กลิ่นโศก “บางรัก...แม้ไม่เอื้อนเอ่ย แต่ยังกรุ่นอยู่ในใจ ไม่ว่าสิ้นภพหรือสิ้นกาล”

กลิ่นโศก – ตอนที่ 1: เสียงโศกกลางสายลม สายลมปลายฤดูฝนพัดผ่านกรอบหน้าต่างไม้เก่า ลูบไล้ผ้าม่านบางเบาจนเกิดเสียงกระซิบแผ่ว ในความฝันนั้น สราญจิตยืนอยู่กลางสวนโบราณ…ใต้ต้นดอกโศกสูงใหญ่ กิ่งก้านแผ่ร่มราวป

กลิ่นโศก-ตอนที่ 2: เรือนเก่าหลังนั้น อีกไม่กี่วันหลังจากความฝันแปลกประหลาด สราญจิตได้รับจดหมายจากสำนักงานวัฒนธรรม แจ้งว่าเธอได้รับคัดเลือกให้เป็นผู้ดูแลและบันทึกเอกสารทางประวัติศาสตร์ในเรือนไทยเก่าแก่

กลิ่นโศก-ตอนที่ 3: เงาในห้องเขียนบท แสงแดดยามสายสาดลอดหน้าต่างไม้เก่าเข้ามาเป็นลำบาง ๆ สะท้อนละอองฝุ่นที่ลอยวนอยู่ในอากาศอย่างเชื่องช้า ในเรือนชั้นบนของเรือนไม้สักโบราณนั้น มีห้องหนึ่งซ่อนตัวอยู่ด้านท

กลิ่นโศก-ตอนที่ 4: ชายผู้ไม่ยิ้ม เสียงล้อรถบดผ่านกรวดหน้าบ้านเรือนไทยโบราณใต้เงาไม้ใหญ่... ความนิ่งสงบถูกขยับอย่างแผ่วเบา ไม่ทันให้ใครรู้ตัวว่ากระแสลมชีวิตกำลังเปลี่ยนทิศ

กลิ่นโศก-ตอนที่ 5: กลิ่นโศกในยามค่ำ — กลิ่นดอกโศกโชยจากที่ไหนสักแห่งในคืนเดียวกัน-

ตอนที่ 6: กระจกบานเก่า — สราญจิตพบกระจกที่สะท้อนภาพหญิงสวมชุดโบราณ...ที่หน้าตาเหมือนเธอ —

กลิ่นโศก-ตอนที่ 7 :อักษรจากอดีต แสงแดดอ่อนในยามสายคลี่ตัวผ่านหน้าต่างไม้บานเก่า ทอดเงาทาบไปบนโต๊ะเขียนหนังสือไม้สักเงางามที่ตั้งอยู่ริมผนังฝั่งตะวันออก เสียงนกปรอดร้องเจื้อยแจ้วบนกิ่งมะม่วงนอกชาน ดูจะ

กลิ่นโศก-ตอนที่ 7/1 “เงาระบายหมึก” คืนหนึ่ง... แสงจันทร์ไหลเรื่อยผ่านหน้าต่างบานไม้เก่า ลมค่ำพัดเอื่อยพาเสียงฝีเท้าลึกลับคล้ายจะดังมาจากเรือนด้านหลัง