#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๒๓
"เริ่มต้นชีวิต..เด็กอินเตอร์ฯ"
นับตั้งแต่วันที่ลูกสอบผ่านการวัดระดับความรู้เพื่อเข้าเรียนได้แบบ "ฉิวเฉียด" และเจ้าตัวตัดสินใจจะสู้ที่จะเข้าเรียนในห้องเรียนปกติ✌️
ผมเองแม้จะเป็นห่วงอยู่ลึกๆ แต่ก็รู้ว่าลูกจะผ่านไปได้ ส่วนจะใช้เวลาหรือมีเรื่องราวแบบไหนนั้นผมยังนึกภาพไม่ออก เพียงแต่"เชื่อมั่น"ในตัวเค้า (ที่ผ่านการอบรม เลี้ยงดู ฝึกฝนมา) ก็เท่านั้นเอง!
เราเองในวัยเดียวกันตอนนั้น เก่งน้อยกว่าลูกตอนนี้ ก็ยังผ่านการปรับตัวจากเด็กบ้านนอกที่เข้ามาเรียนในโรงเรียนชั้นนำของประเทศอย่างสาธิตปทุมวันฯได้เลย ลูกน่ะ...ทำได้อยู่แล้ว! 👌
มีความกังวลมั้ย?
แน่นอน! ของลูกน่ะ...เห็นจากแววตาได้ ของภรรยาก็พอเห็นอยู่ ส่วนของผมน่ะ....ต้องซ่อนไว้หน่อย เดี๋ยวเสียลุค! 😂
แต่ในความกังวลของผม....มันมีความสุข ความสนุก และความตื่นเต้นตื่นตัวปนอยู่เยอะมาก ชอบความรู้สึกแบบนี้นะ
มันเป็นความรู้สึกที่มีพลังงานมาก สมองตื่นตัว หัวคันยุบยับไปหมด ได้เวลาสนุกแล้วซี่! 😝
ผมสนุกที่จะได้ยกระดับการคิดและแสดงออกอย่างมีสติขึ้นอีก! 😁
- จะแอบช่วยลูกยังไงโดยไม่ให้เค้าอ่อนแอ
- จะวัดผลแบบไหนที่จะยุติธรรมและทำให้เค้ามั่นใจในการก้าวเดินหรือลงมือทำต่อ
- จะโยงเรื่องราวต่างๆสู่เรื่องสำคัญๆต่อชีวิตเค้ายังไง
- จะให้กำลังใจแบบไหนที่จะทำให้เค้ารับรู้และไม่เข้าใจผิดทิศทาง
- จะคุยจะพูดหรือแสดงออกแบบไหนในทุกๆวันหลังจากลูกกลับจากโรงเรียน
ฯลฯ
แค่เห็นภาพคร่าวๆแค่นี้ ก็สนุกตื่นเต้นแล้วครับ! มันคงกลับไปคล้ายๆตอนเริ่มเลี้ยงเค้าใหม่ๆที่สัญชาตญาณของผมทำงานได้อย่างลื่นไหล ตื่นตัวเต็มที่อีกครั้ง
รู้สึกว่ามีเรื่องให้ทำ ให้สนุกอีกพักใหญ่ แค่นี้ก็"คันไม้ คันมือ"แระ! 😅
สิ่งที่กำหนดขึ้นใหม่เป็นสิ่งแรกๆคือ...ให้ลูกเดินทางกลับบ้านเอง (อันนี้เป็นไอเดียสุดบรรเจิดของภรรยาเลยครับ ถูกใจ!) #ล้านไลค์
เพราะรถเมล์ที่ผ่านหน้าโรงเรียนเค้าหลายสายวิ่งมาสิ้นสุดเส้นทางที่มีนบุรี ซึ่งแทบจะถึงหน้าบ้านของเราอยู่แล้ว
เรื่องนี้ลูกพร้อมจะทำอย่างยิ่ง เพราะเค้าถูกฝึกให้ขึ้นรถเมล์มาตั้งแต่ประถม๑แล้ว สบายมาก!
ตอนเช้าผมก็ยังคงไปส่งแบบสนุกสนาน สดใส คึกคัก ตามปกติ 👍
ช่วงนั้นผมจะพยายามกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ จะได้พูดคุยกับลูกบ่อยๆเพื่อให้เค้ารู้สึกอบอุ่น มีกำลังใจ
แม้จะช่วยเรื่องความรู้เกี่ยวกับการบ้านของเค้าไม่ได้มาก แต่ช่วยในเรื่องวิธีคิดน่ะ...ได้สบายอยู่แล้ว!
สอบถามเรื่องราวของเค้าและรับฟังอย่างตื่นเต้น แถมด้วยการเล่าถึงเรื่องราวที่ผมเจอในทุกๆด้าน เพื่อที่จะให้เค้ารู้สึกว่าเราเองก็มีปัญหา มีทุกข์ ไม่ต่างกัน
และสำคัญที่สุดคือวิธีการ ความคิด ทัศนคติของเราต่อเรื่องราวเหล่านั้น ผ่านการตัดสินใจ การแสดงออกและลงมือทำ เพื่อให้ลูกได้เห็นเป็นแบบอย่าง
ย้ำกับตัวเองในเรื่องเดิมเสมอ! คือ... "การสอน"ที่ดีที่สุด คือ การ"เป็น"ให้เห็น
ผมยังคงสนุกกับการปรับปรุง พัฒนาตัวเองเสมอ! 😊
ส่วนเรื่องที่ผมกำหนดเป็นกิจวัตรเรื่องต้นๆ! เกิดขึ้นจากการไปประชุมผู้ปกครองครั้งแรก
ผมสังเกตเห็นว่า...แม้ลูกจะทำเกรดได้ต่ำกว่าตอนอยู่โรงเรียนเก่าเยอะมาก (เค้าเสียใจและกลัวว่าผมจะตำหนิอย่างเห็นได้ชัด) แต่เค้ายังอยากให้ผมไปร่วมประชุมและเจอครูประจำชั้นอยู่ดี คงต้องการกำลังใจ
ถ้าเป็นอย่างนี้! ยังไงผมก็ต้องไปให้ได้! พ่อยินดีค่ะ..ลูก! 😉
มีแว่บความคิดขึ้นมาว่า...
"เฮ้ย! หน้าที่และบทบาทของตรูคราวนี้...ท้าทายตัวเองมากนะเนี่ย!" 😮
เพราะการแสดงออกของผมจะเป็นตัวเริ่มต้นทัศนคติของลูกต่อเหตุการณ์ที่เค้ากำลังเผชิญอยู่และต่อๆไปอีกนานเลย ผมจะต้องแสดงออกให้เหมาะสมที่สุด! 😊
ผมคุยกับคุณครูประจำชั้นอย่างสนุกสนาน สอบถามโน่นนี่มากกว่าผู้ปกครองคนอื่นก่อนหน้า เพื่อที่จะให้คุณครูกล้าพูดเกี่ยวกับลูกสาวผมให้มากที่สุด ครูพูดไปตามความจริงทั้งที่เป็นส่วนดีและที่ต้องปรับปรุง เป็นกันเองมาก
เห็นสีหน้าแววตาของลูกที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ผ่อนคลายลง ผมก็สบายใจขึ้น ☺️
คุณครูชมถึงความพยายามและให้กำลังใจลูกปิดท้ายการสนทนา ผมก็เลยเอาตรงนั้นแหละ! มาย้ำกับลูกในระหว่างทางที่เราเดินมาที่รถ
แน่นอน! ไม่ลืมที่จะ...กอด หอม จับมือเดินกระแซะเบียดกันอยู่แล้ว
ของแบบนี้...จะขาดได้ไง! ยิ่งตอนนี้ล่ะด้วย ยิ่งโดนนนนน! ❤️
ผมชักชอบบรรยากาศนี้แล้วล่ะ! 😍
เลยตั้งเป็นภารกิจของตัวเองว่า...จะพยายามมาร่วมกิจกรรมนี้ให้ได้ทุกครั้ง เพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่อง "สำคัญที่สุด" เรื่องนึง
นอกจากจะได้เชื่อมโยงความคิด วิธีการของเรากับโรงเรียนแล้ว ยังสร้างความผูกพัน ความรัก และแสดงให้ลูกรับรู้ถึงความเอาใจใส่ ความเข้าใจกันด้วย
และในที่สุด...ผมก็ทำได้อย่างที่ตั้งใจไว้อย่างสมบูรณ์แบบ นึกถึงแล้วปลื้มใจ! 💪
#คนโชคดี #ทำบุญใดน้อ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
