เมื่อจะนั่งสมาธิ เอาแบบผู้ที่รู้จักคำว่าพระคุณ คุณของบิดามารดาให้จิตเรามาอาศัยชั่วขณะหนึ่ง กายบิดามารดาเป็นเรือนกายของผู้ที่มีพระคุณ เมื่อเรามาอาศัยกายนี้ เราก็ต้องอาศัยเนื้อของผู้ที่มีกรรม มาหล่อเลี้ยงสังขาร เช่น กุ้ง หอย ปู ปลา หมู เป็ด ไก่ ก็เป็นเนื้อของกรรมพืชผักต่างๆ กว่าจะตกมาตรงหน้าเรา ก็ต้องอาศัยแรงกายของผู้ที่ที่ปลูก ผู้ที่ขนมา เอามาทำให้เรากิน ก็ล้วนมีสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกัน ในลักษณะที่เรียกอุปถัมภ์ค้ำชูซึ่งกันและกัน สิ่งที่เรากินเข้าไปมันก็เรื่องราวที่ซ่อนเร้นอยู่ ในลักษณะเค้าเรียว่าธาตุของผู้ที่มีกรรม เมื่อเราระลึกถึงเรื่องของเรือนกายที่ประกอบขึ้นมา อุปถัมภ์ค้ำชูเรือนกายนี้ให้มีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรง
เมื่อเรามีนำเรือนกายนี้มาประพฤติปฏิบัติธรรม สวดมนต์ ภาวนา สร้างบุญสร้างกุศล เราก็ควรระลึกนึกถึง เรื่องจิตอาศัยอยู่ในเรือนกายของคุณบิดามารดา นำเรือนกายของคุณบิดามารดามาประพฤติปฏิบัติธรรมตามรอยขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราก็นำกายนี้มากราบพระ ขอพระเป็นที่พึ่ง พุทธบูชา ธัมมะบูชา แล้วสำรวจดูกายของตน ยืดกายให้ตรง บอกตัวเองว่าจะภาวนาพุทโธ พูดไปเลยให้หูเราได้ยินเสียงของตัวเอง จะได้ไปเตือนจิตของตน ทีมันมัวแต่หลับใหล จิตนั้นทำไปตามอารมณ์ที่เกิดขึ้นที่กาย
เมื่อนำกายนี้เคลื่อนที่ไป วิญญาณทั้งหกกที่อยู่กับกาย ก็ไปสัมผัสเรื่องราวต่าง เก็บเรื่องราวต่างๆเข้ามาจดจำ เมื่อเราเอากายมานั่งนิ่ง ให้จิตภาวนาพุทโธ จิตเราอยู่กับพุทโธ อารมณ์นึกติดอะไร ต่างๆที่เราใช้กายวิญญาณทั้งหกไปสัมผัส สัมผัสแล้วก็เก็บเค้ามา ตาถ่ายรูป หูบันทึกเสียง เค้าเก็บของเค้าอัตโนมัติเอง ทำงานคล้ายกองถ่ายวิดีโอบันทึกภาพบันทึกเสียง เก็บไว้กับธาตทั้งสี่
เมื่อเรานำกายมานั่งนิ่ง ภาวนาพุทโธ สิ่งต่างๆที่เราเก็บสะสมมามาก มันก็ไหลออกมาเป็นอารมณ์นึกคิดจดจำ จิตเรามันยังอ่อน อารมณ์ที่ไหลออกมา มันก็รบกวนจิต เหมือนไม่ยอมให้จิต สลัดอารมณ์นั้นออกไป คราวนี้ เมื่อเรารู้ว่าจิตเรา ยังมีกำลังไม่พอ เราก็ใช้กิริยาของการเดินจงกรมเข้ามาช่วย เพื่อให้จิตเรา มันตื่นขึ้น ภาวนาพุทโธไป ตามมองที่ทางเดิน ภาวนาพุทโธขึ้น ดูที่ลมหายใจ หากจิตเราไปตามอารมณ์ ลืมคำว่า พุทโธ เราก็หยุดเดิน .เพื่อหยุดอารมณ์นึกคิดขณะนั้นที่เกิดขึ้น หากเราปล่อยจิตลืม คำว่าพุทโธ ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ นั้นแหละคือ อารมณ์ที่ปรุงแต่ง ดึงจิตเราไม่ให้ไปหาพระในคำว่าพุทโธ
การฝึกหัดใหม่ๆ ควรเดินจงกรมให้มาก เพราะสติของเรามันคุ้นเคย กับเรื่องอารมณ์นึกคิด มันยังใหม่อยู่ยังไม่คุ้นเคยกับคำว่าพุทโธ จิตเราก็เลยชอบไปยึดอารมณ์นึกคิดที่เกิดขึ้น เมื่อฝึกหัดใหม่ ควรกำหนดเวลาเอา นาที สองนาที สิบนาที ค่อยๆทำ ขอให้การกระทำแต่ละครั้ง เราได้สติตลอด แล้วภาวนาอยู่กับพุทโธได้
อย่าไปคิดว่า นั่งนานแล้วจะดี บางคนนั่งไปนาน คิดนั้นคิดนี้ คิดไปเรื่อยๆ นั่งได้นาน เลยการนั่งสมาธิ กับการไม่นั่งสมาธิมันต่างกันดรงไหน หากเป็นอย่างนี้ ก็ควรหยุดการนั่งก่อน ควรเดินเพื่อให้มีสติเกิดขึ้นก่อน จะดีกว่ามั้ย
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
