เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 6 ซีไม่ชอบ พี่ก็ไม่ชอบ
ตอนที่ 6 ซีไม่ชอบ พี่ก็ไม่ชอบ
“ซีนายทอล์ก”
วันนี้ห้องเช่าของฉันรวมถึงร้านชั้นหนึ่งคึกคักเป็นพิเศษ สังเกตจากเสียงโครมคราม เสียงสัญญาณรถถอยหลัง เสียงเท้าเดินขึ้นลงบันได มันรบกวนฉันมาก ปกติจะออกมาเตือนแล้ว แต่ว่าวันนี้แตกต่างออกไป เพราะคนที่เป็นเจ้าของต้นเสียงมากมายเหล่านั้น เป็นคนของพี่เมย์ ที่กำลังขนของเข้าห้อง ซึ่งพี่เมย์จะเป็นเพื่อนข้างห้องนับแต่วันนี้เป็นต้นไป
ฉันออกมาเพื่อจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น เพราะพี่เมย์ใช้บริษัทขนย้ายมาช่วย ซึ่งดูจากรถที่ใช้และยูนิฟอน์มแล้ว น่าจะเป็นบริษัทที่ถูกจ้างมาในราคาที่แพงพอสมควร และส่วนใหญ่จะเป็นพวกเฟรมผ้าใบเปล่าใช้วาดภาพ และชุดสีแบบต่างๆ ที่เจ้าของห้องใช้บ่อยๆ คนขนย้ายจะใช้ความระมัดระวังและเบามือที่สุด
“อ้าวบีม มาช่วยพี่เมย์เหรอ”
เป็นบีมที่ทำหน้าที่ควบคุมการขนย้าย
"ใช่"
“หวัดดีฮะ” เบนทักฉัน ขณะที่กำลังขนตุ๊กตานกทวิตตี้สีเหลืองตัวใหญ่เท่าคน ซึ่งเหมือนจะมีตัวเล็กๆอีก 4 ตัวที่แบนหอบตามมา
ครอบครัวทวิตตี้ น่ารักเชียว
“สวัสดีฝาแฝด ให้ช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากทำเองครับ”
เบนกับแบมปฏิเสธพร้อมกัน เข้าไปจัดหาที่วางตุ๊กตาอย่างตั้งอกตั้งใจ
“แล้วเจ้าของห้องล่ะ”
“กำลังดูร้านข้างล่างน่ะ เพราะมีหลายจุดต้องเปลี่ยนแบบ”
“อ้าวเหรอ มีปัญหาเหรอ”
“แบบไม่มีปัญหาหรอก แต่คุณแม่งอแง ไม่มีมุมโซฟาใหญ่ให้นั่ง”
เรื่องความเอาแต่ใจ คุณแม่วีนายืนหนึ่ง และดูเหมือนว่า ร้านนี้จะมีลูกค้าประจำแล้วทั้งที่ยังไม่เปิดให้บริการ
“นึกว่าตัวร้านมีปัญหาอะไรเสียอีก”
“ก็มีนะ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะมันมีในสัญญาเช่าแล้ว ... จริงสิ ลืมบอก กลิ่นสีน้ำมันอาจจะรบกวนนะ แต่ไม่เป็นอันตรายเพราะสีมันได้รับใบรับรองเรื่องความปลอดภัยแล้ว”
ดีจังที่ได้รู้ก่อน ฉันชอบคนบ้านนี้คือตรงไปตรงมา และจริงใจ
“พี่ครับ เฟรมผ้าใบอันใหญ่สุด เอาตั้งบนขาตั้งริมประตูเลื่อนตรงระเบียงเลยนะครับ ส่วนอันอื่นๆเรียงไว้ที่ล๊อกเลย ชุดสีวางไว้ตรงกลางห้องนะครับที่โต๊ะวงกลมนั่นเลย เดี๋ยวพี่เมย์จะมาจัดเองครับ”
เบนกับแบมวุ่นวายกับทวิตตี้เสร็จแล้วก็พากันลงไปหาพี่สาว
“แล้วพวกเสื้อผ้าล่ะ ไม่เห็นมีเลย” ฉันคิดว่าผู้หญิงดูดีทุกมุมแบบพี่เมย์ ต้องมีเสื้อผ้าเยอะแน่ๆ ไหนๆ ของดูหน่อยซิ
“มีกระเป๋าใบเดียว ค่อยเอาเข้าทีหลัง”
“หา? ใบเดียว” เฮ้ย! พูดเป็นเล่นน่า
“จะเป็นพวกที่ใช่บ่อยๆกับชุดนักศึกษาน่ะ ปกติเสื้อผ้าที่ใส่ทำงานจะมีคนเตรียมไว้ให้ พี่เมย์เลือกเสื้อผ้าไม่เก่งเท่าไหร่”
ไอ้อาการที่กรอกตามองบนไปมาทำให้ฉันรู้ว่าพี่เมย์คนสวยมีเรื่องที่น่าเป็นห่วงเยอะเหมือนกัน
“เพิ่งรู้นะเนี่ย”
“พี่เมย์ไม่ชอบดูแลตัวเอง ใส่เสื้อผ้าตามมีตามเกิดแล้วก็ใส่ซ้ำบ่อย คุณแม่เลยจัดสไตลิสต์มาให้เฉพาะ ยังไงซะภาพลักษณ์ของลูกประธานบริษัทต้องดูดีไว้ก่อน อยู่ใกล้ๆมึงก็ดีนะ ช่วยดูๆหน่อยนะ”
หา... ที่พูดมาจริงหรือเปล่า ที่มึงพูดคือให้ฉันดูแลพี่เมย์ จริงใช่มั้ย?
“ได้สิ...มึงมีมั้ย ไอ้สไตลิสต์อะไรเนี่ย”
“มีสิ แต่จะเป็นคนเดียวกับคุณพ่อ เฉพาะออกงานที่เค้าต้องการให้ไปเป็นครอบครัวใหญ่ๆ”
“คุณพ่อคุณแม่ออกงานทุกงานเลยเหรอ”
ฉันถามเพราะอยากรู้ ว่าพวกลูกคนรวยเค้าทำอะไรบ้างในแต่ละวันนอกจากเรียน
แอบเก็บข้อมูล
“ถ้าพวกงานรับรางวัลหรือในนามบริษัทคุณพ่อคุณแม่จะไป ถ้าเป็นงานพวกการกุศล พี่เมย์จะไปกับคุณแม่ หลังๆมานี้ คุณแม่ไปเอง ส่วนพวกงานเปิดตัวโครงการสร้างตึก คอนโด บ้านจัดสรร อะไรเทือกนี่พี่เมย์จะไปกับคุณพ่อ หรือไม่ก็ไปกับเลขา”
“เก่งจัง”
“เหนื่อยสิไม่ว่า ทั้งเรียนทั้งฝึกงาน ตั้งแต่ตำแหน่งเล็กๆจนถึงใหญ่”
“แล้วพี่เมย์เอาเวลาไหนไปพักผ่อนล่ะ”
“ไม่รู้อ่ะ พี่เมย์บอกว่า "มี" กูไม่ได้ถามกลัวตีน วันไปค่ายพี่เมย์หยุดอาทิตย์นึงเลยนะ สงสัยจะพักผ่อน”
“หรอ…”
“จะว่าไปพักผ่อนของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะ”
“แล้วพักผ่อนของมึงคืออะไร”
“นั่งเฉยๆ นั่งนิ่งๆ” เนี่ยนะที่เรียกว่าพักผ่อน
“พักของกู กูจะเขียนบล๊อกลงเว็บ เพลินดี”
“นั่งเฉยๆก็เพลินนะกูว่า”
ก็จริงของไอ้บีมมัน การพักผ่อนของแต่ล่ะคนไม่เหมือนกัน
“พี่ครับ กระเป๋าเอาไปไว้กลางห้องที่เดียวกับพวกสีเลยครับ เดี๋ยวพี่เมย์จะมาจัดเองครับ”
ฉันยืนมองเข้าไปในห้องของพี่เมย์ที่จะเข้าอยู่วันนี้วันแรก ที่สะดุดตาที่สุดคือเจ้ากลุ่มนกทวิตตี้ 5 ตัวสีเหลืองเด่นๆ นอกนั้นจะเป็นพวกอุปกรณ์วาดรูป โต๊ะเขียนแบบ ส่วนเตียงจะเป็นแบบเล็กๆ จนฉันคิดว่าไม่น่าใช่เตียง ห้องไม่มีตู้เสื้อผ้า จะมีแต่ราวไม้ใช้แขวน
นี่คือห้องของคุณหนูผู้เป็นทายาทพันล้านเหรอเนี่ย คุณพี่จัดห้องผิดหรือเปล่าคะ?
“เสร็จแล้วเหรอ แล้วพวกโซฟา หรือเก้าอี้ล่ะ กูเห็นแต่เตียง”
“แค่นี่แหละ นี่ขนมาจากหอพักทั้งหมด เดี๋ยวคงจะมีเพิ่ม แต่ตอนนี้มีแค่นี้”
“ไอ้บีมเสร็จรึยัง!!! กินข้าวกัน พี่เลี้ยง” เสียงตะโกนจากหน้าตึก
“ครับ เสร็จแล้ว” บีมมันชะโงกหน้าตะโกนตอบ ก่อนจะล๊อคห้องและลงไป ฉันตามไปด้วยเพราะอยากเจอพี่เมย์ ไม่เจอหน้าหลายชั่วโมง คิดถึง
“อ้าว…อยู่บ้านเหรอ พวกพี่รบกวนหรือเปล่าคะ” พี่เมย์ถามฉัน
ดีใจจังที่พี่เมย์เป็นห่วงฉันด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะ ซียังไม่ได้ทำอะไร” มัวแต่สนใจพี่ จนไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยค่ะ
“กินข้าวด้วยกันมั้ย ร้านใกล้ๆนี่” ดีใจรอบสองที่พี่เมย์ชวน “ไอ้แฝดไปก่อนแล้ว”
“จะดีเหรอคะ ซีเกรงใจ” แต่ในใจ ลิงโลดค่ะคุณขา แทบจะบินไปรอที่ร้านแล้วจ้า ติดที่ไม่รู้จักร้านที่พี่บอกเท่านั้นเอง
“เกรงใจอะไรมึง พี่เมย์เลี้ยง ไปเถอะ”
“ถือว่าพี่เลี้ยงตอบแทนที่วันนั้นเราเลี้ยงข้าวพี่แล้วกันนะคะ” ไม่อยากให้เลี้ยงตอบแทนแบบมีคนเยอะๆแบบนี้เลย
อยากให้เลี้ยงตอบแทนแค่สองคน นี่คือความในใจของฉัน แต่ความเป็นจริงคือฉันต้องตอบว่า....
“ได้ค่ะ”
บทความข้อที่ 5(ข้อ 3 กับ 4 ข้ามไปก่อน) เค้าทำอะไรที่เราไม่ชอบ อย่าเก็บไว้นะ บอกไปเลยเพราะถ้า ไม่บอกหรอก
มันดังขึ้นมา ฉันจะบอกได้ยังไงล่ะว่าไม่ชอบ ก็น้องๆเป็นน้องแท้ๆของพี่เมย์อ่ะ
“เป็นอะไรไปคะ” บีมมันเดินนำไปไกลพอสมควรส่วนฉันเดินตามหลังด้วยสีหน้าที่หงุดหงิก ไม่สู้ดี ไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ หน้างอคอหักเลยก็ว่า
พี่เมย์เปลี่ยนจากที่เดินนำหน้า ชะลอความเร็วจนมาเดินข้างๆฉัน
“เปล่าค่ะ”
“เปล่า? แต่ทำหน้าแบบนั้นทำไม?”
“เปล่านะคะ ซีไม่ได้ทำอะไร” เราทั้งสองหยุดเดิน
ป๊อก! นิ้วเรียวดีดเข้าที่หน้าผากตรงหัวคิ้ว
“โอ้ย!! เจ็บนะคะ”
“ก็คิ้วตีกันแบบนี้ยังบอกว่าไม่มีอะไรอีก บอกมาดีๆว่ามีเรื่องอะไร”
เอาล่ะฉันคงต้องบังอาจทำตามข้อ 5 แล้วล่ะ มาเสี่ยงกันว่าพี่เมย์จะโกรธมั้ยถ้าฉันพูดออกไปตรงๆ
“คือว่า….” โอ้ยยยย….พูดยากชิบ!!!
“เอ่อ…คือ….”
“ถ้า "คือ" อีกทีพี่จะเคาะหัวแล้วนะ” พร้อมกับยกมะแหงกขึ้นมาจะทำจริงๆ ฉันหดคอหนีแทบไม่ทัน
“คือซีไม่อยากให้พี่เลี้ยงตอบแทนแบบนี้ค่ะ”
เห้อออ…โล่งอก พูดออกไปได้สักที
แล้วพี่เมย์ล่ะ คิดยังไง ทำไมเงียบไป ลุ้นมากว่าจะโกรธมั้ย!?
“อ้าวเหรอ ไม่ชอบอยากให้พี่เลี้ยงเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ซีแค่คิดว่า ตอนที่ซีเลี้ยงพี่ ก็เลี้ยงแค่พี่คนเดียว มีแค่ซีกับพี่ แต่ตอนที่พี่เลี้ยงคืน มันมีหลายคน ถึงจะเป็นน้องพี่ก็เถอะ แต่ว่ามันไม่…ซีขอโทษค่ะ ที่คิดแบบนั้น…พี่เมย์อย่าไปสนใจเลยค่ะ ซีแค่คิดไปเรื่อยไร้สาระค่ะ”
“ไอ้บีม!!” พี่เมย์เรียกให้น้องหยุดเดิน
“ค้าบบบ มีอะไร” ไอ้บีมเดินกลับมาหาพี่สาว เชื่อมั้ยในวงนี่ฉันดูตัวเล็กที่สุดเลย ฉันสูงไม่ถึงไหล่ไอ้บีม ซึ่งพี่เมย์เตี่ยกว่าไอ้บีมราวๆหูของมัน มันตอกย้ำชัดเจนเลยว่า ฉันสูงแค่ปลายจมูกพี่เมย์เท่านั้นเอง
“เอาเงินนี้ไป เลี้ยงไอ้แฝดด้วย” พี่เมย์ส่งแบงค์พันบาทให้ไอ้บีม
“อ้าว แล้วพี่ไม่ไปแล้วเหรอ”
“ไม่ไปล่ะ นึกได้ว่ามีเรื่องจะคุยกับซีนิดหน่อย”
เห้ย!! ทำไมหวยออกแบบนี้ล่ะ ฉันถูกหวยเหรอเนี่ย…. พี่เมย์ฟังเสียงของฉันด้วยอ่ะ งู้ยยยย เขินเลย
“ได้ครับ แค่พันเดี๋ยวเองเหรอ อีกนิดได้มั้ยเผื่อจะไปดูหนังต่อ”
“ได้คืบจะเอาศอก” บ่นใส่น้องแต่พี่ก็เพิ่มตังให้อีก 1000
พกเงินเยอะเป็นบ้า ฉันเองมีไม่ถึงสามร้อยเลย
“ค่าช่วยย้ายของครับพี่”
พอได้เงินแล้วไอ้บีมก็หายตัวไปทันที ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมา ทั้งที่เมื่อกี้ยังดีใจอยู่เลย
“ซีขอโทษค่ะ…ที่ทำให้พี่เสียตัง”
“ไม่เป็นไร มันเป็นค่าแรงของพวกมันอยู่แล้ว”
หา? ค่าแรง.... เดี๋ยวก่อนนะ...
"ค่าย้ายนกทวิตตี้เนี่ยนะคะพันนึง" ค่าจ้างแพงมาก รับสมัครคนเพิ่มมั้ยเนี่ย
"ใช่" พี่เมย์ไม่สะทกสะท้านกับเงินที่จ่ายไปเลย
"ครั้งต่อไปถ้าย้ายอีก ซีขอเป็นคนขนทวิตตี้นะคะ คิดตัวละพัน"
แทนที่จะโกรธ แต่พี่แกขำ
“เอาล่ะ เหลือแค่เราสองคนแล้ว”
หน้าฉันที่ร้อนขึ้นมาทันที
“อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง หรือจะกินบุฟเฟ่เหมือนเดิมมั้ย คุ้มดีนะพี่ว่า”
“อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่เจ้ามือ”
“ได้งั้นบุฟเฟ่นั่นแหละดี"
"ได้ค่ะ"
"แล้วอีกอย่างนะ…” มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ไอ้อีกอย่าง คืออะไรคะ?
“…ต่อไป ไม่พูดกับพี่ว่า “อะไรก็ได้” หรือ “แล้วแต่พี่” นะคะ พี่ไม่ชอบ” หรือพี่เมย์จะอ่านบทความเดียวกับเรานะ ที่บอกเรื่องที่ไม่ชอบให้เรารู้ แบบนี้เรียกว่ารักหรือเปล่าน้าาาา…
“เพราะถ้าเป็นน้องพี่ พี่จะตีหัวแตก”
ขอโทษค่ะที่คิดไปเอง พี่เมย์คิดกับเราเป็นน้องอีกคนนี้เอง ฮื้อ…อยากจะร้องไห้
ใจเย็นๆ ยังมีอีก 2 ข้อที่ยังพอมีหวัง
“ด…ได้ค่ะ ซีจะไม่พูดแบบนั้นอีกค่ะ”
“จบซีนายทอล์ก”
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
- 1
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2023 Blockdit
