**
ประตูไม้เก่าๆ บวมเป่งจนเห็นรอยแตก เขายืนอยู่หน้าห้อง หัวใจเต้นแรง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อ... เคาะประตู? แต่แอปสั่งว่าห้ามส่งเสียง
ขณะที่เขากำลังลังเล...
**"แอ๊ด..."**
เสียงประตูห้อง 208 แง้มออกเองอย่างช้าๆ เผยให้เห็นความมืดสนิทด้านใน
เขตสะดุ้ง เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง นี่มันกับดักชัดๆ
เขาควรจะวิ่งหนีไปซะ แต่ขากลับก้าวไม่ออก เขานึกถึง "แต้ม 500" ที่อาจจะกลายเป็นเงิน 500 บาทได้จริงๆ
เขาตัดสินใจทำตามภารกิจให้จบๆ ไป
เขตค่อยๆ วางถุงยาลงบนพื้นหน้าประตูอย่างนุ่มนวลที่สุด แล้วรีบหันหลังกลับเพื่อจะวิ่งลงบันได
แต่ทันทีที่เขาหันกลับ...
**"แค่ก... แค่กๆ..."**
เสียงไอแห้งๆ ของคนแก่ดังมาจากในห้อง ทำให้เขตชะงักเท้า
**เสียงยายแช่ม (เสียงแหบแห้ง):**
(พูดกับความมืด)
ขอบคุณนะ... พรุ่งนี้ยายคงลุกไปซื้อยาไหวแล้ว... ขอบคุณจริงๆ...
เสียงนั้นไม่ได้มีความหวาดระแวงแม้แต่น้อย มีเพียงความโล่งใจและความขอบคุณอย่างจริงใจ
เขตยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ความกลัวทั้งหมดมลายหายไป ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด... มันเป็นความรู้สึกอิ่มใจเล็กๆ ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนจากการส่งอาหารเดลิเวอรี่
เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยืนฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอขึ้นของคนในห้อง ก่อนจะค่อยๆ เดินลงบันไดไปอย่างเงียบเชียบ
---
**ภายใน. ห้องพักของเขต - 15 นาทีต่อมา**
เขตทิ้งตัวลงบนเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง
แอปสีดำแสดงข้อความใหม่:
> **[ ภารกิจสำเร็จ ]**
>
> **คุณได้รับ: 500 แต้ม**
>
> **ยอดรวม: 500 แต้ม**
>
> **[ แลกรางวัล ]**
เขากดเข้าไปที่ปุ่ม **[ แลกรางวัล ]** อย่างไม่คาดหวังอะไรมากนัก
หน้าจอแสดงรายการให้แลกเพียงรายการเดียว:
> **"เงินสด 500 บาท"**
>
> **[ ยืนยันการแลก ]**
เขากด "ยืนยัน" ด้วยใจที่เต้นระทึก
**ติ๊ง!**
เสียงแจ้งเตือนจากแอปธนาคารของเขาดังขึ้นพร้อมกัน เขารีบสลับหน้าจอไปดู
**ยอดเงินเข้า: 500.00 บาท**
**จาก: ไม่ระบุผู้โอน**
เขตเบิกตากว้าง เขาลุกขึ้นนั่งพรวดพราด จ้องหน้าจอโทรศัพท์สลับไปมาอย่างไม่เชื่อสายตา
มันคือเรื่องจริง...
เขามองกลับไปที่แอปสีดำ ซึ่งตอนนี้กลับไปที่หน้าจอหลักที่ว่างเปล่า มีเพียงข้อความเดียวที่ปรากฏอยู่ด้านล่างสุดของจอ ราวกับเป็นคำคมปิดท้าย
**คำคมท้ายตอน:**
**"การให้ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน... คือการตอบแทนที่มีค่าที่สุด"**
เขตเอนหลังลงนอน เอามือก่ายหน้าผาก พลางหัวเราะออกมาเบาๆ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ปนเปกันระหว่างความโล่งใจ, ความสับสน, และความตื่นเต้นกับโลกใบใหม่ที่เพิ่งเปิดประตูต้อนรับเขา
**[SCENE END]**
โฆษณา