ตอนที่ 1.2: รอยยิ้มของคนแปลกหน้า (A Stranger's Smile)
**[SCENE START]**
**ภายใน. ห้องพักของเขต - เช้าวันต่อมา**
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างที่ฝุ่นจับหนาเข้ามาในห้อง เขตนอนขดตัวอยู่บนเตียง สภาพเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่ดวงตาของเขากลับเบิกกว้าง จ้องมองไปที่นามบัตรสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
เขาไม่ได้ฝันไป...
เงิน 500 บาทยังคงอยู่ในบัญชี เป็นหลักฐานว่าเรื่องเมื่อคืนคือความจริง
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอปพลิเคชันสีดำนั้นอีกครั้ง หน้าจอยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม ไม่มีภารกิจใหม่ ไม่มีปุ่มให้กด มีเพียงยอดแต้มคงเหลือ "0" และคำคมของเมื่อวาน
ความผิดหวังเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในใจ "หรือว่า... มันมีแค่นั้น?"
เขาพยายามใช้ชีวิตตามปกติ อาบน้ำ แต่งตัวในชุดไรเดอร์ตัวเดิม เตรียมจะออกไปวิ่งงานส่งอาหารเหมือนทุกวัน แต่ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า การวิ่งรถแลกเงินไม่กี่สิบบาทดูไร้ความหมายไปในทันทีเมื่อเทียบกับ "ภารกิจ" เมื่อคืน
ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูห้อง...
**ติ๊ง!**
เสียงแจ้งเตือนที่เขารอคอยดังขึ้น เขารีบคว้าโทรศัพท์มาดูทันที
> **[ ภารกิจที่ 2: รอยยิ้มของคนแปลกหน้า ]**
>
> **เป้าหมาย:** ริน, นักศึกษามหาวิทยาลัย, ป้ายรถเมล์หน้าสวนสาธารณะ
>
> **คำสั่ง:** ทำให้เป้าหมาย "ยิ้ม"
>
> **เงื่อนไข:**
> 1. ห้ามใช้เงิน
> 2. ห้ามพูดคุยกับเป้าหมายโดยตรง
> 3. ห้ามให้เป้าหมายรู้ว่าคุณกำลังทำภารกิจ
>
> **ค่าตอบแทน:** 1,000 แต้ม
>
> **[ แผนที่ ] [ ยอมรับภารกิจ ]**
เขตยืนนิ่งไปสามวินาที "ทำให้ยิ้ม? บ้าไปแล้ว"
ภารกิจนี้มันพิลึกพิลั่นกว่าเมื่อคืนหลายเท่า ไม่มีของให้ส่ง ไม่มีที่หมายชัดเจน แถมค่าตอบแทนยังเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
"จะทำได้ยังไงวะ ไม่ให้คุย ไม่ให้ใช้เงิน" เขาเกาหัวแกรกๆ แต่ความท้าทายและค่าตอบแทนที่สูงขึ้นก็กระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของเขาอีกครั้ง
เขาแสยะยิ้ม "น่าสนุกดีนี่หว่า"
เขากด **[ ยอมรับภารกิจ ]**
---
**ภายนอก. ป้ายรถเมล์หน้าสวนสาธารณะ - กลางวัน**
แดดเปรี้ยงๆ ของกรุงเทพฯ ทำให้ทุกอย่างดูร้อนระอุ
**ริน (อายุ 20)** นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพียงลำพัง เธอกอดแฟ้มเอกสารกองโตไว้แน่น ใบหน้าสวยหวานบัดนี้เต็มไปด้วยความเศร้าหมองและสิ้นหวัง ดวงตาแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ เธอกำลังจ้องมองพื้นถนนอย่างไร้จุดหมาย
เขตจอดมอเตอร์ไซค์อยู่อีกฝั่งของถนน เฝ้ามอง "เป้าหมาย" ของเขาจากระยะไกล เขาสังเกตเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของเธอชัดเจน
"ให้คนกำลังเศร้ามายิ้มเนี่ยนะ... งานหินชะมัด"
เขาคิดหาวิธีต่างๆ
* *ทำท่าตลกๆ?* ...คงโดนด่าว่าเป็นโรคจิต
* *หาอะไรตลกๆ ให้ดู?* ...แต่ห้ามคุยกับเธอโดยตรง
* *ซื้อน้ำเย็นๆ ไปให้?* ...แต่ห้ามใช้เงิน
เขานั่งคิดอยู่บนรถเกือบสิบนาที จนกระทั่งสายตาของเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่ง...
**ลุงวิน (อายุ 50 ปลายๆ)** วินมอเตอร์ไซค์เจ้าประจำที่เขตคุ้นหน้าคุ้นตากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ไม่ไกล ข้างๆ กันนั้นมีลูกสุนัขจรจัดสีน้ำตาลตัวเล็กๆ กำลังนอนขดอย่างน่าสงสาร ตัวของมันสั่นเทาเบาๆ
ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวของเขต
เขาเดินลงจากรถ ตรงไปที่ลูกสุนัขตัวนั้น มันมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง เขตค่อยๆ ยื่นมือไปลูบหัวมันเบาๆ อย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรนะไอ้หมา"
จากนั้น เขาเดินไปที่รถเข็นขายลูกชิ้นใกล้ๆ
**เขต:**
ลุงครับ... ผมขอเศษลูกชิ้นที่ลุงจะทิ้งหน่อยได้ไหมครับ?
คนขายมองอย่างแปลกใจ แต่ก็คีบเศษลูกชิ้นที่แตกๆ ใส่ถุงเล็กๆ ให้ เขตกล่าวขอบคุณแล้วเดินกลับไปที่ลูกสุนัข
เขาเทเศษลูกชิ้นลงบนพื้น ลูกสุนัขค่อยๆ เดินเข้ามากินอย่างหิวโหย เขตลูบหลังมันเบาๆ จนมันเริ่มผ่อนคลายและเลียมือเขาตอบ
เขตไม่ได้มองไปที่รินเลยแม้แต่น้อย เขาทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เขาแค่เล่นกับลูกสุนัขไปเรื่อยๆ พูดคุยกับมันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ฝั่งรินที่นั่งจมอยู่กับความทุกข์ ได้ยินเสียงลูกสุนัขครางอย่างมีความสุขจึงเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นภาพผู้ชายในชุดไรเดอร์มอมแมมกำลังนั่งยองๆ ป้อนอาหารให้ลูกหมาจรจัดอย่างไม่รังเกียจ
ภาพนั้น... มันช่างเรียบง่ายและบริสุทธิ์
ความอ่อนโยนที่ไรเดอร์คนนั้นมีต่อสัตว์โลกตัวเล็กๆ มันค่อยๆ ซึมเข้าไปในหัวใจที่หม่นหมองของเธอ
โดยไม่รู้ตัว... มุมปากของรินก็ค่อยๆ ยกขึ้นเป็น **รอยยิ้ม** บางๆ
มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความตลกขบขัน แต่เป็นรอยยิ้มที่เกิดจากความอบอุ่นใจ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเธอดูสว่างไสวขึ้นมาทันที
ในจังหวะนั้นเอง...
**ติ๊ง!**
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงของเขต เขารู้ได้ทันที
เขาลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นที่กางเกง มองลูกสุนัขเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขาโดยไม่ได้หันไปมองรินเลยแม้แต่น้อย เขาขี่รถออกไป ทิ้งไว้เพียงภาพความทรงจำดีๆ ให้กับหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่ง
---
**บนถนน - ขณะขับรถ**
เขตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูขณะติดไฟแดง
> **[ ภารกิจสำเร็จ ]**
>
> **คุณได้รับ: 1,000 แต้ม**
>
> **ยอดรวม: 1,000 แต้ม**
เขายิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ มันเป็นความรู้สึกที่ดีกว่าการได้เงิน 500 บาทเมื่อคืนเสียอีก
และเช่นเคย ที่ด้านล่างสุดของจอ มีคำคมปรากฏขึ้นมา
**คำคมท้ายตอน:**
**"ความสุขที่แท้จริง... ไม่ใช่การได้รับ แต่คือการได้เห็นรอยยิ้มที่เราเป็นคนสร้าง"**
เขตเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า บิดคันเร่งทะยานออกไปเมื่อไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกใหม่... ความรู้สึกของการเป็น "ผู้ให้" ที่ทรงพลังยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการ
**[SCENE END]**
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
