เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง บานประตูไม้สักแง้มออก พอเห็นส่วนหนึ่งของใบหน้า นัยน์ตาของหญิงสาวก็ฉายแววประหลาดใจเมื่อเห็นเขา
“มาทำไมคะ?” หล่อนกระซิบ
“อ้าว! ก็คิดถึงคุณน่ะซี ถามได้!” คนเคาะประตูตอบ
“ทำไมไม่โทร.มาก่อน?”
“อุ๊ย! ถามมากจัง จะให้ผมเข้าไปมั้ยเนี่ย?”
เสียงปลดห่วงคล้อง ประตูเปิดออกเต็มบาน เขาก้าวเข้าไปอย่างรู้ทิศทาง เป็นห้องพักขนาดเจ็ดสิบตารางเมตรในคอนโดมิเนียมขนาดกลาง ครัวขนาดเล็ก บริเวณนั่งเล่นติดระเบียง นอกระเบียงปลูกต้นไม้แน่นทึบ ห้องนอนเดียว
หล่อนสวมเสื้อคลุมหลวม ๆ
“ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ”
“ผมอยากเจอคุณ คิดถึงคุณมากเหลือเกิน...”
หล่อนชะม้ายตามองเขา “จริงหรือคะ?”
“จริง”
เขากอดหล่อน ซุกหน้าที่ต้นคอหล่อน
“ฉันบอกว่ากำลังจะไปอาบน้ำ”
“อย่าเพิ่งอาบแล้วกัน”
“ไม่เอาน่า ฉันต้องออกไปทำธุระข้างนอก”
“ธุระอะไรสำคัญกว่าธุระของหัวใจด้วยรึ”
หล่อนยิ้ม ปัดมือของเขาบนตะโพกของหล่อนออก
“อย่า...”
“อย่าช้าหรืออย่ารีรอจ๊ะ?”
เขาไซ้ซอกคอหล่อน หญิงสาวหลับตา สองมือผลักไส แต่ก็อ่อนแรง วินาทีถัดมา เขาก็ปลดเสื้อคลุมที่หล่อนสวมออก แล้วอุ้มหล่อนเข้าไปในห้องนอน
เขาเอนนอนบนเตียง หนุนท่อนขาเปลือยของหล่อน
เขาสบตาหล่อน จูบหล่อนที่ริมฝีปากจุ๊บหนึ่ง
“สวยจังเลย”
“อะไรสวย? ห้องนี้หรือคะ?”
สายตาจับที่พื้นห้อง ห้องรก เสื้อผ้าหล่อนกระจายบนพื้น
“ผมหมายถึงคุณ คุณเป็นผู้หญิงสวยที่สุดที่ผมเคยเห็นมาในชีวิต”
“จริงหรือคะ?”
“จริง คุณเป็นผู้หญิงเซ็กซี่ที่สุดที่ผมเคยเห็นมา”
หล่อนหัวเราะ
“เมื่อกี้กินน้ำตาลมากี่ช้อนจ๊ะ จึงหวานเจี๊ยบอย่างนี้?”
“ไม่ต้องกินน้ำตาลหรอก หัวใจมันฉาบด้วยน้ำตาลอยู่แล้ว”
หล่อนหัวเราะกิ๊ก
“ไม่เห็นมีหนุ่มที่ไหนบอกฉันอย่างนี้เลย”
“พวกนั้นถ้าไม่ตาบอดก็โง่เง่า”
เขานึกถึงตัวเอง เขาอาจจะทั้งตาบอดและโง่เง่า เขากำลังเล่นกับไฟ หล่อนมีสามีแล้ว สามีหล่อนเป็นหัวหน้ายามบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง โมโหร้าย หล่อนบอกว่าเขาชอบซ้อมหล่อน หล่อนเล่าว่าครั้งหนึ่งสามีหล่อนเคยซ้อมผู้ชายคนหนึ่งที่แอบมองบั้นท้ายของหล่อน
เขารู้ว่ากำลังเล่นกับไฟ แต่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ปกติเขาถือคติไม่ยุ่งกับภรรยาของคนอื่น แต่หล่อนทำให้เขาทนไม่ได้ รอยยิ้มของหล่อนเป็นตาข่ายที่ดักจับวิญญาณของเขา
“ไม่อาบน้ำแล้วเหรอ?”
“ถามทำไมคะ?”
“ก็เมื่อกี้บอกว่าจะอาบไง”
“ไม่อาบแล้ว ตอนนี้หมดแรง ระบมไปหมดทั้งตัว”
“ระบมอย่างนี้ ก็ต้องนวดให้ซี”
หล่อนค้อน “บ้า! เดี๋ยวก็ช้ำหมดหรอก”
“กระดังงายิ่งช้ำยิ่งหอม กะท้อนยิ่งทุบยิ่งหวาน...”
เขาไซ้ซอกคอหล่อนอีกหน หล่อนบิดตัว “อย่าค่ะ...”
“อย่าช้าหรือไงจ๊ะ...”
“พอแล้วค่ะ...”
“ไม่พอ จะเอาอีก...”
พลันหล่อนชะงักกึก
“ได้ยินเสียงอะไรมั้ยคะ?”
“ไม่ได้ยิน เสียงอะไร?”
หล่อนลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง ดึงผ้าม่านออกเป็นช่องเล็ก ๆ มองลงไป ตาเหลือก กระซิบกับเขาเสียงสั่น “ตายละ สามีฉันกลับมา วันนี้ดันกลับก่อนเวลา...”
“เขา...”
“ไม่ต้องพูดอะไร เข้าไปซ่อนตัวในนั้นก่อน”
หล่อนรุนเขาไปที่ตู้เสื้อผ้ามุมห้อง เปิดประตูตู้บานหนึ่ง แล้วผลักเขาเข้าไป เหวี่ยงเสื้อผ้าของเขาเข้าไป ตามด้วยรองเท้า แล้วปิดบานตู้
ชู้ผลักบานตู้ออกเล็กน้อย พอให้มันแง้มเป็นช่องมองออกไปได้ เขาเห็นหล่อนสวมเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว
พลันสายตาของเขาจับที่บางสิ่งบนพื้นข้างเตียง เขาสะดุ้ง เวรกรรม! กางเกงในของเขาตกอยู่ที่นั่น
เขาคิดจะออกไปเก็บมัน แต่ไม่ทันแล้ว ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามา เสียงประตูห้องเปิด จากหลืบตู้ เขาเห็นส่วนหนึ่งของร่างชายคนหนึ่ง - สามีของหล่อน
เขาภาวนาว่าคนเป็นสามีมองไม่เห็นกางเกงในเจ้ากรรมตัวนั้น
“วันนี้กลับเร็วจังพี่”
“วันนี้ปวดหัวนิดหน่อย เลยขอกลับมาก่อน”
“งั้นก็นอนก่อนนะพี่ ฉันหลับตอนบ่าย เพิ่งตื่นนี่แหละ กำลังจะอาบน้ำพอดี”
เขานึก ทั้งปีทั้งชาติเอ็งไม่เคยกลับบ้านเวลานี้ ทำไม ทำไม ทำไม...
ความคิดของเขาสะดุดเมื่อเสียงคำรามดังราวฟ้าผ่าจนเขาสะดุ้ง
“กางเกงในนี่ของใคร?”
“พี่ว่าอะไร?”
“อีนังร่าน มึงพาผู้ชายมานอนด้วยหรือ...”
“ฉันไม่รู้เรื่อง...”
“อย่ามาปากแข็ง อีเวร! นี่เป็นกางเกงในผู้ชาย และไม่ใช่ของกู บอกซิว่า มันเป็นของใคร”
“เปล่า พี่... พี่คิดไปเอง ฉันเอาเสื้อผ้าไปซักที่เครื่องข้างล่าง มันคงติดมาตอนปั่นแห้ง”
เสียงฉาดดังสนั่นเมื่อฝ่ามือของสามีฟาดบนใบหน้าหล่อน เหมือนไม้ตบแมลงวันบดขยี้แมลงวันที่บินผ่าน
“ตอแหล!”
“พี่ว่าฉันยังงี้ได้ไง?”
เขาตบหล่อนอีกฉาดจนหล่อนล้ม เสียงโต๊ะข้างเตียงและโคมไฟล้มโครมคราม
“มึงคิดว่ากูเป็นควายรึ? มันเป็นใคร? หา!”
“ฉันไม่รู้...” หล่อนเสียงแข็ง ร้องไห้เบา ๆ
“...ทำไมพี่โทษฉันอย่างนี้”
“ตอแหล! นังนี่ปล่อยให้อยู่คนเดียวเป็นเกิดเรื่อง ชู้มึงซ่อนตัวอยู่ที่ไหน หา! กูรู้ว่ามันยังอยู่ที่นี่ เพราะกางเกงในของมันยังอยู่นี่...”
“พี่คิดมากไม่เข้าเรื่อง ต่อให้ฆ่าฉัน ฉันก็ไม่รู้”
“ไม่รู้ก็ไม่รู้”
เสียงปืนระเบิดขึ้นหนึ่งนัด เสียงร้องไห้ของหล่อนเงียบไปทันใด เขาเห็นท่อนล่างของหล่อน เลือดไหลย้อยจากลำตัวอาบท่อนขางาม ใจของเขาระรัวยิ่งกว่ากลองสงคราม
เสียงฝีเท้าของสามีหล่อนเดินไปมา ได้ยินเสียงโครมคราม ชายชู้มองลอดออกไปจากช่อง ตกใจสุดขีด สามีของหล่อนไล่เปิดประตูตู้เสื้อผ้าทีละบาน จากบานที่อยู่ติดประตูห้องนอน ไล่มาหาเขาเรื่อย ๆ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาจะหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร ต่อให้วิ่งเร็วเหมือนนักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิก ก็คงไม่ชนะลูกตะกั่ว
เขาพึมพำสวดมนต์ “พ่อแก้วแม่แก้ว ถ้าลูกช้างรอด จะไม่เป็นชู้กับใครอีกแล้ว...”
เสียงบานประตูถัดจากตำแหน่งที่เขาซ่อนอยู่เปิดออกผัวะ ได้ยินเสียงคำรามของสามีหล่อน “เจอแล้วโว้ย! อยู่นี่เอง!”
ได้ยินเสียงร้องแหลมของผู้ชายคนหนึ่ง “อย่า! อย่ายิงผม...”
เจ้าของบ้านไม่แยแส ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว ระรัวกระสุนเข้าไปในตู้นั้นสามนัดซ้อน เสียงหล่นโครม ร่างใครคนหนึ่งร่วงลงมากองบนพื้น เป็นชายหนุ่มวัย 25-26 เลือดไหลปรี่จากหน้าอกเปลือย
เจ้าของบ้านเตะร่างชายหนุ่มที่ไร้ชีวิต
“ไอ้สัตว์! นี่คือผลที่เสือกเป็นชู้กับเมียกู”
คนในตู้เสื้อผ้าช่องสุดท้ายถอนหายใจโล่งอก รอดตายมาหวุดหวิดอย่างปาฏิหาริย์!
เขามองผ่านหลืบตู้ เห็นเจ้าของบ้านกำลังยืนดูศพของชายหนุ่มคนนั้น ได้ยินเสียงคนยิงพึมพำว่า “ไอ้เวรนี่ใส่กางเกงในนี่หว่า! แล้วกางเกงในตัวนี้เป็นของใครวะ...”
จากเรื่องสั้นชื่อ กาเมสุมิจฉา ในรวมเรื่องสั้นหักมุมจบ #ร้อยคม มีจำหน่ายที่ https://bit.ly/3qOQfr1
[ติดตามข้อเขียนของ วินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันที่เพจ https://bit.ly/3amiAvG และ blockdit.com]
- 18
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
