The Adventures of จ.Jump ตอน ฉลามอาละวาดจังหวัดภูเก็ต
สวัสดีนักอ่านทุกคนตอนกลางเดือนมีนาที่เริ่มจะรู้สึกร้อนระอุกับผมนายจั๊มพ์ครับ หลังจากสยิวและสยองกับตอนลิฟต์ที่ไม่ยอมปิดไปแล้ว ในหนนี้ทุกท่านคงได้ผวาไม่ต่างกันเมื่อแหล่งท่องเที่ยวอย่างจังหวัดภูเก็ตโดนบุกด้วยสัตว์ทะเลมีครีบหูอันโอชะ ซึ่งผู้คนแถวนั้นจะแตกตื่นขนาดไหนต้องตามอ่านกันต่อกับตอน ฉลามอาละวาดจังหวัดภูเก็ต
ในวันที่เริ่มรู้สึกอบอ้าวคงไม่กิจกรรมไหนจะดีไปกว่าการได้มาเที่ยวหย่อนผ่อนคลายในจังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องทะเลเช่นภูเก็ตอีกแล้ว
ผมอดรู้สึกเสียดายแทนเพื่อนไม่ได้ที่ไม่มีโอกาสได้มาเห็นทิวทัศน์ผืนทะเลสีครามทอประกายระยิบระยับกับสาวสวยหุ่นงาม
แม้แสงแดดจะจ้าอุณหภูมิจะร้อนแรงเพียงใดก็มิอาจหยุดยั้งให้ผู้คนจากภูมิภาคส่วนของโลกมารวมตัวกัน ณ จังหวัดแห่งนี้ไม่ได้
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกยั่วเย้าด้วยทัศนียภาพอันงดงามให้ต้องหวนกลับมาว่ายน้ำลงทะเลที่แสนเค็ม
ภายหลังจากมาถึงด้วยการเดินทางโดยรถทัวร์ ผมก็มุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่จองไว้เพื่อนำข้าวของไปเก็บแล้วเปลี่ยนมาใส่กางเกงว่ายน้ำหวังอวดหุ่นหมีให้ใครซักคนหลงเสน่ห์ตามกลับมาที่ห้องพัก
แม้อาจจะเป็นฝันลม ๆ แล้ง ๆ แต่ถ้าไม่บอกคงไม่รู้นี่ละฝันของผู้ชายหลายคนที่มาเที่ยวตัวคนเดียว
ขณะดื่มด่ำไปกับห้วงความคิดสุดเคลิ้มผมก็พาตัวเองออกจากโรงแรมก้าวข้ามถนนยางมะตอยเดินฝ่าแผงร้านขายของนับสิบตัดไปสู่เส้นทางชายหาดที่ทอดยาวด้วยล้านเม็ดทราย
ความคิดแรกยามที่ได้เห็นทะเลช่างแตกต่างจากตอนมากับครอบครัวอยู่ไกลโข อาณาเขตที่เคยปกคลุมไปกับธรรมชาติสภาพแวดล้อมถูกแทนที่ด้วยการบุกรุกของเครื่องเล่น เช่น เจ็ตสกี บานาน่าโบ็ท แบบจัดเต็ม
กล่าวคือมองไปทางใดล้วนแต่จะเห็นอุปกรณ์เสียเงินเล่นทั้งสิ้น กระทั่งม้า ช้าง ลิง ก็ไม่เว้นมาร่วมสร้างความบันเทิงของการควักเงินจ่ายตังค์
แถมพื้นที่จะใช้พักผ่อนยังโดนปักธงลามไปสุดลูกหูลูกตา ซึ่งใครไม่อยากเสียเงินมีร่มเงาเลยต้องเดินไปไกลเกือบสุดขอบหาดเพื่อจะนั่งพักกินลมชมวิว
ยังดีผมมองเห็นประโยชน์จัดเป็นการอุ่นเครื่องก่อนจะลงเล่นว่ายน้ำอย่างเพลินเพลิน
แต่เอาเข้าจริงมันก็หาได้เพลินอย่างที่หวังเท่าไหร่ เพราะจำนวนคนที่พลุกพล่านกับจำนวนเครื่องเล่นทางน้ำทำเอาตอนคลื่นซัดเข้าฝั่งต้องว่ายหลบ 2 อย่างนี้ตลอด
ครั้นหมดแรงลอยตัวและไม่มีอาหารตาให้มอง ผมขอขึ้นมาบนฝั่งนอนพักทับทรายเปียกเงยหน้าหลับตาภาวนาให้เมฆซักลูกบดบังแสงสว่างที่แยงเข้ามา
และจังหวะที่น่าจะเผลอหลับไปไม่รู้ตัว เสียงกรี๊ดที่มาจากอีกด้านก็ปลุกให้ผมหันหัวงัวเงียต้องขวัญกระเจิง
ผมแทบไม่เชื่อสายตาที่ไล่มองไปยังฝั่งตรงข้ามที่ผู้คนทั้งวิ่งและว่ายหนีมา แม้จะมองไม่ค่อยชัดแต่ก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่กำลังสร้างเสียงฮือฮาให้กับคนรอบข้างคือฉลามแน่นอน
ความที่ครีบตั้งชันว่ายฉวัดเฉวียนไปมามันเป็นคงเป็นไปไม่ได้จะเป็นน้องนีโมหรือปลาการ์ตูนแน่
และไม่รู้เพราะเหตุใดผมจึงวิ่งไปยังทิศทางดังกล่าวกับคนอื่นอีกเป็นฝูง สงสัยสัยสัญชาตญาณไทยมุงกำเริบให้อดไม่ได้จะที่ต้องพาตัวเองไปอยู่ในเหตุการณ์จ้าละหวั่น
ตอนที่วิ่งมาถึงอย่างกระหืดกระหอบใคร่รู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่บนฝั่งแทบไม่มีใครทำตัวเป็นพระเอกหาญกล้าเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในน้ำซักคน
ซ้ำร้ายยิ่งกว่าพวกที่รอดมาได้ก็วิ่งไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองตามถ่ายคลิปฉลามไลฟ์สดไปทั่วทุกแอปพลิเคชัน
กระนั้นในเหตุการณ์สุดอลวนคนหนีตายร้องกันดังระงม ดันมีอีกพวกที่ไม่รู้สึกรู้สาสังเกตรอบข้างถึงภัยอันตรายใกล้ ๆ ตัวรวมอยู่ด้วย
ไม่รู้เพราะอยู่ไกลเกินจะได้ยินเสียงกรี๊ดหรืออย่างไร ขณะที่ฝั่งเห็นฉลามร้องหวีดด้วยความกลัว ฝั่งที่เล่นบานาน่าโบ๊ทหรือเครื่องเล่นอื่น ๆ ต่างร้องกรี๊ดด้วยอารมณ์สนุกคนละแบบกัน
ผ่านไปซักพักท้องทะเลเริ่มเปิดกว้างเหลือเหยื่อที่มีชีวิตอยู่อีกไม่กี่ราย
แต่แล้วขณะที่คนสุดท้ายรอดจากฉลามมาได้อย่างหวุดหวิด เบื้องหลังที่ไม่น่าจะมีใครอยู่ในทะเลอีกกลับปรากฏร่างของเด็กน้อยพร้อมห่วงยางลอยตุ๊บป่องเล่นน้ำอย่างสบายใจเฉิบ
ท่ามกลางจานเด็ดที่เหลือลอยอีกหนึ่งเมนูผู้คนได้แต่รอลุ้นมื้อนี้ฉลามจะได้กินไหม
ทว่าต้องขอโทษผู้ชมริมหาดทุกท่านด้วยเพราะผมคงไม่อาจปล่อยให้เด็กที่ไม่รู้ลูกเต้าเหล่าใครต้องกลายเป็นอาหารสายตาได้
ผมรีบแหวกฝูงชนกระโดดลงทะเลแข่งว่ายสูสีกับฉลามใครจะไปถึงตัวเด็กก่อนกัน
อีกเพียงนิดเดียวผมจะคว้าตัวเด็กไว้ได้ แต่ไม่ทันไรมือที่เอื้อมกลับคว้าพลาดถูกลากลงใต้น้ำจมไปกับก้มบึ้งของความสิ้นหวังแทน
ผมออกหมัดต่อยเตะไม่รู้ทิศทาง สำลักน้ำเค็มจนเกือบหยุดหายใจ สติก็เริ่มเลือนราง และภาพสุดท้ายที่เห็นคือเงาของฉลามที่อยู่เหนือร่างกาย
***เฉลยปม***
หลังโดนลากดื่มน้ำทะเลไปหลายอึกอยู่ ๆ ตัวผมก็หลุดเป็นอิสระจากเจ้าปลาฉลาม
ผมรีบว่ายหนีขึ้นมาบนผิวหน้า พยายามอย่างมากที่จะหายใจทั้งที่แสบโพรงจมูกไปทั่วทุกรู
เมื่อสติและร่างกายเริ่มสู้ไหวผมถึงพึ่งเห็นเจ้าฉลามนั้นว่ายอยู่ห่างไปไม่เพียงกี่เมตร
แต่ไฉนหนนี้มันกลับนิ่งเฉยเหมือนกับ....เหมือนกับ...ห่วงยางเป่าลม !!!
เมื่อมองดูให้ดีตัวจริงของฉลามหาใช่สิ่งมีชีวิต เป็นแค่ห่วงยางที่ใครบ้างคนพามาเล่นด้วย แล้วที่ผมโดนลากไปใต้น้ำละเกิดจากฝีมือใคร ?
ครั้นส่ายสายตาไปรอบก็เห็นคนบนเรือลากบานาน่าโบ๊ทโบกมือให้ หรือว่าไอ้ที่เฉียดตายมาจากโดนเชือกเกี่ยวขาระหว่างว่ายไปช่วยเด็ก
และเพื่อยืนยันข้อสันนิษฐานตามที่คิดผมปีนขึ้นไปขี่ห่วงยางฉลามสังเกตขาข้างที่เจ็บ ซึ่งคงไม่ต้องสาธยายให้มากความเพราะดูจากรอยถูกรัดห้อเลือดคงไม่ใช่รอยฟันจากฉลามแน่แท้
สรุปที่ฉลามอาละวาดทำให้ผู้คนแตกตื่นและลากผมไปเคี้ยวเล่นก็มาจากไอ้ฝีมือคนขับเรือบานาน่าโบ๊ทที่กำลังโบกมือให้อยู่ซินะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
