ปฐมสมโพธิกถาสำนวนล้านช้าง หน้า ๑๒-๑๓
บานแผนก ๑๒
คำอ่าน:
ในยัฤหฤใหทจีงเรียก นายฉันนามาดร ใหจูงมาเฃามาแลวพพแกว เธ่อจืงเสจลิ่นลาใปยเชยชํมพ้รร่ณ่ดอกใมยอันงามตางๆ แลณาๆ คราน้นพพพพมเธอจืงจรีนลา ลํงจากวีมานจิงจนีฤามีดเปนคํนชาลาแกเทา เดีนมาซืงหนาพพอํงคเจา ทังคํนเทาเถืงแลว แกความตายก่วหามกันแวดชายมาตรํงนาพพอํงคเจา ท้งคํนเถาถืงแลว เธ่อก่วตร้สถามนายฉันนามาตรเอย วาสีงอันใดยมายูซืงกร่งนาเรานีณเชาเจา นายฉันนามาตรจืงกราบทูน
ปริวรรต:
ในหฤทัยจึ่งจะเรียก นายฉันนามาตร ให้จูงม้าเข้ามาแล้วพระแก้ว เธอเสด็จลีลาสไปเลยชมพรรณดอกไม้อันงามต่างๆ แลนานา ครานั้นพระพรหมเธอจึ่งจะลีลาส ลงจากวิมานจึ่งเนรมิตเป็นคนชราแก่เฒ่า เดินมาซึ่งหน้าพระองค์เจ้า ทั้งคนเฒ่าถึงแล้ว เธอก็จะถามนายฉันนามาตรเอ่ย ว่าสิ่งอันใดมาอยู่ซึ่งตรงหน้าเรานี้นะเจ้า นายฉันนมาตรจึงกราบทูล
บานแผนก ๑๓
คำอ่าน:
แกพพเจามาน้นครืวาคํนตาย และณพพภารเกลาเปนสูดเสยีแลวแกสํงสาร (พระคาถาบาลีอักษรขอมไทย) อันวาสมเดจพพผูบาร คร้นเธ่อใดฟ้งคำนายฉ้นณามาตร ทูลแกพพผูภารเกลา เทาวเธ่อก่วเลงเสาโสกโสกา พพอํงเจาก่วเสจกรับเคามาจากสวนอุทณารน้นแล้ว เทาวเธ่อก่วแลสํบพพสํงคเจา เดิ่นลิ่นลามาพพอํงก่วเรงชืนชมหนักหนา ทูกทัวเทาเธ่อก่วคิดในยพพะหฤใทย แหงพพะพุทีเจาเทา
ปริวรรต:
แก่พระเจ้ามานั้นคือว่าคนตาย และนะพระผ่านเกล้าเป็นสุดเสียแล้วแกสงสาร อ่านว่าสมเด็จพระภูบาลครั้นเธอได้ฟังคำนายฉันนามาตร ทูลแก่พระภูบาลก้าวเท้าเธอก็ยิ่งเศร้าโศกโศกา พระองค์เจ้าก็เสด็จกลับเข้ามาจากสวนอุทยานนั้นแล้ว เท้าเธอก็มองเห็นพระสงฆเจ้าเดินลีลาศมา พระองค์ก็ยิ่งชื่นชมหนักหนา ทุกทั่วท้าวเธอก็คิดในพระหฤทัย แห่งพระพุทธเจ้า ท้าว..
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
