📮เรื่องสั้น | 🌻
ความกังวลในฤดูร้อน (ตอนจบ)
ลมที่โชยพัดมาอ่อน ทำให้รู้สึกเย็นขึ้นมาบ้างเป็นพัก ๆ ปกติบ่ายคล้อยแล้วอย่างนี้ หลังจากพ่อรดน้ำต้นไม้และคลุกอยู่กับพืชผักหลังบ้านมาครึ่งค่อนวัน พ่อมักจะเอนหลังที่เปลยวนที่ผูกไว้ใต้ถุนเรือน
.
เจ้าตาลนั่งหมอบอยู่ใกล้ ๆ พ่ออย่างสงบนิ่ง เหมือนจะรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหยอกเล่น หรือเห่าเรียกร้องขอขนมกินอย่างที่เคยทำ
Pix from Pinterest
นานพอดูแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับพ่อนาน ๆ และเป็นเรื่องเป็นราวอย่างนี้สักที ส่วนใหญ่แล้วพี่นุชจะคุยกับพ่อมากกว่าเขา ในขณะที่เขาสนิทและพูดคุยกับแม่มากกว่า เป็นลูกรักของพ่อคนหนึ่ง และเป็นลูกรักของแม่คนหนึ่ง ทั้งที่จริง ๆ แล้ว ทั้งพี่นุชและเขาต่างรู้ดีว่า เราเป็นลูกรักของพ่อกับแม่ด้วยกันทั้งคู่
“ นอกจากปัญหาเรื่องงานแล้ว นาทมีปัญหาเรื่องเงินด้วยรึเปล่า “ พ่อถาม
“ ก็มีครับ..
มีหนี้บัตรเครดิต แต่นาทมีเงินเก็บเหลืออยู่อีกนิดหน่อย “
“ หนี้บัตรเครดิตนี่ กี่มากน้อย
แล้วเงินเก็บนิดหน่อยนี่เท่าไหร่ ?
.. พ่อกับแม่ไม่เคยอยากได้เงินเดือนจากลูกหรอกนะ ทำมาหาเก็บไว้ใช้กัน โดยไม่ขัดสนก็ดีแล้ว ไม่ต้องเอามาให้หรอก แม่เขาขายของได้บ้าง ที่ปลูก ๆ อยู่หลังบ้าน มีมากเกินไปก็เก็บขายได้นิดหน่อย กินอยู่แต่ละวันไม่ได้ใช้อะไรมากอยู่แล้ว “
“ เป็นหนึ้บัตรใบเดียวประมาณสองหมื่น
มีเงินเก็บเหลืออยู่เกือบสามหมื่นครับ “
“ อ้าว! ก็พอใช้หนี้นี่ เอาไปใช้หนี้ให้หมดก่อนเลยสิ จะได้ตัดภาระไปอย่างนึง “
“ นาทก็กลัวว่า จะไม่มีเงินไว้ใช้จ่าย เลยไม่อยากจ่ายค่าบัตรให้หมดตั้งแต่แรก จ่ายแค่ขั้นต่ำเอา “
“ พ่อไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะ ขั้นต่ำหรืออะไรเนี่ย แต่เป็นหนี้แล้ว หากมีเงินพอก็ใช้ ๆ คืนไปให้หมด มันสบายใจมากกว่า ไม่มีหนี้ให้กังวลอีก จะได้จัดสรรอะไรได้ถูกต่อไป
.. ทำทีละอย่าง ทีละเรื่อง ไม่ใช่เอาทางนู้น มาแปะทางนี้ หนัก ๆ เข้า มันจะดิ้นไม่หลุด ลูบหน้าปะจมูกไปหมด “
Pix from Pinterest
รถบัสสีส้มคันใหญ่ ๆ 2 คัน ที่บางคืนเขาเคยเห็นจอดอยู่หน้าบ้านตั้งแต่สมัยเขาเด็กจนจบมัธยมปลาย ผุดเข้ามาในความทรงจำ
รถ บ.ข.ส. รถประจำทางขนส่งมวลชนระหว่างจังหวัด ที่บ้านเราเคยมี
คันแรกวิ่งรับ-ส่งผู้โดยสาร กรุงเทพ-อ่างทอง
และอีกคัน วิ่งอ่างทอง-ตาคลี ที่เป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์
เขาและพี่นุชไม่เคยรู้เรื่องกิจการงานของที่บ้านเลย เราต่างรู้แค่ว่า แต่ละวันเรามีอาหารอุดมสมบูรณ์ ทุกสุดสัปดาห์ได้ไปนั่งกินอาหารเหลาในภัตตาคาร ได้เรียนโรงเรียนดี ๆ ประจำจังหวัด ปิดเทอมทีก็เข้าไปเรียนพิเศษในกรุงเทพ
..
เราสองคนได้เงินใช้กันเป็นรายสัปดาห์ เขาเก็บเงินเหลือจากค่าขนมบ้าง แต่เก็บเงินไม่เก่งเท่าพี่นุช อาจจะเป็นเรื่องที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่า ให้เก็บเงินใส่กระปุกออมสินทุกสัปดาห์ มีออมบ้างจะน้อยจะมากก็ให้มีเงินยอดกระปุกทุกอาทิตย์ ... สมัยเด็ก ๆ เงินออมของเขา มักจะถูกเปลี่ยนเป็นของเล่นที่อยากได้ โดยไม่ต้องขอเงินพ่อกับแม่เลย
ช่วงที่บ้านเรามีรถบัส 2 คัน
ใคร ๆ ก็เรียกพ่อว่า เถ้าแก่บ้าง เฮียบ้าง
และเรียกแม่ว่า เจ้ .. ทั้ง ๆ ที่แม่ก็เป็นคนไทยแท้ ๆ
รถ 2 คันนี้นี่แหละที่เป็นรายได้หลักเข้าบ้าน ที่ส่งเสียให้เขาและพี่นุชได้อยู่ดีกินดี และเรียนหนังสือมาจนโต แต่ยังไม่ทันจบมัธยมปลายดี เราต่างไม่เห็นรถทั้งสองคันนั้นอีกเลย
ความกระท่อนกระแท่นของรายได้ ที่เสียไปกับค่าซ่อมรถบำรุง ที่ต้องจ่ายให้กับอู่แต่ละครั้ง สั่งสมมาจนที่บ้านมีหนี้ก้อนใหญ่ เขาไม่เคยรู้ว่า หนี้ก้อนใหญ่นั้นใหญ่ขนาดไหน
กระทั่งโตแล้ว..
ถึงรู้ว่าคราวนั้นบ้านเราเป็นหนึ้เหยียบหลักล้านและหลายล้านด้วย.. ชีวิตที่ดูเหมือนอยู่ดีมีสุข กินอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์เปลี่ยนแปลงไป ฐานะบ้านเราไม่เหมือนเคย แต่พ่อกับแม่ก็ส่งเสียพี่นุชจนจบพยาบาล จนตัวเขาจบมหาวิทยาลัย
“ พ่อไม่เคยอายนะ ที่เคยเป็นเถ้าแก่รถ มีคนนับหน้าถือตา ต้องมารับจ้างรายวันคุมรถ หรือเป็นแค่คนเก็บค่าโดยสารรถประจำทางให้เถ้าแก่รถคนอื่นแทน “
“ นาทถามได้ไหม ตอนนั้นพ่อรู้สึกอย่างไงบ้าง “
“ ก็เสียใจที่ต้องขายของทำมาหากินที่สร้างมากับมือ เสียใจที่ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของคนในบ้านขัดสน ไม่สะดวกสบายเหมือนแต่ก่อน
.. แต่พ่อโชคดีที่มีแม่ที่เข้าใจ ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ตอนนั้นลูก ๆ อาจจะไม่รู้เรื่องอะไรนัก พ่อกับแม่คิดแค่ว่า ขอให้ส่งลูก ๆ เรียนจนจบก็สบายใจแล้ว “
“ นาทดีใจที่เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่นะ
นาทอยากให้ตัวเองประสบความสำเร็จ มีงานมีการดี ๆ นาทอยากให้พ่อกับแม่ไม่ต้องเหนื่อยทำงานอีก อยากให้พ่อกับแม่อยู่สบาย ๆ บ้าง “
“ พ่อกับแม่ไม่ได้เหนื่อยอะไรนะ
ที่ทำงานกันทุกวันนี้ก็เล็ก ๆ น้อย ๆ จะให้อยู่นิ่ง ๆ นั่งกินนอนกิน ไปวัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย ก็คงอยู่กันไม่ได้ เฉาตายกันพอดี “
Pix from Unsplash
“ คิ ด ไ ด้ เมื่อ ไ ด้ คิ ด นะนาท
เรามีน้อยก็ใช้น้อย ที่สำคัญ คือ จ ม ใ ห้ ล ง
เคยมีแล้วไม่มี ไม่แปลกหรอก แต่ต้องจมให้ลง
ยอมรับความจริงให้ได้ ไม่มี ก็คือ ไม่มี และไม่ต้องแสดงว่า มี แค่กลัวว่าคนอื่นจะดูถูกดูแคลน
ตราบใดที่ยังไม่ตาย
ชีวิตนี้ไม่มีทุกข์ที่สุด ไม่มีสุขที่สุด
สิ้นหวังที่สุด หรือสำเร็จที่สุดเลยหรอก
.. ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องดูกันไปยาว ๆ “
“ ความสุขกับความทุกข์
นาทว่า..มันต่างกันตรงไหน ? “
“ ต่างกันตรงที่เวลาเรารู้สึกมั้งครับพ่อ
.. ถูกไหมครับ ? “
“ อืมมม
ต่างกันตรงที่
เ ร า ม อ ง เ ห็ น อ ะ ไ ร ม า ก ก ว่ า กั น!
.
ถ้าวันนี้นาทนั่งคุยกับพ่ออยู่ตรงนี้
แล้วพ่อต่อว่า ดุด่า นาทคงเครียด อาจจะหงุดหงิด หรืออารมณ์ไม่ดี
..
และคงไม่รู้สึกว่า ..
ใต้ถุนบ้านเราในเดือนเมษาร้อน ๆ แบบนี้ยังมีลมพัดโชยอ่อน ๆ มาให้รู้สึกเย็นขึ้นมาบ้างเป็นช่วง ๆ หรอกนะ จริงไหม ? “
พ่อพูดและยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี..
ความกังวลในฤดูร้อนของเขา ค่อย ๆ บรรเทาลง...
หลังจากนี้เขาจะค่อย ๆ คิดดูว่า เขาจะทำอะไรได้บ้าง และทำอะไรต่อไปดี
.
เขารู้สึกและสัมผัสที่ได้รับจากลมโชยอ่อน ๆ นั้นเป็นระยะ ๆ อย่างที่พ่อว่า
.
... คิดได้ เมื่อ ได้คิด ...
Pix from Unsplash
...
รฉัตร วรรณกุล
10 เมษา’ 2563
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
