บันทึกของหมาอ้วน ตอนที่ 4: ไก่ KFC กับเวลาแห่งความเจ็บปวด
แทนที่จะไปเดินเล่นพ่อแนะนำแม่ว่าไปกินไก่ KFC กับพ่อดีกว่า เพราะนอกจากจะอุ่นแล้วยังอิ่มอีกด้วย แม่ตอบตกลงทันที ที่หน้าร้าน KFC นี้พ่อหาระแวงไม่ว่าพ่อจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่หน้าร้าน KFC ร้านนี้อีกเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เลยทีเดียว ร้าน KFC ที่นี้ก็คงเหมือนกับร้านขายไก่ทอดทั่วไปในยุโรป คือไม่มีมีดหรือช้อนส้อมใด ๆ ทั้งสิ้น ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือที่นี่ไม่มีกระดาษชุปแอลกอฮอล์เช็ดมือให้อีก ส่วนเรื่องซอสมะเขือไม่ว่าจะมะเขือไทย มะเขือพวง หรือมะเขือเทศ ไม่มีให้ฟรี ทุกอย่างต้องจ่ายเงินเพิ่มทั้งนั้น แม่บ่นและนึกถึงเมืองไทยขึ้นมาขึ้นมาอีก
ร้าน KFC หน้าทางขึ้นโรงพยาบาล
วันนี้เป็นครั้งแรกในแผ่นดินเยอรมันที่เราได้นั่งกินไก่ทอดในร้าน ร้าน KFC นั้นหาไม่ได้ง่ายนัก ปกติถ้านักเรียนไทยมีอันต้องผ่านมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้หล่ะก็ สิ่งที่ต้องทำเป็นเรื่องแรกก็คือต้องแวะกินไก่ที่ร้านนี้ เรื่องโชคดีของเราก็คือวันนี้เป็นวันพฤหัสบดี ไม่ใช่ว่าจะไม่ต้องสระผม แต่เป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันไก่ทอด เราสามารถซื้อไก่ทอดหกชิ้นได้ในราคาไม่แพง ยังไม่พอที่ร้านนี้ยังใช้ระบบน้ำแก้วเดียวเติมกี่ครั้งก็ได้ เราก็เลยใช้วิธีซื้อแก้วเดียวกินสามคนซะเลย (สายสะดือยังไม่หลุดแม่กินอะไรผมก็ได้ด้วย อิ อิ)
แม่ทนกินไก่ได้แค่สองชิ้น ในขณะที่พ่อกินไปสี่ชิ้นก็ไม่รู้สึกว่าต้องทน พ่อรีบกินเพราะไม่ต้องการให้แม่รอ พ่อจึงกินไก่เร็วเป็นพิเศษไม่แทะกระดูกเหมือนอย่างเคย สภาพของแม่ตอนนี้ก็คือพลิกแล้วพลิกอีก แต่ไม่ว่าจะพลิกท่าไหนมันก็ยังปวดอยู่ดี อาการปวดก็ดูเหมือนจะถี่ขึ้นและมากขึ้น เมื่อจัดการเก็บถาดและขยะไปเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว เราก็พากันเดินออกจากร้านไป
ในที่สุดชาวเยอรมันในระแวกนั้นก็ได้เห็นภาพที่น่าประทับใจ ภายใต้แสงสลัว ๆ อากาศหนาวยะเยือก คนไทยตัวเล็ก ๆ สองคนพร้อมทั้งลูกในท้องที่ใกล้จะคลอด คนหนึ่งเดินด้วยสีหน้าแสดงอาการเจ็บปวดอย่างมาก ในขณะที่ชายไทยร่างเล็กคอยประคองอยู่มิได้ห่าง พากันเดินขึ้นเขาสูงชัน สำหรับระยะทางขึ้นเขาเพียงแค่สองร้อยเมตรไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเราเลยโดยเฉพาะผม ก็แหงแหละผมไม่ได้เดินเอง
ตึกที่ผมคลอดเป็นตึกรูปทรงโบราณอยู่บนยอดเขา (ตึกสุดท้ายในรูป)
พ่อกับแม่มาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลานัดประมาณ 15 นาที ในขณะที่ย่าเยอรมันนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายอารมณ์ พ่อบอกกับย่าด้วยปากมัน ๆ ว่าเดี๋ยวจะไปเดินเล่นที่สวนแล้วอีกสิบนาทีค่อยไปหาพยาบาลด้วยกัน จากนั้นแม่ก็เดินวนไปวนมารอบของสวนที่อุณหภูมิภายนอกอยู่แถว ๆ เลขต่ำกว่าสิบ แน่นอนพ่อหนาว และหนาวมากจนปากซีด แต่แม่นั้นปวดมากกว่าหนาว ส่วนผมก็หนาวมาก ผมเลยนอนไม่ค่อยจะหลับ ต้องพลิกตัวกวนแม่ทุก ๆ 5 นาที เนื่องจากมันปวดเป็นเวลา วิธีการลดความปวดก็ต้องเตรียมตัว เพื่อให้เตรียมตัวได้พอดีเปะพ่อจะจับเวลาให้แม่ เมื่อได้เวลาประมาณ 4 นาที พ่อก็จะบอกให้แม่เตรียมท่าก่อนที่ความปวดจะมาเยือน การทำเช่นนี้จะทำให้ลดความปวดไปได้มากทีเดียว
พอถึงห้องพัก เราได้พบกับนางพยาบาลซึ่งมีประสบการณ์ทำคลอดมามากว่า 25 ปี มาเป็นคนดูแลเรา เธอได้แนะนำวิธีการหายใจเพื่อลดความเจ็บปวดและแนะนำให้แม่ยืน รวมทั้งบอกให้พ่อไปโอบแม่เมื่อแม่รู้สึกถึงความปวด ทั้งนี้และทั้งนั้นแม่จะต้องรออีกไม่น้อยกว่า 30 นาที คือต้องวัดการรัดตัวของมดลูกและต้องวัดการเต้นของหัวใจเกินร้อยของผมด้วย นั่นหลังจากครบสามสิบนาทีแล้ว นางพยาบาลคนเดิมที่ใจดีและมีประสบการณ์ก็มาล้วงปากมดลูกแม่อีกครั้ง และไม่ผิดแน่ ๆ คือต้องคลอดวันนี้ในอีกไม่เกินสองชั่วโมง เราได้ยืนยันกับนางพยาบาลที่จะให้แม่คลอดผมในน้ำ ด้วยความรู้สึกร่วมกันว่าการคลอดในน้ำจะทำให้ผมรู้สึกดี และเมื่อมองเพดานเห็นผ้าถุงที่ผูกเป็นห่วง ยังไงผมก็ไม่ยอมแน่นอน อย่างไรก็ตามผมกับแม่ก็ต้องรอต่อไปอีกเพราะอ่างน้ำยังไม่เสร็จ มีคนคลอดก่อนหน้าเราและต้องใช้เวลาทำความสะอาดอีกไม่น้อยกว่า 15 นาที รวม ๆ แล้วตั้งแต่กลับเข้าห้องมากก็ต้องรอไปร่วมชั่วโมงนึง
ขณะที่รอนั้นมีเหตุการณ์ตื่นเต้นเกิดขึ้น หัวใจผมจากที่เคยเต้นเวลาตื่นจะเกินร้อยคือ 140-160 ครั้งต่อนาที ตอนนี้มันกลับลดลงเหลือแค่ 80 ครั้ง นางพยาบาลหน้าซีดเผือด เธอตกใจมากที่สุดในชีวิต อย่าว่าแต่เธอ ทั้งแม่และพ่อก็ตกใจ นางพยาบาลวิ่งวุ่นอยู่รอบเตียงพักใหญ่แต่ในที่สุดเธอก็รู้ว่าสายวัดนั้นจับผิดตำแหน่งคือแทนที่จะวัดของผมก็ไปวัดของแม่แทน เฮ้อ ตอนนี้มีหลายครั้งที่แม่เจ็บจนทนไม่ไหวแล้วไม่ว่าจะพลิกซ้ายพลิกขวา มีบ้างที่หงุดหงิดเวลาพ่อทำอะไรให้ไม่ทันใจ ก็พ่อดูงุ่มง่ามเหลือเกิน พยาบาลแก้ปัญหาโดยการเอาหินร้อนมาประคบบริเวณหลัง ซึ่งก็ช่วยบรรเทาความปวดได้เยอะทีเดียว
ผ่านไปไม่นานความตรึงเครียดเริ่มเกิดขึ้นมาอีก แม่เยอรมันบอกว่าต้องกลับแล้วเธอมีนัดกับลูกสาวต้องไปรับแมว แต่เธอกำชับว่าเธอสามารถมาได้ภายใน 15 นาทีนะ ขอให้โทรตาม พ่อรู้ชะตากรรมทันทีว่าเมื่อไม่มีคนชวนแม่คุย แม่ต้องเจ็บปวดมากขึ้นแน่ ๆ ความเงียบไม่เคยทำให้ใครหายปวดหรอก และด้วยความไม่ได้เรื่องของพ่อก็ย่อมต้องทำให้แม่หงุดหงิดและอาการปวดก็คงไม่ลดลง ช่วงที่รอก็ยังดีที่มีเรื่องที่ทำให้แม่ลืมความเจ็บปวดไปได้บ้าง เช่นกระดาษของเครื่องวัดหมดพยาบาลต้องมายุ่งกับการเปลี่ยน หรือเรื่องที่แม่ถามพยาบาลว่าต้องสวนทวารหนักหรือไม่ นางพยาบาลทำหน้างง ๆ ว่าทำไมต้องทำด้วย อึมันก็เรื่องธรรมชาติอยู่แล้วนี่ ทำไมเหรอ แล้วก็หันมาถามแม่ว่า เมื่อเช้าเธอไม่ได้เข้าห้องน้ำเหรอ แม่ก็ได้แต่บอกว่าเข้าแล้ว ๆ
หลังจากที่เธอไปแล้ว เราก็หันมามองหน้ากันเพราะแม่รู้มาว่าที่เมืองไทย ก่อนคลอดต้องมีการสวนทวารหนักเพื่อเอาอึออกจากทวารหนักก่อน คงเพราะหมอไม่อยากเอาอึไปป้ายพยาบาลเล่นและมันก็เหม็น นอกจากนั้นที่เมืองไทยต้องโกนขนออกด้วยนะ เพราะเป็นเรื่องปกติมากในการรักษาความสะอาด แต่ที่เยอรมันทุกอย่างต้องธรรมชาติ การฝืนธรรมชาติจะทำก็ต่อเมื่อสุดวิสัยจริง ๆ (ภายหลังเรารู้ว่า ไม่ทุกโรงพยาบาลที่ทำแบบนี้) ถึงตอนนี้ผมเริ่มกังวลแล้ว...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
