เรื่องสั้น ซ่อนหา (hide-and-seek)
ซ่อนหา (hide-and-seek)
“แปะ!!!”
“คุณสวยแพ้แล้ว ขอเชิญเป็นผู้หาอีกรอบนะครับ ฮ่า ๆ” พูดจบมานะก็หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ชอบอกชอบใจที่ตัวเองเดินย่องตามหลังภรรยา แล้วใช้มือแตะที่ท้องแขนของเธอได้สำเร็จ
“ป๊าาา!!!… ชอบจังนะไอ้ซ่อนหาเนี่ย เล่นมันตั้งแต่เด็กยันแก่ ไม่เบื่อมั่งหรือไง หือ?”
“ว่าแต่ป๊าน่ะไหวจริงเหรอเปล่า? ไม่แน่ใจให้ไอ้ตุ๊กมันไปส่งก็ได้นะ” หญิงชราหันมาพูดกับสามีที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า
“ไหวซะยิ่งกว่าไหว ไม่ต้องไปรบกวนลูกมันหรอก เห็นนั่งทำงานจนดึกดื่นนี่ เดี๋ยวป๊าไปเอง ว่าแต่แม่กินข้าวก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอป๊า อ่อ แล้วอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ เดี๋ยวโรคขี้ลืมจะกำเริบเอา บอกไว้ก่อนนะ ป๊าใจจะขาด ถ้าแม่จะลืมป๊าน่ะ ฮ่า ๆ” จบจากประโยคยาวเหยียดชายผมสีดอกเลาก็ชูสองนิ้ว แล้วฉีกยิ้มกว้างให้กับผู้หญิงที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขามาทั้งชีวิต
🎼ไปหลบอยู่ตรงที่ใด🎼
🎼ใจฉันนั้นอยากจะรู้🎼
ซ่อนซ่อนหาหา ปิดตาไม่มิด
เปิดเปิดปิดปิด ต้องผิดสัญญา
ปิดตาไม่มิด สารพิษเข้าตา
พ่อแม่ทำนา ได้ข้าวเม็ดเดียว
บ้านพักในสวนยางพารา
“สาม สอง หนึ่ง… ศูนย์”
สิ้นสุดการนับเลขถอยหลัง เด็กหญิงผมหน้าม้าเต่อที่ยืนกดตาตัวเองบนมืออยู่ตรงผนังบ้าน ก็ตะโกนถามเพื่อน ๆ เสียงใส
“เอาหรือยัง?”
“ได้ยินไหมไอ้นะ มึงตะโกนบอกไอ้สวยไปที่ดิว่าพร้อม มันจะได้เริ่มตามหาพวกเราเสียที” เด็กชายหัวเกรียนกระซิบกระซาบกับเพื่อนที่กำลังแอบอยู่ตรงข้างหลังโอ่งใบใหญ่ที่เดียวกันกับเขา
“บ้า!!! ให้คนอื่นบอกสิว่ะจอม เราอยู่ใกล้ไอ้สวยมันแค่คืบ พูดออกไปมันก็กะได้พอดี ว่ามึงกับกูแอบอยู่ตรงนี้ ว่าแต่ อะไรของมึงวะเนี่ย กูไปไหนมึงก็ตาม พอเปลี่ยนมาอยู่ตรงนี้ มึงก็ยังจะตามมาเบียดกูอยู่อีก!!!” พูดจบมานะก็ใช้ศอกกระทุ้งสีข้างเด็กชายวัยสิบขวบที่แทบจะสิงร่างของเขาไปหนึ่งดอกด้วยความหมั่นไส้
“แฮะ ๆ ก็มึงอยากแอบเก่งทำไมล่ะนะ เล่นซ่อนหาทีไรมึงเหลือเป็นคนสุดท้ายทุ้กที เอ่อ ๆ กูก็แค่อยากชนะกับเขาบ้างน่ะ ให้กูแอบอยู่ตรงนี้ด้วยคนนะเพื่อน ฮะ ๆ” จอมยิ้มแหย ๆ โชว์ฟันหลอให้กับเพื่อนสนิท ที่แสดงออกทางสีหน้าแบบจัดเต็มว่ารำคาญเขาเสียเต็มประดา
“เอาล่ะ!!!” มานะตะโกนสุดเสียงเพื่อเป็นสัญญาณว่าพร้อมที่จะให้ผู้หาได้เริ่มต้นภารกิจแล้ว
“ถ้ามึงไม่ไป งั้นกูไปเองก็ด้ายยย!!!” พูดจบมานะก็ผละไปจากที่ ๆ เขาซ่อนตัวอยู่กับจอม พร้อมกับวิ่งใส่เกียร์หมาตรงไปยังสวนยางที่อยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“อ้าวเฮ้ย!!! เล่นกูแล้วไง ไอ้เชี่ยนะ!!! อย่าเพิ่งไป กลับมาก๊อน!!!” จอมที่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนซี้จะมาสละเรือกลางคันแบบนี้ถึงกับร้องเสียงหลง ซึ่งพอเขาจะขยับตัวเพื่อหนีบ้าง ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันการณ์เสียแล้ว เพราะเมื่อมองไปที่ข้างหน้า ก็เห็นว่าสวยที่เป็นผู้หานั้นฉีกยิ้มกว้าง เดินจ้ำใกล้เข้ามายังที่ซ่อนตัวของเขาแล้ว
“โป้งจอม” ไม่มีพลิกโผ เมื่อคนแรกที่โดนจับได้ในเกมนี้ก็คือ เด็กชายฟันหลอที่นั่งยอง ๆ ทำคอตกอยู่ตรงโอ่งใบใหญ่นั่นเอง
“โป้งนิด”
“โป้งหน่อย”
“โป้งจุ๋ม”
“โป้งอู๊ด”
สวยยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อตอนนี้เธอตามเก็บเพื่อน ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ตามที่ต่าง ๆ ได้จนเกือบจะครบแล้ว
ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ขาดแค่…
“มานะ เทพแห่งการซ่อนหา” สวยรำพึงกับตัวเองเบา ๆ พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“ไอ้นะโว๊ย ไอ้นะ มึงซ่อนดี ๆ นะเพื่อนรัก กูเชียร์สุดใจเลย มึงคือความหวังของมวลมนุษย์ชาติ!!!” จอมตะโกนลั่นสวนยาง ลุ้นหนักอย่างออกนอกหน้า นั่นก็เพราะถ้ามานะพลาดถูกสวยจับได้ขึ้นมา ไม่พ้นเขานั่นเองที่จะต้องเป็นผู้หาคนต่อไป
ตอนนี้เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นตามใบหน้าของเด็กสาวอย่างมากมาย สวยหันรีหันขวางอย่างกระวนกระวายใจ หลังเวลาผ่านไปนานก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอผู้ซ่อนตัวคนสุดท้ายเสียที
ไม่เจอแม้เงา?
สวยขบคิดจนหัวนั้นแทบจะระเบิด มานะไปซ่อนตัวอยู่ตรงไหนกัน ก็พอเข้าใจอยู่ว่าเขานั้นเชี่ยวชาญเรื่องนี้ แต่นี่มันก็เกินไป เท่าที่กวาดสายตาดูจนทั่ว เธอมั่นใจว่าไม่มีตรงไหนเลยที่จะเหมาะสมสำหรับการเป็นที่ซ่อน
“แปะ!!!”
“กรี๊ด!!!” เด็กหญิงกรีดร้องสุดเสียง ตกใจสุดขีดเมื่อจู่ ๆ ก็มีมือของใครคนหนึ่งมาจับที่ข้อเท้าของเธอแน่น
“คุณสวยแพ้แล้ว ขอเชิญเป็นผู้หาอีกรอบนะครับ ฮ่า ๆ” พูดจบมานะก็โผล่พรวดออกมาจากกิ่ง และใบยางแห้งกองยักษ์ที่สุมอยู่ใกล้ ๆ กันกับที่เด็กสาวยืนอยู่
“เยส!!! ไอ้นะ!!! กูนึกไม่ถึงเลยนะว่ามึงจะหลบอยู่ตรงนี้ เนียนมาก!!! โคตรลงทุนเลยว่ะเพื่อนรัก เจ๋ง ๆ ฮ่า ๆ” พูดจบจอมก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็รีบตรงไปปัดเนื้อปัดตัวเพื่อนรักที่เต็มไปด้วยฝุ่น และใบไม้อย่างเอาอกเอาใจ
สวยมองมานะที่เนื้อตัวมอมแมมแล้วก็นึกขัน อะไรมันจะทุ่มเทขนาดนั้น ไม่ใช่แค่เรื่องเล่น ๆ นี้เท่านั้นนะ จะว่าไปแล้ว เขานั้นมุ่งมั่นจริงจัง และเต็มที่ไปกับทุก ๆ เรื่อง ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่านี่คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแอบมองเขาอยู่บ่อย ๆ เหมือนอย่างในตอนนี้
“เอาอีกละ ไอ้สวยมองไอ้นะแบบนี้อีกละ ยิ้มแปลก ๆ ชอบกล กูสังเกตมานานละ…” จอมชี้ไปยังเด็กสาวที่ยืนหน้าแดงอยู่แล้วทำท่าใช้ความคิด
“ใช่แล้ว!!! กูเข้าใจละ… สารภาพมาซะดี ๆ มึงชอบไอ้นะใช่ไหมสวย?” จบจากคำพูดนี้ของเด็กชายหัวเกรียน เพื่อน ๆ ที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงนั้นก็พร้อมใจกันพูดประโยคเดียวกันที่ว่า “ไอ้สวยชอบไอ้นะ” ซ้ำ ๆ กันลั่นสวนยางพารา
บ้านสวนสิริสวัสดิ์
“แม่!!!”
ตุ๊กเรียกผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านอย่างห่วงใย และรู้สึกกังวลใจไม่น้อย เมื่อเห็นว่าหญิงชรามีสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ดูกระวนกระวายใจ หันรีหันขวาง คล้ายกับกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา พอจอดรถมอเตอร์ไซค์ได้ หญิงสาวจึงรีบวิ่งขึ้นไปหาแม่ของเธอทันที
“แม่ ๆ แม่เป็นอะไร แม่หาอะไรอยู่?” ตุ๊กจับมือเหี่ยวย่นนั้นเขย่าเบา ๆ คล้ายกับจะเรียกสติ แล้วเอ่ยปากถามหญิงชราอย่างสงสัย
“ป๊า!!! ป๊าไง ป๊าแกอยู่ไหน? แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ของโปรดป๊าแกทั้งนั้นเลย นี่ก็บ่ายสี่โมงกว่าแล้ว เลยเวลากินข้าวเย็นละ แม่หาจนทั่วแล้วไม่เจอป๊า ป่านนี้คงกำลังหิวแย่….” ปากตอบลูกสาว แต่ตาของสวยไม่วายมองหาแต่ผู้ที่เป็นสามี
“แม่ นี่แม่ยังไม่ได้กินยาใช่ไหม?”
“โธ่!!! แม่…” พูดได้แค่นี้ตุ๊กก็ดึงร่างของผู้เป็นแม่ไปกอด แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
“เอ่อ!!! ใช่ ๆ แม่จำได้ละ ป๊าแกขับรถไปหาหมอนี่ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?” ในอ้อมกอดของลูกสาว หญิงชราพยายามพูดในสิ่งที่แว่บเข้ามาในหัวของตัวเองเป็นระยะ
“เห็นป๊าบ่นว่าเจ็บ แน่นหน้าอกนี่….”
“ใช่ ๆ หมอบอกว่า เจอน้ำท่วมปอดป๊า เอาจริง ๆ นะ แม่ยังไม่อยากจะเชื่อเลย ป๊าแกน่ะแข็งแรงจะตายไป”
“แล้วเชื่อเขาเลย รู้ไหมตุ๊ก ว่าป๊ายังมีแก่ใจเซลฟีตัวเองตอนนอนอยู่บนเตียงส่งมาให้แม่ดูอีกนะ ทั้งที่ สายเอย ท่อเอย อะไรต่อมิอะไรไม่รู้ ระโยงระยางเต็มไปหมด….” หญิงชรายังคงพร่ำเพ้อต่อไป
“แล้วหมอรักษาป๊าแกหายดีหรือยังล่ะตุ๊ก?”
“ตุ๊ก…”
“แล้วป๊าแกกลับมาจากโรงพยาบาลหรือยัง?”
หลังปล่อยให้หญิงชราพูดคนเดียวอยู่พักหนึ่ง จบจากประโยคนี้ตุ๊กก็สวมกอดแม่ของเธอแน่น แล้วพูดปนสะอื้นออกมาอย่างยากเย็น
“หมอเจอน้ำท่วมปอดป๊า แล้วชีพจรป๊าก็อ่อนลงเรื่อย ๆ สุดท้ายกล้ามเนื้อหัวใจก็ตาย… ไม่มีใครรู้เลยว่าที่ผ่านมาป๊าเป็นโรคหัวใจ แม้แต่ตัวป๊าเอง ป๊าดูแลเอาใจใส่สุขภาพของทุกคนเรื่อยมา แต่กลับละเลยตัวเอง… แม่จำได้ไหม… ว่าวันนั้น… วันที่ไปโรงพยาบาล… ป๊าไม่ได้กลับมา…. ฮือ ๆ”
“แล้วนี่ก็เป็นปีแล้วที่ป๊าเขาไม่ได้อยู่กับเรา ป๊าเสียไปตั้งนานแล้วนะแม่ ฮือ ๆ”
คำพูดของลูกสาวทำให้หญิงชราน้ำตาไหลออกมามากมายราวกับทำนบพัง ปลดล็อกความจริงที่โรคภัยไข้เจ็บที่แกเผชิญอยู่นั้นปิดปังเอาไว้ จะด้วยอะไรก็ช่างดูเหมือนว่าตอนนี้ความทรงจำของสวยจะกลับมาอีกครั้ง
แม้ไม่รู้ว่าจะจำได้อีกนานแค่ไหน แต่ตอนนี้หญิงชราได้แต่ภาวนา เธอก็แค่อยากที่จะเข้มแข็งให้ได้มากที่สุด ทั้งนี้ก็เพื่อลูกสาวของเธอเอง และแม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่เธอก็ยังอยากที่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าสามีอันเป็นที่รักได้จากโลกนี้ไปแล้ว
สวยลูบหลังปลอบลูกสาวที่สะอื้นตัวโยนด้วยรัก และความห่วงใย
แม้จะยังคงเสียดาย…
เพราะในภวังค์ที่ความทรงจำนั้นเลือนหายจากโรคภัยที่คุกคาม…
มานะนั้นยังคงเป็นคนที่ซ่อนตัวเก่งมากที่สุดเหมือนทุกครั้ง เขาก็แค่ซ่อนตัวอยู่ไม่ให้เธอได้เห็น แต่อย่างไรเสีย ขอแค่รอ สุดท้ายแล้วเขาก็จะออกมา แตะตัวของเธอ แล้วเอ่ยปากพูดคำที่เธออยากได้ยินมากที่สุดในชีวิต ซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น
ตลอดไป
“แปะ!!!”
🎼ไปหลบอยู่ตรงที่ใด🎼
🎼ใจฉันนั้นอยากจะรู้🎼
Tattoo Colour - ซ่อนหา | hide-and-seek [Official Music Video]
END
ซ่อนหา (hide-and-seek) คือเรื่องสั้นที่ผมแต่งขึ้นมาจากเรื่องราวความรักบางส่วนของญาติผู้ใหญ่ที่ผมเคารพรักคู่หนึ่งครับ
แน่นอนว่าเพื่อความเป็นเรื่องสั้นก็ได้มีการตัดนู่นเติมนี่ตามความเหมาะสมอยู่หลายจุด
เหตุการณ์สะเทือนใจที่คุณแม่เรียกคุณพ่อให้มาทานข้าวในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของวันหนึ่ง ทั้งที่อีกฝ่ายได้จากไปนานแล้วนั้นเกิดขึ้นจริงครับ (ลูกสาวเล่าให้ฟัง)
บอกเลยว่านี่คือจุดที่ผมกระทบใจของผมเป็นอย่างมาก หลังจากร้างราทางงานเขียนไปนาน ความคิดที่จะปัดฝุ่นฝีไม้ลายมือของตัวเองเลยกลับมาอีกครั้ง
ในเรื่องสั้นที่ผมเขียนจุดนี้เป็นผลที่มาจากโรคความจำเสื่อม แต่ในความจริงคือท่านนั้นแค่เผลอ (ท่านปกติดี) แค่รู้สึกว่าสามียังอยู่ ไม่ได้ไปไหน สำหรับผมแล้ว คิดว่านี่คือ ความรักความผูกพันที่ยังคงสั่งการออกมาในรูปแบบของความเคยชินนะครับ
และจากการหาข้อมูลเพื่อมาเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ ทำให้ผมได้พบกับเพลง ซ่อนหา (hide-and-seek) ของ Tattoo Colour หนึ่งในศิลปินที่ชื่นชอบด้วยความบังเอิญ (เลยเอาเพลงมาประกอบ และเอาชื่อเพลงมาตั้งเป็นชื่อเรื่อง) ซึ่งถือว่าลงตัวพอดี เพราะความรักในบทเพลงนี้ถูกนิยามให้เหมือนดั่งเกมส์ซ่อนหา ที่เรานั้นต่างตามหาความรัก... "รักแท้จากใครสักคนที่มีอยู่จริง แต่ยังคงหาไม่เจอ" (แนะนำว่าควรฟังเพลงนี้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง ก็จะได้ อรรถรสที่ดีในการอ่านนะครับ)
จากนั้นไม่นานส่วนผสมที่สามก็ได้ตามมา ซึ่งก็คือ "เล่นซ่อนหา" หรือ "โป้งแปะ" หนึ่งในการละเล่นพื้นบ้านที่มีมาช้านาน และยังได้รับความนิยมอยู่ทุกยุคทุกสมัยในบ้านเรานั่นเอง
ความเป็นมา กฏ กติกา มารยาท ในการเล่นซ่อนหา
อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่างไร สามารถติชมกันเข้ามาได้นะครับ ยินดีต้อนรับทุกความคิดเห็น
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ
ทุกรูปภาพที่ได้นำมาใช้
Tattoo Colour สำหรับชื่อเพลง และเพลงที่นำใช้ประกอบเรื่องสั้นเรื่องนี้
คุณพ่อมนัส คุณแม่สาว และคุณตุ๊กตา ที่เป็นเจ้าของเค้าโครงเรื่อง
ขอบคุณจากใจครับผม
แล้วพบกันใหม่ในงานเขียนหน้า
สวัสดีครับ
- 39
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
