บันทึกของ... บุญร่วง...
ตอนที่สิบสาม วันที่ 10 ที่ได้รู้จักกัน.....วันสุดท้าย
1 มิถุนายน 2560
ตอนต่อจาก
พาบุญร่วงไปหัดบิน อุ้มไว้ในมือ ประคองเบาๆ ถ่ายรูปด้วนกันอีกครั้ง...
แกเกาะมือฉันไว้นะบุญร่วง
เอามืออีกข้างจัดขนปีกของบุญร่วง เพราะวันนี้กระเซอะกระเซิงทั้งวัน น่าขำมาก มือจัดขนปีกเธอไปปากก็บ่นไป บุญร่วงขยับตัวนิดหน่อย แล้วก็ยอมอยู่นิ่งๆ ให้คนจัดขนให้ ซึ่งก็ไม่ได้สำเร็จสาทหรอกนะคะ มีชี้โด่อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าเธอไปไซร้ขนตัวเองอีท่าไหนผิดลู่ผิดทางชี้โด่เด่แบบนั้น
เสร็จแล้วแกว่งมือข้างที่บุณร่วงเกาะไปมาเบาๆ ในระดับที่ไม่สูงมาก บุญร่วงโผในสักษณะบินได้ใกล้ๆ
...... ดีใจที่สุดแล้ว นกกำลังจะบินได้ ไม่เกินอาทิตย์หน้า แกบินได้แน่ๆบุญร่วง...
ทำซ้ำอีกสามสี่รอบ รอบที่บินได้ไกลที่สุด น่าจะบินเตี้ยๆได้เกือบสามเมตร 😀😀😀....
ดีใจอะไรเบอร์นี้..
คนดีใจมาก แต่นกเบื่อ 😅.... เดินมาเกาะแล้วนั่งตรงหลังเท้า อาการแบบไม่เอาแล้ว อุ้มหน่อย 😊
ฉัยสบายใจ บุญร่วงก็ดูสบายใจ ปล่อยนกนั่งบนเท้าแป๊บนึง กำลังจะพาเดินกลับห้อง น่าจะหิวมากแล้ว เอาเท้าเขี่ยๆนกที่นั่งจุ๊กปุ๊กให้เขาเดินเอง...
เดินกลับด้วยกันนะ บุณร่วง อย่างอแง ขี้เกียจ...
เราอยู่ไม่ห่างกัน บุญร่วงอยู่ห่างจากเท้าฉันไปประมาณหนึ่งฟุต บุญร่วงเดินนำหน้า เขาเดินเอง ฉันเดินตามหลังเยื้องๆกัน กำลังจะกลับห้อง.... เราหนึ่งคนกับหนึ่งตัวสบายใจ กลับห้องไปป้อนอาหารกันอีกรอบ กินแล้วจะได้เข้านอนเหมือนทุกวันนะ....
หลังคิดแค่เสี้ยววินาที.... แค่เสี้ยววินาทีจริงๆที่ฉันละสายตาจากบุญร่วงมองตรงออกไปข้างหน้า
หูก็ได้ยินเสียงหวีดร้องของบุญร่วงที่พื้น....
นกตกใจ คนตกใจ ชั่วอึดใจ เสียงแมวคำรามสั้นๆแล้วเสียงมันก็เงียบหายไป
มีแต่เสียงนกที่ยังคงร้อง....
มันคาบบุญร่วงไปต่อหน้าต่อตาฉัน
เวลาแค่เสี้ยววินาทีที่ฉันช่วยบุญร่วงไว้ไม่ได้เลย
มันวิ่งหนีฉันไปเร็วมาก เจ้าแมวขโมย...
ฉันวิ่งตามสุดชีวิต
ปล่อยนะ!!!..
ฉันตะโกน วิ่งตามแมว ช่างเป็นยามเย็นที่ตรงนี้เงียบมากอะไรแบบนี้ ไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้บ้างเลย ทั้งๆที่ไม่ได้เปลี่ยว และปกติจะมีคนเดินผ่านไปมาบ้าง แต่วันนี้ไม่....
ฉันวิ่งตามแมวที่วิ่งหนีไปในซอกเล็กๆแล้ววกกลับออกมาทางเดิม วิ่งผ่านสนามหญ้า หนีออกไปทางประตูด้านข้าของรพ. ฉันวิ่งตามเสียงบุญร่วงที่ร้องไม่หยุด บุญร่วงร้องให้ช่วย มันคงเจ็บมาก คงตกใจ คงกลัว
ฉันพยายามตามสุดฝีเท้า.... เกิดมาไม่เคยวิ่งไล่ตามอะไรเลย แต่เสียงบุญร่วงทำให้ฉันยืนอยู่เฉยๆไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันไม่มีทางตามได้ทัน มันไม่มีทางที่ฉันจะช่วยได้เลย....
และสุดท้าย เจ้าแมวแปลกหน้าสีเทาตัวโตที่มันโดนหมาไล่ แล้วหนีเข้ามาในโรงพยาบาลเมื่อเช้าวานนี้ก็คาบบุญร่วงวิ่งหนีออกไปทางประตูด้านข้างโรงพยาบาลที่ปิดล็อคไว้ไม่ให้คนเข้าออก... หายลับตาฉันไป พร้อมเสียงของบุญร่วงที่ยังร้องลั่น....
ฉันยืนงงที่ข้างสนามหญ้าพักใหญ่ๆ...
.... เกิดอะไรขึ้น แค่เสี้ยววินาที ฉันก็คว้าชีวิตลูกนกตัวหนึ่งไว้ไม่ได้แล้ว...
ฉันเคยคิดว่า ถ้าฉันอยู่ใกล้ๆ แมวตัวไหนๆก็จะไม่กล้าเข้าใกล้บุญร่วง
เรายืนห่างกันแค่... ฟุตเดียว
กับเวลาแค่เสี้ยววินาทีที่ฉันละสายตาออกจากบุญร่วงเพื่อมองไปข้างหน้า....
ภาพคู่ของเรา.... ภาพสุดท้าย
#ฉันไม่ใช่คนรักสัตว์ ไม่ใช่นางเอกโลกสวย ฉันไม่ได้อยากเลี้ยงอยากได้นกกำพร้าตัวนี้ไว้ตั้งแต่แรก
#ฉันไม่ได้เลี้ยงแกจากจุดเริ่มต้นที่ความรัก ฉันไม่รู้จักแก มันเป็นเพียงแค่ความสงสารและเห็นใจ ฉันเห็นใจแกที่ตกจากรัง พลัดพรากจากพ่อแม่ แกยังเด็ก ยังอ่อนแอ... ปล่อยไว้ก็มีแต่จะตาย เห็นใจพ่อแม่แกที่ต้องสูญเสียลูก ลูกหายไปจากรัง... ครอบครัวแกน่าสงสาร..... ฉันคิดแค่นี้
#ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรักแกนะ มันเริ่มต้นจากความรับผิดชอบ ใส่ใจ เอาใจใส่ เมื่อดูแลอะไรแล้วก็ทำให้ดีที่สุด ฉันคิดแค่นี้
#จากภาระที่ใครๆมอง ฉันกลับมองว่ามันคือโอกาส โอกาสที่จะทำให้ฉันได้ช่วยเหลือดูแลนกแปลกหน้าหนึ่งตัว โอกาสที่ฉันจะได้ช่วยทำให้นกหนึ่งตัวได้บินขึ้นไปบนฟ้าอย่างเป็นอิสระด้วยมือของฉันเอง... มันคงน่าภูมิใจ
และมันคือโอกาสที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการที่เราอยู่ร่วมกัน.... และฉันต้องดูแลแก
#ขอบคุณมากที่มาทำให้ชีวิตของฉันวุ่นวาย
#ฉันรักแกนะ... สุดท้ายฉันก็รักแกจนได้ และฉันก็รู้ว่าแกรักฉัน ฉันมองหน้าแกฉันก็รู้... บุญร่วง...
ฉันน่ารักกับแกจะตาย.. แกไม่รักฉันได้ยังไง...
#แกสอนให้ฉันรู้จักความรัก ความผูกพัน และการพลัดพรากในเวลาสิบวัน.... แกรู้ไหมการเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากคนที่เรารัก มันใช้เวลามากกว่านั้นมากมาย.... มันทำให้ฉันต้องตั้งสติ และต้อง
เตรียมพร้อมที่จะพลัดพรากจากคนที่ฉันรัก...ตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้
#แกทำให้ฉันเห็นว่า มีหลายความคิดของฉันที่ไม่เป็นความจริง... อย่างน้อยๆความคิดที่ว่า ถ้าแกอยู่ข้างฉัน แกจะปลอดภัยทุกอย่าง ฉันปกป้องแกได้จากทุกสิ่ง.... มันไม่มีจริง... อย่าเชื่อหรือมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิดหรือเห็นจนเกินไป... ธรรมชาติไร้ขีดจำกัด อยู่อย่างเข้าใจธรรมชาติแท้ๆ เราจะสบายที่สุด ทุกข์น้อยที่สุด
#ไม่มีใครปกป้องคน หรือสิ่งที่เรารักได้จริง ความพลัดพรากเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เกิดขึ้นตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้ จากอะไรก็ได้....
#ฉันเสียใจตอนที่แกจากไป ฉันปกป้อแกไม่ได้ ฉันโทษตัวเองอยู่พักหนึ่งว่าประมาทและพลาด แต่ในที่สุดฉันก็ยอมรับและเข้าใจความจริงได้...
มันไม่ใช่ความผิดของใคร และฉันไม่เสียใจเลยกับตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เพราะฉันทำทุกอย่างให้แกดีที่สุดแล้ว เท่าที่ฉันจะทำได้
#ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดว่าวันหนึ่งต้องจากแกนะ แต่ฉันคิดไปแล้วต่างหากว่าจะจากกันตอนไหน แบบไหน เพราะอะไร และฉันหลงเข้าใจผิดว่า ฉันสามารถทำให้มันเป็นแบบนั้นได้จริงๆ....
การตายของแกทำให้ฉันรู้ว่า ฉันประมาท เราพรากจากกันตอนไหน เมื่อไหร่ แบบไหนก็ได้
เราไม่มีสิทธิ์เลือกและควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง ปัจจัยอื่นอีกมากมายที่... เราควบคุมไม่ได้ และคาดเดาไม่ได้...
แกทำให้ฉันรู้ว่า ฉันประมาทมากกับชีวิต....
#ความตายของคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดา ความตายของตัวเราหรือคนที่เรารัก มันยิ่งใหญ่
#ความตายหรือการพลัดพราก อาจน่ากลัวสำหรับคนที่ไม่ได้ตั้งตัว มันสร้างความเจ็บปวดรุนแรง
แต่มันกลับเป็นเรื่องธรรมดาสำหนับคนที่... เข้าใจ และไม่สร้างความเจ็บปวดใดๆให้กับคนที่ยอมรับ.... ความจริง ...
ขนกระเซิงแต่เช้า....
#หมอเด็กเลี้ยงนกเอี้ยง...
เรื่องราวหลังความตาย
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
