ในประเทศที่อ้างว่าปกครองโดยประชาชน มีเรื่องน่าพิศวงอยู่เรื่องหนึ่ง คือเราถูกสอนให้เชื่อว่า..
ผู้ที่รับรองการยึดอำนาจ
ผู้ที่รับรองความรุนแรง
ผู้ที่ลงนามรับรองผลลัพธ์ของการสูญเสียชีวิตของประชาชน
เขาสามารถดำรงสถานะเป็น “ผู้ประเสริฐ”
ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน
น่าแปลกที่ตรรกะนี้ดำรงอยู่ได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม เพียงเพราะผู้พูดสวมเครื่องแบบ หรือยืนอยู่บนหอคอยงาช้างที่สูงพอ เสียงคร่ำครวญของผู้ตายก็จะกลายเป็นเพียงเสียงรบกวนเบื้องล่าง
เราถูกบอกว่า
ความสงบสำคัญกว่าความถูกต้อง
ความจำเป็นสำคัญกว่าชีวิต
และเมื่อความจำเป็นนั้นต้องแลกด้วยเลือด ความผิดก็จะถูกผลักไปให้คำว่า สถานการณ์ แบกรับแทน
ผู้เริ่มไม่ผิด
ผู้ลงนามไม่ผิด
ผู้รับรองไม่ผิด
ผิดเพียงอย่างเดียวคือ
ประชาชนที่อยู่ผิดที่ผิดเวลา
นี่คือความย้อนแย้งที่ถูกยกย่องเป็นคุณธรรม
คนที่ไม่เคยต้องหลบกระสุน
ไม่เคยต้องสูญเสียลูกหลาน
ไม่เคยต้องนอนเฝ้าศพในวัด
กลับมีสิทธิ์ตรัสสอนเรื่องศีลธรรม ความอดทน และการให้อภัย จากพื้นที่ปลอดภัยที่ความรุนแรงไม่เคยแตะต้อง
ถ้าการรับรองรัฐประหารคือ
การรับรองการใช้กำลัง
ถ้าการรับรองการใช้กำลังคือ
การรับรองความตาย
แล้วการรับรองความตายของประชาชน จะกลายเป็นความประเสริฐได้อย่างไร
คำถามนี้ไม่ต้องใช้ปัญญาสูงส่ง
ไม่ต้องเรียนปรัชญาการเมือง
ไม่ต้องอ่านตำราศีลธรรมหนาเป็นเล่ม
เพียงแค่ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับมนุษย์
และยอมรับว่าชีวิตคนไม่ใช่ต้นทุนทางการเมือง
ผู้มีปัญญาพึงรู้ได้
ผู้มีเหตุผลพึงวิเคราะห์ได้
และผู้ซื่อสัตย์ต่อตนเองพึงไม่หลอกตัวเองว่า ความรุนแรงจะกลายเป็นบุญ เพียงเพราะมันถูกกระทำโดย “คนดี” ในนิยามของอำนาจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
