ลงเรือลำเดียวกัน....
เลิกงาน ออกมาเดินเล่นในที่โล่งๆ ปล่อยความคิดให้มันไหลไปควบคู่ไปกับการเดินอย่างรู้สึกตัว.... ชอบเดินแบบนี้ค่ะ มันทำให้เราสบาย ปลดปล่อย สุข และสงบ... สงบท่ามกลางคนมากมาย..
เดิน รู้ที่เท้าไปเรื่อยๆ รู้ทีละก้าว ทีละก้าว รู้จบ รู้จบ รู้แค่นี้ ไม่เอาอะไรมาก ....
ส่วนความคิดก็ปล่อยมันไป ไม่ห้าม ไม่บังคับ ไม่กะเกณฑ์ ไม่แสวงหาความสงบ...
คิดดีบ้าง ไม่ดีบ้างเหมือนสายน้ำ บางเรื่องปล่อยผ่านไม่ใส่ใจ บางเรื่องปล่อยมันคิดตามควรแก่เหตุ คิดไปรู้เดินไป คิดจบก็ออกมา....
เวลาเราเดิน ความคิดก็เหมือนสายน้ำค่ะ
ไหลไปเรื่อย.... ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ คิดดี หรือร้าย.... แต่เรานั่งเรือได้.... ถ้าเรารู้สึกตัว เราจะรู้ว่าเรากำลังคิดอะไร... ที่สำคัญคือ เราจะมีแรงไม่ไหลตาม แล้วออกมาจากความคิดที่พาเราเหนื่อยล้าได้.... แค่รู้สึกตัวค่ะ....เรือของเราคือรู้สึกตัว....
วันนี้เรื่องที่คิดยาวคือ.... สถานการณ์โควิดในจังหวัด... คนติดเชื้อมากขึ้น ตอนนี้สะสมอยู่ในจังหวัดก็หลายร้อย และทางผู้ว่า กำลังจะไปรับคนไข้จากกรุงเทพกลับบ้าน....ค่ะ พาพวกเค้ากลับบ้าน.... ท่านผู้ว่าท่านเรียกประชุมทุกฝ่ายในจังหวัดบ่อยมาก สองสามวันประชุมที วันเสาร์ อาทิตย์ไม่มีเว้นถ้าสถานการณ์แย่ลง หรือมีเรื่องที่ต้องคอยเฝ้าระวังเกิดขึ้น ชื่นชมกับความเป็นผู้นำของท่านเลย เราก็พลอยสบายใจ แม้รู้ว่าปัญหาใหญ่กำลังรออยู่ตรงหน้า...
ปกติ เราไม่ใช่หมออายุรกรรม เป็นหมอเด็กทั่วๆไป เราไม่ใช่หน้าด่านโดยตรง แต่ถ้าเป็นคนไข้เด็กก็คือเรา...
ก็โชคดีอีกที่เด็กที่ติดโควิด อาการเรียกได้ว่าติดเชื้อร่าเริง ลงปอดก็ Happy pneumonia...
เป็นบุญของเราไป และความที่ไม่ได้รับราชการ เราก็จะไม่ใช่ด่านหลัก แต่ด้วยสถานการณ์ที่แย่ลง การระบาดตั้งแต่ปลายเดือนมีนาคม เริ่มมีการตั้งโรงพยาบาลสนามในจังหวัด เคยลงชื่อขอไปเป็นแพทย์อาสา ทางจังหหวัดก็ยังไม่เรียก ด้วยเหตุผลว่า อัตรากำลังยังพอ...
เราก็ไม่เป็นไร ทำงานรับผิดชอบในส่วนของเรา ช่วยอะไรอย่างอื่นได้ก็ช่วย....
เมื่อวานนี้ มีโอกาสได้คุยกับผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือ โทรไปหาท่าน สอบถามสถานการณ์ในสถานที่ที่ท่านอยู่ สอบถามท่านเรื่องวัคซีน... แม้จะรู้ว่า ท่านไม่ไปรับแน่ๆ เราก็เข้าใจ แค่ได้สอบถามว่าท่านยังสบายดีเราก็สบายใจ...
มีเรื่องมากมายเล่าให้ท่านฟัง...
ในเมือง คนป่วยเยอะมากค่ะ คนลำบากเยอะเลย น่าสงสารมาก เดือดร้อนกันหมด หนูไม่รู้จะช่วยยังไง คนตกงาน คนไม่มีตังค์ คนฆ่าตัวตาย... อยากรวย อยากมีตังค์มากๆ จะเอาไปช่วยคน คนลำบาก หนูไม่เคยอยากรวยเลย แต่ตอนนี้พอคิดว่าถ้ารวยแล้วมันมีทรัพยากรที่จะทำอะไรดีๆ ทำอะไรช่วยคนอื่นได้มากๆ มันคงดีมากกว่าตัวเองในตอนนี้...ถ้าเราให้ได้ตามที่เราอยากให้ มันคงจะดี คนลำบากเยอะเลยค่ะ ลำบากทั้งหมอ ทั้งพยาบาล คนทำงานที่ต้องช่วยคนไข้ ทั้งคนไข้ คนป่วย คนไม่ป่วยลำบากหมดค่ะ...
หมออย่าคิดแบบนั้นเลย....เอาเงินให้คน ให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ มีเท่าไหร่ก็ไม่พอที่จะให้...
บางทีหมอให้เงินเค้า มันก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาจริงๆ แล้วอาจจะสร้างปัญหาอื่น...
ความทุกข์มันอยู่ที่ใจ ตัวหมอก็มีปัญหา แต่ที่หมออยู่ได้ ไม่ทุกข์มากเพราะหมอเข้าใจ ใจหมอมีที่อยู่ ทำใจเป็น หมอก็อยู่กับปัญหาได้ แก้ไขได้ ถ้าแก้ไม่ได้ หมอก็วางมันได้ถ้าต้องวาง...
หมอช่วยคนเรื่องจิตใจนะ... คนต้องมีสติ ถึงจะผ่านปัญหา ผ่านความทุกข์ทุกอย่างไปได้...
รักษาตัว ให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากโรคภัย จากทุกอย่างนะ... อย่าทิ้งความรู้สึกตัวนะหมอ
ท่านให้พรก่อนวางสาย.... คงอีกนานกว่าจะได้คุยกันอีก และคงอีกนานมากกว่าจะได้เจอท่านอีก
วันนี้เดินเล่น ลมโชย อากาศดีมากค่ะ ไม่ร้อนเลย รับรู้การเดินควบคู่กับความคิดที่เคลื่อนผ่าน....
ในตอนที่เราโชคร้าย เราอยู่ในสภาพที่แย่ ต้องการความช่วยเหลือ แล้วมีคนมาช่วย...
เราโชคดีมาก....
แต่ถ้าเรามีโอกาสได้ช่วยใครแม้สักคน เราโชคดีกว่า....
ในท่ามกลางเรื่องเลวร้ายมากมายถ้าเรามีโอกาสได้ช่วยใคร ถือว่าเราโชคดีมาก แม้เล็กๆน้อยๆ...
จงมองหาความโชคดีให้ตัวเอง... ท่ามกลางความทุกข์ยากของตัวเราและผู้คน เราจะมองหาอะไร...
หาโอกาส หาทางรอด หาผลประโยชน์ให้ตัวเอง อันนี้เรื่องปกติค่ะ ไม่ใช่ความผิดอะไร ถ้าทำบนพื้นฐานของวิถีปกติที่ถูกต้องก็เป็นเรื่องธรรมชาติ ...
และในระหว่างที่เรามองหาทางรอดให้ตัวเอง ถ้าเรามองหาสิ่งอื่นเพิ่มเติม.... มองหาความโชคดี... คือโชคดีที่เราได้ช่วยใครสักคน....
ทำเรื่องเล็กๆ ไม่ต้องยิ่งใหญ่....
แค่รับฟังใครสักคนตอนเค้าท้อแท้...
แบ่งข้าวคนข้างๆให้เค้าได้สบายท้อง แม้มันอาจจะไม่ถึงอิ่ม
ถามคนรู้จัก คนรัก คนใกล้ชิด เค้าเหนื่อยมั้ย สู้ไหวหรือเปล่า...
แค่กำลังใจที่ให้กันมันก็ทำให้อะไรดีๆเกิดขึ้นได้
ถ้าทำแบบนั้นได้... ก็แปลว่า.. การให้ไม่ต้องเริ่มด้วยการใช้เงิน....
แต่ถ้าเราจะแบ่งปันกันด้วยแรงกาย แรงทรัพย์ ถ้าให้สิ่งเหล่านี้ได้ตามกำลังเราได้ก็ทำไป...
หาโอกาสทำสิ่งเหล่านี้...
ในเวลาที่เราโชคร้ายให้มองหาโชคดีให้ตัวเอง... ติดโควิด ตกงาน บ้านจะโดนยึด แต่เรากลับได้ช่วยใครสักคนในตอนนั้นที่เค้ากำลังอยากจะฆ่าตัวตาย...แค่การรับฟังคนที่ไม่สบายใจ ในเวลาที่เค้าต้องการ.... มันก็อาจจะช่วยชีวิตใครได้สักคน
เราช่างโชคดีจัง.....
เราโชคดีจังยังไม่ต้องโหมงานหนักดูแลคนไข้
โควิดเหมือนหมออีกหลายๆคน เราช่วยอะไรคนหน้างานได้.... เราจะช่วย เราไม่ได้อยู่ตรงนั้นเราไม่มีทางรู้ว่าเค้าเหนื่อยแค่ไหน แต่มันเหนื่อยมากแน่ๆ แค่คิดถึงตอนตัวเองต้องใส่ชุด PPE แบบเต็มยศ เพื่อดูแลคนไข้เด็ก PUI ก่อนผล RTPCR จะกลับมา เรายังรู้ว่า อีชุดบ้านี่มันชุดนรกชัดๆ อึดอัด หายใจไม่ออก มองไม่ชัด หูไม่ค่อยได้ยิน ร้อนแบบไม่ระบายเหงื่อ ลมไม่เข้า เดินไม่สบายกินไม่ได้.... แล้วคนที่ต้องใส่สี่ชั่วโมง หกชั่วโมงต่อเนื่อง.... มันคืออะไร...
อดทนกันมาก ทนจริงๆ ทนทรมานร่างกายตัวเอง หาความสบายกายจากชุดนี้ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว แม้แต่นาทีเดียวที่เริ่มใส่...
งานหนักขึ้น เงินก็ไม่ได้เพิ่ม ทำเพื่อคนอื่นจริงๆ คนพวกนี้โชคร้ายจัง....
แต่...พวกเค้าก็โชคดีมาก ได้มีโอกาสช่วยชีวิตคน แบบที่หาใครมาทำแทนไม่ได้....
ทางรพ.จังหวัดบอกว่า มาเริ่มงานที่รพ.สนามได้ตั้งแต่สัปดาห์หน้านะ สะดวกไปวันไหนพี่เค้าให้แจ้งไว้ แต่ค่า OT ไม่มีให้นะคะ.... พี่หัวหน้าแจ้งข่าวมาทางไลน์
ได้ค่ะ เดี๋ยวไปวันหยุดของที่นี่ เดือนนี้ หนูสะดวกไปวัน......
เรื่องเงิน OT ไม่มีปัญหาค่ะ
จัดตารางงาน ส่งเวรช่วยโรงพยาบาลสนามของเดือนนี้ไปเรียบร้อยตั้งแต่บ่าย...
คนไข้กำลังจะทะลุหลักพันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะเรากำลังจะไปรับคนไข้จากกรุงเทพพาพวกเค้ากลับมาบ้านค่ะ 1,200 คน นี่เป็นตัวเลขที่คาดไว้ มาจริงไม่รู้จะเท่าไหร่ และวันหนึ่งมันอาจทะลุสองพันคน.... รพ.สนาม คนไข้สีเขียว อาจจะกลายเป็นสีเหลือง สีส้ม ตามสถานการณ์...
หมอหัวเมืองรบเหมือนค่ายบางระจันค่ะ ทุกค่ายทุกคนพยายามยันเต็มที่ไม่ให้ค่ายตัวเองแตก... กรุงแตกแต่ถ้ารักษาหัวเมืองไว้ให้ได้มากที่สุด ประเทศชาติมันคงไม่พังยับมากเกินนไป....
ฉันคิดแบบนี้นะ.....
อยากให้รู้ว่า หมอทัพหน้าเหนื่อยมาก ล้า แต่สู้กันฉิบหายค่ะ สู้กันหลังชนฝา....ทำงานกันจนบางคนบ้านช่องไม่ได้กลับ....
ภาคเอกชนก็เตรียมขยับตัวขึ้นช่วย ในกรุงเทพหลายที่ก็ช่วยไปเต็มๆ เราพร้อมยันไปด้วยกัน ตามการนำของหมอภาครัฐ
เราจะผ่านมันไปด้วยกันค่ะ 😊...
คนไทยเหนื่อยมากกันหรือยังคะ...
ฝั่งมันมีนะ แค่เราอย่าหยุดว่ายน้ำ เราจะข้ามมหาสมุทรนี้ได้ค่ะ มีเรือลำเล็กลำน้อย มีขอนไม้ มีห่วงยาง มีอะไรพอเกาะช่วยกันไปได้ เกาะกันไปค่ะ... แต่เราต้องว่ายน้ำเองด้วย...
อย่าท้อ ถ้าท้อไปแล้วก็อย่าถอย ถ้าถอยมาแล้วให้หยุดแล้วก็พัก ลอยคอ หายใจต่อเบาๆค่ะ
อย่ากลั้นใจตาย... 😊
ทีมที่ไปกำลังกลับมาจากกรุงเพื่อรับศึกที่บ้านต่อ...
เราไม่รอรัฐบาลนำ..... เรากลัวตาย....
เครดิตภาพ :https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=5752696841470045&id=100001893595384
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
