ตอนที่ 4 Be with You 1/4
“ไปหาของอร่อยกินกัน”
ผมบอกกับฝนด้วยประโยคเดิม ๆ ทุกครั้งที่มาบริจาคเกล็ดเลือด
“ครั้งที่ 99 แล้ว เร็วเนอะ” ผมพูดเบา ๆ เมื่อมองดูตัวเลขลายมือหวัด ๆ บนบัตร
ฝนยิ้มรับสายตาเป็นประกายให้กำลังใจผม
สิบปีที่แล้ว
“มึง! ไปบริจาคเลือดกัน” ฝนเอ่ยคำที่ผมไม่อยากได้ยิน
“กูไปนั่งรอนะ”
“เชี่ย มึงกลัวเข็มเหรอ” น้ำเสียงฝนดูจะเยาะเย้ยผมอยู่ในที
“เออ กูกลัวเข็ม แต่ถ้ามึงต้องใช้เลือด จะกี่ร้อยกี่พันเข็มกูก็จะให้มึง”
“สัส ทำกูตื่นเต้นอีกแล้ว งั้นมึงไปนั่งรอก็ได้”
ผมนั่งมองฝนผ่านกระจกบานใส เข็มเล็ก ๆ ค่อย ๆ แทรกผ่านผิวขาวอมชมพู
ของเหลวสีเข้มไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของฝนไม่ได้บ่งบอกว่าเจ็บทว่าดูอิ่มเอมใจ
“ไปหาของอร่อยกินกัน” ฝนชวนผมด้วยน้ำเสียงสดใสทำเอาใจสั่นระรัว
เสียงประตูชั้นเรียนที่ถูกเปิดออกอย่างแรงทำให้ทุกคนมองไปที่จุด ๆ เดียว
“ฝนถูกรถชน!!! ตอนนี้ต้องการเลือดด่วน ใครเลือดกรุ๊ป ...”
ผมทะลึ่งพรวดจากเก้าอี้ถามรายละเอียดที่เหลือแล้วปั่นจักรยานคู่ใจเร็วเท่าที่แรงขาจะทำได้
ผมเพิ่งพูดกับฝนไม่นานนี่เอง
กี่ร้อยกี่พันเข็มน่ะเหรอ แค่เห็นปลายเข็มอันเดียวผมก็ไม่ไหวแล้ว ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงสักหน่อย ไอ้บ้าฝน อย่าเป็นอะไรนะ
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมบริจาคเลือด
หลังจากที่ฝนหายดีแล้วเราก็ไปบริจาคด้วยกันเรื่อย ๆ และก็หาของกินอร่อย ๆ ปิดท้ายจนเป็นกิจวัตร
สองปีที่แล้ว
ผมไปบริจาคเลือดตามปกติ แต่เป็นฝนที่นั่งรออยู่ข้างนอก อาจเป็นเพราะเลือดจาง หรือเหตุผลทั่วไปของผู้หญิง
“ไปหาของอร่อยกินกัน” ฝนพูดประโยคเดิม ๆ ด้วยน้ำเสียงสดใส
.
.
.
“สงสัยล่ะสิว่าทำไมกูถึงนั่งรอข้างนอก” ผมหยุดช้อนและส้อมในมือที่กำลังฉีกเนื้อไก่ย่างแล้วสบสายตาฝน
“มึงคงมีเหตุจำเป็นแหละ ที่กูไม่ถามเพราะถ้ามึงอยากบอกก็จะบอกเอง”
“เออ กูมีเรื่องสำคัญจะบอก” ฝนยิ้มน้อย ๆ แต่ผมจับความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายผ่านแววตาฝนได้
เสี้ยววินาทีหลังจบประโยคนี้ เรื่องต่าง ๆ ผ่านเข้ามาในหัวเต็มไปหมด จนมาหยุดที่เรื่องหนึ่ง หรือว่าฝนท้อง ผมกำลังจะเป็นพ่อ
“ตั้งใจฟังนะ” เสียงหนักแน่นของฝนตัดบทความคิดผม
“ไปหาของอร่อยกินกัน”
ผมบอกกับฝนด้วยประโยคเดิม ๆ ทุกครั้งที่มาบริจาคเลือด
ฝนยิ้มรับสายตาเป็นประกายให้กำลังใจผม
'ฝน มึงเป็นคนที่ทำให้กูเริ่มบริจาคเลือด กูอยากต่อชีวิตให้คนอีกหลายคนได้ทำในสิ่งที่ยังค้างคาใจว่ะ'
ผมเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง สายลมอ่อน ๆ สัมผัสแก้มแผ่วเบา
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมากมายแค่ไหน ไม่ว่าเวลาจะผ่านเนิ่นนานเพียงใด
สัมผัสของสายลมยังคงเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
“กูไม่คิดถึงมึงนะเพราะมึงอยู่ในใจกูเสมอ”
.
.
.
“พล่ามอะไรของมึงคนเดียวน่ะ จะไปกินร้านไหน เดี๋ยวต้องไปรับลูก งานบ้านอีกเพียบ ถ้ามึงทำไม่เสร็จ มื้อเย็นมึงอดแน่” เสียงอันดังทำให้ฝนในใจผมถึงกับสะดุ้งตกใจวิ่งหนีไปไม่ลาสักคำ
‘แง๊ ใครก็ได้พาฝนคนเดิมกลับมาที ตั้งแต่มีลูกคนที่สองนี่โหดไปอีก ฮืออออ...’
คุยกันหัวเรื่อง :
อนุโมทนาบุญให้กับผู้ที่บริจาคนม ไมโล โอวัลติน น้ำแดง ไข่ต้ม ขนม ให้ผมได้กินมา 98 ครั้งครับ เลยถือโอกาสตัดจบซีรี่ส์นี้ด้วยเรื่องราวการบริจาคเลือดที่พยายามบีบให้กระชับฉับไวตามคอนเซ็ปต์ ‘รับประกันว่าสั้น’ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ขอเป็นตอนสั้น ๆ 4 ตอนละกัน แฮร่ (*＾3＾)/～♡
พี่เรื่องสั้นเคยทักว่าคุยกับผู้หญิงใช้กูมึงมันแปลก ๆ ทำเอาผมคิดว่ามันแปลกจริงเหรอไปพักนึง จนได้ดูหนังเรื่อง Friend Zone ระวัง..สิ้นสุดทางเพื่อน อ้าว พระนางก็ใช้สรรพนามกูมึงเหมือนกันนี่ อิอิ ( ╹▽╹ )
ที่ห่างหายไปก็ไปใช้หนี้น่ะครับ หนี้ผมเยอะ เยอะจนไม่รู้ว่าเจ้าหนี้หรือลูกหนี้จะตายก่อนกัน อาจมาแวะเวียนบ้างบางครั้งบางคราว ขออภัยที่ไม่ได้ไปทักทายคร้าบ (ノ^_^)ノ
ปล. ทายอายุจากบัตรไม่ถูกหรอก เพราะผมบริจาคเกล็ดเลือดทุก 20 วันโดยประมาณ (/^-^(^ ^*)/
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
5ถูกใจ
1แชร์
443รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
