เรื่องที่ 11 บ่อบำบัด
ภาพหญิงชรายกสองมือสั่นเทาประกบกันตรงหน้า
ทำให้ผมรู้สึกดี สมกับแผนที่ลงแรงนับสิบปี
ผมล้างแค้นสำเร็จแล้ว
14 ปีก่อน
“เถ้าแก่มาแต่เช้าเลย ตู้ที่ผมซ่อมมีปัญหาหรือครับ”
“ม่าย ๆ ฝีมือลื้อเยี่ยมจริง ๆ ดีกว่าของใหม่อีก อั๊วเลยต้องยกมาให้ลื้อทำอีกสองตู้”
เฮียเล้งเจ้าของร้านโชห่วยใหญ่ที่สุดในอำเภอตอบเสียงดังทำเอาผมปลื้มปริ่มไม่น้อย
“เถ้าแก่ชมเกินไปแล้วครับ ผมแค่ดัดแปลงตามที่เถ้าแก่บอก ใช้งานดีผมก็ดีใจ”
ผมอายุ 35 ปี เป็นเจ้าของร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าเล็ก ๆ ห่างจากตัวอำเภอไม่ไกลนัก
พ่อผมเป็นชาวนาแต่ไม่มีที่นาเป็นของตัวเอง และเพิ่งเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว
แม่เป็นลูกจ้างทำความสะอาดที่โรงพยาบาลประจำอำเภอตั้งแต่ก่อนผมเกิด
ชีวิตในวัยเด็กผมไม่ค่อยดีเท่าไร
เวลาว่างจากช่วยพ่อทำนา ผมมักจะไปบ้านครูบอย
ครูบอยมีนิยายจีนกำลังภายในหลายเรื่อง ผมนั่งอ่านซ้ำ ๆ ไม่รู้เบื่อ
ข้าจะล้างแค้นให้ท่านพ่อ
ลูกผู้ชายแก้แค้นสิบปีไม่สาย
🎵บังเอิญเกิดตกเขา
บังเอิญมีกิ่งไม้
บังเอิญจึงรอดตาย
บังเอิญคัมภีร์อยู่ที่นั่น🎶
และเป็นเพราะครูบอยที่ขอร้องพ่อกับแม่ ทำให้ผมได้เรียนต่อจนจบสายอาชีพ
ผมมีเพื่อนสนิทชื่อไอ้นพ
ว่ากันตามจริงผมกับมันไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้
มันเป็นลูกเจ้าของร้านทองที่บังเอิญไปเดินเล่นงานวัด
บังเอิญกลุ่มอันธพาลไถเงินมัน
และบังเอิญผมอยู่ตรงนั้น
มวยวัดอย่างผมวิ่งถลาเข้าไปกลางวง
ผมโดนอัดเละ
ไอ้นพพาผมไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนมาส่งบ้าน
แม่ผมขอบคุณไอ้นพยกใหญ่
แม่รู้จักมันเพราะมันไปทำบุญวันเกิดที่โรงพยาบาลทุกปี
คล้อยหลังไอ้นพ แม่ตบหน้าผมและกำชับไม่ให้ผมไปยุ่งเกี่ยวกับมัน
แม่กลัวผมทำมันเสียคน เดี๋ยวแม่จะซวยไปด้วย
พ่อแม่มันก็ไม่ต่างกัน
หลังจากที่รู้ว่าผมกับไอ้นพแอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ
ก็ส่งมันไปเรียนต่างประเทศ
“สวัสดีครับ จะให้ซ่อมอะไรครับ” ผมถามชายหนุ่มคมสัน ผิวสีแทน สูงไล่เลี่ยกับผม ที่เดินเข้ามาในร้าน
“มึงนี่หน้าตาแทบไม่เปลี่ยนเลยนะ” ชายคนนั้นโปรยประโยคปริศนา
ผมใช้เวลาพักหนึ่งรื้อลิ้นชักในหัว ภาพผู้คนที่ผมเคยพบผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้วเค้าโครงหน้าที่จับคู่กันได้ลงตัวก็ปรากฏ
“ไอ้นพ!!! มึงกลับมาเมื่อไหร่วะ กูเสียใจกับเรื่องแม่มึงด้วย”
“ขอบใจ กูทำใจได้แล้วว่ะ กูคงอยู่ดูแลร้านยาวเลย แม่มึงสบายดีนะ”
ผมรู้มาว่าพ่อไอ้นพหอบเงินก้อนใหญ่หนีไปมีครอบครัวใหม่ ทิ้งให้แม่มันใช้หนี้คนเดียว
แม่มันก็สู้จนปลดหนี้ได้แต่ก็แลกมาด้วยสุขภาพที่แย่ลง และจากมันไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
มันคงวุ่นจัดการเรื่องทรัพย์สินเสร็จเรียบร้อยถึงว่างมาหาผม
“กูก็บอกไม่ถูกว่ะ ตั้งแต่พ่อกูตายปีที่แล้ว ดูเหมือนแม่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่ามีเรื่องไม่สบายใจอะไร ถ้ากูรู้จะได้ช่วยแบ่งเบาได้บ้าง”
ผมระบายเรื่องที่ติดอยู่ในใจ บางทีไอ้นพอาจจะพอมีทางช่วยผมได้
“อืม งั้นเหรอ เรื่องไม่สบายใจ ...”
ไอ้นพนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วมันก็โพล่งออกมาเหมือนหลอดไฟบนหัวมันติดสว่างวาบ
“มึงจำบ่อน้ำร้างหลังวัดได้ไหม ยังอยู่หรือเปล่าวะ”
“เออ ยังอยู่เหมือนเดิม ทำไมวะ”
“กูคิดว่ากูช่วยมึงได้”
ผมกับไอ้นพทำความสะอาดบ่อร้าง
ซ่อนกล้องกับเครื่องบันทึกเสียงที่เชื่อมต่อกับมือถือไว้ในที่ลับตาแล้วติดป้ายข้างบ่อ
'บ่อบำบัดทุกข์ บอกเล่าเรื่องราวทุกข์ใจลงไปในบ่อ แล้วเทน้ำลงไป 1 แก้ว เรื่องทุกข์ใจจะหายไปกับสายน้ำ
คาถาบำบัดทุกข์ : พุทธังอาราธนานัง ธัมมังอาราธนานัง สังฆังอาราธนานัง (3 จบ)'
ไอ้นพให้ลูกน้องในร้านกระจายสรรพคุณบ่อนี้ออกไป
ไม่ถึงวันก็มีชาวบ้านไปที่บ่อหลายสิบคน ปากต่อปากบอกต่อกัน
ทุกครั้งที่มือถือสั่นเตือนว่ามีอะไรเคลื่อนไหวที่หน้ากล้อง ผมจะหยิบขึ้นมาดู
ผ่านไปสี่วัน คนที่ผมรอก็อยู่ตรงหน้าจอ นาทีนั้นไอ้นพอยู่กับผมพอดี
ผมเปิดลำโพงมือถือ เงี่ยหูตั้งใจฟังเรื่องที่แม่ไม่สบายใจ
“... เมื่อ 35 ปีที่แล้ว อิฉันแอบสับเปลี่ยนลูกตัวเองกับลูกเจ้าของร้านทองเจ้าค่ะ อิฉันอยากกอดลูกตัวเองมาก แต่ทำได้แค่เฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ...”
ผมหันหน้าไปสบตาไอ้นพ เหมือนสายฟ้าฟาดกบาลผม หูชา แขนขาหนักอึ้ง หายใจไม่เป็นจังหวะ
ความคับข้องใจที่เก็บมานานกระจ่างทันใด ทำไมพ่อแม่ไม่เคยกอดผม ไม่เคยใยดีผม ทั้งที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนั้น
ผมแสร้งทำตัวเป็นปกติ แต่ความรักกลับแปรเป็นความแค้นเสียแล้ว
คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ในหัวมีแต่เรื่องราวในอดีต
ผมพยายามหาสิ่งที่จะหยุดไม่ให้ผมฟุ้งซ่าน
คำคมจากนิยายจีนกำลังภายในที่ผมเคยอ่านลอยเข้ามาประโยคแล้วประโยคเล่า
ผสมกับคำชี้แนะของครูบอยในส่วนที่ผมไม่เข้าใจ
ในที่สุด ก็เด่นชัดเจิดจ้าเพียงหนึ่งเดียว
ผมลุกขึ้นมาจดลงในกระดาษเพื่อไม่ให้ลืมก่อนที่จะล้มตัวหลับผล็อยอย่างเหนื่อยอ่อน
การล้างแค้นของผมเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ไอ้นพเห็นดีด้วยกับแผนของผม และมันก็ช่วยเรื่องทุนทั้งหมด
ผมติดต่อเฮียเล้งขอเช่าห้องแถวชองแกที่ยังว่างข้างร้านโชห่วย
ผมกว้านซื้อตู้แช่เบียร์วุ้นมือสองมาทดลองดัดแปลงจนกระทั่งดีกว่ารุ่นที่ผมทำให้เฮียเล้ง และตระเวณไปเสนอร้านโชห่วยทุกร้านในจังหวัดขอวางตู้แช่ให้ใช้ฟรี ๆ 1 เดือน
ด้วยใบเบิกทางจากเฮียเล้ง น้อยร้านที่จะปฏิเสธ
ตู้แช่เบียร์วุ้นของผมเป็นที่เลื่องลือจนผมต้องสั่งล็อตใหญ่จากโรงงาน และทำยอดขายได้ในระดับภาค
ขณะเดียวกันผมก็ดูแลแม่เป็นอย่างดี
แม่ไม่มีทางรู้ว่าตัวเองเป็นเป้าหมายสำคัญของผม
.
.
.
ตอนนี้ผมมีโรงงานขนาดใหญ่ ส่งออกตู้แช่เบียร์วุ้นไปยังประเทศเพื่อนบ้าน
แผนยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น
แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง
ผมได้รับรางวัลลูกที่มีความกตัญญูอย่างสูงต่อแม่ประจำปี 25xx
ผมก้มลงกราบและวางโล่รางวัลไว้บนตักแม่
ผมเห็นแม่ประคองลูบไล้โล่รางวัลนั้นอยู่นาน
แม่เดินเข้ามาหาผมในห้อง ค่อย ๆ ทรุดตัวลงคุกเข่าพูดด้วยเสียงเครือ
“แม่ขอโทษ ขอโทษ ข อ โ ท ษ ฮือ ๆ ๆ”
ภาพหญิงชรายกสองมือสั่นเทาประกบกันตรงหน้า
ทำให้ผมรู้สึกดี สมกับแผนที่ลงแรงนับสิบปี
ผมล้างแค้นสำเร็จแล้ว
ผมพยุงแม่ลุกขึ้น สวมกอด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นชัดเจน
“ผมอภัยให้แม่ครับ”
ผมเหลือบมองข้อความในกรอบไม้บนโต๊ะทำงานที่เขียนด้วยลายมือของผม
ล้างแค้น แท้จริงแล้วมิใช่เป็นการ พบสุข
ตัดแค้น ต่างหากเล่า จึงเป็นการ ปลดทุกข์ ที่แท้จริง
----- เซียวฮื่อยี้ -----
คุยกัน :
เรื่องนี้เขียนจากชีวิตจริง
ซะเมื่อไหร่กันเล่า ปั๊ดโธ่
นิดเดียวก็ไม่มี อ่านเพื่อความบันเทิงนะครับ
พอมีหมุดปักก็เขียนไปเรื่อย จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องราวตู้แช่เบียร์วุ้นจากที่ไหนสักแห่งก็เอามาใส่ ไม่ได้ไปหาข้อมูลเพิ่มเพราะกำลังเพลินและเวลาจำกัด ตอนจะโพสต์นึกขึ้นมาได้ว่าควรมีลิงค์อ้างถึงหน่อย แล้วผมก็อ๋อ ลุงแมนนี่เอง ขอบคุณครับ
ขอบคุณท่านโกวเล้ง สำหรับคำคมที่ช่วยเตือนสติ
เซียวฮื่อยี้ 2020 งานดีมาก ๆ ครับ
ละลาย (✿◡‿◡)
ขอบคุณเพลงจอมยุทธ์ ของ P2Warship
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
11ถูกใจ
1แชร์
441รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
