ตอนที่ ๑ เพราะมีทรัพย์อันประเสริฐภายในใจ งานกับธรรมะก็อันเดียวกัน เราจะเดินตามความไม่รู้ เดินตามความเป็นคนมันไม่ได้ เราทำอย่างนี้แหละ ทรัพย์ทางภายนอกมันก็มี เพราะเราเสียสละ เราหยุดอบายมุข อบายภูมิ โรค

ตอนที่ ๒ ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์อย่างยิ่ง... ปัญหาต่าง ๆ มาให้เราภาวนาให้เราได้พิจารณา ให้เกิดปัญญา นี่เป็นโจทย์ แล้วก็เป็นข้อสอบแล้วก็เป็น fighting ของเราทุก ๆ คน ต้องขอบใจอวิ

ตอนที่ ๓ ปฏิบัติให้เหมือนนาฬิกาที่เดินอย่างสม่ำเสมอ ด้วยการไม่เพ่ง... ปัจจุบันของเราทุกคน ที่มีความเห็นถูกต้อง มีความเข้าใจถูกต้อง ปฏิบัติถูกต้อง มันเป็นไฟต์ที่เราทุกคนจะต้องปฏิบัติเหมือนนาฬิกาที่มันเ

ตอนที่ ๔ ปฏิบัติให้ติดต่อต่อเนื่องตามศีล ตามพระวินัย เหมือนนาฬิกา... สภาวะของใจทุก ๆ คน เรียกว่า สภาวะที่เกิดจากความไม่รู้ เกิดจากความหลง เราทุกคนถึงได้พากันประพฤติ พากันปฏิบัติตามอัธยาศัย ในโลกนี้ หร

ตอนที่ ๕ ไม่ว่าบ้านหรือป่า ไม่ว่าที่ลุ่มหรือที่ดอน พระอรหันต์ทั้งหลาย... คนเรานี้มันมีสิ่งเที่ยงแท้แน่นอนคือ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพราก ชีวิตนี้เราจะมีความสุขในการปฏิบัติธรรมในการทำงานในปัจ

ตอนที่ ๖ คนฉลาดย่อมมองเห็นสิ่งแวดล้อมรอบตัวแล้วเกิดแง่คิดในการปฏิบัติ... พระพุทธเจ้าท่านให้เรามาแก้ปัญหา มาแก้ความทุกข์ที่จิตที่ใจของเรา คนเราทุก ๆ คนนั้นพระพุทธเจ้าท่านให้แก้ที่ใจ ฝนตกเราก็มาแก้ที่ใจ

ตอนที่ ๗ การปฏิบัตินั้นต้องทำติดต่อกันจนกว่าเราจะหมดลมหายใจ... ทุกคนปฏิบัติต้องมีความสุข ใจของเราต้องอยู่กับหน้าที่การงาน หน้าที่ในปัจจุบัน ไม่ให้ใจล่องลอย เพราะปัจจุบันคืออนาคต ถ้าปัจจุบันมันฟุ้งซ่า

ตอนที่ ๘ คนเราเมื่อถึงคราวจะตาย ญาติพี่น้องทั้งหลายก็ช่วยไม่ได้... เราต้องเอาธรรมะ เอาพระวินัย เอามรรค ผล พระนิพพานเป็นหลัก เป็นใหญ่ เพราะบุคคลที่จะแก้ไขตัวเองได้ ไฟติ้งกับตัวเองได้ ใจต้องอยู่กับเนื้อ

ตอนที่ ๙ บัณฑิตย่อมลดละการเพ่งโทษผู้อื่น หมั่นสำรวจโทษในตนเอง... การจะลดละการเพ่งโทษผู้อื่น เราต้องหมั่นสำรวจโทษในตนเอง รับฟังในคำตำหนิติเตียน ไม่เพลิดเพลินและแสวงหาแต่การสรรเสริญ พิจารณาและยอมรับในคว