2. พระแม่พระโพสพ .. เราก็เหมือนต้น ..สมมุติว่าเป็นต้นมะม่วงต้นหนึ่ง เราก็เพียงแค่เป็นใบ ..ใบมะม่วง
ได้สร้างบุญ สร้างกุศล โดยนำเรือนกายบิดามารดา มาสร้างบุญสร้างกุศล ที่มีจิตปรารถนาในการข้างหน้าโน้น ให้มีจิตที่เป็นบุญกุศลเกิดขึ้น ก็เพราะเรามีกาย กายที่ดี แม่ทั้งสี่ที่ดี ก็เลยมาประกอบ บุญที่ดีเกิดขึ้น
การทำได้มีแม่ทั้งสี่ที่ดี ประกอบกายที่ดีเกิดขึ้น จิตของเราก็พลอยอาศัยเรือนกายนี้ ทำดีเกิดขึ้น ให้จิตของเรา เราเปรียบเสมือนว่า เราก็เหมือนต้น ..สมมุติว่าเป็นต้นมะม่วงต้นหนึ่ง เราก็เพียงแค่เป็นใบ ..ใบมะม่วง ใบมะม่วงที่เกิดมา ก็มีใบอ่อน ใบที่สวยงาม และใบที่แก่ และใบที่ร่วงหล่น เราจะเห็นว่าใบพวกนี้ก็เหมือนชีวิตเราชีวิตหนึ่งเหมือนกัน วันหนึ่งมันก็ร่วงจากต้นที่มันอาศัยอยู่ คือ เรือนกายของคุณบิดามารดาของเรานั้นเอง บางทีใบของเรา จิตของเราเป็นใบอ่อนๆ ถูกกรรมตัดรอน เช่น ลมมาบ้าง หรือ ว่าใครจะไปทำให้ใบนั้นร่วงลงมาไม่เจริญเติบโต ก็ร่วงลงไปสู่พื้นดินแล้ว จิตของเราก็ต้อง ไม่ได้อาศัย หรือ จะโตขึ้นมาหน่อยก็ถูกกรรมตัดรอนอีกเหมือนกัน ก็ร่วงลงมา
บางใบที่โตขึ้นมา บางใบจะสวยงาม ก็อยู่ที่ต้นมะม่วง เราจะเห็นใบ บางใบสวยงามมาก นั้นกำลังเป็นหนุ่มเป็นสาวเกิดขึ้น มีความน่ารัก มีความอยากแตะต้องเกิดขึ้น มีความแข็งแรงเกิดขึ้น เสร็จแล้วบางใบดูสวยๆอีกเหมือนกัน อีกแง่หนึ่งก็สวย อีกแง่หนึ่งก็ผุพังเกิดขึ้น ที่ดูอะไรไม่ได้ ดูอะไรมันเปลี่ยน เป็นริ้วเป็นรอย หามีความสวยงามไม่ ก็เหมือนจิตของเรา ที่ไปอาศัยเรือนกายนั้นๆอยู่ ก็มีการพิกลพิการเกิดขึ้น แล้วใบต่างๆ บางใบก็ถึงมีอาการแก่ขึ้นมา บางใบก็ใหญ่โตแก่ขึ้น แล้วมันก็ค่อยๆแห้งลง พอแห้งแล้ว มันก็กรอบ แล้วร่วงลงมา ทั้งใบเล็กใบใหญ่ ทั้งเกิดมาเป็นใบอ่อนก็ ถูกกรรมตัดรอนได้ทั้งนั้น
บางใบก็ไม่ถึงกับ..ถึงกับแก่จนถึงที่สุดจนหลุดลงมาเอง นั้นก็หายากเหลือเกิน มีแต่ถูกตัดรอนมาตลอดเวลา นั้นจะเห็นว่า ถ้าเราไป ศึกษาเรื่องราวของใบไม้ที่มันเกิด จิตของเราก็เหมือนกัน อาศัยเรือนกายนี้อยู่ อาศัยเรือนกายนี้อยู่ วันหนึ่งเรือนกายนั้นให้เรา หยุดลมหายใจ เข้าอล้วไม่ออก จิตเราก็ต้องออกจากร่าง นั้น ใบไม้ก็ร่วงลงมาแล้ว กรือ ออกแล้ว ไม่เข้า ใบไม้ก็ร่วงอีกแล้ว เราก็ไม่รู้ว่า ลมหายใจจะหยุดวันไหน
คราวนี้ ผู้ที่ไม่ประมาท ก็สะสม สะสมเรื่องดีๆ ให้แก่จิตของตัวเอง อยากจะไปอยู่ที่ต้นไม้ จะเกิดเป็นใบไม้ จะอยู่ต้นไม้ที่มีความแข็งแรง มีสถานที่ ที่ให้อาหารการกินอย่างดี ใบของเรา เราเกิดเป็นใบไม้ใบนั่น ใบไม้นั้นก็มีความสง่างาม เกิดขึ้น จะเห็นว่าแต่ละต้นๆ ใบไม้มันก็ไม่เหมือนกัน จิตของเราก็เหมือนกัน จะไปอาศัยกายใดก็ไม่เหมือนกันทั้งนั่น แม้แต่บางใบ เราก็ให้ดูรอบๆต้น บางใบสวยงามก็จริง แต่อยู่ที่ ที่ไม่มีความสะอาดสะอ้าน ต้องแดดต้องฝน ต้องเรื่องราวต่างๆ คอยเก็บแต่ฝุ่นละอองมาเก็บอยู่ที่ใบตลอดเวลา
เหมือนการที่ว่าเราเกิดมา มีทรัพย์สินเงินทอง หรือว่ารูปร่างสวยงาม แต่ก็ด้วยมีแต่กรรม ทั้งนั้น ที่พอกพูนจิตของตัวเอง แล้วจิตดวงนั้นก็มีแต่สร้างแต่กรรม ไม่สามารถที่จะหาเหตุหาผล ที่จะลงไปที่จิต หรือ จะสร้างบุญให้แก่จิตของตัวเองได้ เหมือนกับใบไม้นั่น ที่ต้องแดด ต้องลม ต้องน้ำ หรือ ฝุ่นละออง ก็ต้องไปอยู่ในสถานที่ ที่อยู่ในข้างที่มีฝุ่นละอองติดอยู่ ใบไม้นั้นก็เลอะเทอะ ไม่สวยไม่งาม
ก็เหมือนจิตของเรา ที่อยู่ในเรือนกายที่มีความสวยงาม มีความสวยงาม สง่างาม แต่ก็ไปอยู่ในสถานที่ ที่อันไม่สมควร เช่น มีการยกย่องสรรเสริญ มีคนนิยมชมชอบ พวกนั้นเป็นฝุ่นละอองทั้งนั้น ที่มาโปะอยู่ในกายของเรา ในจิตของเรา เราก็ได้แต่ภูมิใจในเรื่อง กลิ่นเสียงที่เค้าส่งขึ้นมา หรือ ทรัพย์สินเงินทองที่เค้าส่งขึ้นม มาโปะๆ เหมือนฝุนละอองนั้น ไม่สามารถจะหลุดร่วงได้ เหมือนกับใบไม้ที่ถูกฝุ่นละออง ที่ถูก..ไม่มีอะไรจะไปชะล้างได้ เค้าก็ติดอยู่ตรงนั้น อยู่ไปไม่นาน ใบไม้นั้นก็มีโรคภัยไข้เจ็บ ก็ร่วงลงไปในที่สุด หามีคุณค่าไม่
..ก็เหมือนกับมนุษย์ ที่มีรูปร่างสวยงาม แล้วถูกสรรเสริญเยินยอ หรือว่า มีทรัพย์สินเงินทองมากมาย ยศฐานบรรดาศักดิ์ ถูกสิ่งต่างๆ ที่เป็นละอองเนี่ย มันทับถมลงไปๆ ก็คือ เรื่องราวของกรรมนั้นเอง ลงไปมากเข้าๆ หาอะไรที่จะไปล้างๆ จิตล้างใจของตัวเองไม่ได้ เห็นบุญ เห็นบารมี ก็บอกไม่มีความสำคัญอะไร บางทีก็ไปดูถูกเรื่องบุญเรื่องบารมีอีก
นี่แหละ สิ่งเหล่านี้ จึงทำให้หนักหน่วง เหมือนเรื่องราวใบไม้ที่ไม่สามารถที่จะสลัดฝุ่นละออง หรือ โคลนตมออกจากใบได้ ต้องร่วงมา มีแต่ฝุ่นละอองเต็มไปหมดเกรอะกรัง ก็ลงไปในน้ำที่สกปรกโสโครก เหมือนกับจืตเราดวงนั้นเหมือนกัน จิตที่เกิดเป็นมนุษย์ที่ไม่รู้จักกรรม จิตดวงนั้นก็ร่วงลงไปสู่นรกอเวจี
เพราะฉะนั้น การที่ว่า..คนที่อยู่กับเรื่องราวของกรรมจะให้ เค้ามาอยู่เรื่องราวของธรรม เรื่องราวของบุญก็ไม่ได้ ฉะนั้นการที่เรา..ทุกกี่ดวงจิต ไม่สามารถที่จะเข้าไปหาภิกษุสงฆ์ หรือไปทำบุญที่วัด หรือ ว่าสถานที่ ที่ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะเค้าไม่มีเวลา หรือ เค้าไม่มีเวลาที่เป็นบุญ เวลาที่สร้างบารมี มีแต่เวลาที่สร้างกรรม จึงจมอนกับกรรมตลอดเวลา เห็นมั่ยว่าเราต้องแยกออกจากกัน แล้วพิจารณาเกิดขึ้น เราก็ต้องภูมิใจ อยู่เสมอว่า อย่างเหมือนญาติโยมอยู่ในขณะนี้ ถึงแม้ว่าไม่ได้ไปสถานที่อันสมควรจะไป เช่น ตามวัด ตามภิกษุสงฆ์ จะเห็นดวงธรรม เห็นสถานที่ ที่สะอาดสะอ้าน สมควรแก่เหตุ ก็พากันมาสะสมบุญบารมี ให้แก้จิตของตัวเอง เพื่อเอาน้ำธรรม ล้างกรรมให้ออกจากจิตนั้นเอง แล้วเราไม่มา เราไม่ทำ แล้วใครจะทำให้แก่เรา มันก็ต้องเกรอะกรังอยู่อย่างนั่น
คราวนี้ การที่ไม่มามากๆ ไม่เข้าไปหาพระภิกษุสงฆ์ แล้วเราจะมีน้ำธรรม ล้างจิตล้างใจของเราได้อย่างไร เรามีอยู่บ้าน ก็เห็นหม้อข้าว เห็นที่นอน อาหารการกิน การอยู่ อยู่อย่างงั้น คราวนี้ มาพลัดพรากออกจากบ้านจากช่องมา ไปดูสถานที่นั่น สมควรจะมีน้ำที่จะชำระล้าง สิ่งที่ไม่ดีออกมั้ย ถ้าดีเราก็ไขว่คว้าไป ไปอยู่ในสถานที่นั้น นั่นคือเรื่องราวของตัวเราเหมือนกัน
แต่วันนี้ ที่ได้มากระทำ บุญสร้างกุศล เพื่อจะให้เรารู้คุณค่าที่เรา อาศัยโลกนี้อยู่ อาศัยใครอยู่ อาศัยเรือนกายบิดามารดาอยู่ แต่ก็ต้องอาศัยสิ่งหนึ่งซึ่งขาดไม่ได้ คือ อาหารการกิน อาหารการกินนั้น ก็มาจากพระแม่(โพสพ)ประทานให้แก่เรา ได้มีชีวิต หรือมีร่างกายที่แข็งแรง พร้อมที่จะระลึกว่า สิ่งไหนเป็นกรรม สิ่งไหนเป็นบุญเป็นธรรม เราก็ใช้เรื่องราวเหล่านี้ มาประกอบสร้างให้จิตของเรา รู้จักเรื่องราวต่างเกิดขึ้น ก็อาศัยพระแม่เป็นผู้ประทาน เลี้ยงเรามาโดยตลอด
แต่นั้นแหละการที่ไม่รู้จักพระแม่ จะตายกี่หนๆก็ยังไม่รู้จัก สมมุติว่าการที่เราหุงข้าวหุงปลา อาหารการกิน ผลไม้ เอาไปใส่บาตร นั่นก็เป็นผู้ที่รู้จักคุณที่ให้อาศัยเลี้ยงร่างกายเราแล้ว ไม่ใช่การสละทรัพย์สมบัติ ที่เราไปหามา แล้วก็ไปแลกเป็นข้างบ้างผลไม้บ้างอะไรต่างๆ ไอ้นั้นส่วนหนึ่ง แต่ส่วนนี้ เราต้องระลึกว่า ต้องหาสิ่งที่สะอาดที่สุดที่จะถวายไว้ศาสนาบำรุงศาสนา และนึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่ตั้ง
เรื่องพระแม่โพสพ ตอนที่ ๑ https://www.blockdit.com/posts/61cde5cf8d45adee2e727b98
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
