นิยาย 20 ตอน เรื่อง
"See you at the finish line - พบกันที่เส้นชัย"
ตอนที่ 14 - เต็นท์ใครดี
บนภูสูงมืดสนิทเพียงเดินห่างจากแสงไฟร้านค้าออกมา แสงไฟประจำจุดต่าง ๆ ที่ทางอุทยานติดไว้ดวงน้อย ๆ ก็ไม่อาจรบกวนราตรีสีดำ
“บนนี้เห็นดาวชัดจังเลยนะคะ”
ฝนกระตุกมือคนตัวสูงให้เงยหน้าดูท้องฟ้าที่ตอนนี้พรายพร่างจากแสงดาวนับร้อย แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอจึงหันไปมองหน้าเขา เห็นสายตาเขามองจับจ้องไปที่ท้องฟ้าเช่นกัน เธอจึงเงียบรอให้เขาพร้อมที่จะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเอง
“อยากให้แม่ฝนโทรเข้าเครื่องพี่บ้าง” เสียงคนตัวสูงพึมพำขึ้นในที่สุด ฝนหัวเราะขำกับเสียงงอนเง้าด้วยความอิจฉาผสมผเสกับความเป็นเด็กในตัวเขา
"พี่เปอร์!! ฝนไม่คิดเลย....” ว่าแล้วก็หัวเราะต่อ
“หัวเราะให้พอใจเลย” เขาดึงตัวเธอมากอดรัดแน่น หัวใจเธอกระตุกวูบเสียงหัวเราะขาดหายไปในทันที ไออุ่นที่คุ้นเคยแทนที่จะทำให้ค่ำคืนหนาวเย็นอบอุ่นขึ้นกลับกลายเป็นหนาวสะท้านขึ้นมา เธอดันตัวเขาออกช้า ๆ เกรงว่าจะมีใครผ่านมาเห็น เขาคลายอ้อมกอดลงเข้าใจความกังวลของเธอ แต่มือขวายังเกาะกุมมือเรียวนั่นอยู่
“พี่ไม่อยากคุยกับแม่ฝนหรอก” เธอเอ่ยยิ้ม ๆ สองเท้าก้าวเคียงกันไปช้า ๆ
“แม่ดุ?” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ไม่ดุค่ะ แม่ฝนเพิ่งอายุห้าสิบห้าเอง วัยรุ่นม๊ากก พี่จะส่ายหัวให้กับความวัยรุ่นของแม่ฝนนี่แหละค่ะ" แววตาอ่อนโยนขำขันเมื่อนึกถึงแม่ขึ้นมา
“พาพี่ไปกราบแม่นะ” โค้ชเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“ไม่ได้ค่ะ!!” ฝนแทบจะหลุดขำ เธอนึกถึงเมื่ออาทิตย์ก่อนที่เธอโทรศัพท์คุยกับแม่ พร้อมกับบอกว่าเดี๋ยวจะพาโค้ชไปกราบแม่ในวันหนึ่ง
“ฝนถ้าเธอยังไม่ได้เป่ากันกะโค้ชเปอร์ ยังไม่ต้องพามานะ" แม่ให้คำตอบขำ ๆ
“แม๊!!!!” จำได้ว่าเธอตกใจร้องเสียงหลง “ฟังน้าเน้กมากเกินไปแล้ว”
“เอ้า ก็ฝนแนะนำให้แม่ฟังเองนี่นา บอกว่าแม่จะได้เข้าใจโลกของวัยรุ่นมากขึ้น เนี่ยน้าเน้กเค้าบอกว่าถ้ายังไม่ได้เป่ากันแสดงว่าความสัมพันธ์ยังไม่จริงจัง” แม่ทวนคำของกูรูชื่อดังมาแบบเป๊ะ ๆ
“แม่รู้เหรอ เป่ากันแปลว่าอะไร” ฝนถามกลั้วหัวเราะ
“แหม ยัยฝน แม่เธอไม่ได้ไร้เดียงสานะยะ เป่ากันก็คือนอนจับมือกันมั้ง” เสียงหัวเราะดังมาตามสาย
“ไม่รู้ล่ะ ถ้ายังไม่ได้เป่ากันอย่าเพิ่งพามาล่ะ เผื่อเลิกกันก่อน” ว่าแล้วก็ตัดบทวางสายไป นั่นล่ะแม่ของเธอ
เธอมัวแต่นึกถึงการสนทนาในครั้งนั้นกับแม่ จนรู้สึกขึ้นว่าคนข้าง ๆ เงียบไปอีกแล้ว พอเงยหน้าก็เห็นคำถามมากมายเต็มไปหมดที่รอฟังคำตอบ
พอเธอเฉลยว่าทำไมถึงยังพาไปหาแม่ไม่ได้เท่านั้น เขาก็หัวเราะลั่นถูกใจเสียมากมาย
“สงสัยพี่ต้องฟังน้าเน้กบ้างแล้ว เดี๋ยวจะตามแม่ลูกคู่นี้ไม่ทัน"
เมื่อเงียบไปทั้งคู่ มีเพียงเสียงย่ำเดินช้า ๆ เธอให้เขานำทางเพราะบนนี้คนตัวสูงเคยมาพักบ่อยเสียจนจะเป็นบ้านหลังที่สามที่สี่ของเขาแล้ว ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่งแล้วจากไป ฝนขยับดึงปกเสื้อแจ็คเก็ตให้ปิดคอมิดชิดขึ้น
“ฝนใช้ชีวิตตามความฝันของแม่ พอจะเข้ามหาลัยแม่ก็ส่งฝนให้มาเรียนกรุงเทพ หาหอพักอะไรให้เสร็จสรรพ กำชับว่า อย่าตั้งใจเรียนจนลืมใช้ชีวิต” เธอเล่าถึงแม่ด้วยใบหน้ามีความสุข
“อืมม” เสียงตอบรับในลำคอบอกให้รู้ว่ากำลังฟัง
“ตากับยายเข้มงวดกับแม่มาก แม่อยากเข้ามาเรียนในเมือง อยากเลือกทางเดินชีวิตเอง อยากเป็นอิสระ แต่ก็ไม่เคยได้ทำ ต้องเรียนเพื่อเป็นครูตามที่ตาบอก แต่งงานก็ต้องแต่งกับคนที่ยายเห็นว่าเหมาะสม พ่อฝนก็ดันเป็นผู้ชายแบบตาอีก แม่ก็เลยเหมือนกับว่าชีวิตต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา”
“ฝนไม่ค่อยพูดถึงพ่อ” เสียงถามอ่อนโยน มือใหญ่เปลี่ยนจากกุมมือ มาโอบกระชับที่หัวไหล่คนตัวเล็ก
“พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อเอาน้องชายไปอยู่ด้วย แม่ก็เลี้ยงฝนคนเดียว พ่อก็เหมือนตัดฝนไปเลย ยิ่งเห็นแม่เลี้ยงฝนแบบนี้ พ่อเค้าก็ไม่อยากพูดด้วย”
“ฝนคิดถึงพ่อมั้ย”
“เอาจริง ๆ นะพี่เปอร์ ฝนว่าถ้ามีพ่ออยู่ในบ้าน ชีวิตฝนคงไม่ได้เป็นแบบนี้ แล้วพ่อกับแม่ก็อาจจะทะเลาะกันจนฝนประสาท สองคนนี้ไม่ได้ทะเลาะกันด่าทอบ้านแตกอะไรนะ ทะเลาะกันแบบสงครามเย็น มันจะมีบรรยากาศมาคุลอยอ้อยอิ่งในบ้าน ขนาดนาน ๆ เจอกันที ฝนยังไม่ชอบเลย ถ้าต้องอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า บรื๋ออออ” ฝนทำเสียงสยดสยองปิดท้าย
“ฝนคงสนิทกับแม่มาก”
“มากค่ะ ฝนเล่าให้แม่ฟังทุกเรื่อง อืมมม ความจริงคือ แม่อยากให้ฝนเล่าให้ฟังทุกเรื่องมากกว่า เวลาฝนเล่าเรื่องทำกิจกรรมสนุกสนานกับเพื่อน ๆ เรื่องตลก ๆ หรือเวลามีใครมาจีบ เวลาฝนอกหัก เวลาฝนมีความรัก อะไรพวกนี้ แม่จะชอบฟัง อย่างที่บอก ว่าฝนได้ใช้ชีวิตแบบที่แม่ฝัน แม่บอกตลอด ทุกข์ให้เต็มที่ สุขให้เต็มที่ ร้องไห้ดัง ๆ หัวเราะดัง ๆ นะฝน”
“อกหักครั้งล่าสุด ทุกข์มากมั้ย”
ฝนพยักหน้าแทนคำตอบ สบตาสงสัย ด้วยคำถามเช่นกัน
“เค้าแย่กับฝนขนาดนั้น?" คนตัวสูงถามเสียงเรียบ ๆ
“เค้าดีกับฝนมากต่างหากล่ะค่ะ เราไม่ทุกข์มากกับคนที่ทำแย่กับเรานักหรอกค่ะพี่เปอร์” ฝนส่ายหัวเมื่อนึกถึงอดีต
“ดีมากแค่ไหน” เสียงเริ่มเจือปนอารมณ์
ฝนอดขำขึ้นมาอีกไม่ได้ แต่เธอก็กลั้นไว้
“พี่เปอร์คะ ถ้าเราจะคุยเรื่องแฟนเก่ากัน ฝนไม่มีปัญหาเลย ฝนเล่าของฝน พี่เล่าของพี่ บางคนอาจจะคิดว่าคุยถึงแฟนเก่าไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย เรื่องอดีตผ่านมาแล้ว แต่คนเราทุกคนเรียนรู้จากอดีตได้ทั้งนั้น ฝนเป็นฝนปัจจุบันได้ก็เพราะอดีต พี่เปอร์มามุ่งมั่นตั้งหน้าตั้งตาวิ่งก็เพราะแฟนเก่า” เธอหยุดหายใจ เขายังคงรอฟังประโยคต่อไป
“แต่ถ้าเราจะคุยถึงคนในอดีตกัน ความสัมพันธ์หรือความรู้สึกของเราสองคน ควรจะแข็งแรงมั่นคงก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นความรู้สึกมันจะสับสนวุ่นวายไปหมด ที่ฝนพูดเนี่ย เพราะฝนนึกถึงตัวเอง ฝนไม่เคยถามเรื่องแฟนเก่าของพี่เปอร์ซักนิด เพราะฝนรู้ว่าฝนต้องอดเอามาเปรียบเทียบไม่ได้ แล้วฝนก็จะเอาอดีตมาตัดสินปัจจุบันมั่วไปหมด ฝนอยากค่อย ๆ สร้างสิ่งใหม่ร่วมกันกับพี่ให้มันแข็งแรงก่อน แล้วหลังจากนั้น ค่อยมานั่งเปิดอัลบั้มดูรูปถ่ายเก่า ๆ นั่งคุยถึงอดีตไม่ว่าจะหวานจะขม ถึงตอนนั้นเราก็จะหัวเราะให้กับมัน ไม่ดึงเข้ามาดราม่า …. พี่เปอร์เข้าใจมั้ยคะ เฮ้อออ ฝนพูดยาวอีกแล้ว"
เสียงถอนหายใจปนหัวเราะน้อย ๆ ทำให้หัวใจของคนตัวสูงอิ่มเอมอบอุ่น
“พี่อยากพูดอธิบายได้ยาว ๆ แบบฝนบ้าง แต่ทำได้แค่นี้” ว่าแล้วก็ดึงร่างคนตัวเล็ก หลบเข้ามาหลังต้นไม้ใหญ่ ข้างแนวป่า เปิดชายเสื้อแจ็คเก็ตออก แล้วห่อตัวเธอไว้ด้วยเสื้อตัวใหญ่ใกล้อก ทุกอย่างนิ่งเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงยอดไม้ไหว หรีดหริ่งเรไร และหัวใจของคนสองคนที่คล้ายว่าจะเต้นจังหวะเดียวกัน
ฝนโอบกอดตอบเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง หูแนบอยู่ที่อกกว้าง ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะคงที่ อยากจะบอกว่าวิธีของเขาก็ชัดเจนไม่แพ้คำพูดยาว ๆ ของเธอ ทั้งอารมณ์หึงหวงเง้างอนก่อนหน้าก็แสดงออกให้รู้ว่าเธอสำคัญมีค่ามีความหมาย ฝนจึงบรรจงจูบลงไปที่หน้าอกเขาเนิ่นนาน จนรู้สึกถึงเสียงเต้นของหัวใจที่แรงและถี่ขึ้น
เธอเงยหน้า ก็เห็นเขามองมาอยู่ก่อนแล้ว มีทั้งความโหยหาผสมปนเปไปด้วยอารมณ์แห่งรัก เขาค่อย ๆ ประคองใบหน้าของเธอ แล้วก้มลงมาชิด จมูกคลอเคลียกับจมูก แล้วค่อย ๆ บรรจงจูบไปที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ไล่ลงมาที่แก้มซ้ายและขวาอย่างทะนุถนอม ปิดท้ายด้วยจูบแสนอ่อนหวาน ส่งเธอให้ลอยล่องขึ้นไปไกลแสนไกล แล้วดึงเธอกลับลงมาด้วยจูบที่เร่าร้อนรุกเร้าในตอนท้าย เต็มไปด้วยความปรารถนาร้อนแรงจนตัวสั่นสะท้านไปทั้งคู่
“พี่เปอร์” ฝนครางเสียงสั่น เมื่อเขาจบการบรรเลงเพลงจูบที่ยาวนาน “ทำไมจูบเก่งแบบนี้ ฝนใจจะขาด” บ่นเสียงอู้อี้ก่อนจะซบหน้าลงกับแผงอกกว้างพร้อมถอนหายใจยาว ราวกับเพิ่งวิ่งมาไกล
โค้ชเปอร์กอดกระชับเธอแน่นรู้สึกถึงหัวไหล่ที่สั่นสะท้านน้อย ๆ ในอ้อมกอด
“เต็นท์ใครดี ฝนหรือพี่” ถามขึ้นด้วยเสียงเบา
ฝนหัวเราะขำกิ๊กขึ้นมาอีกครั้ง
"หัวเราะพี่อีกแล้ว” เสียงตัดพ้อพึมพำ
“ก็พี่เปอร์น่ะ พูดน้อยต่อยหนัก ต่อยเข้าเป้าตลอด แบบนี้ไม่ต้องไปหึงใครให้เสียเวลานะคะ ฝนหลงพี่จะแย่อยู่แล้ว” เธอพูดกับแผงอกกว้าง แทนที่จะเงยหน้าพูดแล้วสบตาเพราะเกรงจะอดใจไม่ได้พากันล่องลอยเตลิดไปไกลอีก
“หืมมม พูดอะไรได้ยินไม่ชัด”
“แน๊ ได้ยินแน่ ๆ อย่ามาแกล้งฝน” เขาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้มคู่นั้น แล้วเธอก็ถูกดูดเข้าไปในดวงตาสีดำนั้นจนได้ ว่ายวนอยู่ในทุกกระแสความรู้สึกที่เขาบอกผ่านสายตา มันโอบกอดเธอเป็นสายร้อยรัดนุ่มนวล โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใด
“ฝนเข้าใจแล้ว” เธอตอบเสียงเบาแผ่ว “พี่จะบอกว่าพี่ก็คิดไม่ต่างจากฝนใช่มั้ยคะ”
“ไม่ใช่” เจ้าของตาเข้มคู่นั้นตอบ แล้วก็ก้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็ว จูบเธอแบบไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามจะถอดรหัสความหมายของจูบนั้น แต่หัวจิตหัวใจเหมือนจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาจูบเหมือนจะดึงความหวานออกไปจนหมดตัวเธอ ฝนรู้สึกร้อนวูบวาบตั้งแต่ปลายเท้าไล่ไปจรดศีรษะ ตัวสั่นสะท้านแต่เขาก็ยังไม่หยุด แขนขาหมดเรี่ยวแรง เธอคล้ายจะตกลงไปในหลุมดำลึกที่ไม่มีปลายทาง ใจหวิวจนต้องกอดเขาแน่น
“โอเคพี่เปอร์ ฝนเข้าใจแล้วพี่อยากไปที่เต็นท์” ฝนเสียงแผ่วอ่อนล้าคล้ายเพิ่งกลับจากรอนแรมทางไกล
เขาเชยคางเธอขึ้นอีกครั้ง ส่ายหน้าแทนคำตอบ ก้มหน้าลงมาอีกครั้งใกล้จะสัมผัสปากเธอ ฝนยกมือขึ้นขวางกั้นทันที
“โอ๊ย พอก่อนค่ะ” ฝนระล่ำระลัก “ขอฝนนึกแป๊บนึง แหม! ทำเหมือนเล่นเกมทายคำตอบจากสายตาไปได้ค่ะ” เธอก้มหน้างุดหลีกหนีการรุกล้ำจากคนตัวสูง กดแก้มตัวเองแน่นเข้าที่หน้าอก เขาลูบหัวเธอแผ่วเบาอ่อนโยนจนหัวใจของเธอหลอมละลาย พลันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะปกติค่อย ๆ เต้นดังระรัวขึ้นเหมือนมันจะระเบิดออกมา
“พี่รักฝน” เสียงอ้อนอ่อนหวาน
ฝนชาวูบไปทั้งตัว หัวใจวิบหวิว แล้วสักพักก็เต้นโครมครามไม่แพ้คนพูด ใช่ว่าในชีวิตจะไม่เคยถูกบอกรัก แต่ทำไมครั้งนี้เธอถึงรู้สึกเหมือนได้ยินคำประหลาดมหัศจรรย์ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ตื้นตันจนอยากจะร้องไห้ รู้สึกเหมือนทุกอย่างในโลกนิ่งสนิทตัวตนของเขาและเธอก็หายไป สัมผัสได้แต่เสียงหัวใจสองดวงเต้นประสานกันเป็นจังหวะ
เขากอดเธอแน่นขึ้นไปอีกเหมือนจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน ก้มลงมาเอาแก้มแนบกับผมของเธอ เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“ได้มั้ย”
ฝนเงยหน้าขึ้นจ้องเข้าไปที่ดวงตาสีเข้ม แล้วหยดน้ำใส ๆ ที่คลอคลองอยู่นานแล้วก็ไหลลงมาเป็นสาย เธอพยักหน้ารัว ๆ
“ร้องไห้นี่ดีใจ?” เขายิ้มหยอกล้อ
ฝนพยักหน้าไม่หยุด พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล
“พี่รู้สึกเหมือนรอคอยฝนมาทั้งชีวิต เราเจอกันในตอนที่พี่ไม่ได้วิ่งหาความรัก ตอนที่พี่ไม่ได้กำลังอกหัก เราเจอกันตอนที่พี่และฝนสมบูรณ์พร้อมทั้งอารมณ์และจิตใจ ทุกอย่างมันถูกที่ถูกเวลาไปหมด เหมือนเรารอที่จะเจอกันและกัน พอได้พบกันเท่านั้นไม่ต้องมีใครบอกเราก็รู้ทันทีว่า ใช่ นี่แหละคนนี้ที่รอคอย” เสียงอ่อนโยนและคำอธิบายที่นาน ๆ ครั้งเขาจะพูด มันตรงใจเธอที่สุด
ฝนตื้นตันเต็มหัวใจ ใช่แล้ว ทุกอย่างมันถูกที่ถูกเวลาไปหมด ความรักที่มาในตอนสมบูรณ์พร้อม มันอิ่มเอมและมีความหมายมากมายแบบนี้นี่เอง
“อยากเอาผ้าเจ็ดสีมาผูกต้นไม้ต้นนี้ไว้จัง” เธอหัวเราะเบา ๆ
“หืมมม” โค้ชหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“ฝนกลัวพรุ่งนี้จะจำไม่ได้ว่าต้นไหนกันนะที่พี่เปอร์บอกรักฝน”
“อย่าไปสนใจต้นไม้เลย หัวใจพี่บอกรักฝนตลอดนั่นแหละ” ฝนเกือบหลุดหัวเราะขำออกมาอีกแล้ว คนอะไรบทจะหวานก็หวานเสียเกินไปมาก สายตาเธอเลยวิบวับระยิบระยับเพราะกลั้นหัวเราะไม่ให้หลุดออกไป แต่มีเหรอที่เขาจะอ่านสายตาเธอไม่ออก ก็ฝึกวิชาส่งข้อความทางสายตากันมาตั้งแต่วันแรกพบจนวันนี้ นึกอยากทำโทษให้อ่อนระทวยอีกสักรอบ
ฝนรู้ทันทีเมื่อเขาก้มหน้าลงมา เธอยกมือขึ้นมาปิดป้องไว้ทันควันเช่นเคย
“ไปรวมกลุ่มกับทุกคนเถอะค่ะ หายมาสองคนนานแล้ว”
“โธ่ นึกว่าชวนไปเต็นท์” เสียงเข้มตัดพ้อแกมหยอก
สองคนมองหน้าด้วยแววตาแห่งความสุขล้นครู่หนึ่ง แล้วก็เผลอหลุดหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
“หน้าหมองไปเลยนะคะคุณเจ๋ง” ดรีมทักยิ้ม ๆ เธอเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ กำลังจะเดินกลับไปยังร้านอาหาร ก็ปะเหมาะได้เห็นการสนทนาในช่วงท้ายของชายสองหญิงหนึ่งนี่พอดี ไม่ต้องมีใครอธิบายอะไรก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันที
“ผมงงไปหมดแล้ว” เจ๋งสะบัดหัวแรง ๆ เพื่อเรียกสติคืน “เค้าสองคนไปคบกันตอนไหนเนี่ย”
ดรีมยกแขนแบมือพร้อมยักไหล่ “ดรีมก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”
“อยากระบายมั้ยคะ” เมื่อเห็นเจตนิพัทธ์ยังคงยืนนิ่งเหม่อเลย เหมือนกับว่าเจอเรื่องที่กระทบจิตใจกะทันหัน
“เอ่อ ผม … เริ่มต้นไม่ถูกเหมือนกัน” เขาพยายามนึกเรียบเรียง
“เริ่มจากเรื่องคุณเจ๋งกับคุณฝนก่อนมั้ยคะ” ดรีมยื่นมือมาช่วย
เขามองหน้าสวยเก๋ที่ไร้เครื่องสำอาง แววตาจริงใจที่มองตอบกลับมา นึกย้อนไปถึงเมื่อบ่ายที่เธอไว้ใจเล่าเรื่องส่วนตัวแบบไม่ปิดบัง
“เมื่อสองปีก่อน ผมกับเรนนี่เคยคบกัน แล้วผมก็ทำผิดกับเธอ” เขาค่อย ๆ เล่าช้า ๆ
“ทำให้เธอเลิกกับผมไปเมื่อปีที่แล้ว ผมรู้ว่าเธอโกรธมาก ผมก็พยายามจะเคลียร์เรื่องต่าง ๆ ให้เรียบร้อย พอเธอยอมมาทำงานนี้ร่วมกันกับผม ก็คิดว่าคงหายโกรธแล้ว” ถอนหายใจยาว
“ก็ดูเหมือนว่าคุณฝนจะหายโกรธจริง ๆ นะคะ” ดรีมพูดยิ้ม ๆ
“ใช่ครับ ก็เล่นมีแฟนใหม่แล้วนี่นะ” น้ำเสียงเข้มแกมประชดประชัน
“คุณเจ๋งยังรัก ยังเสียดายเหรอคะ” เขาเหม่อมองไปข้างหน้านิ่งนานเมื่อได้ยินคำถามนั้น
“บอกไม่ถูกเหมือนกันครับ แต่มันผิดหวังแน่ ๆ ใจมันหล่นไปที่ตาตุ่มเลยตอนที่โค้ชนั่นเดินจูงมือกันไปน่ะ” เจ๋งถอนหายใจหนัก ๆ
“ตอนที่กลับมาทำงานด้วยกันอีกครั้ง มันดึงความรู้สึกดี ๆ เก่า ๆ มาน่ะครับ แบบนี้เรียกว่ายังรักมั้ย” เขาหันมาย้อนถามเอากับคนหน้าเก๋ ที่ตอนนี้ส่งแววตาระคนเห็นใจมาให้ไม่ขาดสาย
“ช่างมันเถอะค่ะ เอายังไงต่อดีคะแบบนี้” เธอตัดเข้าประเด็นสำคัญทันที ใช่! เอายังไงต่อดี ในเมื่อเธอมีแฟนใหม่ไปแล้ว
“ผมจะสู้ยังไงดีล่ะครับทีนี้” เสียงระโหย
“มีทางเดียวเท่านั้นแหละค่ะกรณีแบบนี้”
“ทางไหนครับ” เสียงมีความหวังเหมือนได้แรงเชียร์
“คนอกหัก ทางสู้ที่ดีที่สุดก็คือ ใช้ชีวิตให้ดีที่สุดไงคะ ทำให้มันดีกว่าที่เคย ๆ มา” ดรีมตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เจ๋งไหล่ตกเมื่อได้ยิน “อ๋อ เพื่อที่จะได้ให้เค้าเสียดาย อย่างนี้ใช่มั้ยครับ” น้ำเสียงหมดหวังอีกครั้ง
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ใช้ชีวิตให้ดีที่สุด เพื่อที่จะให้ตัวเองได้กลับมารักมานับถือตัวเองอีกครั้งไงคะ คนผิดหวังส่วนใหญ่ถ้าไม่โทษอีกฝ่ายก็โทษตัวเอง มองจ้องเอาแต่ความผิดความไม่ดีของตัวเอง จะรู้สึกดีขึ้นมาหรือกลับเป็นปกติอีกครั้งได้ก็มีทางเดียวนี่แหละค่ะ ใช้ชีวิตให้ดีจนเห็นตัวเองมีค่าอีกครั้งค่ะ" คนพูดมองเลยไปไกล นึกถึงสภาพของตนเองในอดีต
เจ๋งเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่เคยได้ยินคำปลอบแบบนี้มาก่อน แต่แววตาที่ส่งมาอย่างจริงใจและไม่ได้ล้อเล่น ทำให้เค้ารู้สึกมีกำลังใจจากประโยคง่าย ๆ ที่ทำยากเช่นนี้
“ถ้าอยากได้วิธีการ ดรีมช่วยได้นะคะ ดรีมเคยผ่านมาก่อน” เธอระบายยิ้มเต็มหน้า เป็นยิ้มที่ปลอบประโลมในยามนี้ได้ดีที่สุด
“อย่าบอกนะครับว่าชวนให้ผมออกวิ่ง” เขายิ้มตอบขอบคุณในที
“แน่นอนค่ะ จะมีอะไรดีไปกว่านี้ล่ะคะ” เธอตอบกลั้วหัวเราะ
ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยแววตาเห็นใจซึ่งกันและกัน เขารู้ว่าเธอผ่านเรื่องราวหนักหนามามากในชีวิต ส่วนเธอก็เข้าใจในสิ่งที่เขาสูญเสียไปในวันนี้ พยักหน้าให้กันแล้วเดินเคียงคู่กลับไปรวมกลุ่มกับสมาชิกคนอื่น ๆ
❤️
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
