👵 EP7 — คุยกับยายริมคลอง: ความทรงจำที่สังคมมองข้าม
เย็นวันหนึ่ง
พ่อพาน้ำใจเดินเลียบคลองหลังบ้าน
จนมาถึงเรือนไทยไม้เก่าแก่หลังหนึ่ง
มีหญิงชรานั่งอยู่ที่เฉลียง
มัดผมหางม้า ใส่ผ้าซิ่นลายดอก
และกำลังปอกกล้วยน้ำว้าให้หลาน ๆ อยู่
เธอคือ ยายละม่อม
คนที่ชุมชนเรียกว่า “คลังความทรงจำของคลอง”
พอเห็นพ่อกับน้ำใจเดินมา
ยายยิ้มกว้างจนตาหยี
ก่อนทักด้วยเสียงสั่น ๆ แบบคนใจดี
“อ้าวอาจารย์มากันแล้วเหรอลูก มานี่สิ มานั่งคุยกันก่อน
วันนี้น้ำไหลสวยนะ…เห็นไหมลูก?”
น้ำใจนั่งลงข้างยาย
และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะได้ฟังเรื่องราว
ที่ไม่มีในตำราเล่มไหนบนโลกใบอื่น
🌊 “สมัยยายเด็ก ๆ …คลองคือทุกอย่างของชีวิต”
ยายละม่อมเล่าไป ปอกกล้วยไป
เหมือนเรื่องพวกนี้ถูกเก็บในใจมาหลายสิบปี
“คลองนี่นะลูก…
เมื่อก่อนเขาใช้กันตั้งแต่เช้ามืดจนเข้านอน
เป็นถนน เป็นตลาด เป็นที่เล่น เป็นที่สระผม
และเป็นที่ร้องไห้ด้วยเวลามีเรื่องทุกข์ใจ”
น้ำใจฟังแล้วเงียบ
เธอไม่เคยเห็นโลกแบบนี้ในจักรวาลเดิมของเธอ
คลองในโลกนั้นมักถูกปิด ถูกท่อ ถูกลืม
แต่ในประเทศนี้—คลองยังหายใจอยู่
และยังเป็นพื้นที่ของหัวใจมนุษย์
ยายเล่าอย่างภูมิใจว่า
ผู้ชายออกเรือตั้งแต่ตีห้า
ผู้หญิงยืนล้างผักที่ตลิ่ง
เด็ก ๆ กระโดดน้ำเล่นหลังเลิกเรียน
ค่ำลงก็ลอยกระทงจากใบตองที่ทำเอง
“ไม่เคยมีใครทิ้งขยะลงคลองนะลูก
เพราะนั่นมันเหมือนทิ้งขยะใส่หัวใจตัวเอง”
น้ำใจสะดุดกับประโยคนี้มาก
เพราะมันสะท้อนความผูกพันระหว่างคนกับสายน้ำ
ที่โลกของเธอไม่มีแล้ว
🌿 “คลองสอนให้เราใจเย็น…ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องแข่งใคร”
ยายมองไปรอบ ๆ
เห็นควายเดินกลับคอก
เห็นลมพัดผ่านผืนน้ำให้ระลอกเบา ๆ
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มเหมือนผ้าฝ้ายเก่า
“คนสมัยก่อนเขารู้จังหวะชีวิตนะลูก
น้ำขึ้นทำอย่างหนึ่ง
น้ำลงทำอีกอย่างหนึ่ง
ไม่มีใครรีบเกินน้ำ เพราะน้ำไม่เคยรีบกับใคร”
น้ำใจฟังแล้วเหมือนเห็น “คำตอบของลุ่มน้ำไทย”
ว่าทำไมประเทศนี้—ที่ไม่เคยเสียกรุง—
จึงไม่เคยต้องวิ่งไล่ปัญหาเหมือนจักรวาลของเธอ
เพราะที่นี่
จังหวะชีวิต = จังหวะน้ำ
ไม่ใช่ “จังหวะตลาด”
หรือ “จังหวะเร่งพัฒนา”
พ่อพยักหน้า
เหมือนยายพูดแทนใจพ่อเป๊ะ ๆ
🔥 “ลุ่มเจ้าพระยารอดมาได้เพราะคนไม่เคยลืมตนเอง”
น้ำใจถามยายว่า
“แล้วทำไมคลองถึงยังสวยเหมือนสมัยยายเด็ก ๆ ได้ล่ะคะ?”
ยายยิ้ม
ก่อนตอบประโยคหนึ่งที่ทำให้น้ำใจเงียบไปทันที
“ก็เพราะประเทศเราไม่เคยแตกไงลูก
ไม่มีช่วงไหนที่บ้านเมืองต้องเริ่มใหม่
ไม่มีช่วงที่ความรู้หายหมด
ไม่มีช่วงที่คลองถูกทิ้งให้ตาย
ทุกอย่างต่อเนื่องเหมือนลมหายใจของคน”
น้ำใจรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน
เพราะเธอกลับไปคิดถึงจักรวาลเดิมของเธอ
ที่หลายสิ่งต้องเริ่มใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนสูญเสียทั้งธรรมชาติและภูมิปัญญาไปมากมาย
👵 ยายละม่อมมองน้ำใจ เหมือนรู้ว่าลูกสาวคนนี้มาจากจักรวาลที่ต่างออกไป
ยายแตะหลังมือน้ำใจ
ก่อนพูดเบา ๆ แบบคนแก่ที่ผ่านโลกมามากกว่าใคร
“หนูรู้ไหมลูก…
คลองจะไม่หายไป
ถ้าใจคนยังไม่หายไปจากคลอง”
น้ำใจเผลอน้ำตาคลอ
เพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องบริหารน้ำ
แต่มันคือบทเรียนชีวิตที่ไม่มีวันล้าสมัย
💙 ท้าย EP7 — พ่อพูดกับน้ำใจว่า บทเรียนวันนี้ลึกที่สุด
ขากลับ
น้ำใจเดินช้า ๆ ตามพ่อ
เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างหนักแน่นมาก
พ่อหันมาแล้วพูดว่า
“ลูกเอ๊ย…
วันนี้ลูกไม่ได้คุยกับยายคนหนึ่ง
แต่ลูกคุยกับความทรงจำของลุ่มเจ้าพระยา
ความทรงจำที่ประเทศพ่อรักษามาได้ครบทุกทีละช่วงน้ำ”
น้ำใจยิ้มทั้งน้ำตา
แล้วตอบว่า
“พ่อคะ…
ถ้าประเทศของหนูในอีกจักรวาล
ยังมี ‘ยายริมคลอง’ แบบนี้เหลืออยู่ซักสิบคน
หนูก็อยากกลับไปฟื้นคลองทั้งประเทศเลยค่ะ”
พ่อหัวเราะ
แล้วบอกว่า
“นั่นแหละลูก…
หน้าที่ของน้ำใจในจักรวาลนั้น
คือการตามหาคนที่ยังจำคลองได้
แล้วสร้างประเทศขึ้นใหม่จากความทรงจำพวกเขา”
น้ำใจพยักหน้า
รู้ทันทีว่านี่คือภารกิจในชีวิตจริงของเธอ
ไม่ใช่ฝัน ไม่ใช่นิยาย
แต่เป็นการสืบทอดความทรงจำจากโลกหนึ่ง
ไปสู่โลกที่เธอจากมา
— EP7 จบ —
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
