เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน กล่องไม้อาถรรพ์
ผมมีกล่องไม้อยู่อันนึง ดูเหมือนเป็นเพียงกล่องธรรมดา ไม้ค่อนข้างเก่าและผุกร่อน ตัวยึดเป็นทองเหลืองหนักและฝาปิดมีสัญลักษณ์สีเงินหรูหรา พ่อของผมโดนประหารชีวิต ในข้อหาฆาตกรรม เขาไม่ได้บอกหรืออธิบายอะไรให้กับผม ไม่มีแม้แต่คำพูดลา มีเพียงกล่องไม้เล็ก ๆ ลึกลับเท่านั้นที่เขาทิ้งไว้
ตอนแรกผมคิดจะโยนมันลงแม่น้ำไปซะ สิ่งสุดท้ายที่ผมต้องการคือความทรงจำของชายที่ทอดทิ้งลูกชายของเขาเพราะเขาชอบใช้ชีวิตแบบผิดๆ แต่ในฐานะที่ผมเป็นคนอ่อนแอและเอาแต่ใจ ความอยากรู้อยากเห็นของผมก็ครอบงำผมในไม่ช้าและผมอยากรู้ว่าจริงๆแล้วกล่องนี้มันคืออะไรกันแน่ แต่กล่องนั้นเปิดยากมาก ผมพยายามที่จะแงะเปิดสลักด้วยมือ ทำให้มือเป็นแผลและเล็บหัก ผมลองใช้ทุกอย่างในการเปิด ไขควงหัก ค้อนแตก สว่านไฟฟ้าก็ไหม้ ถ้าเป็นกล่องปกติมันคงเปิดได้ไปนานแล้ว เหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องไม่ยอมให้ผมได้เปิดเผยความลับของมัน
แสงสีเงินเล็ดลอดออกมาจากใต้ประตูตู้เสื้อผ้าของผมทำให้ทุกสิ่งที่อาบไปด้วยความเงาซีดจาง สร้างเงาแปลก ๆ ที่ดูเหมือนจะคืบคลานเข้ามาที่มุมตาของผม ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองลุกขึ้นยืนแม้ว่าผมจะไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างช้าๆและเงียบ ๆ ปลายนิ้วของผมปัดลูกบิดและถอยกลับจากความเย็นที่แทรกซึมเข้ามา จากนั้นผมก็จับมันอย่างแน่วแน่และมั่นคงดึงประตูเปิดออกเพื่อเผยให้เห็นกล่อง
บานพับค่อยๆเปิดออก แสงที่สาดออกมานั้นเสียดแทงและรุนแรง ตาของผมเต็มไปด้วยแสงและรู้สึกราวกับว่ามันจะระเบิดในไม่ช้า แต่ผมก็ไม่สามารถออกไปจากตรงนี้ได้ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังตกลงไปค่อยๆก้าวไปสู่ห้วงแห่งแสงสีเงินที่ปกคลุมขอบฟ้าของผม ก่อนที่แสงนั้นจะกลืนผมเข้าไป กล่องก็ปิดลงและผมพบว่าตัวเองอยู่บนพื้น แก้มที่ชุ่มเหงื่อของผมกดแน่นแนบลงไปที่กล่อง
ผมดันตัวเองผละออกมาจากกล่อง แสงสีเงินที่น่าขนลุกหายไปแล้ว ห้องของผมก็ดูเหมือนเป็นกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ยังมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แก้มที่สัมผัสกับกล่องนั้น เต้นแรงด้วยความปวดแสบปวดร้อน ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำและเปิดไฟพลางอ้าปากค้างกับภาพสะท้อนที่แปลกประหลาดของผม
สัญลักษณ์ด้านบนของกล่อง ถูกเผาเป็นรอยที่แก้มของผม ผมเอื้อมมือไปสัมผัสมัน แล้วมันก็จางหายไป ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เป็นเหมือนแขกไม่ได้รับเชิญภายในจิตใจผม
แล้ววันนึงผมก็พบว่าตัวเองทำพลาดที่สุดในชีวิต ผมตื่นขึ้นมาในสถานที่แปลก ๆ พร้อมกับเลือดที่กระเซ็นบนเสื้อผ้าของผมแต่เลือดนั่นดันไม่ใช่ของผม มีศพๆนึงอยู่ตรงหน้าผม นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมกังวลมากที่สุด เพราะสิ่งที่ทำให้ผมกังวลมากที่สุดคือสายที่ผมได้รับจากทนายความเมื่อวานนี้ เพื่อขอคำชี้แจงเกี่ยวกับพินัยกรรมของผม ทนายความสงสัยว่าทำไมสิ่งเดียวที่ผมอยากฝากให้ลูกชายตอนที่ผมตายคือกล่องไม้ที่เปิดไม่ได้
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
