จูงพ่อแม่หัดเดินทีละก้าว
สอนจับช้อนป้อนข้าวสอนกันใหม่
คงเหมือนที่ท่านสอนฉันวันเยาว์วัย
พลันเข้าใจความเป็นไปในวันวาน
การแสดงธรรมะบทสุดท้าย
พ่อแม่ใช้ร่างกาย ใช้สังขาร
สอนให้เห็น "ใดๆล้วนมิทนทาน"
เมื่อถึงกาลย่อมเสื่อมดับลับลาไปฯ
เราจบหลักสูตรนั้นไปรอบนึงแล้วล่ะ ตอนนั้นทุลักทุเลพอสมควร 😂 บทเรียนต่างๆในตอนนั้น ก็ได้เอามาใช้อีกครั้งตอนดูแลหม่อมแม่ในเพลานี้นี่แล
การได้มีโอกาสดูแลผู้สูงอายุ จะว่าไปก็คล้ายๆกับ flight simulator เลยนะ ตอนหนุ่มๆสาวๆใครจะบินเก่งบินสูงแค่ไหน แต่ถ้าไม่เคยฝึกลงจอด อาจมีหัวปักหัวทิ่ม ทิ้งดิ่งตอน landing
นี่ก็ใกล้จะเดบิวต์ตัวเองในฐานะสว.เต็มทีละ!! ถ้ารวบตึงในย่อหน้าเดียวก็อยากบอกว่า..
ในวัยที่ร่างกายยังแข็งแรง พึงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย อย่าทำชีวิตให้ยุ่งยาก เงื่อนไขต่างๆในชีวิต ทั้งความชอบ-ไม่ชอบ อยาก-ไม่อยาก ฯลฯ เหล่านี้จะกลายเป็นพันธนาการทั้งทางกายและทางใจ ซ้ำเติมให้ทุกข์หนักยิ่งขึ้นยามที่ร่างกายเราเสื่อมลงตามวัย
![[Another Side of S’Thing] ในช่วงท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการจากกันตามวาระหรือเพราะความเจ็บป่วย บางคนอาจกินเวลายาวนาน แต่บางคนก็เร็วจนทำใจไม่ทัน การเข้าๆออกๆโรงพยาบาลหลายปี ทำให้ช่วงนั้นคิดไปจริงๆว่า โรงพยาบาลคือสนามทดสอบแรงใจ พอผ่านหลักสูตรนั้นมาได้ หลายความคิดที่เคยสะเปะสะปะในหัว เมื่อเรียบเรียงออกมาเป็นตัวหนังสือ มีหลายเรื่องที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย](https://t1.blockdit.com/photos/2022/09/63105f859edfe212e0fad802_800x0xcover_VaSSYH-y.jpg)
สว.แต่ละบ้าน โจทย์ต่างกัน-หลักสูตรต่างกัน แต่ละคนจึงได้บทเรียนที่ต่างกัน
อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผู้ที่มีพ่อแม่เป็นพิษ พ่อแม่ทำตัวเป็นโจทย์ยาก ซ้ำเติมให้ชีวิตเขายิ่งยากลำบากหนักเข้าไปอีก จนอาจไม่ได้รับรู้ถึงบุญคุณหรือปฏิบัติต่อพ่อแม่เพราะรู้สึกสำนึกในบุญคุณพ่อแม่อะไรทั้งนั้น
แต่การได้กลับไปดูใจกันในช่วงสุดท้าย จะช่วยคลายปมต่างๆในใจของตน ช่วยบรรเทาเจ็บปวดในใจ เพื่อให้สามารถใช้ชีวิตต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
