“เฮ้อออ...มีแต่เรื่อง มีแต่ปัญหา วุ่นวายฉิบเป๋ง ให้มันได้อย่างนี้ตลอดสิ” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างปลงตก แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปดูผู้ชายคนนั้น
พอเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นผู้ชายคนที่ชื่อป้องยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม ตามร่างกายของเขามีรอยแผลถลอกปอกเปิกเลือดซิบอยู่เต็มไปหมด โดยเฉพาะที่ลำคอนั้นเป็นรอยช้ำแดงห้อเลือดขนาดใหญ่จนดูน่ากลัว เห็นแล้วบอกได้คำเดียวว่า เจ็บ คงจะเจ็บน่าดู ว่าแต่ตายรึยังวะ….
ฉันหันหลังกลับไปมองหาไอ้ตะวันกับเจ้านมสดอีกครั้ง ว่าทั้งคู่ยังอยู่ดีไหม เพราะเสียงของพวกมันนั้นเงียบหายไปแล้ว แต่พอฉันหันกลับไปมองเท่านั้นแหละ ก็พบแต่ความว่างเปล่าและบรรยากาศที่เงียบสงัด ภายใต้ป่าไม้ผืนใหม่ ที่มีแค่ฉันกับผู้ชายอีกหนึ่งคนเท่านั้น แล้วนี่ไอ้ตะวันกับเจ้านมสด มันหายไปไหนแล้วเนี่ย ทีนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะ ราตรี คิดสิ คิด เอาไงต่อดี
“ตะวัน!!! มึงอยู่ไหน นมสด!!! ตะวัน! ตะวัน! มึงได้ยินกูไหมมมม ไอ้ตะวัน!!! ไอ้น้องเวร!!! ไอ้นมสด!!! มึงอยู่ไหนกันเนี่ย...” ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่น แล้วพยายามเดินหาพวกมันในพื้นที่ใกล้เคียง แต่ไม่ว่าจะหาหรือตะโกนเรียกพวกมันยังไง ก็ไม่มีเสียงขานรับตอบกลับมาเลย นอกจากความเงียบและเสียงลมหายใจของฉันเท่านั้น แปลก แปลกมากจริงๆ
ฉันเดินไปทางซ้ายที ทางขวาที พอหาไม่พบ ก็เลยจำยอมต้องเดินกลับมารอพวกมันอยู่ที่รถ ฉันเดินตรงเข้าไปที่หน้ารถ เข้าไปดูผู้ชายคนนั้นที่นอนนิ่งอยู่ที่หน้ากระจกรถของฉัน
“นี่!..นี่!..นายยย นายตื่น!! ตื่นได้แล้ว!!! นายได้ยินเสียงฉันไหม นาย...ยังมีชีวิตอยู่ไหมเนี่ย ตื่นหน่อยสิ ตื่นๆ ” ฉันเอานิ้วชี้จิ้มลงไปที่แขนของเขาหลายครั้ง เพื่อปลุกให้เขาตื่น แต่ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา จนฉันต้องกลั้นใจ กระโดดขึ้นไปบนกระโปรงรถ ไปนั่งอยู่ข้างๆ ตัวเขา แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปลองอังที่ใต้จมูกของเขาดูว่ายังมีลมหายใจอยู่ไหม
“ก็ยังมีลมหายใจอยู่นี่ ยังไม่ตายนี่หว่า แล้วทำไมถึงยังไม่ฟื้นสักทีวะ ถ้าจะหนัก นี่ๆ ตื่นได้แล้ววว นอนนานเกินไปแล้วนะ ตื่นๆ ...” ฉันลองเอานิ้วจิ้มๆ ไปที่แขนของเขาอีกครั้ง
“.....” เงียบกริบ ยังคงไม่ตอบสนองเหมือนเดิม
“เออให้มันได้อย่างนี้สิ นี่มันวันห่าอะไรกันวะ ไอ้ตะวันกับเจ้านมสดก็ยังมาหายไปอีก เอาวะ!!...ลองเช็กเสียงดูหน่อยละกัน” ว่าจบ ฉันก็ก้มตัวเอาหูลงไปแนบที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา
“ตึก! ตึก! ตึก! ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก…” ฉันขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมากด้วยความสงสัย
เมื่อเสียงหัวใจของเขา ที่ตอนแรกได้ยินมันเต้นเนิบช้าสม่ำเสมอกัน อยู่ดีๆ ก็เต้นเร็วและแรงขึ้นมาเฉยๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ เพื่อความแน่ใจ ฉันเลยลองเปลี่ยนด้านใช้หูอีกข้างหนึ่งฟังเสียงหัวใจของเขาดูอีกครั้ง ฉันหันหน้ากลับด้าน กดหูแนบลงไปที่หน้าอกข้างซ้ายอีกครั้ง แล้วหลับตาลง ฟังเสียงเต้นของหัวใจเขา
“ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...” นี่ไง เสียงหัวใจมันเต้นดังเหมือนเดิมอีกแล้ว มันเต้นแรงดังระรัวเหมือนดั่งกลองเพล เอ๊ะ!? ...ทำไมกันนะ ทำไมหัวใจถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้ เขาเป็นอะไรรึเปล่า หรือกำลังจะช็อกหัวใจวายตาย ไม่ได้การละ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
“เฮ้ยยยย...” ฉันเผลอสะดุ้งร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อลืมตาขึ้นมา เห็นผู้ชายคนนั้น กำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่
“อะไรเนี่ย!! ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่บอกล่ะ ปล่อยให้ฉันฟังเสียงหัวใจนายอยู่ได้ตั้งนาน ก็นึกว่าหัวใจจะวายตายไปแล้วซะอีก” ฉันบ่นแล้วค่อยๆ ขยับตัวลงไปจากกระโปรงรถ
“แค๊ก แค๊กกก แค๊กกกกก เจ็บคอ ขอโทษด้วยนะ ฉัน แค๊ก ขอน้ำหน่อยได้ไหม” เขาไอออกมาชุดใหญ่ แล้วพูดออกมาเสียงแหบเสียงแห้ง ฉันที่ได้ยินก็สงสาร พยักหน้ารับ แล้วรีบเดินไปหยิบน้ำที่หลังรถมาให้เขาทันที
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม พอไหวรึเปล่า” พอเขาดื่มน้ำเสร็จ ฉันก็ถามไถ่อาการของเขาออกไปทันที เขาได้ยินก็พยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไรออกมา เขายื่นขวดน้ำคืนมาให้ฉัน แล้วค่อยๆ ขยับตัวลงมาจากกระโปรงรถ
“ขอบคุณครับ” ฉันเข้าไปช่วยพยุงตัวเขาให้ลงมายืนอยู่กับพื้น พอเห็นเขายืนได้ด้วยตัวเองแล้ว ฉันก็ผละตัวออกมาจากเขา
“นาย…นายชื่ออะไรเหรอ แล้วไปเจอชายชุดดำได้ยังไง และมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฉันถามเรื่องที่ตัวเองสงสัยออกไปทันที
“ผม…ผมชื่อปกป้องครับ เรียกว่าป้องเฉยๆ ก็ได้ ”
“ชื่อป้องจริงๆ ด้วย ชื่อเหมือนคนที่ฉันฝันเห็นเลย!!!” ฉันพูดโพล่งออกไปด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าชื่อจะเหมือนกันจริงๆ ด้วย งั้นก็คงต้องใช่คนเดียวกันแน่ๆ เลย คิดได้ดังนั้นฉันก็มองสบตาเขากลับไปทันที
“.....” เขายืนนิ่ง ไม่พูดตอบโต้อะไรกลับมา นอกจากมองสบตาฉันกลับมาเท่านั้น ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่เมื่อกี้ฉันเห็น เห็นความวูบไหวในดวงตาคู่นั้น แต่ก็เพียงแค่วูบเดียวเท่านั้น แล้วมันก็หายไป
“นี่...นาย”
“เจ้าจงออกไปจากที่นี่!!! จงรีบออกไป!!! ทิวากาลกำลังจะแย่แล้ว รีบไปช่วยทิวากาล...” ขณะที่ฉันกำลังจะถามเรื่องที่อยากรู้ ก็มีเสียงปริศนาดังแทรกเข้ามาในหูอีกครั้ง
“ตุบบบ...ตะวัน!!! ตะวัน!!! ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ ออกยังไง!? แล้วฉันจะออกไปได้ยังไงล่ะ ฉันอยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหนเนี่ยยยย ทางออกอยู่ตรงไหน” ฉันที่ได้ยินว่าไอ้ตะวันกำลังตกอยู่ในอันตรายพร้อมกับภาพที่ซ้อนทับเข้ามาในหัว เห็นว่ามันกำลังจะถูกชายชุดดำบีบคอ ทำเอาฉันตกใจจนขวดน้ำในมือร่วงหล่นลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๒๙ ปกป้อง📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/1eb53516ae86a3d1f58ef66d43ec9bdf?page_no=1
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61b2abfea4f388001c480183
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
