ประสบการณ์ 101 วันฟ้าหม่นฝนซาที่ ไต้หวัน
ตอนที่ 4 พายุ has gone
รอบกายชื้นแฉะไปด้วยเปลวฝน บรรยากาศไม่ได้ทำให้หงอยเหงาเลยสักนิด…
ความเดิมจากตอนที่แล้ว พวกเราเริ่มต้นวันด้วยมื้อเช้าสไตล์ไต้หวันกันแบบต้องพึ่ง Google Translate ครับ แล้วต่อด้วยการฝ่าฝนไปอนุสรณ์สถานท่านเจีงไคเช็คกันแบบทุลักทุเล ก่อนจะจบด้วยโอเด้งร้อนๆ ในเซเว่นระหว่างที่กำลังคิดถึงวัดหลงซานสถานที่ต่อไป
พวกเราออกเดินทางกันอีกครั้งหลังจากฝนหยุดตกอย่างสนิทแล้ว เป้าหมายต่อไปก็คือ วัดหลงซาน โดยเราวางแผนกันว่าจะเดินเลาะไปตามทาง ผ่านสวนสาธารณะ พระราชวังสักอย่าง ไปชื่นชมตึกอิฐแดงสักครู่ แล้วผ่านเส้นทางบ้านอิฐแดงสุดฮิปสเตอร์ ก่อนจะไปไหว้พระที่วัด
แพลนในใจเราเป็นแบบนี้ ช่วงที่ผ่านสวนสาธารณะ พื้นทางชื้นแฉะไปหมด สวนเป็นสวนแบบจีน มีที่นั่งพักที่มีหลังคาทรงจีน ดูน่านั่ง
ตำหนักแบบจีนท่ามกลางสายฝน
เราคิดเอาไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นพระราชวังสักอย่าง ตอนที่เราตัดข้ามสวนสาธารณะมา แต่ผิดถนัด สรุปสุดท้ายแล้ว มันดันเป็นเหมือนศาลาว่าการสักอย่าง ไม่ได้ใกล้เคียงพระราชวังเลยสักนิด จนกระทั่งไปค้นพบว่า มันคนละที่กันต่างหากหล่ะ ฮ่าๆ
สิ่งที่เข้าใจว่าเป็ฯพระราชวังนั้น .......
ดูเหมือนความผิดหวังจะถาโถมใส่เป็นครั้งที่สอง เมื่อเราเดินไปยังตึกแดงที่หมายมั่นว่ามันจะต้องสวยงาม ก่อนจะพบว่า มันปิดปรับปรุง มีเพียงผืนผ้าใบรูปแทนตึกแดงคลุมโดยรอบเอาไว้ ให้ตายสิเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะ ณ จุดนี้เราจะมาอย่างสายบุญ เราจะไหว้พระวัดหลงซาน และจะไปขอเนื้อคู่สักหน่อย ขอเอามาทำชาบูหม่าล่าสักทีเถ๊อะ สาธุ!!!
ยังดีที่เค้าเอารูปจำลองมาโบกแทนที่จะเป็นผ้าใบโล่งๆ ละน่า - -*
ฝนกลับมาตกปรอยๆ อีกครั้งขณะที่เรากำลังจะถึงทางแยกที่ผ่านย่านอิฐแดงสุดฮิปสเตอร์ครับ อย่างน้อยๆ ที่นี่ก็พอให้มีอะไรได้เดินดูเดินชมบ้าง มันเป็นผืนถนนรกร้างที่สองข้างทางเป็นซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้เมื่อครั้งก่อนเก่า ถูกแต่งเติมเสริมใส่ด้วยลวดลาย Graffiti ที่กลืนไปกับบ้านโบราณสไตล์จีน อิฐสีแดงที่ถูกก่อตัวขึ้น ผ่านร้อนผ่านฝนและลมหนาวมาอย่างโชกโชน ทิ้งร่องรอยความครื้นเครงในอดีตที่น่าโหยหาเป็นอย่างยิ่ง
บรรยากาศเก่าๆ โชยรอบตัว คลุ้งกลิ่นไอฝนที่ปรอยหล่นลงอย่างต่อเนื่อง
งานศิลป์ข้างทางที่เพิ่มเสน่ห์ให้กับการเดินในเส้นทางนี้ได้เป็นอย่างดี
ในที่สุดวัดหลงซานก็อยู่ตรงหน้าเราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนเนืองแน่นพร้อมใจกันมากราบไหว้บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันโด่งดังแห่งนี้ พวกเราเดินเข้าไปในวัดที่เสียงดังจอแจ ไม่เหมือนวัดไทยที่มีความสงบกว่ามาก มองดูคนไหว้พระ แล้วเราก็ไหว้ตาม เดินวนรอบวัดมองรายละเอียดต่างๆ อย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งไปเจอแก๊งค์ทัวร์ไทย กำลังไหว้ขอพรด้วยการโยนหินแดง เท่านั้นแหละ เรารีบเนียนไปดูสาธิตวิธีการขอพรกันอย่างขะมักเขม้น
ถึงแล้ว วัด หลง ซาน
หินที่ทุกคนตั้งใจโยนเพื่อให้ได้พรสมปรารถนา
เราได้ความมาว่า วิธีการนั้นก็คือ เราจะต้องไหว้พระขอพร แล้วโยนหินให้ด้านของหินออกมาคว่ำอันหนึ่งและหงายอันหนึ่งให้ได้สามครั้ง พรจึงจะเป็นจริง ถ้าทำไม่ได้ ก็โยนวนไป เราโยนวนไปกันตั้งนานกว่าจะพอใจ และมันก็ทำให้เราเรียนรู้ว่า พรใดๆ ก็คงต้องพยายามแต่เพียงเท่านั้นแหละ ถึงจะทำสำเร็จ การขอพรใดๆ แล้วปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไม่ทำอะไร ยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นผลหรอก
หลังจากการขอพรอันยาวนาน ผู้คนเริ่มไปรวมตัวกันตรงอุโบสถด้านหลัง ด้วยความสงสัยใคร่รู้ ผมก็มองดูไป ก็เห็นว่า พระท่านกำลังเดินกันออกมารวมตัวหน้าองค์พระพุทธรูปใหญ่ เตรียมที่จะสวดมนต์ทำวัดเย็นกันแล้ว
ความสงบค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเมื่อถึงเวลาทำวัดเย็น
มันเป็นโมเมนต์ในความทรงจำที่แท้จริงเกี่ยวกับวัดแห่งนี้ของผมครับ ทุกคนพร้อมใจกันสงบจิตสงบใจ และท่องบทสวดอึงอลไปทั่วทั้งวัด ผมไม่รู้หรอกว่า พวกเขากำลังสวดมนต์กันอย่างไร ผมได้แต่ยืนมองบรรยากาศรอบตัว ณ ขณะนั้นแล้วคิดในใจ “มันช่างน่าสงบสุขเหลือเกิน” เป็น Magic moment ที่ดีกว่าสิ่งใดๆ ในวันนี้ที่เราเผชิญกันมาแล้วครับ และนับเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก้าวเข้ามาในวัด ที่ผมรู้สึกสงบสุขจริงๆ แม้เสียงจะดังขรม แต่มันเป็นเสียงของความศรัทธา ความรัก และความเชื่อของทุกคนเหล่านี้ที่มีต่อศาสนา แม้ว่าจะต่างคนต่างมากันก็ตาม แต่ความรู้สึก ณ เวลานั้น ราวกับทุกคนสื่อถึงกัน เป็นการจบยามเย็นที่แสนสงบสุขและน่าทึ่งมากๆ เลยหล่ะครับ
ฟ้าหยุดร้องแล้ว แต่ท้องร้องไม่หยุดเลยแฮะ….
ปิดท้ายด้วย นวัตกรรมขั้นเทพอันนี้ครับ ฮ๋าๆๆ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
