ลำนำแห่งใจ... แม้กาลผ่านปลายฟ้า มิหวนกลับ สายลมซับอุ่นใจ…แต่ไร้เสียง หากสิ่งใดเปลี่ยนผันจนร้างเรียง จักมิเอื้อนสำเนียงใดเรียกคืน

บางความรัก…ไม่ต้องเอ่ยให้ดัง ไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษกว่าใคร แต่เป็นวันที่หัวใจ…ได้เงี่ยหูฟังความเงียบ เงียบ…พอจะรู้ว่า ทุกสิ่งรอบกายงดงามโดยไม่ต้องจัดเรียบ แม้ใบไม้จะร่วงหล่น…แต่ก็งามในจังหวะของ

ภาพหนึ่ง...แทนถ้อยพันคำ “หทัยข้า…แม้นเงียบงัน /หาใช่เพราะไร้ถ้อย หากแต่กลัวเจ้า…จะลอยลับ /จึงปล่อยเพียงเงา…แห่งการกระทำ” .

“น้องน้อย...มิได้มาเพื่อผูก แต่มาเพื่อเข้าใจ” น้องน้อย เพียงเยื้องย่าง อย่างเงียบงาม มิเคยปราม มิเคยพร้อง หรือร้องไห้ เพียงสายลม อ่อนอุ่น ละมุนใจ แฝงห่วงใยไว้เงียบ...แนบเรียบนวล

คุณเคยเชื่อ...ในสัจจะอธิษฐานไหมเจ้าคะ? “หากใจหญิงยังแน่วมั่นไม่ผันแปร แม้เพียงแพรยังอาจพลิกเป็นผืนผา แม้เพียงเสียงในบทกวีธรรมดา ก็อาจพาโลกหมุนให้เปลี่ยนทาง…”

กลิ่นกรุงเก่า...จะคลุ้งอยู่ทุกวรรคถ้อย .

“สองหัตถ์ในเรือนใจ" ใต้เรือนไม้เงียบงาม ณ ยามสาย แม่หญิงกรายร้อยถ้อยใจละห้อยหา ดั่งม่านบางพริ้วไหวใต้ชายตา ซ่อนแววปรารถนา...ไม่ให้ใครเห็นเลย

“กลิ่นคิดถึงในลมหายใจ” . ฝากลมหวนผ่านห้วงเวลาพราก ด้วยใจมากเกินสิ่งใดจักกลั้น มิอาจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำในวันนี้ทัน จึงเขียนฝันฝากฟ้าผ่านสายลม

กลอนรักใต้แผ่นฟ้า อยากพับฟ้า เข้ามา แนบตักอุ่น ให้ใจคุณ ไม่ไกล ไปกว่านี้ ให้ความคิดถึง เบาบาง ดั่งปุยนที ไม่หล่นรี่ ระเหเร่ จนเหนื่อยใจ