“ถึงเวลาที่เจ้า!! จักต้องทำตามสัญญา!! ที่เจ้าเคยได้ให้ไว้กับข้าแล้วทิวากาล!!!”
แต่ก่อนที่ตะวันจะหมดแรงและสิ้นสติไป ที่มือของชายชุดดำก็เริ่มมีไอขาวปรากฏขึ้นมา ไอขาวนั้นค่อยๆ เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนเป็นรูปร่าง ที่มีขนาดยาวและใหญ่เท่าแขน รูปทรงเหมือนงู รัดอยู่บนแขนของชายชุดดำ ตั้งแต่ต้นแขนไปยันมือ และส่วนหัวที่ค่อยๆ โผล่ขึ้นมา ก็อ้าปากงับเข้าไปที่มือของชายชุดดำที่บีบคอของตะวันอยู่ทันที จนชายชุดดำที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากลำคอของตะวัน
เจ้านมสดมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความลังเลใจ มันมองสลับไปสลับมาระหว่างประตูทางเชื่อมมิติกับตะวัน อยู่สักพักเลยทีเดียว ก่อนที่หูของมันจะตั้งขึ้นและหางก็กระดิกไปกระดิกมาเหมือนมันได้ยินเสียงอะไร และรีบเห่าขานรับออกไปทันที “โฮ่ง โฮ่งงง โฮ่งงงงง…” หลังจากนั้นมันก็รีบวิ่งออกไปอย่างไว โดยไม่ลังเลอีกต่อไป
หลังจากที่เจ้านมสดนั้นวิ่งออกไป ไอขาวที่พันอยู่บนแขนของชายชุดดำนั้นก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น จนแขนของชายชุดดำนั้นเริ่มรับน้ำหนักและความเจ็บแปล๊บบนหลังมือแทบไม่ไหว ชายชุดดำเอาไม้เท้าที่อยู่ในมืออีกข้างฟาดลงไปที่ส่วนหัวของงูตัวนั้นอย่างแรง แต่งูตัวนั้นก็ยังคงไม่ยอมปล่อย อีกทั้งยังคงกัดและรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ จนชายชุดดำทนไม่ไหว ต้องปล่อยมือออกจากลำคอขอตะวัน
“ตุบ!!!…” ร่างของตะวันร่วงหล่นลงไปกระทบพื้นอย่างแรง
“แค๊ก แค๊กกก แค๊กกกกก...” ตะวันหงายตัวที่นอนคว่ำอยู่ขึ้น แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปจับที่ลำคอของตน แล้วไอออกมาชุดใหญ่ จนตัวงอ ก่อนที่จะจ้องมองไปที่ชายชุดดำอีกครั้งด้วยสายตาที่เลือนราง และเห็นว่าตอนนี้มันกำลังต่อสู้กับไองูสีขาวขนาดใหญ่ตัวหนึ่งอยู่ งูตัวนั้นไม่ยอมปล่อยตัวออกไปจากแขนที่พันมันเอาไว้แน่น แต่กลับปล่อยส่วนหัวที่พันและกัดอยู่ที่มือของมันออก แล้วพุ่งขึ้นมาไล่งับและฉกชายชุดดำต่อ
ชายชุดดำมองไปที่ไองูตัวนั้นด้วยความโมโห พยายามแกะงูตัวนั้นออกไปจากแขนของตน ทั้งทุบ ทั้งตี ทั้งสลัด มันให้หลุดออก แต่ทำอย่างไรงูตัวนั้น ก็ไม่ยอมปล่อยมันอยู่ดี มันมองไปที่งูตัวนั้น ด้วยสายตาที่แดงเถือกมากขึ้นเรื่อยๆ
“ข้าเข้าใจเจ้า ไว้ถ้าข้ามีโอกาส ข้าจักช่วยเจ้า อย่างน้อยให้เจ้าได้ใกล้ชิดกับนางสักนิดก็ยังดี ตอบแทนที่เจ้าเคยช่วยข้าเอาไว้” เสียงของชายคนหนึ่งดังเข้ามาในหู
“อย่างนั้นรึ!! หึ! หากเจ้าอยากช่วยข้าจริง เจ้าอาจต้องผิดใจกับนายของเจ้านะ เจ้ารู้ใช่รึไม่” เสียงของชายชุดดำพูดขึ้น
“ข้ารู้! ข้ารู้! แต่ข้าจักช่วยเจ้าเท่าที่ข้าจักช่วยได้ก็แล้วกัน ไม่ว่าเรื่องอันใด เพียงแค่เจ้ากล่าวบอกมา ข้าพร้อมจักช่วย ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงของข้า”
“เจ้าสัญญาแล้วนะ!! ไม่ว่าเรื่องอันใด!! เจ้าก็จักต้องช่วยข้า!!”
“ข้าสัญญา!!!” ภาพของผู้ชายที่หน้าตาเหมือนตนกำลังจับมือชนบ่ากับชายชุดดำในป่าแห่งหนึ่ง แว็บเข้ามาในหัวของตะวัน
“สัญญาลูกผู้ชาย ให้ไว้แล้ว เจ้าจงอย่าลืม….” พอเสียงนั้นพูดจบลงภาพในหัวก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือทิ้งไว้ เพียงภาพเลือนรางที่อยู่ตรงหน้า
“.....” ตะวันใจหายแว็บ เมื่อเห็นงูตัวนั้น ค่อยๆ คลายตัวออกมาจากแขนของชายชุดดำ และกำลังถูกชายชุดดำ จับตัวที่ทิ้งตรงราบลงไปกับอากาศไว้ในมือ แล้วกำลังจะใช้ไม้เท้าตีขาดตัดกลางลำตัวของงูตัวนั้น อยู่ๆ น้ำตาไหลออกมา ในใจลึกๆ นึกเจ็บปวดทรมานเสียใจเป็นอย่างมาก มันบอกไม่ถูก เหมือนใจจะขาดกับภาพที่เห็นตรงหน้า แต่ตัวเองก็ไม่มีแรงมากพอที่จะเข้าไปช่วย แม้แต่เสียงที่จะเปล่งออกไปก็ยังไม่มี
ภาพตรงหน้าที่เลือนรางถูกบดบังไปด้วยม่านน้ำตา ตะวันได้แต่ร้องคร่ำครวญในใจ ว่าไม่นะ!!! อย่านะ!!! ไม่…..
“กึก!!!….” ภาพตรงหน้าทำเอาตะวันที่ฮึบแรงเฮือกสุดท้ายพยายามตะเกียกตะกายเข้าไปช่วย แต่ก็ยื้อกำลังตัวเองไม่ไหว จนวูบและสิ้นสติไป.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๓๐ ตกหลุมพราง📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/1bd4ca5d1c8052122d9c80eede121c12?page_no=1
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61b2ad0e9ed960001cdcc493
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
