นิวยอร์ก ห อกหัก
22 ผู้หญิงด้วยกันดูออก
อย่างที่บอก ความจริงใจ ความซื่อสัตย์ มันคือพื้นฐานสำคัญที่คนรักกันควรมีให้แก่กัน และเมื่อวิวถามมา ผมคิดว่าผมควรที่จะให้ความจริงใจกับเธอ ผมจึงไม่โกหกเธอ...
แต่เมื่อบอกความจริงกับเธอไป สิ่งที่ได้กลับมา
“อาม เราทำใจไม่ได้ว่ะ”
ผมทำพลาดไปรึเปล่า จริงๆ แล้วเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย สำหรับเรื่องนี้ผมน่าจะโกหกเธอไปซะ แล้วทำไมผมถึงไม่เลือกทำอย่างนั้น แต่จะมาแก้ไขอะไรตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะสายเกินไป
“วิว หมายความว่า เธอจะเลิกกับเราเหรอ” ผมถามเธอด้วยเสียงสั่นเครือ
“เราก็ไม่รู้ ตอนนี้เราสับสน ขอเวลาให้เราหน่อย” วิวพูดแค่นั้นแล้วก็หยิบชามข้าวต้มออกไปล้าง
ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ที่วิวบอกมา มันก็คือคำตอบที่ชัดเจน ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของเรา แม้เธออาจจะพยายามเก็บความรู้สึกนั้นมาตลอด แต่จากสิ่งที่ผมทำลงไปเมื่อคืนนี้ ทำให้วิวต้องตัดสินใจเปิดอกคุยกับผม และมันเหมือนเป็นการเอาระเบิดเวลามาวางเอาไว้ ในช่วงที่เธอเต็มไปด้วยความสับสน ผมเองก็สับสนไปไม่แพ้กัน ผมไม่รู้ว่าเราจะไปต่อทางไหน ไม่รู้แล้วว่าจากนี้จะต้องทำยังไงต่อไป
ได้แต่หวังว่าระเบิดที่ถูกวางเอาไว้ มันคงเป็นระเบิดด้าน ที่ไม่ทำร้ายกัน
...
บรรยากาศในห้องช่างน่าอึดอัด นับตั้งแต่วินาทีที่วิวเปิดใจกับผม เธอยังคงนั่งอยู่หน้าคอม ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ปลายเตียง แต่จริงๆ สมาธิของผมไม่ได้อยู่ที่ตัวหนังสือเลยแม้แต่น้อย ผมเอาแต่คอยแอบดูวิว ดูว่าเธอจะทำอะไรต่อไป บางครั้งมีเรื่องอยากจะชวนเธอคุย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าควรจะพูดดีมั้ย มันเป็นสภาวะที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย
“เธอ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอกนะ” วิวลุกจากโต๊ะคอม ตรงไปใส่เสื้อกันหนาว
“ไปไหนอะ เราไปด้วยสิ” เธอจะไปไหน ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมอยากไปกับเธอ แค่นั้นเอง
“ไม่ต้องไปหรอก ข้างนอกหิมะตก เธอต้องมีเสื้อฮู้ดกันหิมะ” ข้างนอกหิมะตกหนาเม็ด ซึ่งบังเอิญเสื้อผ้าที่ผมเตรียมมา ไม่ได้พร้อมรับสำหรับสถานการณ์อย่างนี้ซะด้วย
“ไม่เป็นไร เราไปได้” ผมยังดึงดัน
“บอกว่าไม่ต้องไป ก็ไม่ต้องไปสิ เราแค่ไปดูห้องเช่า เอ๋กับเปิ้ลก็ไปด้วย เดี๋ยวก็กลับแล้ว
“เราไปด้วยสิ”
“อย่าทำตัวน่ารำคาญได้มั้ย”
เธอพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไปทันที ทิ้งผมให้อยู่ในห้องคนเดียวอีกครั้ง ผมมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เห็นวิวออกจากตึกแล้วเดินไปตามฟุตบาท จริงอย่างที่เธอบอกแหละ หิมะตกอย่างนี้ หากไม่มีเสื้อฮู้ดใส่กันหิมะ ก็คงได้เป็นหวัดกันพอดี แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า หากผมเตรียมเสื้อที่มีฮู้ดมาด้วย แล้วเธอจะยอมให้ผมไปด้วยรึเปล่า
...
การต้องอยู่คนเดียวในอารมณ์นี้ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก
หากตอนนี้ผมอยู่ที่กรุงเทพ ก็คงได้โทรตามเพื่อนๆ มานั่งดื่มเพื่อลืม เฮฮาตามประสาชายพ่ายรัก
แต่สำหรับที่นี่ ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ทำได้แค่เพียงเดินลงไปสูบบุหรี่ที่หน้าตึกเท่านั้น สูบแล้วสูบอีก ก็เกรงว่าบุหรี่จะหมดเร็ว เดี๋ยวจะไม่มีอะไรให้สูบ แล้วก็ต้องมานั่งเหงาอีก เลยเลิกสูบถี่ๆ เปลี่ยนมาเป็นนานๆ สูบทีก็แล้วกัน
ต้องการประหยัดน่ะ ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องสุขภาพแม้แต่น้อย
ผมมองนาฬิกา...
ตอนนี้ที่เมืองไทยน่าจะเกือบตีสาม ผมเปิดคอมพิวเตอร์ของวิว ล็อกอินเข้าเฟสบุค แล้วกดทักเพื่อนๆ เข้าไปทางช่องแมสเซนเจอร์
ตามคาดไม่มีสัญญาณใดๆ ตอบรับกลับมา สงสัยเพื่อนบางส่วนคงจะนอนไปแล้ว และอีกบางส่วนที่น่าจะยังนั่งเม้าท์ในวงเมาอยู่ที่ไหนซักแห่ง ผมได้แต่นั่งไล่ดูโพสต์ของแต่ละคน บางคนดูกำลังมีความสุข บางคนกำลังมีความทุกข์ แต่ทั้งหมดนั้นไม่มีผลอะไรความรู้สึกของผมในตอนนี้เลย
ก่อนหน้านี้ผมอยากจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้วิวเย็นชา แต่พอรู้แล้วมันกลับไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ความหดหูมันค่อยๆ กัดกินเข้าไปในจิตใจของผม เรื่องของเรา มันกำลังจะจบจริงๆ ใช่มั้ย...
ตึงตึ้ง
เสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่ที่เพิ่งเข้ามา เป็นข้อความจากพี่แอน
'เฮ้ย เป็นไง ไปเที่ยวสนุกมั้ย'
ไม่รู้ชาติที่แล้วเราเคยทำบุญหรือกรรมอะไรร่วมกันมาก่อน แต่ทุกครั้งเวลาที่ผมมีความทุกข์ มักเป็นพี่แอนคนนี้ที่เข้ามารับรู้เสมอ
'พี่แอน ผมไม่ไหวแล้ววว'
'มึงเป็นอะไรอีกล่ะ'
ผมค่อยๆ ไล่เรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดช่วงเวลาสามวันในนิวยอร์ก ผ่านทางตัวอักษรให้พี่แอนอ่าน เล่าสิ่งที่วิวทำกับผม เล่าเรื่องที่วิวได้คุยกับผม ความรู้สึกที่ย่ำแย่ รวมทั้งอีกหลายอย่างที่มีทีท่าว่าจะเลวร้ายลงเรื่อยๆ และดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่ไม่มีทางออก
'มึงจะเครียดทำไม เค้ายังไม่ได้บอกเลิกกับมึงซะหน่อย'
'แต่เค้าทำเหมือนกับว่าอยากเลิกกับผม'
'มึงก็ต้องให้เวลาเค้าหน่อย ตอนนี้เค้ายังรับไม่ได้'
'ทำไมถึงรับไม่ได้ละพี่ มันก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ ผู้ชายที่ไหนเค้าก็เที่ยวกันทั้งนั้น ของผมแค่ครั้งเดียวเองนะ'
'แล้วถ้าเค้าทำบ้าง มึงจะโอมั้ย ครั้งเดียวเท่ามึงเลยด้วย มึงจะโอมั้ย'
จริงด้วย สำหรับสิ่งที่ผมทำไป หากเป็นผมต้องโดนเองบ้าง ผมก็คงรับไม่ได้เหมือนกัน มันก็สมควรแล้วที่วิวจะเลิกกับผม
'ไอ้บ้า บอกแล้วไง เค้ายังไม่ได้บอกเลิกกับมึงซะหน่อย มึงก็ต้องให้เวลาเค้า'
'แล้วมันจะเหมือนเดิมมั้ยอะ'
'เหมือนดิวะ เค้ายังรักมึงอยู่ เชื่อพี่ ผู้หญิงด้วยกันดูออก'
'อืม...เดี๋ยวนะ พี่ไปดูออกตอนไหน พี่ไม่เจอวิวมาหกเดือนแล้วนะ'
'เออ น่า ไอ้ห่านี่ เชื่อพี่ แต่ต่อไปนี้มึงต้องทำตัวดีๆ พยายามอย่าทำให้เค้าโกรธ'
'พี่ว่าเค้ายังรักผมอยู่จริงเหรอ'
'เออ จริง เค้ายังรักมึง'
...'จริงอะ'
'จริงโว้ย ไอ้ห่า! แค่นี้นะ กูจะนอน'
...
ผมไม่รู้หรอกว่าทุกอย่างมันจะเป็นจริงอย่างที่พี่แอนพูดรึเปล่า เพราะทั้งหมดนั้นก็ขึ้นอยู่ที่วิว แต่การได้พูดคุยกับพี่แอนก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก
บางครั้งคนเราไม่ได้อยากฟังอะไรที่เป็นความจริงเสมอไป เราแค่ต้องการฟังสิ่งที่เราอยากฟังเท่านั้น แม้มันจะอาจจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม
อย่างที่พี่แอนบอก ผมควรจะต้องให้เวลากับวิว
มันเป็นช่วงเวลาในการปรับความรู้สึกของเรา ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราช่างเปราะบาง และผมต้องพยายามทำทุกทางที่จะรักษามันไว้
หมวกไหมพรมที่ผมเพิ่งให้เธอยังคงอยู่บนโต๊ะคอม แอบผิดหวังนิดหน่อยที่เธอไม่ได้หยิบไปใช้ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเทียบกับสิ่งผมทำร้ายจิตใจเธอ มันช่างเป็นเรื่องเล็กน้อยเหลือเกิน ผมหยิบมันขึ้นมาและพบว่าที่ใต้หมวกไหมพรมนั้นมีกล่องสีแดงถูกเปิดทิ้งไว้ ผมมองเข้าไปในกล่องและเห็นบางอย่างที่ถูกห่อเก็บไว้ มันคือสร้อยคอที่มีตัวอักษร เอ และวี เป็นสร้อยเส้นเดียวกับที่ผมให้เธอเมื่อคริสต์มาสปีที่แล้ว เธอเก็บไว้อย่างดี ราวกับว่าเป็นของสำคัญ ผมจ้องดูมันอย่างมีความหวัง ว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้นในอีกไม่นานนี้
ตึงตึ้ง
เสียงเตือนข้อความใหม่ดังขึ้น ผมคลิ๊กเข้าไปดู
มันเป็นข้อความจากวิว เธอส่งมาพร้อมรูปห้องเช่าใหม่ ที่เธอเพิ่งไปดูมา
'ห้องใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมนะ อยู่ไม่ไกลจากที่เดิมเท่าไหร่ แพงกว่านิดหน่อย แต่ใกล้ที่ทำงานมากกว่า'
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเธอจะส่งมาให้ดูทำไม ทั้งๆ มันไม่ใช่ห้องที่ผมจะอยู่ด้วยซักหน่อย แต่ถึงยังไงก็ตามผมก็รู้สึกดีมากๆ อาจเป็นเพราะข้อความที่เธอส่งมานี้ มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ผมยังคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเธออยู่
หรือจะจริงอย่างที่พี่แอนบอก ผู้หญิงด้วยกัน เค้าดูกันออกจริงๆ
...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
