ตอนที่ ๑ เป็นมนุษย์ด้วยความเป็นผู้มีจิตใจสูง หากใจต่ำนั้นเป็นได้แต่เพียงคน ความสุขทุกคนมันเป็นสิ่งเสพติด ทุกคนมันชอบมันติดเราทุกคนจำเป็นต้องทำใจเฉยๆ น่ะ เดินหน้าประพฤติปฏิบัติธรรม คำว่า 'ติด' ทุกคนก็

ตอนที่ ๒ จะมองโลกภายนอกมองออกไป จะมองโลกภายในให้มองตน ให้ทุกคนพากันดูตนเอง มองตนเอง เพราะตนเองที่แท้จริงนั้น มีพื้นฐานของตนเองที่เวียนว่ายตายเกิด คือสีดำห้าสิบเปอร์เซ็นต์ สีเทา สี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ส

ตอนที่ ๓ เพิ่มพูนสติสัมปชัญญะให้ไพบูลย์ เพื่อเกื้อกูลชีวิตทั้งทางโลกและทางธรรม เราต้องพากันประพฤติ พากันปฏิบัติ เราให้เพิ่มศรัทธาให้กับตัวเอง ตามใจตัวเอง ตามอารมณ์ตัวเอง ก็คือนิวรณ์ทั้ง ๕ เพราะว่านิวร

ตอนที่ ๔ การที่ไม่มีอะไรเลย โดยเฉพาะอัตตาตัวตนนั่นแหละ เป็นเวลาที่มีความสุขที่สุด ศีล คือ ต้องหยุดเจตนาที่ทำตามใจตามอารมณ์ตนเอง การทำตามใจตนเองทำตามอารมณ์ความรู้สึก มันไปไม่ได้อยู่แล้ว มันก็เหมือนกับท

ตอนที่ ๕ ความสามัคคีพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ย่อมยังความเจริญให้สำเร็จ พระพุทธเจ้าก็ทรงนำพาทำกฐินพร้อมเพรียงกัน เพราะเราไม่ได้เอาผลประโยชน์อะไรหรอก เน้นความสมัครสมานสามัคคี ความมั่นคงของชาติ ศาส

ตอนที่ ๖ จงเห็นความวิวาทโดยความเป็นภัย และความไม่วิวาทโดยความปลอดภัยแล้ว... ประชากรของโลกพากันรู้อริยสัจ ๔ รู้ทุกข์ รู้เหตุเกิดทุกข์ รู้ข้อปฏิบัติถึงความดับทุกข์ ความสมัครสมานสามัคคีกันเป็นเรื่องที่สำ

ตอนที่ ๗ โอวาทธรรมสำหรับผู้ที่จะลาสิกขา เพื่อความเจริญก้าวหน้าทั้งทางวัตถุและทางธรรม พระใหม่ที่จะลาสิกขาผู้มีธุรกิจหน้าที่การงาน ที่ต้องกลับไปทำไปรับผิดชอบ ที่จะต้องไปตามกาลเวลา ที่ได้มาบรรพชาอุปสมบทน

ตอนที่ ๘ โอวาทธรรมสำหรับผู้ที่จะบวชตลอดไป เพื่อความเจริญรุ่งเรืองในพระธรรมวินัยนี้ คำว่า "พระ" นั้น คือพระธรรมพระวินัย ไม่ใช่นิติบุคคล ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน คือธรรมะ ความสงบ ธรรมะคือสติสัมปชัญญะ ไม่ใช่ตัว

ตอนที่ ๙ โอวาทธรรมสำหรับผู้ที่จะบวชตลอดไป เพื่อธำรงพระศาสนาไว้ให้มั่นคง ถึงแม้อดีตผ่านมา เราไม่ได้บวชเพื่อนิพพาน บวชเพื่อเอาศาสนาหาอยู่หากินหาเลี้ยงชีพ มันต้องเปลี่ยนแปลงใหม่ ถ้าไม่งั้นต้องลาสิกขา เพร