“เอายังไงต่อดีวะ!! ราตรี!!กูจะขับต่อไปไม่ไหวแล้วนะเว้ย ตอนนี้พวงมาลัยมันบังคับยากมาก” ไอ้ตะวันที่ขับรถช้าลงพูดขึ้น
“งั้น...”
“จงขับต่อไป!! ทางที่เจ้าต้องไป!! อยู่ข้างหน้า!!” ขณะที่ฉันกำลังจะบอกให้ไอ้ตะวันหยุดรถ อยู่ดีๆ เสียงปริศนาที่รอคอยก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ขับต่อไปงั้นเหรอ?…ตะวันมึงยังขับต่อไหวอยู่ใช่ไหม” ฉันที่ได้ยิน พูดทวนสิ่งที่ได้ยินกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปหาไอ้ตะวันที่กำลังขับรถอยู่อย่างทุลักทุเล แล้วพูดขึ้น
“มันก็ขับได้อยู่ แต่อาจจะต้องขับช้าลง ทำไมเหรอ? มีอะไรวะ!! อย่าบอกนะ!! ว่ากูต้องขับต่อไป” ไอ้ตะวันหันมาพูดกับฉันด้วยความสงสัย
“อือ...ใช่ มึงต้องขับต่อไป เพราะเขาบอกมาว่า ให้เราขับต่อไป ทางที่พวกเราจะไปอยู่ข้างหน้า”
“ลำบากฉิบหาย!! จะไปแต่ละทาง ให้ไปทางที่สบายๆ ดีๆ หน่อยก็ไม่ได้”
“ขับไปเถอะน่า ไม่ต้องบ่นหรอก เขาบอกทางมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าขับรถไปลำบาก มึงก็ขับรถให้มันช้าลงหน่อยสิ ค่อยๆ ไป เดี๋ยวก็ถึง”
“เออๆ รู้แล้วน่า” ไอ้ตะวันพูดออกมาอย่างหงุดหงิด ตาก็จ้องมองตรงไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ
ฉันรู้สึกว่า...ยิ่งขับรถตรงเข้าไปลึกมากขึ้นเท่าไหร่ ไอ้ตะวันก็ยิ่งต้องใช้สมาธิและแรงบังคับพวงมาลัยรถมากขึ้นเท่านั้น เพราะทางที่อยู่เบื้องหน้านั้นมันลาดชันขึ้นไปเรื่อยๆ ทั้งทางและข้างทาง อย่างกับขับรถขึ้นภูเขาแหนะ ต่างกันตรงที่ ถ้าขับรถขึ้นภูเขาจริงๆ แล้วขับช้าขนาดนี้ รถคงไถลลงไปจากภูเขานานแล้ว แต่รถคันนี้ไม่ใช่ มันยังคงวิ่งได้อยู่ ล้อติดหนึบอย่างกับตีนตุ๊กแก พร้อมกับตัวรถที่โยกเยกไปมาอย่างกับตกหลุมหรือเหยียบก้อนหินอันใหญ่จนล้อที่พื้นไม่สมดุลกัน จนต้องโยกไปเยกมา จนทำให้ฉันมึนหัวและเสียวไส้ไปหมด
ฉันหันไปมองไอ้ตะวันที่ตอนนี้เหงื่อซึมออกมาที่ขมับเป็นจำนวนมาก ทั้งๆ ที่อากาศรอบด้านนั้นเย็นเฉียบ มันคงจะใช้แรงเยอะมากจริงๆ พวกเรานั่งรถมาในทางที่ทุลักทุเลนี้มาได้สักพักใหญ่เลยทีเดียว แต่ก็ยังไม่เห็นทางที่ดีขึ้น มีแต่จะยิ่งแย่ลง ตามทางนั้นไม่มีสัตว์หรือสิ่งมีชีวิตเล็ดลอดออกมาให้เห็นเลยสักตัว นอกจากพวกเรา ฉันมองตรงไปข้างหน้าด้วยความแปลกใจ ถึงทางที่พวกเราขับตรงไปจะทำให้รถโยกหรือรู้สึกเหมือนโลกเอียงมากขึ้นยังไง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศรอบนอกที่ฉันสังเกตเห็นนั้นเปลี่ยนไปเลย
เชื่อเถอะ...ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆ แน่ๆ ด้านในช่างแตกต่างจากด้านนอกโดยสิ้นเชิง คือด้านนอกมันดูเงียบสงัด ขนาดที่ว่าใบไม้ที่อยู่บนต้นไม้ก็ยังไม่ขยับเลย ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่ฉันรู้สึกแบบนี้จริงๆ พอหันหลังกลับไปมองที่เจ้านมสด ก็เห็นว่ามันนอนนิ่งหลับอยู่ มันแปลกมากๆ ปกติรถโยกขนาดนี้ มันไม่น่าจะนอนหลับได้ มันหลับลงไปได้ยังไง…ฉันได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้มันนอนนิ่งไปเลย
“นมสดตื่น!! นมสดตื่นได้แล้ว!! นมสด!! ได้ยินไหม เจ้านมสดดดด” พอฉันลองเอามือไปเขย่าตัวของมันอย่างแรง เพื่อจะปลุกให้มันตื่นขึ้น มันก็ยังคงไม่ขยับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“มีไรวะราตรี!?” ไอ้ตะวันที่ได้ยินเสียงของฉันเรียกเจ้านมสด ถามขึ้น
“กูว่า ที่นี่มันมีอะไรแปลกๆ ว่ะ”
“อะไรวะ!! กูงง? อะไรที่มึงคิดว่ามันแปลกๆ” ไอ้ตะวันถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยความสงสัย
“มึงไม่คิดว่าตอนนี้มันแปลกๆ เหรอวะ”
“หึ!! ไม่อะ กูคิดว่ามันแปลกตั้งแต่ที่กูก้าวขาออกมาจากบ้านแล้ว….” พอไอ้ตะวันพูดออกมาแบบนี้ ฉันก็ไปต่อไม่เป็นเลย นั่นสินะ ก็ถูกของมัน ทุกอย่างก็ดูแปลกไปตั้งแต่ที่พวกเราก้าวขาออกมาจากบ้านแล้วจริงๆ นั่นแหละ.…...
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๒๗ พระจันทร์สีเลือดขึ้นครั้งที่สอง📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/9ca6463feb97c3423b9638276f611bca
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61b2aa2b167d51001cdb4db8
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ และจะกลับมาติดเหรียญเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นในอีกสามวันข้างหน้า ไปตามอ่านได้ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
