เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน เด็กชายนอกหน้าต่าง
เธอพยายามผลักตัวเองออกมา แต่ไม่ว่าเธอพยายามออกแรงแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถสลัดหลุดจากใครบางคนที่ลากเธอไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ เธอถูกลากไปบนพื้นไม้ เธอรู้สึกได้ว่ามีเศษไม้มันหลุดออกมาขณะเขากำลังเธอลากไปข้างหน้า มือของเธอจับขอบหน้าต่างและลมก็พัดเข้ามาที่ใบหน้าของเธอทำให้ผมของเธอปลิวไปรอบ ๆ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก หวาดกลัวท้องฟ้าสีครามที่มาพร้อมกับดวงจันทร์สีเทาอันเศร้าหมองและดวงดาวที่โปรยปรายลงมา เธอขยับศีรษะไม่ได้ แต่เธอสบตากับใครบางคนขณะที่เขายืนอยู่ข้างๆเธอ
"ได้โปรด!" คำที่ติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอหายใจไม่ออกด้วยความกลัว เขามองมาที่ดวงตาของเธออย่างตั้งใจและจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอ ขณะที่เขาผูกเชือกเส้นหนาไว้รอบหน้าต่าง
เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามสัปดาห์ที่แล้ว
เธอสะดุ้งตื่นตอนกลางดึกเพราะเสียงเคาะหน้าต่าง เธอพยายามไม่สนใจมัน คิดว่ามันคงเป็นลมที่เล่นกลกับเธอ เธอจึงนอนต่อ การเคาะเบา ๆ ที่หน้าต่าง เริ่มกลายเป็นการเคาะที่แรงขึ้นในคืนถัดมา เธอนั่งตัวสั่นด้วยความตกใจอยู่บนเตียง ไม่กล้าขยับไปไหนจนกว่าเสียงเคาะนั้นจะหยุดลง ในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอได้จินตนาการไปถึงสิ่งต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น เพราะห้องของเธออยู่บนชั้นสาม ที่ไม่มีต้นไม้หรือระเบียง เธอมั่นใจว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดผลาด มันคงเป็นหนึ่งในเสียงลึกลับมากมายในยามค่ำคืน
2 วันต่อมา ขณะที่เธอกำลังปั้นงานดินเหนียวอยู่ชั้นล่างในห้องทำงานของเธอ เธอกลับมาได้ยินเสียงเคาะนั้นอีกครั้ง ชั่ววินาทีนั้น เธอตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ จากนั้นเธอก็หันไปดู
ข้างนอกหน้าต่างคือเด็กชายตัวเล็ก ๆกำลังห้อยหัวอยู่ มีเพียงศีรษะของเขาเท่านั้นที่มองเห็นได้ผ่านกระจก ใบหน้าของเขาดูซีดมาก ผมของเขามีสีเข้มยาวและสกปรก ดวงตาของเขาดูเหมือนไม่ใช่ของมนุษย์ มันกลมและเอียงมีม่านตาขนาดใหญ่ เขายิ้มให้เธออย่างซุกซนและเคาะที่หน้าต่างอีกครั้งในขณะที่กำลังห้อยหัวอยู่
"ได้โปรด คุณผู้หญิง" เขาพูดว่า "คุณให้ผมเขาไปข้างในได้ไหม?" เธออ้าปากค้างและเดินเซไปข้างหลังมือเผลอปัดรูปปั้นที่ไม่สมบูรณ์ของเธอลงกับพื้น โยนเศษดินเหนียวไปทุกหนทุกแห่งเพราะเด็กพูดด้วยน้ำเสียงของผู้ชายวัยกลางคน และเป็นน้ำเสียงที่แหบและซาดิสต์
เด็กผู้ชายเริ่มมาหาเธอบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ โดยมักจะเคาะไปที่ประตูและหน้าต่าง แต่เธอไม่คิดที่จะให้เขาเข้ามา เธอจะเห็นเขาแอบมองจากหน้าต่างทุกครั้งที่เธอตื่นนอน จนเธอต้องเริ่มปิดผ้าม่านและก็ล็อคหน้าต่างไว้ตลอดเวลา เธอพยายามจะไม่สนใจ แต่เสียงเคาะค่อยๆดังขึ้นตามด้วยเสียงของเขา ‘ได้โปรดคุณผู้หญิง! ให้ผมเขาไปข้างในได้ไหม?
เธอเริ่มหวาดระแวงมากขึ้น เธอออกจากบ้านไปทำงานทุกวันด้วยความสับสนวุ่นวาย ส่วนใหญ่สิ่งต่าง ๆ ดูเป็นปกติดี จนมาถึงวันนั้น วันที่ทุกอย่างเลวร้ายเกินจินตนาการ วันนั้นเธอรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยเนื่องจากการนอนหลับไม่เพียงพอ เพื่อนร่วมงานของเธอแนะนำว่าเธอไปเรื่องนี้กับใครบางคนเช่น นักจิตบำบัดหรืออาจจะหมอผี เธอเองก็คิดว่าควรจะทำแบบนั้น ทันใดนั้นอยู่ดีๆก็มีคนมาเคาะกระจกรถของเธอ เธออ้าปากค้างรูม่านตาขยายออกด้วยความตกใจ แต่นั่นคือตำรวจ เพราะเธอจอดรถหน้าป้ายห้ามจอด แล้วเธอก็รีบขับรถออกไป เด็กชายคนนั้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอหวาดระแวงอย่างที่สุด
ร้านกาแฟที่เธอทำงานเป็นที่หลบภัยเล็ก ๆ มีกำแพงกระจกสำหรับผู้คนทุกประเภท คนเขียนหนังสือ คนรักและนักธุรกิจที่ต้องการชาหรือกาแฟสักถ้วยก่อนที่พวกเขาจะกลับไปที่ออฟฟิส เธอไม่ยอมลงจากรถและนั่งอยู่ในนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง แต่ตอนนี้ถึงเวลาเข้างานแล้ว เธอกำลังเสิร์ฟกาแฟให้โต๊ะข้างกระจกขนาดใหญ่ แต่แล้วก็มีเสียงกระซิบมาหูของเธอ "เฮ้ คุณผู้หญิง" ทันใดนั้นเธอรีบมองไปนอกหน้าต่างแล้วก็เห็นเด็กชายคนนั้นยืนอยู่กลางถนนด้วยดวงตาสีดำเอียงและรอยยิ้มชั่วร้าย
ยังไม่ทันได้คิดอะไร เธอรีบวิ่งออกไปที่ทางเท้าและเขาก็ยังอยู่ที่นั่น กลางถนนที่ยังมีการจราจรพลุกพล่าน "ผมเป็นเด็กดีนะคุณผู้หญิง" มันเป็นเสียงของผู้ชายวัยกลางคน แต่ออกมาจากลำคอของเด็กน้อย "ฉันบอกว่าได้โปรดไง" เขายืนห่างออกไปสิบสองฟุตและยังคงมีเสียงของเขาดังอยู่ในหูของเธอ มันดังยิ่งกว่าเสียงการจราจรราวกับว่าเขาอยู่ในหัวของเธอเอง แล้วจากนั้นรถบัสก็พุ่งมายังที่ที่เด็กชายยืนอยู่ รถบัสชนเด็กชายอย่างแรงจนร่างกระเด็นออกไป เธอกรีดร้องและรีบวิ่งเข้าไปในตรงที่เด็กชายคนนั้นถูกชน แต่มันกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
เธอคุกเข่าลงบนถนนสีเทาที่แข็งกระด้าง มีคนเดินผ่านไปมาสองสามคน บางคนพยายามเข้ามาปลอบเธอ ขณะที่เธอร้องไห้สะอื้นไม่หยุด เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมามีสติสัมปชัญญะ เธอขึ้นรถและรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อถึงห้อง เธอรีบวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำแล้วสาดน้ำเย็น ๆ ให้ตัวเอง เธอมองไปที่ใบหน้าของเธอหน้ากระจกตอนนี้เหมือนใบหน้าเธอโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด "นี่ฉันเป็นอะไร?" เธอถามตัวเองหน้ากระจก เธอคงเป็นบ้าไปแล้ว แต่เธอแค่คิดว่าอย่าปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น อย่าเพิ่งเสียสติไปซะก่อน! เธอเช็ดหน้าให้แห้งและหันเข้าห้องนอน
ในตอนที่เธอเดินเข้ามาในห้อง เธอถึงกับหยุดชะงักกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เด็กชายคนนั้นนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ขาสั้นและผอมแห้ง เขานั่งอยู่ข้างในห้องแล้ว “คุณเปิดหน้าต่างทิ้งไว้” เสียงแหบพร่ากล่าวขึ้น จากนั้นเขาก็เดินไปด้านข้างของเธอจับมือของเธอ ด้วยมือที่เย็นเฉียบของเขาและเริ่มดึงเธอไปที่หน้าต่างด้วยความแรงที่น่าประหลาดใจ แม้ว่าเธอจะดิ้นรน แต่ก็สู้เขาไม่ได้ เธอเฝ้าดูเขาผูกเชือกกับที่ปลายด้านหนึ่งและอีกด้านหนึ่งของหน้าต่างจนเป็นบ่วง "ได้โปรด!" เธอพยายามที่จะร้องขอเด็กชาย
"ฉันก็เคยพูดคำนั้นนะ" เสียงซาดิสม์ดังขึ้นขณะที่เขาวางบ่วงไว้รอบคอของเธอด้วยความรัก เธอรู้สึกว่าเท้าของเธอปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง แล้วเธอก็ยืนอยู่บนนั้น ‘ผมเป็นเด็กดีนะ’ เสียงนั้นกระซิบข้างหูของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันเย็นยะเยือกและมีกลิ่นเหม็นเน่าออกมา มันคือกลิ่นของความตาย พวกเขาจะพบโน้ตในห้องของเธอซึ่งเขียนด้วยลายมือของเธอเองที่อธิบายว่าเธอฆ่าตัวตายทำไม เพราะเธอป่วยถึงแก่ชีวิต เธอรู้สึกถึงแสงจันทร์บนใบหน้าและสายลมในเส้นผมของเธอ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เธอเคยรู้สึก คืนนั้นมีเงาๆนึงตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสามของบ้านและมีเสียงพูดว่า "ผมเป็นเด็กดีนะคุณผู้หญิง"
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
