📮 เรื่องสั้น |
คิดถึง (ไม่)ถึงมัณทะเลย์ Ep.3 (ตอนจบ)
รถข้างหน้าติดกันเป็นพรืด ต้นไม้ใหญ่ริมทางเท้าตลอดเส้นทางบนถนนเมืองย่างกุ้ง ทำให้เวลารถติดหนัก ๆ ในย่างกุ้งสองข้างทางยังดูผ่อนคลาย สบายตาได้อยู่บ้าง
..
ในขณะที่รถเข้าเขตตัวเมืองผ่านรั้วสูงที่คุ้นตา วิภาวีหันไปถามแอนโทนี่ทันที ..
“ แอนโทนี่ ถ้าฉันจำไม่ผิดนี่ทางไปองค์พระเจดีย์ และกำแพงสูง ๆ ด้านข้าง ๆ นี้ก็น่าจะเป็นกำแพงรั้วรอบ ๆ องค์เจดีย์ชเวงดากอง คุณจะพาฉันไปที่นั่นอีกรึ!? “
“ ผมไม่ได้ไปที่องค์เจดีย์หรอก ไปอีกที่แต่ไม่ไกลกันนัก “
เขาบอกเธออย่างนั้น อีกสักพักก็ถึงสวนหย่อมแห่งหนึ่ง .." กั น ด อ มิ น การ์เด้น สวนที่ไม่ได้เป็นสวนสาธารณะที่เปิดทั่วไป และน้อยคนที่จะเข้ามาท่องเที่ยวที่นี่
วิภาวี มองไปโดยรอบ ความร่มรื่นของต้นไม้ ที่น่าจะร่มเย็นให้เหมาะกับอยู่ในสวน แต่เธอกลับเย็นว้าบเข้าไปในจิตใจ แอนโทนี่ไม่ได้เดินนำเธอ เพื่อนำชมสถานที่น่าสนใจ และอธิบายเหมือนไกด์ท้องถิ่นอย่างที่ผ่าน ๆ มา เขาเดินไปพร้อมกับเธอเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาอะไร
... เธอต่างหากที่ก้าวเท้าตรงไปที่แห่งหนึ่งเอง โดยไม่มีการนำทางจากเขา แม้จะเป็นครั้งแรกที่เธอมาสถานที่แห่งนี้
เธอหยุดยืนอยู่หน้าเจดีย์ขนาดย่อม ๆ ค่อนข้างเก่ามียอดปราสาทคล้ายฉัตร 7 ชั้น เจดีย์ที่ก่ออิฐฉาบปูนสีขาวตรงหน้าเธอ ตรึงเธอไว้แน่นิ่งกว่าสิ่งก่อสร้างใกล้เคียง ความเจ็บปวด บีบคั้น จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มออกมาเป็นสาย หลากหลายความรู้สึกระคนปนไปในจิตใจเธอ
.. เธอไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจแทบไม่ออก และรู้สึกอึดอัดที่ยืนอยู่หน้าสิ่งก่อสร้างตรงนี้
“ ขิ่นเลภู ขอท่านกลับบ้านสิ
ขอทรงอนุญาติให้เจ้าได้กลับบ้านที่มัณฑะเลย์สักครั้งเถิด “
เสียงแอนโทนี่ดังเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เขาไม่ได้เรียกชื่อเธอ เขาไม่ได้เรียก " วิภาวี " อย่างที่เขาชอบเรียกชื่อเธอเต็ม ๆ ทุกครั้ง
" ขิ่นเลภู " งั้นรึ! ใครคือ ขิ่ น เ ล ภู ?
Pix from Pinterest
“ ขิ่นเลภู
..ขอท่านกลับบ้าน ขอให้ท่านทรงอนุญาติให้เจ้าได้กลับมัณฑะเลย์สักที “
แอนโทนี่เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือเธอ ฉุดให้เธอนั่งคุกเข่าต่อหน้าเจดีย์สีขาวตรงหน้าไปด้วยกัน เขาพนมมือไหว้เจดีย์องค์ตรงหน้า และหันมามองเธอที่น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่ข้าง ๆ
“ ขิ่นเลภู ขอพระองค์ทรงอนุญาติให้ข้าได้กลับมัณฑะเลย์ด้วยเถิด “
วิภาวีพนมมือไหว้เจดีย์สีขาวตามแอนโทนี่ เธอพูดตามเสียงกระซิบของแอนโทนี่ที่บอกเธออยู่สองครั้งสองครา
... ความอัดแน่นในหัวใจ ราวกับถูกจองจำด้วยคำมั่นสัญญามาแสนนาน กำลังขอร้อง อ้อนวอนต่อสิ่งก่อสร้างเก่า ๆ ตรงหน้าเธอ
... วิภาวีไม่รู้ด้วยว่าเจดีย์ที่เธอกราบไหว้อยู่ตอนนี้สำคัญอย่างไร แล้วทำไมเธอจึงว่าง่ายพูดตามที่แอนโทนีบอกเธออย่างนั้น
เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ได้ครู่เดียว แต่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้ามากกว่าเที่ยวตะลอน ๆ ครึ่งค่อนวันเสียอีก
“ ฉันอยากกลับโรงแรมแล้ว “
เธอหันมาบอกแอนโทนี่ หลังจากเขาช่วยพยุงเธอลุกขึ้นจากที่คุกเข่าอยู่หน้าเจดีย์นั่น เขาพาเธอเดินไปนั่งพักที่ม้านั่งหน้าตัวอาคาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
“ ผมอยากให้คุณรู้เรื่องเจดีย์องค์นั้นสักนิดก่อน
.. นั่นเป็นกู่ที่เก็บอัฐิของพระนางศุภยาลัต หลังจากที่พระเจ้าธีบอสิ้นพระชนม์ที่อินเดีย พระนางได้รับอนุญาติจากอังกฤษให้กลับมาใช้ชีวิตที่ย่างกุ้ง รวมทั้งข้าราชบริพารที่ติดตามพระองค์ไปอยู่ที่อินเดียครั้งนั้น แต่อังกฤษไม่อนุญาติให้พระนางกลับราชธานีที่กรุงมัณฑะเลย์ และพระนางเองก็ไม่ยอมปล่อยให้ผู้ใดกลับมัณฑะเลย์เช่นเดียวกัน แม้อังกฤษจะไม่ห้ามข้าราชบริพารของพระองค์ก็ตาม .. คุณอยากรู้อะไรอีกไหม “
“ ฉันสงสัยว่าใครคือ ขิ่นเลภู
ฉันได้ยินคุณพูดชื่อนี้ ราวกับเรียกฉัน “
“ ขิ่นเลภู เป็นลูกสาวเศรษฐีตระกูลพ่อค้า ที่มีฐานะร่ำรวยในเมืองมัณฑะเลย์ และยังเป็นน้องสาวของกะยอหล่ายหม่องหม่อง พระสวามีของเจ้าหญิงเมกถีหล่า จะเรียกว่าเป็นข้าราชบริพารหรือเป็นเพื่อนของเจ้าหญิงเมกถีหล่า น่าจะได้ เพราะความสนิทสนมกันฉันท์เพื่อน เจ้าหญิงเมกถีหล่ามาที่บ้านเธอบ่อย ๆ จนมีโอกาสพบรักกับพี่ชายเธอ “
“ แล้วทำไมขิ่นเลภู ถึงไปเป็นข้าราชบริพารพระนางศุภยาลัตได้คะ ฟังดูก็ไม่น่าจะเกี่ยวกันนี่คะ “
“ เจ้าหญิงเมกถีหล่าเป็นน้องสาวของพระเจ้าธีบอ ที่ไม่มีบทบาทอะไรในราชสำนักเท่าไหร่นัก พระองค์ทรงรอดพ้นจากการสังหารหมู่พระญาติ และอีกหลาย ๆ คน ที่เชื่อว่าเป็นการบ่งการของพระนางศุภยาลัตในครั้งนั้น
..
เมื่อพม่าแพ้พ่ายต่ออังกฤษพระเจ้าธีบอและพระนางศุภยาลัตถูกเนรเทศไปอินเดีย เจ้าหญิงเมกถีหล่าถูกพระนางขอให้ขิ่นเลภูไปเป็นหนึ่งในข้าราชบริพารติดตามทั้งสองพระองค์ไปด้วย “
“ ขิ่นเลภู เป็นสาวสมัยใหม่เก่งเรื่องการใช้ภาษาอังกฤษ เพราะครอบครัวเธอทำการค้ากับอังกฤษ อีกทั้งมีคนรักเป็นคนในบังคับของอังกฤษขณะนั้นด้วย การที่เธอต้องตามเสด็จพระเจ้าธีบอและพระนางไปอินเดีย โดยไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน นั่นเป็นการลาจากทั้งบ้านเกิดเมืองนอนและคนรักของเธอไปชั่วชีวิต “
“ ฉันคือ ขิ่นเลภู กลับชาติมาเกิดรึไงคุณ!!? “
“ คุณเชื่อไหมละ ? “
“ ไม่รู้สิ แค่ฉันรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้จากความลี้ลับแบบนี้ “
“ ผมว่าคุณจะรู้สึกได้เอง “
อาการกึ่งหลับกึ่งตื่นของเธอเหมือนว่าเธอหลุดเข้าไปในพระราชวังไม้สักอันแสนกว้างใหญ่ สวยงามคืนนี้มีมโหรสพ สมโภชน์อะไรสักอย่างดังกึกก้องทั่วหน้าพระลานของเขตพระราชวัง
.. เธอมองเห็นตัวเองเป็นสาวสวยในเครื่องแต่งกายแบบสาวพม่า นั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัวอะไรสักอย่าง สักพักเธอก็ได้ยินเสียงโหยหวน กรีดร้องอย่างเจ็บปวดจากกำแพงท้ายวังเป็นระยะ ๆ แทรกเสียงจากมโหรีด้านหน้า
เธอรับรู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงร้องจากหลาย ๆ ชีวิตบ้างก็ถูกทุบด้วยท่อนจันทร์ บ้างก็ถูกทุบด้วยท่อนไม้แข็ง ๆ ก่อนจะถูกโยนลงไปในหลุมใหญ่ที่ขุดไว้ล่วงหน้าหลายวันข้าง ๆ วัง
... ตลอดการสมโภชน์ครั้งยิ่งใหญ่ในวังตลอด 3 วัน 3 คืนอย่างครื้นแครงด้านหน้านานเท่าไหร่ ก็เท่ากับหลายชีวิตที่ต้องตายมากเท่านั้น
.
ภาพเก่านั้นเลือนหายไป เธอเห็นตัวเธออีกครั้งในสภาพที่ต่างออกไปจากเดิม คราวนี้เหมือนนักโทษที่ถูกต้อนให้ออกจากพระราชวังทางประตูทิศตะวันตก โดยทหารต่างชาติ เธอและอีกหลายคนถูกดันให้เร่งขึ้นเรือลำใหญ่ เหมือนต้องเดินทางไกลไปที่ไหนสักแห่ง..
ขิ่นเลภู ชื่อนี้ถูกเรียกโดยหญิงสูงศักดิ์ใกล้ ๆ เธอ ขอให้เธอไปสอบถามว่าพวกเราจะต้องเดินทางไปอยู่ที่ใด เธอสอบถามกับทหารอังกฤษที่อยู่ไม่ไกลนัก และรู้ว่าทุกคนบนเรือลำนี้ กำลังจะถูกเนรเทศไปอินเดีย
.. เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลาพ่อแม่ พี่น้อง และคนรักของเธอที่อีกไม่กี่วันเขาจะกลับจากการสำรวจป่าไม้รอบ ๆ เมืองมัณฑะเลย์ ในบังคับการของรัฐบาลอังกฤษ
การจากลาโดยไม่มีคำร่ำลาใด ๆ กับบุคคลอันเป็นที่รักไปตลอดชีวิตของเธอ
ความฝันอันวุ่นวายตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา ทำให้เธอตื่นแต่เช้าตรู่ และคิดถึงแอนโทนี่เป็นคนแรก
“ แอนโทนี่ ขอโทษที่ฉันโทรมารบกวนคุณแต่เช้า
.. ถ้าฉันจะไปมัณฑะเลย์บ่ายวันนี้ คุณพอจะออกตั๋วเครื่องบินให้ฉันทันไหมคะ “
“ ทันสิ!
.. ผมจัดการให้ บ่ายนี้ผมไปรับคุณที่โรงแรมและเราไปสนามบินพร้อมกัน “
“ คุณจะไปมัณฑะเลย์กับฉันด้วยใช่ไหม ? “
“ แน่นอนสิครับ “
ผมรอคุณมานานแค่ไหนแล้ว คุณไม่รู้หรอก ...
ป่าทึบไม่ไกลจากเมืองหลวงมัณฑะเลย์ และพระราชวังที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่ง ชิงดีชิ่งเด่นเพื่ออำนาจ การเค่นฆ่าทั้งเจ้านายหลายพระองค์ และข้าราชบริพารใกล้ชิด
... การหายไปของเธอ ทิ้งให้เขาเสียใจ และมืดแปดด้านที่จะตามหา เขาได้แต่ทำงาน ๆ ในการสำรวจป่า และทรัพยากรของพม่าหลังการยึดครองโดยรัฐบาลอังกฤษ จนเสียชีวิตเพราะป่วยเป็นไข้ป่านอกเมือง
.
Pix from : Pinterest
ป่าทึบนอกเมืองที่เดิมนั้น วันนี้เป็นพื้นที่ประดิษฐานพระเจดีย์องค์ใหญ่สีขาวบริสุทธิ์ มีรูปเกลียวคลื่นสวยงาม ที่ใต่ระดับความสูงอยู่โดยรอบด้านล่าง
.. เจดีย์เก่าแก่ที่สร้างมาสองร้อยกว่าปีจากปัจจุบันนี้ แต่ก็ยังน้อยกว่าระยะเวลาที่เคยผ่านมาหลายช่วงชีวิตคนที่นานกว่านั้น
.
“ คุณทำให้ผมอึ้งนะครับ วิภาวี “
หญิงสาวที่เขาเห็นเมื่อ 2 วันก่อน กับเธอวันนี้ในชุดแบบสาวพม่า ผมม้วยที่เคยเห็นปล่อยยาวถึงกลางหลัง
.. ยิ้มบาง ๆ ของเธอตั้งแต่ได้พบหน้าก็กระชากหัวใจเขาให้ยอมสิโรราบต่อเธออย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ
Pix from Pinterest
การเดินทางไปมัณฑะเลย์กับเธอครั้งนี้ ตอบทุกคำถามที่เขาเคยสงสัย
.. ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเคยมาที่เจดีย์ชินพิวเม ที่แห่งนี้ทำให้เขาจมดิ่งกับความรู้สึกเศร้า โหยหาใครคนหนึ่งอยู่ในใจตลอดเวลา
แต่เขาก็ต้องกลับมาที่นี่ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อจะได้เจอคนที่รอคอย .. เขาไม่รู้เลยว่าคนที่เขาเห็นภาพหลายต่อหลายครั้งในความฝันนั้น เมื่อไหร่จะหลุดไปจากห้วงความคิดคำนึงสักที จนกระทั่งเขาได้พบเธอ
.
ในขณะเดียวกัน ชิ น พิ ว เ ม เจดีย์สีขาวองค์ใหญ่ ที่เธอเคยเห็นแต่ในรูปภาพคือที่ ๆ เธอรู้สึกว่า มีใครรอเธออยู่ที่นั่น เป็นสถานที่ที่ดึงดูดเธอให้ไปเที่ยวมาก ๆ แต่เธอกลับไม่เคยได้มาถึงสักที
.
“ ผมมาที่นี่คนเดียวหลายครั้ง กับความรู้สึกที่ว่า มาเพื่อรอคอยใครคนหนึ่ง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมรอใคร และใครคนนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่า
..
จนกระทั่งวันที่ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเขย่งกองกอยในผ้าซิ่นสีแปลกตา กลางลานกว้าง ๆ หน้าองค์เจดีย์ชเวดากองเมื่อวันก่อน หลายต่อหลายภาพที่ผมเคยเห็นในหัวมาเนิ่นนาน ค่อย ๆ ชัดขึ้น จนผมแน่ใจได้ว่า คนที่ผมรออยู่นั้นมีตัวตนจริง ๆ “
สายตาแบบนี้ที่ทำให้วิภาวีพูดอะไรไม่ออก เธอไม่เคยรู้ว่า ทำไมเธอถึงอยากมามัณฑะเลย์ ไม่เคยมีใครวิ่งอยู่ในความคิดหรือในใจอย่างที่เขาเป็น มีแต่ความไว้ใจ อบอุ่น และเชื่อใจได้เมื่ออยู่ใกล้เขาเท่านั้น
จนกระทั่งเกิดเรื่องเหลือเชื่อ ที่ดึงจิตวิญญาณของเธอออกมาอย่างพร่างพรู เมื่อเธอนั่งอยู่ต่อหน้ากู่ที่เก็บอัฐิของพระนางศุภยาลัตเมื่อวานนี้ ทั้งความกลัว ความเสียใจ และความคิดถึงดินแดนอันแสนไกลที่จากมานาน
.. บ้านที่ไม่ใช่บ้านในกรุงเทพที่เธอพำนักอาศัยอยู่ แต่กลับเป็นบ้านที่เธอจากมานานแสนนาน หลายภพชาติ และใครอีกคนที่รอเธออยู่
Pix from Pinterest
“ ผมดีใจที่วันนี้เราได้มายืนที่เดียวกัน พร้อมกันตรงนี้ “
“ ค่ะ ที่ ๆ ฉันคิดถึงและวันนี้ฉันได้กลับมาถึงมัณทะเลย์ กลับมาถึงบ้านเดิมของฉันอีกครั้ง ขอบคุณนะคะที่คอยฉัน ขอบคุณที่รอคอยมาแสนนาน “
✍️เรื่องสั้นที่แต่งขึ้น..
และมีอ้างอิงข้อมูลทางประวัติศาสตร์บางช่วงบางตอน
..
อ้างอิงข้อมูล...
🔸พระนางศุภยาลัต 🔸
..
อ้างอิงข้อมูล...
🔸เจ้าหญิงเมกถีหล่า
🔸กะยอหล่ายหม่องหม่อง
🔸ขิ่นเลภู
..
รฉัตร วรรณกุล
24 มกรา’ 2563
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
