ตอบเพิ่ม อีกบทความ ต่อจากบทความเดิม
ลองดูตัวอย่างเมืองนอกที่เขาเจริญแล้ว
ญี่ปุ่น
พอเกิดภัยพิบัติ ท้องถิ่นจะมีฐานข้อมูลประชากรอยู่แล้ว และจะเริ่มสำรวจเชิงรุกทันที เจ้าหน้าที่ลงพื้นที่ถึงบ้าน ใช้ระบบฐานข้อมูลร่วมกันระหว่างเทศบาล จังหวัด ส่วนกลาง ไม่ต้องให้ประชาชนมายื่นกระดาษซ้ำไปซ้ำมา คนไม่ต้องส่งเอกสารอะไรทั้งนั้น เพราะระบบข้อมูลเคหะ ทะเบียนบ้าน และภาพถ่ายดาวเทียมถูกเชื่อมกันหมด เขาจึงสามารถอนุมัติการช่วยเหลือเป็นล็อตใหญ่ ไม่ใช่อนุมัติทีละรายให้เสียเวลา
เกาหลีใต้
เขามีระบบชดเชยแบบ automatic payment ตรวจสอบความเสียหายผ่านระบบ GIS และฐานข้อมูลประกันภัยของรัฐ รัฐใช้ข้อมูลนี้ยืนยันได้ทันทีว่า บ้านหลังนี้อยู่ในพื้นที่น้ำท่วมระดับเท่าไหร่ คนไม่ต้องเขียนคำร้อง ไม่ต้องถ่ายรูปไปพิสูจน์เอง
เยอรมนี
เวลาน้ำท่วมหรือเกิดภัยพิบัติใหญ่ รัฐบาลอนุมัติ “กองทุนรวม” ให้ท้องถิ่นจัดสรรได้ทันที ไม่ต้องส่งเรื่องกลับส่วนกลางทุกเคสเหมือนบ้านเรา เพราะเขามองว่าความล่าช้า = ความเสียหายระดับชีวิต เขาจึงให้อำนาจท้องถิ่นเต็มที่ในการช่วยเหลือทันที แล้วค่อยตรวจสอบย้อนหลัง โรงเยียวยาจึงได้เร็ว ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง
ทั้งหมดนี้คือหลักการเดียวกัน คือให้ระบบเดินเข้าหาประชาชน ไม่ใช่ให้ประชาชนอุ้มแฟ้มเอกสารเดินไปหาผู้มีอำนาจ
ประเทศที่เจริญแล้วเขาเข้าใจว่าในภาวะภัยพิบัติ “ความเร็วคือความปลอดภัย” แต่ประเทศไทยยังติดกับดักอำนาจรวมศูนย์ ทุกอย่างต้องรอเซ็น รออนุมัติ รอตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอน้ำลดคนยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ เพราะระบบไม่ขยับ
นี่แหละครับคือประเด็นหลัก ไม่ใช่ว่าอนุมัติเป็นรายๆ ไปมันไม่ดี แต่ระบบของเรามันเทอะทะจนทำให้รายได้ช้า ทั้งที่เรามีตัวอย่างจากต่างประเทศที่เร็วกว่า ง่ายกว่า และเห็นหัวประชาชนมากกว่าให้ดูอยู่แล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
