[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.2 สิ่งสำคัญ
เรื่องสั้นสุดพิเศษ EP.2 สิ่งสำคัญ
หลังผ่านการเรียนออนไลน์ไปหนึ่งเดือน พื้นที่ที่ผมอยู่ก็สามารถใช้คำว่า “โควิดซา” กับเขาได้อย่างเต็มปาก แต่ข่าวตามสื่อต่าง ๆ ก็ยังคงแจ้งว่ามีบางพื้นที่ในประเทศของเรานั้น พบการติดต่อของโรคระบาดที่ว่านี้อย่างต่อเนื่อง
ตอนนี้แม้จะมีคำสั่งปลดล็อกให้ไปโรงเรียนได้ตามปกติ แต่พวกเราก็ยังต้องป้องกันตัวเองอย่างเข้มงวดอยู่ดี
แน่นอนเพื่อความปลอดภัยพวกเราต้องสวมหน้ากากอนามัยตลอดเวลา ล้างมือบ่อย ๆ ด้วยเจลแอลกอฮอล์ และทำการตรวจวัดอุณหภูมิก่อนเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างที่ผมกำลังทำอยู่ในตอนนี้
“ตื้ดดด”
36.4
เขียว
ผ่านใส ๆ
ปลอดภัยแน่นอน
ถึงจะยุ่งยากกว่าตอนเรียนออนไลน์อยู่บ้าน แต่ผมก็ยังอยากมาที่โรงเรียนมากกว่าอยู่ดี
เพราะอะไรน่ะเหรอ?
อยากเจอโต๊ะอู้ไง
เพราะผมเองก็เริ่มเบื่อตัวเองแล้วเหมือนกัน ที่ไม่ว่าจะยังไงก็ยังไม่กล้าพอที่จะคุยกับเธอทางโทรศัพท์ ทั้ง ๆ ที่ก็มานะโทรไปเวลาเดิมอยู่ได้ทุกวี่วัน บางครั้งเค้าโทรกลับมาก็ปิดเครื่องหนีซะนี่ เฮ้อ!!!
บางทีผมอาจจะกำลังต้องการจุดเปลี่ยนอยู่ก็ได้ งั้นเจอหน้ากันจัง ๆ เลยเป็นไงล่ะ!!!
“ไอ่บอสโว้ย!!! ไอ่บอส”
ผมแทบจะสำลักลมหายใจที่สูดเข้าไปเต็มปอดเพื่อสร้างความฮึกเหิม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านี่คือเสียงของใครที่ลอยมาทักผมตั้งแต่เช้า
“ไอ่อาร์ต มาเช้าเชียวนะมรึง” ผมตะโกนผ่านหน้ากากไปหาคนที่ทักบ้าง จะว่าไปผมก็ไม่ได้พบไอ้เพื่อนรักคนนี้แบบตัวเป็น ๆ มานานแล้วเหมือนกันนะ ดีใจน่ะก็ดีใจอยู่ แต่จะให้วิ่งไปกอดมันที่ยืนโบกมืออยู่ตรงซุ้มหน้าอาคารเรียนก็ใช่ที่
อาคารเรียน
จั๊กจี้อ่ะ!!!
แค่คิดก็ขนลุกละ!!! ฮ่า ๆๆ
พอกลับมาเรียนตามปกติ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำตัวเป็นปกติกับโต๊ะอู้ให้มากที่สุด เซ้นต์มันบอกว่า มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะเริ่มระแคะระคายแล้วว่า คนที่โทรหาเธอทุกวันตอนสองทุ่มอาจเป็นใครสักคนในห้องนี้
เอาวะ คิดการณ์ใหญ่ใจต้องนิ่ง บอสเอ๋ย!!!
ถ้ามองไปที่กระดานไวท์บอร์ด โต๊ะแถวหน้าทางด้านขวามือสุดริมหน้าต่าง นั่นแหละ “จุดยุทธศาสตร์” ของผม
อย่าไปคิดเยอะ อะไรที่มันดีอยู่แล้ว เราไม่จำเป็นต้องไปเปลี่ยนมันให้วุ่นวาย
เพราะไม่ว่าจะหันกลับไปมองลึกลงไปที่แถวข้างหลังของตัวเอง มองไปทางซ้ายมือไม่ว่าจะตรง หรือทแยงสาดไปทางข้างหลังห้อง ผมก็สามารถเห็นได้หมดว่าใครทำอะไรอยู่ หรือเวลาเซ็ง ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างก็ชิลล์ดีไปอีกแบบ เพอร์เฟคใช่ไหมล่ะ ไอ้ที่นั่งตรงนี้ของผมอะ
“ฮะ ๆๆ”
ในขณะที่ทุกคนกำลังจดข้อความบนกระดานอย่างตั้งใจ จู่ ๆ ก็มีใครคนหนึ่งหัวเราะร่วนโผล่งขึ้นมาซะงั้น!!!
ทุกสายตาพร้อมใจกันหันไปมองที่ต้นเสียงทางหลังห้องโดยมิได้นัดหมาย แน่นอนว่านั่นก็รวมถึงผมด้วย
โอ้ย!!! ยัยแมสสีชมพู โต๊ะอู้ น่ะเอง เป็นอะไรของเธอเนี่ย?
แมสสีชมพู
เหมือนทำไปโดยไม่รู้ตัว อายวุ้ย!!! ดูสินั่งตัวลีบ รีบยกหนังสือขึ้นมาบังหน้า ฮะ ๆ
หลายคน รวมไปถึงอาจารย์ที่ไม่ได้ติดใจอะไรในพฤติกรรมโก๊ะ ๆ เมื่อครู่ พากันละสายตาจากโต๊ะอู้ไป แต่นั่นไม่ใช่ผม เพราะผมยังคงจ้องมองเธอต่อไปด้วยความสงสัย
หัวเราะเพื่อ?
เธอค่อย ๆ ลดหนังสือที่บังหน้าออก แล้วมองไปทางซ้าย ทางนั้นไอ่อาร์ตกำลังจดข้อความลงในสมุดอย่างขยันขันแข็งตามสไตล์มัน จากนั้นหันไปมองทางขวามือ ผมมองตาม เลยเห็นว่า อะ ๆ ซายน์เพื่อนสนิทของเธอกำลังมองไอ่อาร์ตอยู่ นี่จะไม่ตั้งใจเรียนใช่ไหมยัยคนสวย
อ๋อ!!! เข้าใจละ
จากการปะติดปะต่อขั้นเทพของผม มองแค่นี้ก็เข้าใจได้ไม่ยาก
โต๊ะอู้แอบมองเพื่อน “อินเลิฟ” ว่างั้นเถอะ แล้วก็หัวเราะชอบใจ ฮ่า ๆ
ว่าแต่อยากมีความรักบ้างไหมล่ะสาวน้อย?
เดี๋ยวสุดหล่อคนนี้จัดให้ ฮะ ๆ
จะว่าไป บางทีผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าชอบยัยนี่ตรงไหน?
นิสัยเด็ก งอแงเก่ง ขี้โวยวาย ชอบแกล้งคน หมั่นไส้คนง่าย ฯลฯ
ฮะ ๆ ฮ่า...
ฮะ ๆ เฮ้ย!!! ตะ ๆ โต๊ะอู้ มะ ๆ มองมาทางนี้!!!
อย่าไปกลัวเว้ย!!! บอส เราต้องสู้!!! แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เอง อย่าไปกลัว
นั่นไง ยิ้มเจื่อน หลบตาไปเขียนหนังสือแล้ว
ฮ่า ๆ ยกแรกเราชนะ!!!
เข้าสู่สัปดาห์ที่สองของการเปิดเรียนหลังปลดล็อกให้พวกเรามาเรียนที่โรงเรียนได้ตามปกติ
หลังเลิกเรียนผมรีบล็อกตัวไอ่อาร์ตไว้ เพราะมีเรื่องจะปรึกษากับมัน กลับจากห้องน้ำเราก็เดินคุยกันมาเรื่อย
“ไอ่บอส!!! มรึง... มรึงทำกรูขำมาก เบอร์สาวเค้ามีไว้โทรจีบ ไม่ใช่มีไว้ให้ทำโรคจิตใส่” ไอ่อาร์ตพูดประโยคนี้ ตอนที่เราสองคนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียน
ที่ห้องเรียนหลังเลิกเรียน
“เออ กรูรู้ แต่คนนี้กรูเป็นอะไรไม่รู้ แค่ได้ยินเสียงก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว” นั่นไงว่าจะเก็บไว้คนเดียว ไม่น่าบอกมันเลยเสียเหลี่ยมชะมัด
“ฮ่า ๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!!! แล้วสาวรู้มั้ยว่าเป็นมรึง”
“ไม่รู้ แต่...”
“แต่อะไร”
“แต่กรู... ดันเรียกชื่อโต๊ะ แล้วก็บอกชอบเค้าไปแล้วน่ะสิ”
“เวรกรรม บอส กรูละเชื่อมรึงเลย” พูดจบประโยคนี้ไอ่เพื่อนตัวดีก็หัวเราะเสียงดังลั่น ไม่สนผมที่กำลังทำหน้ามุ่ยอยู่เลยแม้แต่น้อย
“คือตกลงมรึงต้องให้คำปรึกษากรูเข้าใจไหมเพื่อน ไม่ใช่มาซ้ำเติม แล้วก็หัวเราะเยาะแบบนี้”
ไอ่อาร์ตยังคงหัวเราะต่อ และเดินเข้าไปในห้อง ซึ่งยังไม่ทันพ้นประตูดี มันก็หันมาเรียกผมด้วยน้ำเสียง และสีหน้าที่ตกใจสุดขีด!!!
“ไอ้บอส... งานเข้า ซวยแล้วมรึง”
“อะไรซวย งานเข้าอะไรวะ?”
ผมถามไอ่อาร์ตก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องเรียนบ้าง
“ตะ... โต๊ะ” สิ่งที่ทำให้ผมตกใจไม่แพ้ไอ่อาร์ตก็คือ ผู้หญิงที่ผมเรียกชื่อ กำลังหมอบคลานอยู่ข้างผนังห้อง ใกล้กับประตู
ด้วยอารามตกใจทำให้ผมถอยหลังกรูดไปชนถังขยะจนล้มก้นกระแทกพื้น เสียงดังโครมคราม
“ทะ ๆ ทำไมมาอยู่ตรงนี้!!!” ผมถามเธอที่อยู่ตรงหน้าเสียงสั่น
“นะ ๆ นายนั่นแหละ ทำไมมาอยู่ที่นี่!!!” โต๊ะถามตะกุกตะกักสวนกลับมา
“ระ เรา... เชี้ยเอ๊ย!!!”
เอาไงดีหว่า?
ที่ผมทำได้ในตอนนี้ก็คือพูดจาอึกอัก ก่อนจะสบถออกมา แล้วก็ลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรก ๆ
“ฮ่า ๆ กรรมจริง ๆ มรึง กรูไปก่อนดีกว่า คุยกันดี ๆ นะ บอส โต๊ะ” ไอ่อาร์ตหัวเราะเจื่อน บอกกับผม และโต๊ะอู้ ก่อนจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวชิ่งหนีเอาตัวรอดไปก่อน
ไอ่อาร์ตทีงี้ไวเลยนะมรึง!!!
เอาแล้วไง!!!
“ตะ... โต๊ะ...”
“อะ... อะไร”
“เมื่อกี้ได้ยิน...”
“ทุกคำ ได้ยินเต็มสองหู” แน่ะมีตวัดสายตามองด้วย
อย่างไม่มีคำพูดใด ๆ ผมกับโต๊ะอู้สบตากันครู่หนึ่ง
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะเรียกว่านี่คือการรวบรวมความกล้าในแบบของผมก็ได้นะ ก่อนที่จะเดินไปนั่งใกล้ ๆ เธอตรงผนังห้อง
“ขอนั่งด้วยคนนะ”
“ไม่อนุญาต”
“ไม่ทันแล้ว นั่งแล้วเนี่ย”
“โอ๊ยยย!!!” ผมร้องเสียงหลง เมื่อจู่ ๆ โต๊ะอู้ก็บิดติ่งหูของผมอย่างแรง และดูเหมือนจะไม่มีท่าทีที่ว่าจะปล่อยง่าย ๆ ด้วย
“อย่ามาร้อง ทีนายทำเป็นโรคจิตโทรแกล้งฉัน ฉันยังไม่ร้องเลย!!!”
“มันคนละเรื่องมั๊ย!!!”
“มันเรื่องเดียวกัน!!!”
“มันคนละเรื่อง!!!”
“ไม่!!! มันเรื่องเดียวกัน!!!”
“ก็เราชอบโต๊ะอู้นี่!!!” ผมพูดสวนขึ้นมาทันควัน ทำเอาเธอถึงกับอึ้งไปเลยเหมือนกัน
ห๊ะ!!! อะไรนะ?
นั่นสินะ บางทีผมคิดว่าเข้าใจตัวดีพอแล้วล่ะ ว่าทำไมถึงชอบผู้หญิงที่มองผมตาแป๋วอยู่นี่
เป็นอีกครั้งที่ผมพูดความจริงในใจออกมาให้เธอได้รู้ ซึ่งคราวนี้ไม่ต้องผ่านเครื่องมือสื่อสารใด ๆ แล้ว
ก็ได้แต่หวังว่ามันจะตรงเข้าสู่กลางใจของเธอนะ
“เราชอบโต๊ะจริง ๆ ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” ผมพยายามอธิบายในเรื่องราวที่ผ่านมา
“ก็เลยโทรมาทำโรคจิตใส่อะนะ แบบนั้นอะนะวิธีบอกชอบผู้หญิงของนาย” เธอคาดคั้น
“อื้อ” พอจำนนต่อหลักฐานผมก็พูดได้แค่นั้น แล้วก็พยักหน้า
“งั้นนายเอาเบอร์ของฉันมาจากไหน จำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์มือถือนายเลยนี่นา”
ผมไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพราะใจมัวแต่คิดไปเรื่องอื่น เรื่องที่ผมกังวลใจเรื่อยมา...
“นายเงียบไป เป็นอะไรหรือเปล่า?”
โต๊ะถามผม และนี่เป็นอีกครั้งที่เราได้สบตากัน
“เรียนจบเทอมนี้... พ่อกับแม่อยากให้เราไปเรียนอเมริกาแบบพี่บิ๊กน่ะ”
“เรียนที่อเมริกา...”
“อือ” ผมบอก
โต๊ะเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ จนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“ไม่เร็วไปเหรอ”
“ไม่หรอก พี่บิ๊กก็ไปหลังจากเรียนจบ ม.ต้น นี่ล่ะ”
“แต่นายไม่ใช่พี่ชายนี่”
“ไม่อยากให้เราไปเหรอ?” ผมพูดพลางยิ้มแหย่
“ปะ ปะ เปล่า!!!” โต๊ะปฏิเสธเสียงสูง
“งั้นแสดงว่าอยากให้ไป” คราวนี้ผมยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ ๆ
“ปะ ปะ เปล่า ไม่ใช่สักหน่อย!!!” เธอปฏิเสธพัลวัน
“งั้นมันยังไงกันแน่” เป็นผมที่ถามรุกไล่สาวน้อยที่กำลังหน้าแดงเป็นลูกตำลึงบ้าง
“ฉัน... ฉันแค่รู้สึกว่านายยังเด็กเกินไป ที่จะไปอยู่ตัวคนเดียวในที่ไกล ๆ อย่างนั้น” เธอพยายามอธิบายเหตุผล
“แต่ทุกคนที่บ้านไม่ได้คิดแบบโต๊ะอู้นี่” ผมพูดเบา ๆ
“อ้อ... อืม... เหรอ” โต๊ะอู้พูดอึกอัก แล้วก็เงียบไป เหมือนกำลังใช้ความคิด
เฮ้อ!!!
จะว่าไป
ไม่ไปได้ไหม อเมริกาเนี่ย...
หลังจากความลับสุดยอดของผมแตกในวันนั้น ผมกับโต๊ะอู้ก็ได้พูดคุยกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น และแน่นอนว่าตัวติดกันมากขึ้น
ทุกเช้าผมจะรอโต๊ะอู้ที่หน้าโรงเรียนเพื่อเดินเข้าไปข้างในพร้อมกันกับเธอ ส่วนตอนเย็นก็จะเดินไปส่งเธอที่บ้าน รอจนเข้าบ้านเสร็จ ผมถึงค่อยกลับ
ทำทุกวินาทีให้มีค่า
เอาจริง ๆ ตอนนี้คล้ายกับว่าผมอยากใช้ทุกวินาทีที่ได้อยู่ร่วมกับเธอให้เต็มที่ และมีค่ามากที่สุด
ทำทุกอย่างในวันนี้ให้ดีที่สุด
และรักเธอให้มากที่สุด
เพราะสำหรับผมแล้ว เวลาในตอนนี้มันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
13 กุมภาพันธ์ 2564
เช้าวันเสาร์ วันแห่งการเจรจาต่อรอง
ด้วยความช่วยเหลือจากพี่บิ๊ก ทำให้พ่อกับแม่ยอมคุยกับผมแบบเปิดอกเรื่องการไปเรียนต่อ ม. ปลาย ที่อเมริกาจนได้
แน่นอนว่าวาทะศิลป์ที่สั่งสมมาทั้งชีวิตได้ถูกนำมาใช้ในวันนี้ การพูดคุยหาทางออกตรึงเครียดเป็นระยะ แต่พอได้ข้อสรุปเท่านั้นแหละ ผมนี่ก็ตะโกนลั่นบ้าน แล้ววิ่งออกมาจากห้องรับแขกอย่างลิงโลด!!!
ผลลัพธ์
“ว่าไงวัยรุ่น ผลออกมาเป็นยังไง? เออ ๆ ไม่ถามละ ดูจากอาการนายก็พอจะเดาได้แล้วล่ะ” พี่บิ๊กที่ได้ยินเสียงเอะอะ โผล่ออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ถามผม และตอบเองเสร็จสรรพ แล้วยิ้มกว้าง
ตอนแรกว่าจะกอดขอบคุณพี่ชายที่น่ารักสักหน่อย แต่จังหวะนั้นหูของผมดันไปได้ยินเสียงเรียกเข้าของมือถือซะก่อน
ตอนนี้ผมต้องรีบไปที่ห้องนอนของตัวเองให้เร็วที่สุด
เสียงเรียกเข้าที่เป็นของเธอคนเดียวบอกให้ผมรีบวิ่งไปหา
“หวัดดี โต๊ะอู้ เรามีข่าวดีจะบอก” ผมรีบรับสายแล้วบอกปลายทางไปแบบนั้น
ไม่ต้องรอให้ถึงวันวาเลนไทน์ก็ได้เนอะ
END
สวัสดีครับทุกท่าน
ตอนจบมาแล้วนะครับ ปาร์ตี้วาเลนไทน์เป็นเหตุ ขอโทษด้วยที่ล่าช้าไปวันนึงครับผม
สำหรับตอนจบในมุมมองของบอสนี้ ผมแต่งโดยกลับไปอ่านตอนจบในมุมมองของโต๊ะอู้อีกรอบ และพบว่าเป็นตอนจบที่มีชั้นเชิงอะ อาจจะเพราะผมยังไม่เห็นข้อความที่โต๊ะอู้เขียนให้บอสในเวอร์ชั่นเดโมก็เป็นได้ ครั้นเอาข้อความนั้นมารวมกับสองบรรทัดตอนจบ อารมณ์มันเลยออกมาประมาณขอให้คำอธิษฐานเป็นจริงด้วยเถิด ผมเลยเปลี่ยนใจ ไม่ทำตอนจบในแบบที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก โดยแต่งให้ออกมาในรูปแบบที่สมหวังแทน อย่างที่ได้อ่านจบไปแล้วครับผม
สำหรับคนที่เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก นี่คือเรื่องสั้นพิเศษเนื่องในวันวาเลนไทน์ โดยผมกับคุณโต๊ะอู้จากเพจ เพจนี้...มีแต่เพลง ถือโอกาสแต่งเรื่องสั้นมาร่วมสนุกกับซีรีส์เรื่องเล่าชมรมศิลป์นอกเวลา ของคุณบี จากเพจ ให้เพลงพาไป ที่เขียนร่วมกันกับเรื่องเล่าชมรมวิทย์นอกเวลา ของคุณกรีน เพจ EveryGreen
โดยตอนพิเศษนี้เป็นเรื่องราวความรักของบอสกับโต๊ะอู้นะครับ โดยเนื้อเรื่องจะต่อเนื่องมาจาก
[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (1) ของคุณบี
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (1) ของคุณกรีน
[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (2) ของคุณบี
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (2) ของคุณกรีน
เพื่ออรรถรสที่ดีในการอ่าน อยากเชิญให้ทุกท่านย้อนกลับไปอ่านทั้ง 4 ตอนข้างต้นด้วยก็จะดีมากครับ
และเชิญไปอ่านเรื่องราวอีกมุมหนึ่งของตัวละคร ‘โต๊ะอู้’ ได้ที่เพจ เพจนี้...มีแต่เพลง หรือคลิกที่ลิงค์ข้างล่างนี้ได้เลยครับ
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.1 โทรจิต
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.2 สิ่งสำคัญ
และท่านใดที่ยังไม่ได้อ่านตอนแรกของผม ก็สามารถคลิกที่ลิ้งค์ด้านล่างนี้ได้เลยนะครับ
[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.1 โทรจิต
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
และนี่คือเพลงที่ผมใช้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเรื่องสั้นในครั้งนี้ครับ แนะนำว่าฟังด้วยนะ เข้ากันกับเรื่องมาก
สิ่งสำคัญ - Endorphine
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
