1. คำว่าต้องมีเหตุปัจจัย ไม่ได้ทำให้รัฐประหารชอบธรรม เพราะทุกอาชญากรรมบนโลกนี้มีเหตุปัจจัยทั้งนั้น
โจรฆ่าคนก็มีเหตุปัจจัย
เผด็จการเข่นฆ่าประชาชนก็มีเหตุปัจจัย
การพูดว่าเราละไว้ก่อนเพื่อไม่อคติ คือการตัดเจตนาออกจากการวิเคราะห์โดยเจตนา เพราะถ้าไม่พูดถึงว่าใครสร้างเหตุปัจจัยนั้นขึ้นมา บทความก็สามารถโยนความผิดให้สถานการณ์ได้ตลอดไป
รัฐประหารไม่เคยเกิดเองตามธรรมชาติ
มันถูก เตรียมการ วางแผน และรอจังหวะต่างหาก
2. ประชาชนออกมาเดินถนนไม่ใช่ต้นเหตุ แต่เป็นผลลัพธ์ การทำให้ภาพการชุมนุมของประชาชนดูเหมือนชนวนความวุ่นวาย คือวาทกรรมเก่าแก่ของอำนาจนิยม คนไม่ออกมาเดินถนนเพราะอยากสร้างสงครามขนาดย่อม คนออกมาเพราะ ระบบปกติไม่เหลือช่องให้พูด
ถนนไม่ใช่เวทีแรก มันคือเวทีสุดท้าย
แต่บางคนพูดเหมือนกลับทำให้ผู้ใช้สิทธิทางการเมืองกลายเป็นตัวร้าย และทำให้ผู้ถืออาวุธกลายเป็นผู้จำเป็นต้องเข้ามาจัดการ
3. ความวุ่นวายไม่ใช่ใบอนุญาตให้ปล้นอำนาจ
การอ้างว่าเศรษฐกิจเสียหาย นักลงทุนไม่มั่นใจ รถติด เจ้านายโทรจิก คือการยกระดับความไม่สะดวกสบายให้สูงกว่าสิทธิและอธิปไตยของประชาชน ถ้ารถติดคือเหตุผลให้ล้มรัฐธรรมนูญ ประเทศนี้ไม่ควรมีการเลือกตั้งตั้งแต่แรก
ความวุ่นวายเป็นปัญหา
แต่ รัฐประหารคืออาชญากรรม
และไม่มีอาชญากรรมใดแก้ปัญหาด้วยการทำอาชญากรรมที่ใหญ่กว่า
4. ตำรวจเอาไม่อยู่ ≠ ทหารมีสิทธิยึดอำนาจ
นี่คือจุดที่ถ่อยที่สุดของคนที่คิดแบบนี้
เพราะมัน แอบสอดตรรกะอันตรายที่สุดในสังคมไทย เมื่อระบบพลเรือนล้มเหลว ผู้ถืออาวุธย่อมมีสิทธิขึ้นมาแทน
นี่ไม่ใช่เหตุผล แต่มันคือ หลักการของรัฐเถื่อน
ถ้าตำรวจเอาไม่อยู่ ทางออกคือการเมือง การเจรจา การยุบสภา การเลือกตั้ง ไม่ใช่การฉีกกติกาแล้วตั้งตัวเองเป็นกรรมการ
5. ประชาชนควรเป็นผู้ดู คือคำสอนของทาส
คนบางคนที่เสียสติ พยายามสรุปอย่างหล่อๆ ว่า
ประชาชนควรดูเฉยๆ อย่าฝักใฝ่ อย่าเอาตัวเองลงไปเล่น
ไม่งั้นจะตายเหมือนหมา นี่ไม่ใช่ความห่วงใย
แต่มันคือ การข่มขู่เชิงศีลธรรม
มันสอนให้คนกลัวสิทธิของตัวเอง
และยอมรับความอยุติธรรมในนามของ “สติปัญญา”
คนที่บอกให้คุณอยู่เฉยๆ
คือคนที่กำลัง ได้ประโยชน์จากการที่คุณไม่ขยับ
6. แล้วใครได้ประโยชน์จากรัฐประหาร
ไม่ใช่ประชาชน
ไม่ใช่เศรษฐกิจ
ไม่ใช่ประเทศ
แต่คือ
กลุ่มอำนาจที่ไม่ผ่านการเลือกตั้ง
ชนชั้นนำที่ไม่ต้องรับผิด
เครือข่ายที่กลัวการตรวจสอบ
คนที่แพ้เลือกตั้ง แต่ไม่ยอมแพ้อำนาจ
รัฐประหารไม่ใช่ทางออกของวิกฤต
มันคือ เครื่องมือของคนขี้แพ้ทางประชาธิปไตย
สรุป
คนที่อ้างความเป็นกลาง แต่ไม่แตะโครงสร้างอำนาจ
ไม่ใช่คนที่มีสติดี แต่คือคนที่ซ่อนความถ่อยไว้ในจิตสำนึก
ความเป็นกลางที่ไม่กล้าชี้ว่าใครถือปืน
คือการเลือกข้างอำนาจแล้วเรียบร้อย
และการสอนให้ประชาชน “ดูเฉยๆ”
ในขณะที่อำนาจถูกปล้นต่อหน้าต่อตา
ไม่ใช่ความฉลาด
แต่มันคือ การยอมจำนนอย่างมีวาทศิลป์
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
