นอนอยู่ดีดี กลายเป็นผีซะงั้น
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของค่ำคืนอันมืดมิด (ตอนที่ 2)
พี่สุนียกมือขึ้นสวัสดีพร้อมกล่าวคำอำลา ก่อนจะไปเธอไม่ลืมที่จะรับเอาเงินค่าจ้างจากพ่อของฉันอยู่เสมอ เท่าไหร่นะ! 400 บาท? น่าจะประมาณนั้น เธอยิ้มด้วยความดีใจพร้อมกับหันไปอีกฝั่งเพื่อบอกลาแม่ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ลืมกันแล้วสินะ! ฉันคิดพลางมองไปยังประตูห้องที่ถูกเปิดค้างเอาไว้
เดิมทีในทุกๆ วันก่อนจะกลับไป เธอจะเข้ามาบอกลาฉันก่อนเสมอ แต่เมื่อไหร่กันนะที่เธอลืม หรือเธอเปลี่ยนไปกันแน่? ในเย็นวันนี้ก็เช่นกันเธอไม่แม้แต่จะหันมาส่งยิ้มให้กับฉันเพื่อบอกลา ฉันเคยคิดว่าเธอคงจะเบื่อหน่ายใบหน้าบึ้งตึงของพ่อ และแม่ แต่ในความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ฉันได้รู้ถึงความจริงข้อนี้หลังจากที่มันสายไปแล้ว..
แต่ก่อนที่จะถึงวันนั้น ฉันก็ยังคงมีชีวิตที่ปกติเช่นเดิม เอ่อ..ปกติในแบบของฉันน่ะนะ พ่อ และแม่ที่กลับมาถึงบ้านหลังจากที่ทำงานกันอย่างหนัก มักจะเข้ามานั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ภายในห้องนอนของฉัน ปลอบประโลมด้วยเสียงสั่นเครือ และจะออกไปส่งเสียงโวยวายถึงชีวิตของฉันที่เปรียบดั่งนรก
แต่นั่นไม่เป็นความจริงเสียทีเดียว นรกของฉันคือตอนที่พวกเขากลับถึงบ้าน และทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ฉันเป็นต้นเหตุต่างหาก มันแย่มาก! ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันได้รับตลอดทั้งวันมันหายวับไป ฉันไม่เคยคิดโทษโกรธพวกเขาสักนิดในเรื่องนั้น ไม่มีใครเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้น
ในบางครั้งฉันคิดว่าตัวเองควรจะหายไปเสีย หายไปที่ไหนก็ได้เพื่อทำให้พ่อ และแม่ได้กลับมาใช้ชีวิตได้อีกครั้ง แล้วมันก็ทำให้ฉันนึกถึงความฝันก่อนหน้านี้ บางทีมันอาจจะดีก็ได้ถ้าฉันได้ไปที่นั้นจริงๆ
แต่ใครจะเชื่อล่ะ ไม่นานหลังจากวันนั้นความคิดของฉันมันจะกลายเป็นจริงขึ้นมาโดยบังเอิญ ในเวลา 21 นาฬิกากับอีก 30 นาที หลังจากผ่านไปสามวันเห็นจะได้ นี่คือเวลานอนหลับของฉันในตอนกลางคืน
หลังจากกินยาหลังอาหารไปเพียงไม่นานความรู้สึกง่วงซึมก็เข้าแทรกช่วยให้เกิดความรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองข้างจะหุบลงจนผลอยหลับไปในที่สุด
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งในสภาพนอนแหงนมองท้องฟ้า สายตาของฉันมองเห็นดวงจันทร์สีแดงได้อย่างชัดเจน คราวนี้ไม่รอช้าฉันยันตัวเองเพื่อลุกขึ้น ดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เคลื่อนไหวด้วยสองขาของตัวเอง
ฉันวิ่ง วิ่งจนเหนื่อยหอบ และเดิน เดินจนหายเหนื่อย แล้วก็กลับไปวิ่งอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก แม้สภาพแวดล้อมรอบตัวจะมีแต่ความมืด ต้นไม้เหี่ยวเฉาไร้ดอกไม้ หรือใบไม้ผลิบาน ฉันหยุดวิ่งพลางเริ่มคิดอยากสำรวจรอบๆ จากคราวที่แล้วที่ฉันพยายามจะทำมัน
ฉันมาที่นี่ได้อย่างไร? เป็นคำถามที่ฉันควรจะต้องหาคำตอบหรือเปล่า ไม่มีความแน่ใจในส่วนนี้ ฉันกวาดมองไปยังรอบตัว ความมืดแผ่ขยายไกลสุดลูกหูลูกตา เมื่อพลันเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงประหลาดบางอย่างที่ชวนขนลุกซู่
ความหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำทำให้ฉันต้องย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ภายใต้ต้นไม้สีดำสนิท คราวก่อนมันน่ากลัวแบบนี้เหรอ? ฉันเหลือบตามองเพื่อดูด้านซ้าย และขวา ไม่มีอะไร! ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
ความคิดด้านบวกเข้ามาแทนที่ ฉันคงคิดไปเอง ความรู้สึกนั้นทำฉันยิ้มฉีกปากอีกครั้งก่อนที่จะหมุนข้อเท้าเพื่อเตรียมตัววิ่ง ทว่าคราวนี้ดูเหมือนฉันจะไม่ได้คิดไปเอง เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นใกล้ๆ ลอยเข้าใบหูทางด้านซ้ายเข้ามาเล่นเอาฉันยิ้มไม่ออกเพราะความหวาดกลัว
คราวนี้มันค่อนข้างชัดเจน น่ากลัว! ฉันคิดพลางหันไปยังต้นทางของเสียงอย่างเชื่องช้า เหงื่อไหลรินเติมแต้มใบหน้า แววตาเบิกโพลง พร้อมกับนิ้วเท้าที่เกร็งจนขยับแทบไม่ได้
ทว่าเมื่อหันไปได้สี่สิบห้าองศาภาพเบื้องหน้ากลับทำเอาฉันเกือบสติหลุด นั่นมันตัวอะไรน่ะ? ยิ่งเมื่อได้เห็นตัวประหลาดเบื้องหน้าฉันแทบควบคุมสติไม่อยู่ ตัวประหลาดรูปลักษณ์คล้ายคลึงมนุษย์ แต่กลับมีฟันแหลมคม นิ้วเรียวยาว พร้อมใบหูที่ตั้งขึ้น
มันกำลังกัดกินอะไรอยู่ ช่างน่าสะอิดสะเอียน นั่นคือความรู้สึกเมื่อได้เห็นสิ่งที่มันกัดแทะได้อย่างชัดเจน สัตว์ประหลาดอีกตัวกำลังถูกเฉือดเฉือน เลือดสีดำไหลนองพื้น อวัยวะภายในบางส่วนหลุดออกจากร่างกายห้อยโตงเตง น่าขยะแขยง!
มันมากไปแล้ว ถ้านี่คือโลกหลังความตาย มันน่ากลัวเกินกว่าความคิดของฉันในตอนแรก แต่นี่มันคือความฝันไม่ใช่เหรอ? มันควรจะสมจริงขนาดนี้เลยหรือเปล่า? ในหัวของฉันถูกความสงสัยมากมายไหลผ่าน
ทว่าสิ่งนั้นเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง มันหันมาพลางจ้องมองด้วยแววตาอันน่ากลัว ปากเต็มไปด้วยเลือด และเศษซากของอีกตัวที่มันกำลังกัดกิน มันอ้าปากส่งเสียงร้องคำรามพร้อมเดินตรงมายังจุดที่ฉันหลบอยู่
เอาอย่างไรดี? หนีดีไหม? หลบตรงไหนดี? ฉันคิดหลายตลบก็ไม่ได้ข้อสรุป ระหว่างนั้นมันก็เดินตรงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันหลับตาปี๋ ทว่าจังหวะนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดแบบเดียวกับครั้งก่อนก็ปะทุขึ้น
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอกับสัตว์ประหลาดที่อยู่เบื้องหน้า ปากของมันใกล้ฉันเพียงแค่ปลายจมูกจนฉันเกือบส่งเสียงร้องออกไป แต่ทันใดนั้นทุกอย่างรอบตัวก็วูบดับลง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
