เคล็ด(ไม่)ลับ ของความสุข คือ
การรู้ลมหายใจ
Photo by Josh Clemence on Unsplash
ลมหายใจแห่งชีวิตนี้ คือสิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุด
เมื่อปราศจากลมหายใจ นั่นหมายถึง
ชีวิตจิตใจได้จากโลกนี้ไปแล้ว
สิ่งมีค่ามักจะถูกหลงลืม
คนส่วนใหญ่มักจะอยู่ในข่ายของ
"ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา"
อย่าได้ประมาท กระทำในสิ่งที่ต้องเสียใจ
ทุกข์ร้อนใจในภายหลังกันเลย
"บ้าน" เปรียบเสมือน ที่พักพิง พักผ่อน หย่อนกายใจ
เป็นตัวแทนของความสุข
เวลาเราออกไปท่องเที่ยว ไกลแค่ไหน
นานแค่ไหนก็ตาม
ลึก ๆ แล้ว พอผ่านไปซักพัก จะคิดถึง "บ้าน"
คนไปทำงานต่างแดน ไปเที่ยวไหนไกล ๆ นาน ๆ
จะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี
มันจะดีแค่ไหนกันนะ
ถ้าเราสามารถแปรเปลี่ยนทุก ๆ ย่างก้าว
ที่เท้าเหยียบพื้น
ให้มีความรู้สึกเหมือนอยู่ "บ้าน"
สามารถเป็นตัวของตัวเองที่แท้จริงได้ตลอดเวลา
บางครั้งคนที่ยังไม่รู้ว่า "บ้าน" คือสถานที่
ที่ลึก ๆ แล้วใจเฝ้าถวิลหา
พออยู่บ้านเฉย ๆ ก็รู้สึกเบื่อ เหงา ฯลฯ
อยากจะออกไปท่องเที่ยวอีก
เที่ยวไปเรื่อย ๆ ก็คิดถึงบ้าน อีก
สลับไป สลับมา
นั่นเพราะ ยังไม่เคยกลับคืนสู่บ้านที่แท้จริงของใจ
จนกว่าจะเกิดการเรียนรู้จริง ๆ
บางคนเฝ้าตามหาบ้านทั้งชีวิต
คิดว่ามันอยู่ที่สิ่งภายนอก
เกิดมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่น
ก็เกิดความน้อยใจ เกิดปมในใจ
พอโตขึ้นก็พยายามกลบปมในใจ
สร้างครอบครัว บ้านหลังโต นู่นนี่ ขึ้นมา มากมาย
หวังเพียงลึก ๆ ว่า จะได้อยู่ "บ้าน" จริง ๆ ซะที
บ้านที่แท้จริง คือ สภาพที่ปราศจากความทุกข์ใจ
ทุก ๆ การรู้ลมหายใจ
คือ การที่กลับสู่บ้านของใจ
เราทราบกันอยู่แล้วว่า ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
หากใจกลับสู่บ้านที่แท้จริงได้ตลอดเวลา
กายจะอยู่ส่วนไหนของโลก
ปัจจัยภายนอกจะเป็นเช่นไร
ก็ไม่ใช่ประเด็น
วันนึง ที่ใจสามารถอยู่ติดบ้านได้
กลับคืนสู่บ้านที่แท้จริง
ก็ไม่มีความจำเป็นต้อง "รู้" อะไร อีกต่อไป
เพราะ อาศัยอยู่บ้านแล้ว
ต้องรู้อีกมั้ยว่ากำลังอยู่บ้าน
ในระหว่างที่ใจยังไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านได้ถาวร
การรู้ลมแต่ละครั้ง จะตัดความวุ่นวายออกไป
วงจรแห่งความทุกข์ใจ จะถูกตัดขาดลง
ตัดภพ ตัดชาติ
หยุดการจองเวร จองกรรม ลงไปได้หนึ่งขณะ
เจ้ากรรมนายเวรที่แท้จริง
อยู่ที่ใจของแต่ละคน นั่นแหละ
ไม่ต้องไปหาที่ไหน โทษใครที่ไหน
วิ่งวุ่นให้ใครแก้กรรมที่ไหนไกล
ความทุกข์ใจทั้งหลายที่เกิดขึ้น
มาจากการที่ปล่อยให้ใจวิ่งออกไปรับอารมณ์
เนื้อตัวจึงเปรอะเปื้อน
ธรรมชาติของใจ มีสภาพเกิดดับอย่างรวดเร็ว
ที่มันสามารถก่อให้เกิดความทุกข์ใจได้
มาจากการลากยาวของอารมณ์ ความรู้สึก
เพราะสติระลึกไม่ทัน
เมื่อมีเสียงกระทบหู ใจเกิดสั่นไหวขึ้นมา
สติระลึกปั๊บ วงจรที่จะปรุงแต่งเรื่องราวปั้นน้ำเป็นตัว
จะสลายไปตามธรรมชาติ
ระลึกไม่ทัน ก็จะเกิดการสร้างเรื่องราว
ปรุงแต่งอารมณ์ความรู้สึกให้เข้มข้นขึ้น
ขุ่นมัวกันมากขึ้น
ยิ่งระลึกได้เร็วมากเท่าไหร่ วงจรก็ยิ่งสั้นลง
ความทุกข์ใจก็ลดน้อยลง
สังขารกับใจ คนละส่วนกัน
สังขารทำงานไปตามหน้าที่ของขันธ์
ใจไม่จำเป็นต้องทุกข์ไปด้วย
หากเพิ่มความระลึกได้บ่อย ได้นานเท่าไหร่
จะพบกับสภาพความเป็นจริงของธรรมชาติ
ทุกสิ่งเป็นของเกิดดับ มีสภาพบีบคั้นตลอดเวลา
ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ แปรเปลี่ยนไปเรื่อย
ไม่มีตัวตนที่ถาวรอะไร
เมื่อรู้ลมหายใจอยู่เนือง ๆ บ่อยครั้งเข้า
ความสุข สงบ ย่อมมากขึ้นไปเรื่อย ๆ
สุดท้าย จะสามารถกลับคืนสู่บ้านที่แท้จริง
พบกับสุขนิรันดร์ ไร้พรหมแดน ไร้ขีดจำกัด
ความสุขเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ เริ่มจาก
การรู้ลมหายใจ ...
🎯 การรู้ลมหายใจเป็นเพียงอุบายในการให้จิตเรียนรู้ความจริงของธรรมชาติ(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เพื่อการรู้แจ้งอริยสัจ ๔) เท่านั้น
เป็นเพียงหนึ่งในกรรมฐาน บางคนอาจจะไม่ถูกจริต ท่านสามารถเลือกกรรมฐานที่เหมาะสมได้ตามอัธยาศัย
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
