ภูฎาน หลังม่านหิมาลัย
EP.16 วีรารีสอร์ท
ชุมชนพูนาคาไม่หนาแน่น
คืนนี้เราต้องค้างที่เมืองพูนาคา!!!
เยชิ คนขับรถอารมณ์เย็นคนเดิมพาเราย้อนกลับจากพูนาคาซองมุ่งหน้าสู่
ที่พัก ระหว่างทางจากพูนาคาไปยังที่พักแทบมองไม่เห็นความแตกต่างว่า
ส่วนไหนคือเขตเมือง ส่วนไหนคือเขตนอกเมือง ด้วยตามเส้นทางที่รถแล่น
ผ่านเห็นแต่ทุ่งกว้างสลับภูเขาและบ้านเรือนเป็นช่วง ๆ ต่างกับเขตเมืองทิมพูที่มีอาคารบ้านเรือนหนาแน่นกว่ามาก สมแล้วกับการขนานนามว่าพูนาคาคือ
เมืองอู่ข้าวอู่น้ำของภูฎาน
ทิวทัศน์เขียวชอุ่มในพูนาคา
ฉันทึ่งฝีมือการทำหน้าที่สารถีของคนที่นี่เสียจริง ๆ ถนนขรุขระวกวนไปตาม
ไหล่เขาแค่ไหนก็ไม่เกินความสามารถ ....เยชิเลี้ยวรถตรงทางเข้าที่พักแรมสำหรับคืนนี้ซึ่งเป็นรีสอร์ทบนเนินสูง .....เขาค่อย ๆ ขับไต่ขึ้นเนินขรุขระนั้นพร้อม
เลี้ยวโค้งหักศอกในทันที ชั่วอึดใจก็สามารถนำรถขึ้นมาจอดยังลานจอด
แคบ ๆ ได้
ไกด์และคนขับรถด้านหน้าวีรารีสอร์ท
วีรารีสอร์ทเป็นรีสอร์ทสร้างใหม่ (ข้อมูลปี พ.ศ.2558) อาคารบางส่วนยังรอ
การต่อเติม ชาว์โดร์แนะนำเราเรื่องห้องอาหารเสร็จสรรพก่อนหายตัวไป
อย่างรวดเร็ว
เราได้ห้องพักที่หันหน้าเข้าหาทุ่งนาข้าวเขียวขจี เห็นบ้านสไตล์ภูฎานสอง
สามหลังอยู่ไม่ไกล ถัดไปอีกหน่อยเป็นภูเขาสูงโอบล้อม อากาศยามเย็น
กำลังเย็นสบาย ปุยเมฆที่ลอยระเรี่ยอยู่นั้นดูราวกับภาพฝัน
ภูฎานเป็นประเทศที่ให้ความสำคัญต่อป่าไม้ ดังนั้นพื้นที่ประเทศร้อยละ 60
ของประเทศเป็นเขตป่าไม้ อีกทั้งในรัฐธรรมนูญยังมีกฏหมายบัญญัติให้มีการปลูกไม้ไว้ไม่น้อยกว่าร้อยละ 60 ฉันไม่แปลกใจเลยที่ในห้องพักของโรงแรมทุกแห่งมีเฟอร์นิเจอร์ไม้ พื้นห้องไม้ที่มาจากช่างในท้องถิ่น......ให้ความรู้สึก
อบอุ่นเหมือนบ้าน
ฤดูร้อนไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวของภูฎาน ดังนั้นเราสองคนจึงเป็นแขกแปลกหน้าในจำนวนผู้เข้าพักชาวภูฎาน 2-3 กลุ่ม ขณะนั่งละเลียดอาหารมื้อเย็น
สไตล์ชาวพูนาคาอยู่นั้น ชาว์โดร์ในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ ไม่ได้สวมชุดโกตามเคย (ชุดโก คือ ชุดประจำชาติภูฎานชาย) เดินเข้ามาหาถึงห้องอาหา
ด้วยใบหน้าและแววตายิ้มละไมต่างจากใบหน้า"เสือยิ้มยาก" อย่างที่เรา
คุ้นชิน
ภาพวาดในห้องอาหาร วีรารีสอร์ท
เขาเข้ามาบอก !!! ไม่ใช่สิ เข้ามาห้ามไม่ให้เราชำระค่าห้องพักด้วยตัวเอง น่าจะเป็นเพราะก่อนที่เราจะลงมารับประทานมื้อเย็น เราได้ส่งข้อความบอก
เพื่อนบนภูที่ไม่ได้มาพูนาคาด้วยว่าเราตั้งใจจะเลี้ยงขอบคุณมิตรไมตรีในการ
ดำเนินการให้เราได้มาที่นี่สักครั้ง และเมื่อไม่มีโอกาสนั้นก็ขอเป็นธุระเรื่องค่าที่พักที่พูนาคาเอง
แต่แล้วความตั้งใจของเราก็ต้องเป็นหมันอีกครั้ง เมื่อเขาโทรศัพท์มาบอกชาร์โดว์ให้มาระงับความคิดนี้ และเหมือนจะอ่านใจเราออกล่วงหน้าเพราะกำกับ
ผ่านชาร์โดว์มาด้วยว่า หากเรายืนยันจะทำอย่างนั้นก็จะโกรธทั้งเยชิและ
ชาร์โดว์เลยทีเดียว
สุดท้าย.......คำขาดของเจ้าบ้านก็ยังคงเป็นประกาศิตสำหรับคนของเขา......!!!
เมฆเริ่มปกคลุมท้องฟ้ายามเย็น
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเบาะอันหนานุ่ม การเดินทางบนเส้นทางในวันนี้กับ
อากาศเย็นสบายของเมืองงามพูนาคากล่อมให้เราสองพี่น้องจมดิ่งอยู่
นิทรารมณ์......................
ติดตามตอนต่อไป
EP.17 ต้นน้ำพรหมบุตร
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
