“การตัดขาดตนเองจากโลก”
โลกมิได้ตัดขาดจากคน แต่เป็นคนที่ตัดขาดตนเองจากโลก
ประโยคในภาพประกอบบทความนี้
ผมได้มาจากนิยายกำลังภายใน “มีดบินกรีดฟ้า”
ซึ่งผู้เขียนคือ โก้วเล้ง
และแปลโดย น.นพรัตน์
“การตัดขาดตนเองจากโลก”
เป็นปรากฏการณ์ที่
คล้ายกับมีกำแพงที่มองไม่เห็น
มากั้นขวางระหว่างตัวเรา กับ โลกภายนอก
ซึ่งกำแพงดังกล่าว
ไม่จำเป็นต้องใช้อิฐ หิน ดิน ทราย หรือ ปูน ในการสร้าง
แต่กำแพงนี้ กลับใช้หัวใจมนุษย์ในการสร้าง
มันคือ “กำแพงในใจ”
กำแพงในใจนั้น
มักทำให้เรารับรู้ถึง...
-ความโดดเดี่ยว (รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คน)
-ความไร้อิสรภาพ (รู้สึกเหมือนถูกขัง ถึงแม้ไม่โดนใครจับยัดใส่กรง)
-ความไม่ปลอดภัย (รู้สึกถูกคุกคาม ถึงแม้ไม่มีสิ่งใดมาทำอันตราย)
-ความเดือดดาล (รู้สึกเหมือนมีเพลิงแค้นอยู่ภายใน ถึงแม้สิ่งรอบตัวจะสงบ)
-ความไร้ชีวิตชีวา (รู้สึกด้านชา/ห่อเหี่ยว ถึงแม้จะมีสิ่งสวยงามอยู่รอบกาย)
กำแพงที่มีอานุภาพต่อชีวิตจิตใจของมนุษย์เช่นนี้
มิใช่อยู่ ๆ มันจะผุดขึ้นมาเอง
แต่มันมักเกิดขึ้นจาก
“ความจงใจ”
ซึ่งเป็นเจตนาของมนุษย์
ที่ปรารถนาให้ตนเองไม่ต้องรับรู้ความทุกข์ใจใด ๆ อีกต่อไป
ต้นตอของความทุกข์ในใจจึงเริ่มขึ้นตรงนี้
เนื่องจากจิตใจของเรานั้น
มีธรรมชาติของการรับรู้
(รับรู้ทุกสิ่งจากประสาทสัมผัส และ ทุกประสบการณ์ในใจ)
คล้ายกับเรามีประตูในการรับรู้บานหนึ่ง
“เปิดไว้เพื่อรับรู้สิ่งต่าง ๆ”
แล้วอยู่มาวันหนึ่ง
ได้เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่ตรงตามความคาดหวัง
ใครคนนั้นจึงเลือกที่จะปิดประตูบานนั้นลง (เนื่องจากผิดหวังอย่างมาก)
พร้อมกับก่อกำแพงสูงใหญ่ขวางกั้นประตูบานนั้นไว้
เพียงเพื่อจะได้ไม่ต้องรับรู้...
-สิ่งที่ไม่ชอบ/ไม่พอใจ
-สิ่งที่ไม่คุ้นเคย/แปลกใหม่
-สิ่งที่ควบคุมไม่ได้/เกินคาดเดา/อุบัติเหตุ
-สิ่งที่คุกคาม/อันตราย
-สิ่งที่ไม่อยากได้/ไม่อยากเจอ
ปิดประตูใจ & สร้างกำแพงในใจ
“เพื่อหนีความทุกข์ใจ”
แต่มีสิ่งหนึ่งที่มนุษย์เราหลงลืมไป
นั่นคือ
“ความสุขใจนั้น
ย่อมต้องผ่านประตูบานนี้ด้วยเช่นกัน”
แล้วเมื่อประตูบานนั้น
ซึ่งมีหน้าที่ในการรับรู้ทุกสิ่งถูกปิดลง
แถมยังถูกกำแพงขวางกั้นไว้อีก
(ปิดประตูใจแล้วลืมเปิด-ปิดประตูใจแล้วไม่คิดจะกลับไปเปิดอีก-
ก่อกำแพงในใจแล้วลืมเอาออก-ก่อกำแพงในใจแล้วตั้งใจไม่เอาออก)
นี่จึงเท่ากับว่า
“การปิดประตูใจ และก่อกำแพงในใจเพื่อหนีความทุกข์ใจ
กลับทำให้สูญเสียการรับรู้ความสุขใจไปด้วย”
ชีวิตที่ปิดกั้นการรับรู้ประสบการณ์เช่นนี้
จึงคล้ายกับการฉีดยาชาให้กับหัวใจตนเอง
“ไม่ทุกข์ใจ และ ไม่สุขใจ”
“กำแพงมิได้อยู่ภายนอก แต่กำแพงอยู่ภายในหัวใจของมนุษย์”
มันทำให้เราขังตัวเองไว้ในกำแพงแคบ ๆ
ที่ล้อมรอบตัวเราเอาไว้ทุกทิศทาง
ซึ่งจะทำให้เราสูญเสียประสบการณ์อันล้ำค่าไป เช่น
-ความผูกพันและเชื่อมโยงกับคนอื่น/สิ่งรอบตัว
-ความอิ่มเอมใจในการทำสิ่งต่าง ๆ
-ความไว้วางใจที่มีต่อโลกใบนี้/ต่อผู้อื่น/ต่อตนเอง
-ความอิสรเสรีเพื่อเลือกในสิ่งที่พอจะเลือกได้
-ความรัก/รอยยิ้ม/ความใกล้ชิด/การให้อภัย
-การอยู่กับปัจจุบัน/ความสงบ/ความสุขใจ/ความมั่นคงทางใจ
-การมองเห็นโอกาสที่จะมีชีวิต/ตัดสินใจใช้ชีวิต
-การเรียนรู้จากความสุขทุกข์ของชีวิต
ฯลฯ
“หากกำแพงในใจยิ่งหนา การตัดขาดตนเองจากโลกย่อมเพิ่มมากขึ้น”
ชีวิตจึงสอนบทเรียนให้กับมนุษย์ ว่า
“เรามิอาจหนีความจริงไปได้”
ไม่ว่าความจริงนั้นจะขัดใจเราแค่ไหน
หรือ ไม่ตรงตามใจเราเพียงใด
แต่ทั้งหมดนั้น
มันคือส่วนหนึ่งของชีวิตเรา
-เป็นเหมือนฤดูกาลที่เราจำต้องพบเจอ
-เป็นเหมือนเส้นทางที่เราจำต้องก้าวผ่าน
-เป็นเหมือนยอดเขาที่เราจำต้องปีนป่าย
“เพื่อให้เราเรียนรู้ การต้อนรับทุกความจริงของชีวิต”
เนื่องจากการหนี/การปิดกั้น/การละเลย/การไม่รับรู้
อาจทำให้เราไม่เจ็บปวดเพียงชั่วขณะหนึ่ง
แต่ถ้าเรายิ่งเผลอใช้กำแพงในใจมากเกินไป/นานเกินไป
ชีวิตจิตใจเราย่อมถูกความด้านชา/การตัดขาดครอบงำ
และอาจทำให้เราลืมเลือนวิถีทางในการอยู่กับความเป็นจริงไป
ดังนั้น
ชีวิตจึงมิใช่การหนีความจริง หรือ การขังตัวเองไว้ในกำแพง
แต่เป็นการอยู่กับความจริง/ต้อนรับความจริง
และดูแลจัดการความจริงนั้นให้ลงตัว (เท่าที่จะทำได้)
“เมื่อเราค่อย ๆ ออกจากโลกแห่งการหนีความจริง”
กำแพงในใจย่อมสลายลงทีละน้อย
แล้วเมื่อนั้นเราย่อมค้นพบความจริงว่า
ภายนอกกำแพงอันคับแคบ
ยังมีโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล
ที่รอให้เราเข้าไปสัมผัส เรียนรู้
เก็บเกี่ยวประสบการณ์ และใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
“หากท่านปิดประตูใจไปแล้ว อย่าลืมกลับมาเปิดประตูใจนั้นด้วย
หากท่านก่อกำแพงในใจไว้แล้ว อย่าลืมนำกำแพงในใจนั้นออกด้วย”
การใช้ชีวิตด้วยใจที่เปิดกว้าง
ย่อมเปิดโอกาสให้เราพบเจอความจริงที่กว้างขวาง
และสามารถทำให้เราเติบโตได้อย่างไม่จำกัด ^^
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
