บางความทรงจำไม่ได้หายไป เพียงรอใครสักคนชวนคุยเบาๆ 🤍
ถ้าวันไหนรู้สึกว่า การดูแลผู้สูงอายุทำให้ใจเราอ่อนล้า เหมือนต้องแบกอะไรไว้คนเดียว ขอบอกว่า… ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นได้กับคนที่รักจริงๆ ไม่ได้แปลว่า เราอ่อนแอ หรือทำได้ไม่ดีพอเลย
หลายครั้ง ผู้ดูแลต้องอยู่กับคำถามในใจเงียบๆ ว่า "ทำไมท่านจำเรื่องใหม่ๆ ไม่ค่อยได้" หรือ "ทำไมคุยกันยากจัง" ความเหนื่อยพวกนี้ถูกสะสมอยู่ทุกวัน จนบางทีก็เผลอใจหายกับตัวเอง 😔
มีอยู่ช่วงหนึ่ง ลองหยิบสมุดเก่าๆ ขึ้นมา เปิดดูรูปสมัยเด็กของแม่ ภาพขาวดำ รูปงานวัด รูปวันรับปริญญาที่กระดาษเริ่มเหลือง เลยชวนท่านเล่าว่า ตอนนั้นเป็นยังไงนะ น้ำเสียงของแม่ก็เปลี่ยนไปทันที เรื่องราวไหลออกมาเหมือนเพลงที่คุ้นเคย เราหัวเราะไปด้วยกัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที ยังนั่งเงียบๆ อยู่เลย 😊
การเขียนบันทึกเล็กๆ หรือบอกเล่าความทรงจำเก่า ๆ
ไม่ได้ช่วยแค่ผู้สูงอายุ
มันช่วยผู้ดูแลด้วย
ช่วยให้เราได้เห็นว่า ตัวตนของท่านยังอยู่ตรงนั้น
ช่วยให้บทสนทนา ไม่ต้องเริ่มจากคำถามยาก ๆ
แค่เริ่มจาก "เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมค่ะ/ครับ"
บางวันอาจไม่มีเรื่องเล่า บางวันอาจมีแค่ประโยคสั้นๆ นั่นก็เพียงพอแล้ว ความสนุกไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ แค่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยกันก็มีค่า 💛
เพราะบางครั้ง… การดูแลที่อ่อนโยนที่สุด
คือการนั่งฟังความทรงจำเก่าๆ
แล้วให้หัวใจเราได้พักไปพร้อมกัน 🌿
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
