ผมเป็นคนที่โตมาในสตูดิโอออกแบบของพ่อ
เด็กๆชั้นล่างของบ้านเป็นออฟฟิศ สถาปนิกทำงานกัน
พอเลิก พวกพี่ๆเขาก็ดริ้งค์กัน โดยพ่อผมเป็นหัวโจก
แล้วเขาก็คุยกันเยอะเรื่องพวกนี้
เป็นลูกคนเดียวก็ไม่ค่อยมีเพื่อนที่บ้าน หนักทางอ่านหนังสือ
ซึ่งก็หนังสือพ่ออีก แล้วท่านชอบอ่านต่วยตูน มันมีเรื่อง
ประวัติศาสตร์เยอะ แล้วก็เกี่ยวกับการเมือง ความสนใจ
ก็น่าจะตั้งแต่ตอนนั้นเลย แต่ไม่อินอะไรนัก แต่เริ่มเข้าใจ
สมัยนั้นก็มีกบฏ พลเอก อาทิตย์ แล้วก็ไล่มาเรื่อย
ถึงพฤษภาทมิฬ….แล้วก็เข้ามหาวิทยาลัยพอดีปี 36
พอเข้ามหาวิทยาลัย ต้องเรียนประวัติศาสตร์ศิลป์
มันก็ต้องศึกษาประวัติศาสตร์ไปด้วย
อันนี้ยิ่งเริ่มอินการเมืองหนัก
ก็เลยลงเรียนปรัชญาเป็นวิชาเลือก แล้วก็นั่นแหละ สติแตก
การเมืองขึ้นหัว มหาลัยเราเองก็ขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าหัวรุนแรง
ก็ยิ่งไปกันใหญ่
ตอนเป็นเหลือง ผมยังแรงและ คลั่งมาก ไปตั้งแต่ลานพระรูป
ตามฟังเมืองไทยรายสัปดาห์ของแปะ อ่านหนังสือแกแทบทุกเล่ม (ที่ขอบมากคือ เจ้าพ่อ เล่มนี้ดี ลองหาอ่านกันครับ)….
…ผมเป็นเหลือง หรือเรียกว่าฝ่ายอนุรักษ์ ต้านทักษิณ
อะไรก็ตาม มาจนถึงการยุบสภาของยิ่งลักษณ์ ตามไปม็อบ
ทุกวันหยุดหรือถ้าว่างก็ไป…
จนมีการเปลี่ยนเป็นรัฐบาลทหาร ผมเองโตขึ้น
เป็นเจ้าของกิจการเองแล้ว มันก็เห็นอะไรมากขึ้นเยอะ
เริ่มเข้าใจปัญหาจริงๆ ว่าที่เป็น มันเพราะอะไร หรือใคร
มันไม่ใช่นักการเมืองอย่างเดียว หรือกลุ่มเดียวแบบที่
บนเวทีม็อบเขาพยายามอธิบาย
แต่ปัญหามันคือระบบ ค่านิยมของเรา
ระบบที่เราคิดว่าดี มันกลับเน่าในกว่าที่คิด
หน่วยงานรัฐ ที่คิดว่าโปร่งใส มันก็ไม่ใสจริง
ผมพบว่า ทั้งหมดของปัญหาประเทศนี้ คือระบบพรรคพวก
อุปถัมภ์ ที่มีในทุกวงการ ไม่ว่าจะนักการเมือง ข้าราชการ
หรือภาคธุรกิจ พอกันหมด แล้วทุกฝ่ายที่ว่า ก็อุปถัมภ์กัน
กลายเป็นเครือข่ายการรวบอำนาจ ผลประโยชน์ขนาดใหญ่
…ตั้งแต่นั้นมา ผมก็หมดศรัทธากับการเมือง สีเสื้อ
ระบบ ระบอบใดๆ ในไทยทั้งสิ้น
…ช่างหัวมัน ไม่ม็อบอีกแล้ว ไม่เอาใครทั้งนั้น…
…บางแนวคิด ผมอาจชอบ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไร
เหมือนสมัยเป็นเสื้อเหลืองไร้เดียงสาอีกแล้ว เราเข้าใจทั้งหมด
…หนีไปอ่านข่าวการเมืองโลกสนุกกว่าเยอะเลย ….
…เพราะเมืองไทยมันเกินเยียวยา เสียเวลาสนใจครับ…
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
