“ชีวิตและความตาย”
หากไม่มีการเกิด ไหนเลยจะมีความตาย
ประโยคในภาพประกอบบทความนี้
ผมได้มาจากนิยายกำลังภายใน “จอมดาบหิมะแดง”
ซึ่งผู้เขียนคือ โก้วเล้ง
และแปลโดย ว. ณ เมืองลุง
“การเกิด กับ ความตาย”
หากเราพิจารณาจากสองปรากฏการณ์นี้
จะพบว่า “ทั้งสองสิ่งนั้นเกิดขึ้นพร้อมกัน”
เพราะในวินาทีที่เราถือกำเนิดขึ้นมา
ก็เป็นเวลาเดียวกันที่การเติบโตได้เริ่มต้น
และเมื่อการเติบโตเริ่มขึ้นแล้ว
ย่อมมิอาจหลีกหนีการโรยรา/ความตายไปได้
ทั้งเรื่องของชีวิต กับ ความตาย
ทั้งเรื่องของการเติบโต กับ การเสื่อมถอย
ทั้งเรื่องของการพบเจอ กับ การลาจาก
ทั้งเรื่องของการได้มา กับ การสูญเสีย
“ความไม่ยั่งยืนของทุกสรรพสิ่ง”
ล้วนเป็นความจริงของชีวิตที่มิอาจหลบเลี่ยง
แต่ความจริงอันซื่อตรงเช่นนี้
มนุษย์เราบางครั้งก็มองข้ามไป
จนเผลอใช้ชีวิตอย่างไม่รู้คุณค่า
หรือแม้กระทั่งใช้เวลาหมดไปอย่างสิ้นเปลือง
(ใช้ชีวิต โดยไม่ถนอมชีวิต / ทำลายชีวิต ไม่รักษาชีวิต)
ซึ่งบ่อยครั้งเหลือเกิน
ที่ต้องกลับมาร่ำไห้เสียใจจากการกระทำของตัวเอง
เช่น
-ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ
-ไม่ได้สะสางปัญหา/จัดการสิ่งที่ยังคั่งค้าง
-ไม่ได้ดูแลคนที่ตนเองรัก
-มองข้ามความรักที่อยู่ใกล้ตัว
-ละเลยเรื่องการดูแลสัมพันธภาพ
-เผลอทำร้ายผู้อื่น / เผลอทำลายความสัมพันธ์
-จมอยู่กับความแค้น
-ขังตัวเองไว้ในความกลัว
ฯลฯ
โดยเมื่อคิดได้
ก็มักเกิดเป็นคำพูดทำนองว่า “รู้งี้...”
ชีวิตเรานั้นมิอาจหลีกหนีความผิดพลาดไปได้
แต่เราก็สามารถเรียนรู้ที่จะพลาดน้อยลงได้
(ลดความรู้งี้...ลงได้)
เช่น
-การยอมรับและเข้าใจความจริง (ก่อนที่จะรีบด่วนตัดสิน)
-การชื่นชมคุณค่าของสิ่งต่าง ๆ (ก่อนที่จะดูถูกเหยียดหยาม)
-การซื่อตรงต่อหัวใจของตนเอง (ก่อนที่จะใช้การหลอกลวงตนเอง)
-การเปิดใจและเชื่อมโยงกับสิ่งรอบตัว (ก่อนที่จะสร้างกำแพงเพื่อปิดกั้นตัวเอง)
-การรู้จักรัก เกื้อกูล และให้อภัย (ก่อนที่จะใช้ความมุ่งร้าย/การแอบหวังผล)
-การทบทวน และเรียนรู้ (ก่อนที่จะโยนความผิดไปให้ผู้อื่น)
-การลงมือทำอย่างใส่ใจและตั้งใจ (ก่อนที่จะรีบทำอย่างลวก ๆ ให้มันเสร็จ ๆ ไป)
-การแก้ปัญหา และขอความช่วยเหลือ (ก่อนที่จะเลือกใช้การหลบหนี/ละเลย/ไม่สนใจ)
“อยู่กับความจริง และ ดูแลความจริงให้ลงตัว”
การใช้ชีวิตในลักษณะนี้
จึงเป็นอีกเส้นทางของการลดสัมภาระในใจ
(สัมภาระในใจ คือ สิ่งที่คั่งค้าง/สิ่งที่ยังไม่ได้สะสาง)
หากเราสามารถลดสัมภาระในใจไปทีละน้อย
ถนนชีวิตของเราย่อมพบกับความเบาสบาย
และยังสามารถเติบโตจากบทเรียนมากมาย
โดยผลจากความเบาสบาย ความสุข ความเบิกบาน
การเรียนรู้ และการเติบโตบนเส้นทางชีวิต
“ย่อมทำให้ชีวิตของเราในแต่ละขณะได้พบกับความสงบสุข”
ซึ่งจะทำให้เราได้เตรียมตัวเตรียมใจ
เพื่อเข้าสู่วาระสุดท้ายของชีวิตอย่างสงบสุขได้อีกด้วย
ดังนั้น
จะเป็นความตายของตัวเราเอง
จะเป็นความตายของคนหรือสิ่งที่เรารัก
จะเป็นความตายของคนที่เราแทบไม่รู้จัก
หรือ จะเป็นความตายของคนที่เราแค้น
“ทุกความตายนั้นมีบทเรียนให้เรา”
ซึ่งสอนให้เรารู้ว่า
ชีวิตนั้นเปราะบาง ไม่ยั่งยืน ผันแปร
และพร้อมที่จะดับสูญได้เสมอ
“ไม่มีสิ่งใดอยู่ค้ำฟ้า”
เราจึงมีโอกาสเลือกเส้นทางชีวิตในแต่ละวัน (ทุกปัจจุบันขณะ)
เพราะปัจจุบันเป็นเพียงเวลาเดียวที่เราจะเลือกได้ว่า
เราจะใช้ชีวิตอย่างทิ้งขว้าง
(เพื่อกลับมารู้งี้...ในวันหน้า)
หรือ เราจะใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่า
(โดยไม่ต้องกลับมาเสียดาย/เสียใจในภายหลัง)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
