ตอนที่ ๑ พระนิพพานเป็นหลักการอุดมการณ์สูงสุดของความเป็นมนุษย์ เราต้องรู้ต้องเข้าใจว่าเราทุกคนจะเอาตัวตนเป็นที่ตั้งไม่ได้ ต้องเอาธรรมนำชีวิตเอาธรรมนูญนำชีวิต มีปีติมีความสุขในการประพฤติการปฏิบัติให้เข้

ตอนที่ ๔ เข้าสู่ความพอเพียงความพอดี มาระลึกถึงพระพุทธเจ้า และพากันปฏิบัติบูชา การดำเนินชีวิตของเรามันคือรายรับรายจ่าย เราทั้งหลายต้องรู้รายรับรายจ่ายของเรา เพื่อจะได้เข้าถึงความสมดุลของรายรับรายจ่าย จ

ตอนที่ ๕ มีปัญญารู้เข้าใจเรื่องกระบวนการของการเกิดและการหยุดเกิด ศาสนาพุทธได้ต่อยอดมาจากศาสนาพราหมณ์ด้วยการสร้างบารมี สร้างความดีประกอบด้วยปัญญา เอาปัญญากับความดีไปพร้อม ๆ กัน เพื่อให้เป็นบริสุทธิคุณ

ตอนที่ ๗ ความดีความชั่วทั้งหลาย มันล้วนแต่เกิดในหน้าที่การงานทั้งหลายของเรานั่นเอง เราทั้งหลายก็เน้นที่ตัวเรานี้แหละ เพราะไม่มีใครประพฤติปฏิบัติให้ใครแทนใครได้ มันเป็นความดีเป็นบารมีเฉพาะตน เรามีหลักก

ตอนที่ ๘ การปฏิบัติต้องบริสุทธิคุณจากใจ ด้วยความตั้งใจด้วยเจตนา ไม่มีต่อหน้าไม่มีลับหลัง ความรู้ความเข้าใจมันจะเป็นศีลเป็นสมาธิเป็นปัญญาที่บริสุทธิคุณ การปฏิบัติของเราก็จะไม่มีต่อหน้าและลับหลัง ถ้าปัญ

ตอนที่ ๙ ถ้าทำอะไรเพื่อหวังผลประโยชน์ตอบแทน มันจะเข้าถึงความดับทุกข์ไม่ได้ ทำอะไรต้องไม่หวังอะไรตอบแทน มันจะเป็นการทำความดีเพื่อความดี เจริญปัญญาเพื่อปัญญา กายวาจากิริยามารยาทอาชีพของเราถึงจะเป็นบริสุ

ตอนที่ ๑๐ ถ้าเราไปยึดอะไร อันนั้นแหละเป็นเหตุให้ทุกข์เกิด ถ้าเราปล่อยมันก็ไม่มีทุกข์ หลวงพ่อชา สุภัทโท สอนว่า “เมื่อ “ทุกข์” เกิดขึ้นมา ก็รู้จักว่ามันทุกข์ ทุกข์นี่มันเกิดขึ้นมาเพราะอะไร มันจะเห็นอะไร

ตอนที่ ๑๑ ถึงจะมีปัญญามากก็ตาม ถ้าพาตัวเองพ้นทุกข์ไม่ได้ ก็ไม่เรียกว่าคนมีปัญญา เราทั้งหลายจะได้มีความสงบมีปัญญา มีปัญญามีความสงบ มนุษย์เราถึงมีความสุขด้วยความรู้ความเข้าใจด้วยการประพฤติการปฏิบัติ เรา

ตอนที่ ๑๓ จิตที่ฝึกดีแล้วย่อมเป็นประโยชน์แก่การประกอบอาชีพทุกอย่าง ด้วยความรอบคอบ การพัฒนาใจคือพัฒนา “ธรรมและธรรมนูญ” ปัจจุบันในโลกนี้มีหมู่มวลมนุษย์ทั้งหลายอยู่แปดพันกว่าล้านคน ต้องเอาธรรมนูญนำชีวิต