กรุงเทพ นครแห่งความเน่าเหม็น
ประเทศนี้มันโสมมจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายได้มากกว่านี้อีกแล้ว ทั้งประเทศถูกปั้นให้เป็นเวทีปกป้องกรุงเทพ เมืองที่ถูกเชิดชูเหมือนพระเจ้าประทับ จนพื้นที่อื่นต้องกลายเป็นรางน้ำทิ้งรองรับหายนะที่หลั่งไหลลงมาไม่รู้จบ
อยุธยาถูกโยนให้เป็น “อ่างพักน้ำ” ทั้งๆที่มันคือบ้านคน ชีวิตคน ปากท้องคน แต่รัฐกลับใช้มันเหมือนเขื่อนชีวะรองรับน้ำให้เมืองหลวงที่พวกมันหวงนักหวงหนา เหมือนพรมแดงที่ต้องแห้งเสมอเพื่อไม่ให้ส้นเท้าของชนชั้นอำนาจแฉะน้ำ
ประชาชนที่จมน้ำ ช่างมัน
เพราะ “พวกมึงไม่ดังพอ”
ไม่ใช่คนวงใน
ไม่มีเส้น
ไม่มีค่าในสายตาผู้มีอำนาจที่พูดจาเหมือนห่วงประชาชน แต่ในหัวคิดแค่ว่าจะป้องกันเมืองศูนย์กลางของพวกตัวเองอย่างไร
งบสามหมื่นกว่าล้านที่ควรเป็นของประชาชนทั้งประเทศ กลับถูกสูบเข้าไปในวัง ในกำแพง ในถนนที่ราดยางใหม่ทุกปี กรุงเทพเลยได้ใช้ชีวิตคล้ายสวรรค์ที่ลอยอยู่บนผืนดินที่เน่า หรูหราแต่โสโครก
เจริญแต่ไร้สำนึก สวยงาม แต่เต็มไปด้วยน้ำตาของคนที่ต้องรับเคราะห์แทน
กรุงเทพเป็นเมืองที่กดคนอื่นให้จม เพื่อยืนสูงในกระจกตัวเอง และรัฐก็ยอมทุกอย่างเพื่อรักษาภาพลวงนั้นเอาไว้
เรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นถ้าอำนาจนี้ไม่เน่าเฟะมาตั้งแต่ต้น ประเทศนี้ถูกสร้างขึ้นบนซากของการแย่งชิงบัลลังก์ บนความกลัวที่จะเสียอำนาจ
บนละครการเมืองที่แสดงซ้ำจนกลิ่นเลือดเหม็นคละคลุ้งไปทั้งแผ่นดิน
มันคือฉากต่อของโรงละครเดิม
ตุลาการ ศาล ความยุติธรรม ทุกอย่างมันคือพร็อปประกอบเรื่องที่เขียนบทมานานแล้วว่าประชาชนไม่มีวันชนะ
ไม่มีน้ำเสียงใดของประชาชนมีค่านอกจากตอนหาเสียง ไม่มีน้ำตาใดสำคัญพอถ้าไม่ได้ไหลอยู่ในกรุงเทพ ระบบนี้มันเลือกข้างชัดกว่าฝายกั้นน้ำเสียอีก
ประเทศนี้ให้คนนับแสนเป็นหินกั้นน้ำ เพื่อปกป้องเมืองเดียว ให้จังหวัดอื่นเป็นพื้นที่สละชีพเพื่อกันน้ำเข้าศูนย์กลาง แล้วกล้าหาญชาญชัยพอจะบอกว่านี่คือ “การบริหารประเทศ”
นี่แหละความจริง
นี่แหละดินแดนที่คนตัวเล็กๆ จม พร้อมน้ำ พร้อมความจริง พร้อมความเงียบ ในขณะที่บนฝั่ง คนบางกลุ่มกอดงบประมาณอุ่นๆ อยู่ใต้เพดานทองคำ
ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยลงไป ไม่เคยแคร์
ทุกปี
น้ำท่วม
คนสูญเสีย
รัฐซักฟอกตัวเองด้วยคำว่า “จำเป็น”
และกรุงเทพก็ยังยืนแห้งอยู่บนกองทุกข์ของคนอื่นเหมือนเดิม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
