Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
วันนี้คะ 😁
•
ติดตาม
3 มิ.ย. 2021 เวลา 04:26 • ไลฟ์สไตล์
หลังวันคืนที่ความตายเดินผ่าน....
ยี่สิบปีก่อน...
ในคืนที่อาการน่าเป็นห่วงที่สุด ฉันปวดหัวมาก สมองฉันบวมเป่ง จะไหลมมากดระบบประสาทอัตโนมัติแหลไม่ไหลแหล....
ฉันจำเสียงอาจารย์เจ้าของไข้ที่เข้ามาดูอาการในตอนหัวค่ำได้....
เสียงอาจารย์ ศ.นพ.วีรจิตต์ โชติมงคล
อาจารย์เป็นอายุรแพทย์ระบบประสาท เป็นอาจารย์ท่านที่เราเคารพรัก และไม่กลัว เป็นอาจารย์หมออายุรกรรม ไม่กี่ท่านที่ฉันไม่กลัว เพราะอาจารย์ใจดี เวลาดุ จะดุแบบพ่อดุลูก อาจารย์เป็นเจ้าของไข้ จำเสีนงอาจารย์ได้ อาจารย์มาพร้อมทีมแพทย์รักษาตามลำดับอาวุโส.... อาจารย์รีบสั่งยาให้... นี่พวกเธอรออะไร รีบไปเอายามา ฉีดตอนนี้เลยเร็ว.... เดาว่าทุกคนคงรออาจารย์สั่งนี่ละค่ะ เคสเราคงไม่มีใครกล้าสั่งการรักษาไปก่อนอาจารย์มาเพราะ.... มันเทาๆ....หมอทุกท่านเตรียมแลป เตรียมข้อมูลทุกอย่างไว้รอ มันต้องตัดสินใจ แล้วคนตัดสินใจเรื่องนี้ต้องเป็นอาจารย์หัวหน้าทีม... ฉันนอนหลับตาตลอด ปวดหัวมาก ไม่อยากคุยกับใคร ไม่เอะอะ ไม่โวยวาย นอนทนปวดเงียบๆ ทุกคนน่าจะคิดว่าฉันหลับ.... ฉันได้ยาเข็มนั้นตอนหัวค่ำ ก่อนที่จะต่อสู้กับจิตใจตัวเองตลอดทั้งคืนอย่างที่เล่าให้ฟังในตอนก่อนหน้านี้....
ยาเข็มนั้นมาช่วยชีวิตเลยค่ะ ฉันตอบสนองดีมากและเร็วเกินความคาดหมายของทุกคน คือถ้าจะทรุดจนหามเข้าไอซียู ทุกคนคงไม่แปลกใจ แต่ดีขึ้นเช้ามาตื่นลุกนั่ง ทานข้าว คุยจ้อ ทุกคนดีใจ หายห่วง โล่งใจ เบาใจ.... ฉันไม่ปวดหัวรุนแรงอีกต่อไปแล้ว แต่ก็รู้สึกแค่หนักๆหัว ปกติคนมีหัว แต่เราจะไม่รู้สึกว่าเราแบกหัวของตัวเอง แต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองแบกหัวอันหนักไว้ตลอด.... ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพื่อนมาเยี่ยมตั้งแต่เช้า เอาข้าวเหนียวหมูปิ้งมาฝาก... มันอร่อยมาก ฉันไม่ได้กินอร่อยมาหลายวันแล้ว มันเบื่ออาหารไปหมด อาจารย์มาหา พ่อแม่เข้ามาดู
เพื่อนสนิทสองคนที่อยู่เฝ้ากันทั้งคืน พวกเค้าคอยเช็คอาการตลอดทั้งคืน ยิ่งกว่าพยาบาลพิเศษ คือเค้าเป็นหมอพิเศษ... ฉันมีหมอมาเฝ้าไข้สองคน ฉันจำได้ว่าสองคนนั้นกังวลกับอาการเพื่อนทั้งคืน คอยวัดความดันฉันเป็นระยะ ฉันได้ยินเสียงเพื่อนคนหนึ่งโทรศัพท์กลับบ้าน.... น้ำเสียงกังวลใจ....
.... เจ้ เพื่อนหนูป่วยหนักมาก เจ้ต้องช่วยเพื่อนหนูนะ เจ้บอกเตี่ยให้เตี่ยดูดวงเพื่อนหนูที เจ้ไปบนแม่เนี้ยวให้เพื่อนหนูด้วย หายแล้วหนูจะให่เค้าปแก้บน (เจ้าแม่กวนอิม ประจำศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ครอบครัวของเพื่อนนับถือ ที่ อ.พนัสนิคน จ.ชลบุรี พอหายฉันต้องไปกราบท่าน และแก้บนที่นี่... เอาเป็นว่าตอนฉันเหมือนจะตายเทวดาเดือดร้อนมาก 😆)...
ในคืนนั้นทำให้ฉันรู้ว่า มีคนรักฉันอีกมากมาย...
รู้ว่าเพื่อนแท้เพื่อนตายเป็นอย่างไร...
รู้ว่าฉันได้รับสิ่งมีค่า... นั่นคือมิตรภาพ ความช่วยเหลือ โอบอุ้มจากคนรอบตัว...
ขอให้เรามองสิ่งเหล่านี้ด้วยหัวใจ แล้วเราจะเห็น
แม้ถ้าเรารู้สึกว่าไม่มีใคร ขอให้รู้ว่าอย่างน้อยในวันที่เลวร้ายที่สุด มีหนึ่งคนที่รักเราเสมอ
นั่นคือตัวเราเอง....
อย่ามองข้ามคนๆนี้ เค้าสำคัญที่สุด....
หลังฟื้นตัว ฉันนอนป่วยที่รพ.สักพัก
อาจารย์หมอยังไม่ให้กลับง่ายๆ น้องชายสองคนทยอยมาหา... เขาอยู่ที่กรุงเทพทั้งคู่ ทั้งสองคนรีบกลับมาหลังรู้ข่าวพี่สาวป่วยหนัก น้องชายคนเล็กหน้าเศร้า เป็นยังไง เจ็บมากไหม เขาถามตอนเห็นหน้า .... น้องชายสองคนกอดพี่สาว...
เรากอดกันเสมอเมื่อมีโอกาส เวลาที่เราอยากให้รู้ว่าเรายังมีกันและกันอยู่ รักกัน ห่วงกัน
พี่ยังอยู่ น้องยังอยู่.... มันทำให้ฉันเรียนรู้การโอบกอดตัวเองและคนอื่นๆ....
ทุกอย่างเหมือนทะเลที่เพิ่งผ่านมรสุม ดูสงบ สงบจน.... มันจะดีแบบนี้จริงๆหรือ....
ปกติฉันชอบอ่านหนังสือตอนว่างๆ พี่หมอรู้ พี่ซื้อหนังสือมาให้ ฉันหยิบอ่านแล้ววางๆ อ่านสักพักก็วาง รู้สึกแปลกๆ อ่านไม่รู้เรื่อง.... คิดว่า อาจจะเพราะหัวที่ยังหนักๆ... นี่ เธอเพิ่งงผ่านสภาพสมองพัง บวมยับมานะ มันคงยังไม่พร้อมจะอ่านอะไรหรอก อ่านได้แค่สองบรรทัดก็ต้องวางตลอด... ช่างมัน...
ฉันยังสบายใจกับอาการที่ค่อยๆดีขึ้น... แม้ฉันยังหนักๆหัว รู้สึกแบกหัวตลอดเวลา ดูอ่อนเพลีย แต่สภาพอาการอื่นดูดีมาก ทุกคนเริ่มหายห่วง
น้องชายสองคนกลับไปทำงาน....
จนกระทั้ง...
บ่ายวันหนึ่ง อยากนอนเล่นอ่านหนังสือในรพ.ที่อยู่มาจะเป็นอาทิตย์แล้ว เบื่อมาก....
หยิบเล่มที่พี่หมอ (ตอนนี้เป็นอาจารย์แพทย์ที่ศิริราชแล้วค่ะ)เอามาฝาก... ตั้งใจอ่าน...แก้เบื่อ
อ่าน อ่าน และอ่าน... พักใหญ่ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาบอกพ่อกับแม่ว่า....
พ่อ แม่ หนูอ่านหนังสือไม่ออก....
หน้าตาคงตกใจมาก จะร้องไห้....
อ่านไม่ออกจริงๆนะ พยายามแล้ว งงไปหมด ต้องสะกดทุกคำเลย สะกดไม่คล่องด้วย ลองหลายทีแล้ว.... หนูอ่านไม่ได้จริง...
หนูอ่านหนังสือไม่ออก....
ความพิการที่ใครๆก็มองด้วยสายตาไม่เห็น นอกจากตัวของฉันเอง....ที่ค้นพบ....
เป็นหมอ... อ่านหนังสือไม่ออก....
ชีวิตจะเหลืออะไร
ฉันร้องไห้.....เสียใจที่สุด.... มันเป็นไปได้ยังไง...
https://www.blockdit.com/posts/60b91c8c238bb609dea1c2c2
ดอกไม้ที่น้องชายคนเล็กจัด... เพิ่งเคยเห็นเขาจัดแจกัน จัดแล้วถ่ายรูปส่งมาให้พี่ตอนวันเกิดที่ผ่านมา.. สวยมาก จัดได้สวยกว่าพี่สาว เขาเป็นผู้ชายแท้ๆค่ะ เป็นสถาปนิก ต้องยอมเค้าเรื่องศิลปะ การจัดแต่ง ... เขาจัดมุมนั่งเล่นไว้สวยๆ มุมนี้ละค่ะ มุมที่เขาตั้งแจกันดอกไม้ไว้ เขาเคยบอกไว้ว่า.... จัดเอาไว้ ให้พี่มานั่งเล่นนะ... น้องชายคนเล็กชอบต้นไม้ ส่วนคนกลางชอบกาแฟ ถ้ามีโอกาสเค้าจะชงให้เสมอ รู้ว่าพี่ไม่ชอบกาแฟขมๆ เค้าก็จะสรรหากาแฟที่พี่น่าจะพอดื่มได้แบบไม่งอแง... 😊..
บันทึก
7
2
3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
การเดินทางของหัวใจ
7
2
3
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย