ตอนที่ 1.3: ทางเลือกบนเส้นด้าย (A Choice on a Thread)
**[SCENE START]**
**ภายใน. ร้านเกมเก่าๆ - หัวค่ำ**
เขตไม่ได้ออกไปวิ่งงานส่งอาหารเลยทั้งวัน เขานั่งอยู่ในมุมมืดของร้านเกม ใช้เงินที่ได้จากการแลกแต้มเมื่อวานเล่นเกมไปเรื่อยเปื่อย แต่ในใจกลับว้าวุ่นและกระสับกระส่าย เขามองหน้าจอโทรศัพท์ทุกๆ ห้านาทีเพื่อรอภารกิจใหม่
ความรู้สึกของการ "รอ" ภารกิจจากแอปสีดำ มันกลายเป็นสิ่งเสพติดอย่างรวดเร็ว
และแล้ว... เสียงที่เขารอคอยก็ดังขึ้น
**ติ๊ง!**
เขาแทบจะกระโจนออกจากเก้าอี้ รีบเปิดแอปดูทันที
> **[ ภารกิจที่ 3: ทางเลือกบนเส้นด้าย ]**
>
> **เป้าหมาย:** เด็กชายสองคน, ตรอกข้างตลาดเก่า
>
> **คำสั่ง:** "ตัดสิน"
>
> **เงื่อนไข:**
> 1. ห้ามเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
> 2. ห้ามใช้กำลัง
> 3. การตัดสินของคุณ... คือที่สิ้นสุด
>
> **ค่าตอบแทน:** 1,500 แต้ม
>
> **[ แผนที่ ] [ ยอมรับภารกิจ ]**
เขตขมวดคิ้วมุ่น "ตัดสิน? ตัดสินเรื่องอะไรวะ"
คำสั่งนั้นคลุมเครือและน่าขนลุกกว่าทุกครั้ง โดยเฉพาะเงื่อนไขข้อที่ 3 ที่ดูเหมือนจะมอบอำนาจชี้ขาดบางอย่างให้เขา เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบที่หนักอึ้งขึ้นมาทันที แต่ด้วยความกระหายในภารกิจและแต้มที่เพิ่มขึ้น เขาก็กด **[ ยอมรับภารกิจ ]** โดยไม่ลังเล
---
**ภายนอก. ตรอกข้างตลาดเก่า - หัวค่ำ**
กลิ่นขยะและของสดที่เริ่มเน่าเหม็นคละคลุ้งไปทั่วตรอกที่มืดและแคบ มีเพียงแสงไฟจากถนนใหญ่ที่ส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย
เขตจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ปากตรอกและเดินเข้ามาตามแผนที่ เขาเห็นเด็กชายสองคน อายุราว 10-12 ปี กำลังยืนประจันหน้ากันอยู่
**เด็กคนที่หนึ่ง (อาร์ม):** ตัวเล็กกว่า เสื้อผ้ามอมแมมขาดวิ่น ในมือกำลังถือ **"ขนมปัง"** ก้อนใหญ่อยู่หนึ่งก้อน เขากอดมันไว้แน่นราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในชีวิต
**เด็กคนที่สอง (บอย):** ตัวโตกว่า แต่งตัวดูดีกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังเป็นเด็กในชุมชนแออัดเหมือนกัน เขายืนจ้องอาร์มด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
**บอย:**
(เสียงดัง)
เอามานะ! นั่นมันขนมปังของฉัน! ฉันเห็นมันก่อน!
**อาร์ม:**
(เสียงสั่นแต่ไม่ยอม)
ไม่! ฉันเป็นคนหยิบมันขึ้นมาจากถังหลังร้านเบเกอรี่ก่อนแก!
**บอย:**
แกโกหก! ฉันเห็นมันตกอยู่ตั้งนานแล้ว แค่เดินไปหยิบไม่ทัน แกมันขี้ขโมย!
**อาร์ม:**
ฉันไม่ได้ขโมย! ฉันหิว! น้องฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน!
สถานการณ์ตึงเครียด ทั้งสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง ไม่มีใครยอมใคร
เขตยืนมองจากมุมมืด เขาเข้าใจสถานการณ์ทันที นี่คือการทะเลาะกันของเด็กข้างถนนที่หิวโหยเพื่อแย่งชิงอาหารเพียงชิ้นเดียว "ภารกิจ" คือให้เขา "ตัดสิน" เรื่องนี้
เขาจะทำอย่างไร?
* *ให้แบ่งกันคนละครึ่ง?* ...ดูยุติธรรมที่สุด แต่แอปบอกว่าห้ามเข้าข้างใคร และมันอาจไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด
* *แย่งขนมปังมาแล้วโยนทิ้ง?* ...โหดร้ายเกินไป และไม่ใช่การแก้ปัญหา
* *บอกให้ไปหาของกินอย่างอื่น?* ...ง่าย แต่เขาไม่รู้ว่าเด็กๆ จะไปหาจากที่ไหน
เขานึกถึงคำสอนของคนแก่ที่เคยได้ยินมา... "ปัญญา" ไม่ใช่การแก้ปัญหาตรงหน้า แต่คือการมองให้เห็นถึง "ราก" ของปัญหา
เขตตัดสินใจเดินออกจากเงามืดเข้าไปหาเด็กทั้งสอง
**เขต:**
(เสียงเรียบๆ)
ทะเลาะอะไรกัน?
เด็กทั้งสองสะดุ้ง หันมามองเขตเป็นตาเดียว
**บอย:**
(ชี้ไปที่อาร์ม)
พี่! มันขโมยขนมปังผม!
**อาร์ม:**
(กอดขนมปังแน่นขึ้น)
ผมเปล่า!
เขตไม่สนใจว่าใครพูดจริงหรือโกหก เขามองไปที่ขนมปังก้อนนั้น แล้วถามคำถามที่ไม่มีใครคาดคิด
**เขต:**
(ถามบอย)
ถ้าขนมปังก้อนนี้เป็นของนายจริงๆ... นายจะเอามันไปทำอะไร?
**บอย:**
(ตอบทันที)
ก็เอาไปกินสิพี่! ผมหิวจะตายอยู่แล้ว!
เขตพยักหน้าช้าๆ แล้วหันไปถามอาร์มด้วยคำถามเดียวกัน
**เขต:**
แล้วถ้ามันเป็นของนาย... นายจะเอามันไปทำอะไร?
**อาร์ม:**
(ลังเลเล็กน้อยก่อนตอบ)
ผม... ผมจะแบ่งครึ่งหนึ่ง... เอาไปให้น้องสาวผมที่ป่วยอยู่บ้าน... ส่วนอีกครึ่งผมจะกินเอง
คำตอบนั้นทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง
บอยที่ยืนกรานว่าเป็นเจ้าของมาตลอดถึงกับชะงัก เขาอาจจะหิว แต่เขาคิดถึงแค่ตัวเอง ในขณะที่อาร์มที่ดูเหมือนขโมย กลับคิดถึงคนอื่นก่อน
เขตไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่ยืนมองเด็กทั้งสองนิ่งๆ ปล่อยให้คำตอบของอาร์มทำงานของมันเอง
ความเงียบเข้าครอบงำอยู่ครู่ใหญ่...
ในที่สุด บอยก็เป็นฝ่ายถอนหายใจออกมา เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาใคร
**บอย:**
(พึมพำ)
...เออ... เอ็งเอาไปเถอะ... ถือว่าฉันให้
พูดจบ บอยก็หันหลังแล้ววิ่งหายไปในความมืดทันที ทิ้งให้อาร์มยืนงงอยู่กับขนมปังในมือ
อาร์มเงยหน้าขึ้นมองเขตด้วยความไม่เข้าใจและขอบคุณ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง...
**ติ๊ง!**
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในกระเป๋าของเขต เขารู้ว่าภารกิจจบแล้ว
เขาไม่ได้รอฟังคำขอบคุณ เขาเพียงแค่พยักหน้าให้อาร์มเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วหันหลังเดินกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขา ทิ้งให้เด็กชายคนนั้นยืนอยู่กับ "ทางเลือก" ที่ถูกตัดสินแล้วด้วยปัญญา ไม่ใช่กำลัง
---
**บนถนน - ขณะขับรถกลับห้อง**
เขตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยหัวใจที่พองโต
> **[ ภารกิจสำเร็จ ]**
>
> **คุณได้รับ: 1,500 แต้ม**
>
> **ยอดรวม: 2,500 แต้ม**
เขารู้สึกว่าตัวเองเติบโตขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้แค่ทำภารกิจ แต่เขาได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับการมองปัญหาให้ลึกกว่าที่ตาเห็น
และที่ด้านล่างสุดของจอ คำคมก็ปรากฏขึ้นเช่นเคย
**คำคมท้ายตอน:**
**"ความยุติธรรมที่แท้จริง ไม่ใช่การแบ่งปันสิ่งที่เห็น แต่คือการมองให้เห็นสิ่งที่มองไม่เห็น"**
เขตเก็บโทรศัพท์ แสงไฟจากตึกสูงสาดส่องใบหน้าของเขา เผยให้เห็นแววตาที่เปลี่ยนไป... แววตาของคนที่เริ่มเข้าใจแล้วว่า "พลัง" ที่เขาได้รับ มันยิ่งใหญ่และลึกซึ้งกว่าที่เขาเคยคิดไว้มากนัก
**[SCENE END]**
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
