ชายโลเล
ในสมัยราชวงศ์ฮั่น มีชายคนหนึ่งผู้มีความปรารถนาสูงสุด ในชีวิต คือ การ
ได้เป็นข้าราชการขั้นสูง มีชื่อเสียง ร่ำรวยเงินทอง ทว่าตัวของเขาเองแม้จะ
มานะพยายามมากว่าครึ่งชีวิต ก็ยัง ไม่ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ ทำ
งานจนผมหงอกขาวโพลน ทั้งศีรษะแล้วก็ยังคงเป็นเพียงข้าราชการชั้นผู้น้อยเท่านั้น วันหนึ่ งในขณะที่เขากำลังเดินอยู่บนถนน เขาได้คิดใคร่ครวญถึง
ชีวิต ของตนเอง ยิ่งคิดมาก ก็ยิ่งทำให้เจ็บแค้นใจ จนสุดท้ายทนไม่ไหว จึง
ร้องไห้ออกมา
ขณะนั้นได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านมาพบเข้าพอดี เมื่อมองเห็นผู้เฒ่าซึ่งกำลังร้องไห้อย่างรวดร้าวใจเช่นนั้น ชายหนุ่ม จึงคิดว่าเขาคงประสบกับภัย
พิบัติบางอย่างที่ไม่อาจคาดถึง จึงเข้าไปปลอบประโลมชายที่กำลังร้องไห้อยู่ว่า “ท่านผู้เฒ่า ทำไม ท่านจึงร้องไห้อย่างรวดร้าวใจเช่นนี้ ท่านอายุมาก
ขนาดนี้แล้ว ควรระมัดระวังสุขภาพด้วย”
ผู้เฒ่ากล่าวตอบชายหนุ่มไปว่า “เจ้าไม่รู้อะไร ตัวข้านี้ตั้งแต่ ยังเล็กก็ได้ตั้ง
ปณิธานไว้อย่างแน่วแน่ว่า จะต้องเป็นข้าราชการ ชั้นสูง สร้างเกียรติยศชื่อ
เสียงให้แก่วงศ์ตระกูลให้ได้ แต่ปัจจุบัน ข้าอายุ ๖๐ ปีแล้ว ก็ยังเป็นเพียงข้า
ราชการชั้นผู้น้อย ดูแล้วชาตินี้ คงไม่มีทางสมปรารถนาเป็นแน่”
ชายหนุ่มยังคงเคลือบแคลงใจในคำตอบของผู้เฒ่า จึงเอ่ย ถามต่อไปว่า “ที่แท้ท่านมีปณิธานที่ยิ่งใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก แล้วทำไมความปรารถนาของท่าน
จึงไม่สัมฤทธิ์ผลล่ะ”
ผู้เฒ่าจึงตอบกลับชายหนุ่มว่า “เมื่อตอนข้ายังหนุ่ม ฮ่องเต้ ทรงโปรดปราน
อักษรศาสตร์ ข้าจึงไปเรียนอักษรศาสตร์ ข้ามี ความเชื่อมั่นว่าตนเองเรียนได้ดีทีเดียว แต่ฮ่องเต้ชอบใช้คนมีอายุ บอกว่าข้ายังไม่มีประสบการณ์ ฉะนั้นยังไม่อาจแต่งตั้งให้ดำรง ต่ำแหน่งสำคัญได้ เมื่อรอจนข้ามีอายุย่างเข้าวัยกลางคน ฮ่องเต้ ก็สวรรคตไปเสียก่อนแล้ว
ต่อมาฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ และทรง โปรดปรานการสู้รบ ข้าจึงวางมือจากอักษรศาสตร์ เพื่อไปเรียน วิชาการต่อสู้ คาดไม่ถึงว่าข้ายังเรียน
ศิลปะการต่อสู้ไม่ทันสำเร็จ ฮ่องเต้องค์ใหม่ก็สวรรคตไปอีก
ฮ่องเต้องค์ถัดมาอายุยังน้อย ชอบใช้งานคนหนุ่มแน่น แต่ตัวข้านั้นเริ่มชรา
แล้ว ข้าพยายามปรับตัวตามความชอบ ของฮ่องเต้ทุกอย่าง พูดได้ว่าทุ่มเท
ความพยายามอย่างสุด ความสามารถแล้ว แต่ในที่สุดก็ยังต้องประสบกับ
ผลลัพธ์เช่นนี้ แล้วทำไมข้าจึงจะไม่ปวดร้าวใจเล่า”
ทั้ง ๆ ที่ในใจของชายหนุ่มนั้น รู้สึกเห็นอกเห็นใจใน ชะตากรรมของผู้เฒ่า
เป็นอันมาก แต่กลับนึกไม่ออกว่าตนควร จะใช้คำพูดอย่างไรปลอบประโลม
ท่านผู้เฒ่าดี
ท่านทั้งหลาย...
การวางทิศทางของตนเองนั้น ไม่ควรนำไปผูกติดกับ ตัวบุคคลอื่นเพราะเป็น
เงื่อนไขที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา
ความชอบ ความพึงพอใจของคนนั้นเปลี่ยนแปลงได้เสมอ และถึงแม้ความ
ชอบจะไม่เปลี่ยน แต่เงื่อนไขก็อาจเปลี่ยนไปได้ เช่น อาจเกิดจากการพ้นต่ำ
แหน่ง หรือแม้แต่การตายดังเช่น ในนิทานเรื่องนี้
สิ่งที่เราควรยึดถือเป็นเป้าหมายนั้น ควรเริ่มจากสำรวจตัวเอง ก่อนว่า เรามี
ความถนัด หรือความเชี่ยวชาญในเรื่องใด แล้วมุ่ง
ทำงานที่เราถนัด สามารถใช้ศักยภาพของตนเองได้อย่างเต็มที่ ที่สำคัญงานนั้นจะต้องเป็นงานที่เป็นประโยชน์ต่อสังคม ส่วนรวม เพราะสังคมส่วนรวม
ถือเป็นเงื่อนไขที่เปลี่ยนแปลง ได้ยากและมีความมั่นคง การปรับตัวตามผู้บัง
คับบัญชาเป็นสิ่งจำเป็นและควรกระทำอย่างยิ่ง แต่ควรปรับในแง่มนุษยสัม
พันธ์และแนวทางการทำงาน เท่านั้น ส่วนตัวเนื้อหาของงานที่ทำนั้นควรมี
ความต่อเนื่อง ไม่โลเล เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
เราควรฝึกตนเองอย่างต่อเนื่องเพื่อให้มีความสามารถ จนเกิดความชำนาญในด้านที่ตนเองถนัด สุดท้ายความสำเร็จก็ จะเป็นของเรา
ยิ่งถ้าเรารู้จักวางเป้าหมายไว้ที่ความสำเร็จของงาน ประโยชน์ก็จะเกิดขึ้นกับองค์กรและสังคมส่วนรวม ไม่ใช่อยู่ที่ ความเจริญก้าวหน้าของตัวเราเองเท่านั้น ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เราควรถือว่าความเจริญก้าวหน้านั้นเป็นผล
พลอยได้ เมื่อคิดได้ อย่างนี้ เราก็จะยิ่งทำงานได้อย่างสบายใจ และเป็นนักทำงานที่มี ความสุข
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
